Οὗτος κατήγετο ἐκ Σεβαστείας τῆς Ἀρμενίας, ἐμαθήτευσεν ἐν τῇ νεότητί του πλησίον Μακεδονιανῶν ἀσκητῶν, διὸ καὶ προσέκειτο εἰς τὴν αἵρεσιν τοῦ Μακεδονίου καὶ αὐτός, ἀλλὰ ἀπεμακρύνθη ἀπ᾽ αὐτῆς βραδύτερον. Ἔτυχε μετρίας παιδείας, ἀλλὰ εἶχε φρόνησιν ἐκ φύσεως. Γενόμενος πρεσβύτερος ἐν Κωνσταντινουπόλει ἦτο «ἐκ τῶν ἐπιβούλων Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ «πάσης μηχανῆς τεχνίτης» κατ᾽ αὐτοῦ καὶ ἐν τῇ κατὰ τὴν Δρὺν συνόδῳ παρέστη μετὰ τοῦ Ἀρσακίου ὡς κατήγορος τοῦ Πατριάρχου Ἰωάννου Χρυσοστόμου.
Μετὰ τὴν ἔκπτωσιν τοῦ Χρυσοστόμου ἐκ τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου, τῷ 404, καὶ τὴν σύντομον πατριαρχείαν τοῦ Ἀρσακίου (404 – 400), ἔγινεν αὐτὸς Πατριάρχης (406) καὶ ὡς τοιοῦτος ἐξηκολούθησε σφοδρῶς νὰ καταδιώκῃ τοὺς Χρυσοστομικούς.
Ὡς μανθάνομεν ἐκ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἰστορικῶν Σωκράτους καὶ Σῳζομένου, κατὰ τὰ ἄλλα ἦτο ἀνὴρ εὐλαβὴς καὶ φρόνιμος, γλυκὺς πρὸς τοὺς φίλους ἀλλὰ φοβερὸς πρὸς τοὺς ἐχθρούς. Ἦτο μελετηρὸς καὶ φιλόπονος καὶ ἐκήρυττε τακτικῶς, ἀλλὰ οἱ λόγοι του δὲν ἦσαν τοιοῦτοι ὥστε «παρὰ τῶν ἀκροατῶν σπουδάζεσθαι ἢ γραφὴ παραδίδοσθαι».
Προυνόει φιλανθρώπως ὑπὲρ τῶν ἐνδεῶν καὶ κατεδίωκε τοὺς αἱρετικοὺς καὶ μάλιστα τοὺς Μασσαλιανοὺς καὶ τοὺς Πελαγιανοὺς· τοὐναντίον πρὸς τοὺς Νοουατιανοὺς ἐφέρετο ἠπίως. Μεταξὺ ἄλλων ἐβάπτισε τὴν Ἀθηναΐδα, μετονομάσας αὐτὴν Εὐδοξίαν, καὶ ηὐλόγησε τοὺς γάμους της μετὰ τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου τῷ 421, ἐνῷ τῷ 415 ἐτέλεσε τὰ ἐγκαίνια τοῦ ἀνοικοδομηθέντος μετὰ τὴν πυρκαϊᾶν τοῦ 404 ναοῦ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας.
Περὶ τὸ 416 πιθανότατα, «συνιδὼν διαιρουμένην τὴν Ἐκκλησίαν», ἐπηνώρθωσε τὸ μέγα τοῦ ἀδίκημα πρὸς τὸν μέγαν τῆς Ἐκκλησίας Ἰεράρχην, Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον, καὶ μιμηθεὶς τὸν Ἀντιοχείας Ἀλέξανδρον, ὅστις ἀπὸ τοῦ 413 ἔγραψε πάλιν τὸ ὄνομα τοῦ Χρυσοστόμου εἰς τὰ ἐκκλησιαστικὰ δίπτυχα, «μνείαν Ἰωάννου ἐν ταῖς εὐχαῖς ἐκέλευσε ποιῆσθαι» καὶ συνέστησε μάλιστα δι᾽ ἐπιστολῆς τοῦτο καὶ πρὸς τὸν Ἀλεξανδρείας Κύριλλον. Διεσώθησαν μέχρις ἡμῶν ἐπιστολαί τινες τοῦ Ἀττικοῦ, ἀπωλέσθη δὲ ἡ πραγματεία του περὶ πίστεως καὶ παρθενίας ἀπευθυνομένη εἰς τὰς θυγατέρας τοῦ αὐτοκράτορος Ἀρκαδίου.
Προαισθανθεὶς τὸν θάνατόν του, ἀπέθανε τὸ 4ον ἔτος τῆς ἐπισκοπῆς του, τῇ 10ῃ Ὀκτωβρίου 425, καὶ τὸν διεδέχθη ὁ Σισίνιος.