Ὁ δεύτερος τούτων, ὁ Ῥουφῖνος δῆλον οὖν ἀναφέρεται παρὰ τῷ Λογοθέτῃ Συμεὼν ἐπισκοπήσας ἔτη ἐννέα, ἐπὶ Νουμεριανοῦ τοῦ αὐτοκράτορος, (25 Δεκεμβρίου 283-12 Σεπτεμβρίου 284) ἄρξαντος ἕν ἔτος, ἀκμάζων. Εἰς δὲ τὸν Δομέτιον ἢ Διομετιανὸν οἱ μὲν κατάλογοι τοῦ Δωροθέου, Καλλίστου Ξανθοπούλου, ὁ παρὰ Leunclavii καὶ οἱ κατόπιν ἀποδίδουσιν ἔτη ἐπισκοπῆς εἴκοσι τέσσαρα καὶ μῆνας ἕξ, ὁ δὲ τοῦ Νικηφόρου πατριάρχου εἴκοσιν ἐν καὶ μήνας ἐξ, εἰ καὶ ἄλλος τὶς εἶπε δεκατέσσαρα μόνον. Τοῦ Δομετίου καὶ τοῦ Ῥουφίνου ἡ ἀρχιερατεία ἐκτείνεται εἰς ἔτη τριάκοντα καί τί πρός, ἀμφότεροι δ᾽ εἶδον τὸ πλεῖστον ἡσυχίαν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, πλὴν τοῦ Δομετίου, ὅστις εἶδεν εἰς τὰ τελευταῖα τῆς ἐπισκοπῆς ἔτη ἐγειρόμενον ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ τὸν μανιωδέστερον τῶν κατὰ χριστιανῶν διωγμῶν.
Ὁ ἐπίσκοπος Δομετιανὸς ἢ Δομέτιος ἧν, κατὰ πάντας τοὺς γνωστοὺς ἡμῖν καταλόγους, ἀδελφὸς Πρόβου τοῦ τῆς Ῥώμης αὐτοκράτορος, ὅστις βασιλεύσας ἕξ ἔτη, ἀπὸ τοῦ 276-282, ἐγέννησεν υἷον, γνωστὸν ἐκ τῶν ὑπομνημάτων, τὸν Ἀδριανόν, χριστιανὸν γενόμενον, μαρτυρήσαντα δ᾽ ἐπὶ Λικινίου, κατὰ πᾶσαν πιθανότητα μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Γαλερίου. Τούτου τὸ λείψανον ὁ ἐπίσκοπος Μητροφάνης εἰς Νικομήδειαν ἀπελθὼν καὶ ὑποκλέψας, οὐ μόνον ἅτε λείψανον μαρτυρικόν, ἀλλὰ καὶ συγγενοῦς αὐτῷ καθὰ λέγεται, ἐκόμισεν εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ ἀπέθετο ἐν τῷ πρώτῳ ναῷ τῷ ἐν Ἀργυροπόλει κτισθέντι ὑπὸ Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, ἐν τῷ ὑπογαίῳ σπηλαίῳ. Προσθετέον ἐνταῦθα ὅτι ὁ Ἀδριανὸς προσῆλθεν εἰς τὸν χριστιανισμὸν μετὰ τὸν θάνατον τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ αὐτοκράτορος Πρόβου.
Ὁ ἐπίσκοπος Δομέτιος ἀνήγειρεν ἐν Βυζαντίῳ, κατὰ τὸ Πετρίον, τὸν τέταρτον ἐπισκοπικὸν οἶκον, ἐπ᾽ ὀνόματι τῆς ἁγίας Εὐφημίας, μαρτυρησάσης ἐπ᾽ αὐτοῦ.
Μανουήλ Ι. Γεδεών
«Πατριαρχικοὶ πίνακες»
