Στὴν Πόλη, ὅπου καὶ ἂν βρίσκεται κανείς, ἔχει τὴν αἴσθηση τῆς θάλασσας ποὺ ὅλα τὰ ἀγκαλιάζει. Ἡ Θάλασσα τοῦ Μαρμαρᾶ, ὁ Κεράτιος, ὁ Βόσπορος ποὺ φιδογυρίζει, κόλποι, κολπίσκοι, μικρὰ ἀκρωτήρια, δέντρα τεράστια, πανύψηλα δέντρα – αὐτὰ ποὺ χαρακτηρίζουν τὴν θρακικὴ γῆ – θάμνοι καὶ ὀρτανσίες παντοῦ, καὶ γύρω τους τὸ νερό.
Ἀνεβαίνοντας τὸν Βόσπορο κι ἀφοῦ περάσει κανεὶς τὰ ἀνάκτορα τοῦ Ντολμᾶ Μπαχτσέ, φθάνει στὸ βυζαντινὸ Διπλοκιόνιον, τὸ Μπεσίκτας. Ὁ ναὸς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἀνοικοδομεῖται στὸ Μπεσίκτας στὰ τέλη τοῦ 17ου αἰώνα, τὸν Μάϊο ὅμως τοῦ 1730 ἀνακαινίζεται «κοιναῖς δαπάναις» ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς τοῦ Διπλοκιονίου, «μεσιτείᾳ ἄρχοντος ἀξιόλογου, ἐν ἰατροῖς ἀρίστου κυρίου Θωμᾶ τοῦ Τεσταμπούζα ἐκ Κυδωνίας Κρήτης». Αὐτὰ καὶ ἄλλα ἀναφέρονται σὲ ἐπιγραφὴ ἐντοιχισμένη πάνω ἀπὸ τὴν ἀριστερὴ πύλη τοῦ νάρθηκος «εἰς διηνεκὲς μνημόσυνον πάντων». Ἀκολουθεῖ καὶ τρίτη ἀνοικοδόμηση τὸ 1833.
Ὅπως σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς ἐνορίες, λειτουργοῦν κι᾽ ἐδῶ ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα καὶ Σχολές. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρεται ὅτι τὸ 1906 στὸ Μπεσίκτας λειτουργοῦσε ἑπτατάξια Ἀστικὴ Σχολὴ Ἀρρένων καθὼς καὶ ἑπτατάξιο Παρθεναγωγεῖο.