Οὗτος διετέλεσε Ἐπίσκοπος Βυζαντίου διὰ τέσσερα ἔτη (144 – 148). Εἰς τοὺς πατριαρχικοὺς καταλόγους τοῦ Πατριάρχου Νικηφόρου καὶ τοῦ Νικηφόρου Καλλίστου ὀνομάζεται Ἀθηνόδωρος, ἐνῷ εἰς ἄλλους καταλόγους συναντᾶται ὡς Ἀθηνογένης. Κατὰ τὴν ἀρχιερατεία του ἐκυβερνοῦσε τὴν Πόλη ὁ τύραννος Ζεύξιππος, καὶ παρετηρήθη ἰδιαιτέρα αὔξησις τοῦ χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ. Τότε ὁ Ἐπίσκοπος Ἀθηνόδωρος ἐγκαταλείποντας τὴν Ἀργυρούπολιν ἔκτισε δεύτερο ἐπισκοπικὸ ναό, πιθανῶς καὶ ἐπισκοπικὸ οἶκο, εἰς τὴν περιοχὴ τοῦ Ἐλαιῶνα. Τὸν ναὸ αὐτὸ ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος τὸν ἀνῳκοδόμησε μεγαλοπρεπῆ, ἐπιθυμῶν ὅπως ταφῇ εἰς αὐτόν, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐκρίθη ὅτι τὰ σώματα τῶν αὐτοκρατόρων δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ θάπτονται ἐκτὸς τῆς πόλεως τοῦ Βυζαντίου, ὡρίσθη ἕτερος τόπος διὰ τὴν ταφή των, ὁ δὲ ναὸς ἐκεῖνος ἀφιερώθη τῇ μνήμῃ τῶν ἁγίων Ἑπτὰ παίδων Μακκαβαίων καὶ Ἐλεαζάρου τοῦ διδασκάλου αὐτῶν.
Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀθηνοδώρου ἢ Ἀθηνογένους οἱ Ἐπίσκοποι κατοικοῦσαν καὶ ἱερουργοῦσαν εἰς τὸν νέο ἐπισκοπικὸ ναό, ἦτοι τοῦ Ἐλαιῶνος ἢ Ἐλαίας.