Εἳς ἐκ τῶν πλέον δραστηρίων καὶ λογίων πατριαρχῶν τοῦ οἰκουμενικοῦ θρόνου. Πτωχός τῇ καταγωγῇ, ἐγεννήθη ἐν Ἀναπλίῳ τῆς Προποντίδος, περὶ τῷ 1175. Κατὰ τὴν ἄλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Φράγκους τῷ 1204, ἦτο διάκονος ἐν τῇ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ καὶ κατέφυγε εἰς τὴν μονὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Πανέμορφου πλησίον τῆς...

Χαρίτων ὁ τοῦ Μιχαὴλ διάδοχος ἐπεκαλεῖτο Εὐγενειώτης καὶ ἧν μοναχὸς καὶ ἡγούμενος τῆς μονῆς τῶν Μαγγάνων. Ἐχειροτονήθη μετὰ θάνατον τοῦ Μιχαὴλ Γ´ καὶ ἀπεβίωσεν ἐπισκοπήσας μῆνας ἕνδεκα. Ὁ πατριάρχης Χαρίτων ἐπέβαλε τοῖς ἁγιορείταις μοναχοῖς τὴν εἰς τὸν «πρῶτον» τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὑποταγήν. Ἐξεδόθη τύποις λύσις τοῦ Χαρίτωνος περὶ τῆς Εὐθύνης...

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1178-1183). Λόγιος ἱεράρχης, ἀναγκάστηκε νὰ παραιτηθῇ ἀπὸ τὸν θρόνο γιὰ νὰ μὴν ὑποχωρήσῃ στὴν πίεση τοῦ αὐτοκράτορος Ἀνδρονίκου Κομνηνοῦ γιὰ τὴν ἔγκριση ἀθέμιτου γάμου. Ἀποσύρθηκε στὴ νῆσο Τερέβινθο καὶ ἐπιδόθηκε στὴν ἄσκηση καὶ στὴ συγγραφή.

Ὑπῆρξε χαρτοφύλαξ τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ προωθήθη εἰς τὸν Οἰκουμενικὸ θρόνο παρὰ τοῦ αὐτοκράτορος Ἀνδρονίκου Κομνηνοῦ (1183-1185) μετὰ τὴν παραίτησι τοῦ πατριάρχου Θεοδοσίου Α´· διὰ τοῦτο καὶ ἀπετέλεσε πειθήνιο ὄργανό του. Μετὰ τὴν πτώσι τοῦ Ἀνδρονίκου ἐκθρονίσθη.

Κατὰ τὴν σύντομο πατριαρχεία του ἠγωνίσθη νὰ ἐξουδετερώσῃ τὴν ἐπιῤῥοὴ τῆς αἰρέσεως τῶν Βογομίλων, ἐνῷ ἐνίσχυσε τὴν λειτουργία τῆς πατριαρχικῆς συνόδου.

(Ἀπρίλιος 1146 – Φεβρουάριος 1147). Καταγόταν ἀπὸ τὴν Αἴγινα καὶ διαδέχθηκε στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο τὸν πατριάρχη Μιχαὴλ Β´ Κουρκούα (1143-1146) ἐπὶ αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου Μανουὴλ Α´ Κομνηνοῦ (1143-1180). Ἐνῶ ἐγκωμιάζεται ὡς «κόσμος Ἱεραρχίας, τῶν ἀρετῶν ὄχιμα, καλῶν ἑστία, προφητικός… ποιμὴν ἀγαθὸς καὶ νομεὺς ψυχοτρόφος…» κατηγορήθηκε ὡς αἱρετικὸς καὶ συνωμότης κατὰ...

Ἐχρημάτισε τὸ πρότερον ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου, ἀλλὰ τῷ 1110 ἐγκατεστάθη ἐν Κωνσταντινουπόλει καὶ ἵδρυσε τὴν Μονὴ Κοσμιδίου. Ἦταν λόγιος ἱεράρχης καὶ ἔγραψε ἑρμηνευτικὴ «σειρὰ» εἰς τὸν Ἠσαΐα, Σύνταγμα κατὰ Λατίνων, ἰαμβικοὺς στίχους διὰ τὴν ἀποχώρησί του ἀπὸ τὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο τῆς Κύπρου. Ἡ μόρφωσίς του καὶ ὁ ἀσκητικός του βίος ἐνετυπωσίασαν...

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1151-1153). Καλούμενος στὶς πηγὲς καὶ Θεόδοτος. Πρὶν ἀπὸ τὴν ἐκλογή του διετέλεσε ἡγούμενος τῆς μονῆς τῆς Ἀναστάσεως στὴν Κωνσταντινούπολη, ἡ δὲ σύντομη πατριαρχεία του δὲν συνδέθηκε μὲ σοβαρὰ ζητήματα.

Διακριθεὶς ὡς μοναχὸς τῆς ἱερᾶς μονῆς Θεοτόκου τῆς Εὐεργέτιδος, ἐξελέγη εἱς τὸν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Παρέμεινε πατριάρχης διὰ δώδεκα περίπου μῆνας, ἀποσυρθεὶς τοῦ θρόνου διὰ νὰ ἀσκητέψῃ. Ἡ πατριαρχεία του δὲν συνεδέθη σημαντικοῖς ἐκκλησιαστικοῖς γεγονόσι.

Διεδέχθη εἰς τὸν οἰκουμενικὸ θρόνο τὸν πατριάρχη Νεόφυτο Δ´ (1153), ἐνῷ διετέλει διάκονος, Χλιαρῶν καὶ σακελλάριος τοῦ πατριαρχείου. Ἐπὶ τῆς πατριαρχείας του συνεκροτήθησαν δύο σύνοδοι ἐν Κωνσταντινουπόλει (ἡ πρώτη τῇ 26ῃ Ἰανουαρίου 1156 καὶ ἡ δευτέρα τῇ 12ῃ Μαΐου 1157), αἱ ὁποῖαι κατεδίκασαν τὰς κακοδοξίας τοῦ καθηγητοῦ τῆς ἑρμηνείας τῶν...

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1156-1169). Κατὰ τὴν περίοδο τῆς πατριαρχείας του ἀντιμετωπίστηκε ἡ σοβαρὴ θεολογικὴ ἔριδα ὡς πρὸς τὴ σχέση τοῦ υἱοῦ πρὸς τὸν πατέρα στὴν Ἁγία Τριάδα μὲ ἐρέθισμα τὴ φράση «ὁ Πατήρ μου μείζων μου ἐστίν» (Ἰω. Ιδ´ 29). Εἰσηγητὴς τῆς διαμάχης ὑπῆρξε ὁ Δημήτριος ἀπὸ τὴ Λάμπη τῆς Φρυγίας....

Ἦτο κάτοχος ὑψηλοτάτης παιδείας καὶ χαρακτηρίζεται ἐν ταῖς πηγαῖς ὡς «ὕπατος τῶν φιλοσόφων». Ἠγωνίσθη σθεναρῶς διὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἀποφάσεων τῆς πατριαρχικῆς συνόδου ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τοῦ 12ου αἰῶνος, ἐνῷ ἀπέκρουσε τὰς ἐνωτικὰς πρωτοβουλίας τοῦ αὐτοκράτορος Μανουὴλ Κομνηνοῦ καὶ τοῦ πάπα Ἀλεξάνδρου Γ´ (1170) μὲ ἀξιόλογο ὑπόμνημα καὶ μὲ...