Μιὰ φτωχικὴ καλύβα, τὴν πρώτη Σκήτη, τὴν ἀφιερωμένη στὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα, ἔχτισε τὸ 1868 ὁ Ἀρσένιος, ἕνας φωτισμένος ἀσκητὴς ἀπὸ τὸν Πλάτανο τῶν Γανοχώρων τῆς Θράκης. Γιὰ τὸ χτίσιμο τοῦ ναοῦ καὶ τῶν κελιῶν εἶχε τὴν ὑποστήριξη ἑνὸς ζεύγους γηγενῶν ποὺ τὸν ἀγάπησαν καὶ τοῦ παραστάθηκαν καὶ ἀργότερα μὲ τὴν ἀρωγή των Γ. Ζαρίφη καὶ Α. Μαζαράκη ἀποπεράτωσε τὶς ἐργασίες.
Ὁ σεισμὸς τοῦ 1894 γκρέμισε τὴν σκήτη καὶ ὁ ναΐσκος ἀνοικοδομήθηκε διπλάσιος σὲ μέγεθος.
Ὁ πατὴρ Ἀρσένιος, μειλίχιος καὶ ἤπιος, ἀγαπήθηκε πολὺ ἀπὸ τοὺς Χαλκινοὺς καὶ ὅταν πέθανε τὸ 1906, τὸν ἔθαψαν μὲ μεγάλες τιμές.
Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἀρσενίου, ἡ μονὴ ἀναγνωρίσθηκε ὡς Σταυροπηγιακή.
Τὸ ἐκκλησάκι, ποὺ τὸ σεβάστηκε ἡ φωτιὰ – γιατί ἔτσι ἔγινε, μιὰ καὶ μόνον αὐτὸ σῴθηκε ἀπὸ τὴν πυρκαγιὰ ποὺ ξέσπασε πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια καὶ κατέφαγε τὸ δάσος γύρω του ἀφήνοντας τὸ ἀνέπαφο – σήμερα δυστυχῶς καταρρέει.
Ὁ ἠλικιωμένος φύλακας, πατέρας ἱεράρχου, τὸ φροντίζει ὅσο μπορεῖ.

Ἰσμήνη Καπάνταη
Ἐκκλησίες στὴν Κωνσταντινούπολη
Νικόλαος Γκίνης – Κωνσταντῖνος Στράτος