Ὁ ἅγιος Νικηφόρος ἔζησε ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ δυσσεβοῦς Κωνσταντίνου τοῦ Κοπρωνύμου, καὶ ἦταν γέννημα καὶ θρέμμα τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων. Οἱ γονεῖς του, Θεόδωρος καὶ Εὐδοκία, ἦταν ἀπὸ καλὸ γένος καὶ περιώνυμοι. Ὁ Θεόδωρος ἐχρημάτισε ἀπογραφεὺς τῶν βασιλικῶν ἐνταλμάτων· διαβληθεὶς ὄμως ὡς προσκυνητὴς τῶν θείων εἰκόνων, καταμαστιγοῦται ὑπὸ τῶν Εἰκονομάχων, καὶ στέλλεται εἰς τὸ δεινότατον φρούριον ἐπὶ Μύλλασαν. Καὶ μετὰ ταῦτα ἀνακαλεῖται, ἀλλὰ πάλιν ἐξορίζεται ὑπὲρ τὴν Νίκαιαν· κἀκεῖσε κατέλιπε τὸν βίο, ὑπομένοντας ἓξ χρόνους ἐν πολλῇ κακώσει.
Ὁ δὲ παῖς του, ὁ τίμιος Νικηφόρος, παιδιόθεν ἐτράφη ὀρθοδόξως ἐν πάσῃ σεμνότητι καὶ εὐσεβείᾳ, καὶ ὅταν μεγάλωσε, κατάγεται εἰς τοὺς ὑπογραφεὶς. Ἔπειτα, λογισάμενος τὰ πάντα σκύβαλα ὡς ἀράχνην, ἀναχωρεῖ τῆς Πόλεως, καὶ ἐγκαθίσταται εἰς τὴν Προποντίδα τοῦ ἄστεως. Κἀκεῖσε μόνος ἐλάτρευε τὸν μόνο Θεό, ὑπομένοντας πλείστους πόνους καὶ ταλαιπωρίας. Ὅταν δὲ ἀπεβίωσε Ταράσιος ὁ μέγας Ἀρχιερεὺς, αὐτὸς ὁ Νικηφόρος, βιαζόμενος καὶ παρακαλούμενος ὑπὸ Νικηφόρου τοῦ ἄνακτος, λαμβάνει τὸν θρόνον Κωνσταντινουπόλεως. Καὶ μετὰ μικρόν τοῦ αὐτοῦ Βασιλέως ἀναπαυσαμένου, τὸν διεδέχθη Σταυρακίος ὁ υἱὸς αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ τάχιον ἀποβιώσαντος, λαμβάνει τα σκῆπτρα τῆς βασιλείας Μιχαὴλ ὁ εὐσεβέστατος.
Λέων δὲ ὁ θηριώνυμος τὸν κατέπαυσε τῆς βασιλείας, καὶ ὁ Λέων ἔγινε κατὰ τῶν ἁγίων Εἰκόνων, καὶ κατὰ τῆς εὐσεβοῦς ἡμῶν πίστεως. Τὰ ὅσα καὶ ὁποῖα ὁ σεβάσμιος Πατὴρ ἡμῶν Νικηφόρος εἶπε μὲ παῤῥησίᾳ πρὸς τὸν ἀσεβῆ καὶ ἀλιτήριον, εἶναι ἀδύνατον νὰ εἰπῇ ἢ νὰ γράψῃ κανείς. Ὁ δὲ θεομισής Λέων, ἀμέσως τὸν ἔπαυσε τοῦ θρόνου, τὸν ἐξόρισε, καὶ τὸν ἔκλεισε ἐντὸς φυλακῆς, ἀπαγορεύοντας νὰ λάβῃ οἱαδήποτε ἄνεσι ἢ παραμυθία πάρ᾽ οἱουδήποτε. Ὁ μακάριος Νικηφόρος, ὑπεμείνας χρονίας ταλαιπωρίας καὶ κακοπαθείας, καὶ τὸ ἑβδομηκοστὸν ἔτος συμπληρώσας, παρέθετο τὸ πνεῦμα εἰς χείρας Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, διατελέσας ἐννέα χρόνους ἐν τῇ ἀρχιερωσύνῃ καὶ δεκατρεῖς δὲ ἐν ἐξορίᾳ.
Ἡ ἁγία αὐτοῦ μνήμη τελεῖται τῇ 2ᾳ Ἰουνίου.
Τοῦ Πατριάρχου Πατριάρχης πλησίον,
Θείου γέροντος Ἀβραάμ, Νικηφόρος.
Δευτερίῃ Νικηφόρος εἰς Ἐδὲμ εὕρατο μοίρην.