Μπεμπέκι. Δέντρα ὑπερύψηλα ποὺ οἱ κορυφές τους χάνονται στὸν οὐρανό, ὀρτανσίες ἀνθισμένες, νερὰ γλυκὰ καὶ λίγο παρακάτω ἡ θάλασσα. Μιὰ βλάστηση ὀργιαστική, θαρρεῖς πὼς ὅποιος σπόρος πέσει σ᾽ ἐτούτη τὴν εὐλογημένη γῆ, φυτρώνει. Τὸ ξακουστὸ αὐτὸ κοσμοπολίτικο προάστιο τῶν ἀρχῶν τοῦ αἰώνα μας, μὲ τὰ κομψὰ ξύλινα ἀρχοντικά, ποὺ στὰ σαλόνια τους ὑπῆρχαν πολλὲς φορὲς καὶ δύο πιάνα, ὅπου δίνονταν χοροεσπερίδες καὶ μουσικὰ ἀπογεύματα, διατηρεῖ ἀκόμη κάτι ἀπὸ τὴν παλιὰ του ἀτμόσφαιρα.
Πρώτη μνεία τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους γίνεται τὸ 1796 σὲ ἐπιστολή, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι οἱ μοναχοὶ τῆς Ἁγιορείτικης Μονῆς Ἰβήρων, μέσα σὲ κτῆμα ποὺ ἤδη κατεῖχαν στὴν περιοχὴ ὡς μετόχι, τὸν προϋπάρχοντα ναΐσκο «ἐκ βάθρων ἐπισκευάσαντες», ἔχτισαν ἐκκλησία στὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους «ἀπὸ ἰδίων δαπανημάτων».
Ὁ ναός, σήμερα, πνιγμένος ἀνάμεσα στὶς πολυκατοικίες, διατηρεῖται σὲ καλὴ κατάσταση. Τὸ κτίσμα χρονολογεῖται στὰ 1830. Ἀπέναντι ἀπὸ τὴν ἐκκλησία σῴζεται τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ τρία ἁγιάσματα ποὺ λειτουργοῦσαν στὸ Μπεμπέκι.