Ὁ νέος πατριάρχης ἦν ἀνεψιὸς Γενναδίου τοῦ μακαρίου πατριάρχου, παρ᾽ αὐτῷ δ᾽ ἀνατραφεὶς ἐμιμήθη τὰς ἀρετὰς ἐκείνου καὶ τὴν εὐσέβειαν, ἐγένετο δὲ πρεσβύτερος τῆς ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, καὶ σκευοφύλαξ τῆς Ἁγίας Σοφίας.
Ὅτε ὑπὸ τοῦ Ἀναστασίου κατεδικάσθη εἰς ἐξορίαν ὁ Εὐφήμιος παρεκάλεσε τὸν διάδοχον αὐτοῦ Μακεδόνιον νὰ λάβῃ λόγον ἀσφαλείας ζωῆς ἀπὸ τοῦ Ἀναστασίου ὁ Μακεδόνιος, ὅστις ἀπήλαυε, φαίνεται, τῆς εὐνοίας τοῦ αὐτοκράτορος, ἐπέτυχε τῆς τοιαύτης ὑποσχέσεως, ὅτε δὲ μετέβη ν᾽ ἀναγγείλῃ τοῦτο εἰς τὸν Εὐφήμιον, εἰσερχόμενος παρ᾽ αὐτῷ πρῶτον μὲν ἀφῆκε τὸ ἴδιον ὠμοφόριον, εἶτα δὲ πρὸς τὸν πρώην πατριάρχην ὡς ἀδελφὸς συμπάσχων εἰς πάσχοντα προσελθών, ἔδωκε καὶ χρήματα τῷ Εὐφημίῳ ἅπερ ἧν δανεισθείς, «ὡς παρὰ πολλῶν ἐπαινεθῆναι κατὰ τοὺς δύο τρόπους», λέγει ὁ Θεοφάνης.
Οἱ πατριαρχικοὶ κατάλογοι ὑπολογίζουσι τὰ ἔτη τῆς τοῦ Μακεδονίου Β´ πατριαρχείας ὁ μὲν τοῦ πατριάρχου Νικηφόρου ἕξ (κατὰ λάθος ἀντὶ δέκα ἕξ), ὁ δὲ τοῦ Νικηφόρου Καλλίστου ἔτη δέκα ἕξ καὶ μῆνας ἑπτά, ἰσάριθμα δ᾽ ἀριθμεῖ καὶ Θεοφάνης, οὐ δέχομαι τὴν ἀρίθμησιν μετὰ καὶ τοῦ Μαρκελλίνου ἐν Χρονικῷ αὐτοῦ ὁρίζοντος τὸ 511 ἔτος ὡς ἐποχὴν τῆς τελευταίας κατὰ τοῦ Μακεδονίου ἀγροίκου καὶ συρφετώδους καταφορᾶς.
Ὁ πατριάρχης Μακεδόνιος ἠγαπᾶτο ὑπὸ τοῦ λαοῦ «καὶ διὰ τὸ καθαρὸν τοῦ βίου, καὶ διὰ τὸ ὀρθὸν τῶν δογμάτων, εἰ καὶ ἠπατήθη», καθὰ γράφει ὁ Θεοφάνης· διότι πατριάρχης χειροτονηθεὶς ἀπεδέξατo τὸ τοῦ Ζήνωνος ἑνωτικόν· καὶ δύναται νὰ εἴπῃ τις ὅτι κατὰ τοῦτο ἐμιμήθη τὸν ἱερὸν Ἀνατόλιον. Θέλων νὰ συνάψῃ τὰ διεστῶτα προσηνέχθη οὕτω, τὴν ἐν Χαλκηδόνι ὅμως Σύνοδον καὶ τὴν ἐν Ἐφέσῳ καὶ ἐσέβετο καὶ προσεδέχετο, διὰ δὲ τὴν εἰς τὸ ὀρθὸν δόγμα ἀφοσίωσιν αὐτοῦ πολλὰ ὑπέστη ὁ ἱερὸς ἀνήρ. Ἀπὸ τοῦ 499 ὁ Μακεδόνιος ἔσπευδε νὰ ἑνώσῃ τὰ σπουδαιότερα τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει μοναστηρίων, ἀποσχισθέντα τῆς Ἐκκλησίας διὰ τὸ τοῦ Ζήνωνος ἑνωτικόν, ἤτοι τὰ τοῦ Δίου, τοῦ Βασσιανοῦ, τῶν Ἀκοιμήτων καὶ τῆς Ματρώνης· ἥτις ἡγεῖτο τούτων ἡ Ματρώνη «ἔτι ζῶσα» , ἀλλὰ τοὺς μὲν μοναχοὺς αὐτῶν ἀρνούμενους τὴν μετὰ τῆς Ἐκκλησίας κοινωνίαν ἀφῆκεν ὁ Μακεδόνιος, μὴ θέλων νὰ ἐγείρῃ νέας διχοστασίας, συγκαλέσας δὲ σύνοδον ἐπισκόπων ἐγγράφως ἐβεβαίωσε τὰ θεοφόρως δογματισθέντα ἐν τῇ Δ´ ἐν Χαλκηδόνι οἰκουμενικῇ Συνόδῳ· ταύτην δὲ κατὰ τὴν δεκαεξαετῆ τοῦ Μακεδονίου πατριαρχείαν οἱ μὲν ἐδέχοντο οἱ δὲ ἠρνοῦντο νὰ δεχθῶσιν.
Ὁ ἱερὸς Μακεδόνιος ἐπηρεάζετο λίαν εἰς τὰς ὀρθοδόξους αὐτοῦ καὶ συνετὰς ἀποφάσεις ὑπὸ τοῦ Ἀναστασίου· τῷ 500, θέλων νὰ πέμψῃ πρὸς τὸν πάπαν Ῥώμης Ἀναστάσιον γράμματα συνοδικά, πρὸς ἐπανάληψιν τῶν σχέσεων μεταξὺ τῶν δυὸ Ἐκκλησιῶν ἠμποδίσθη ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος τούτου, ὅστις ἀπὸ τοῦ 507 ἐβίαζε τὸν Μακεδόνιον νὰ ὁμοφρονήσῃ πρὸς αὐτὸν ὡς πρὸς τὴν ἀποκήρυξίν τῆς Δ´ συνόδου· ἀλλ᾽ ὁ ἱερὸς ἀνὴρ ἠρνεῖτο νὰ πράξῃ παρόμοιόν τι χωρὶς οἰκουμενικῆς συνόδου, ἐνῷ τῶν ἐπισκόπων οὐκ ὀλίγοι, χαριζόμενοι τῷ αὐτοκράτορι, ἀπεκήρυττον αὐτήν, Ἠλίας δ᾽ ὁ πατριάρχης Ἱεροσολύμων, διαταχθεὶς ὑπὸ τοῦ Ἀναστασίου να συγκαλέσῃ σύνοδον ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει κατὰ τῆς Δ´ οἰκουμενικῆς, τοῦτο μὲν ἐνόμισε, φαίνεται, δύσκολον να πράξῃ, ἀνεθεμάτισε δὲ μόνος αὐτὸς τὸν Εὐτυχῆ καὶ τὸν Νεστόριον, τὴν ἐν Χαλκηδόνι δὲ Σύνοδον τρανῶς ἀπεδέξατο.
Πολλοὺς δὲ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἐπηρεασμοὺς ὁ Ἀναστάσιος ἐπενόει, ἠσυχάζων μὲν πρότερον καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ἀφίνων ἥσυχον, ταράττων δ᾽ αὐτὴν ἀφ᾽ ὅτου ἀπήλλαξεν ἑαυτὸν καὶ τὴν δυναστείαν αὐτοῦ στάσεων καὶ κινδύνων. Ἐπέτρεπε νὰ πειράζωσιν ἀγοραῖοι ἄνθρωποι τὸν Μακεδόνιον, ἐπέτρεπε νὰ εἰσέρχωνται κακοήθεις ἄνθρωποι ἐν τοῖς ναοῖς, καὶ ἐνῷ οἱ ψάλται ἔψαλλον τὸν Τρισάγιον ὕμνον, οἱ ἀνάγωγοι οὗτοι συνέψαλλον τὸν ὕμνον μετὰ τῶν ψαλτῶν, προστιθέντες τὰς λέξεις «ὁ σταυρωθεὶς δι᾽ ἡμᾶς».
Τοσοῦτον δ᾽ ἐξεθρασύνθησαν οἱ διῶκται τοῦ Μακεδονίου, ὥστε παρεκίνησαν κακοῦργόν τινα καλούμενον Εὐχώλιον ἢ Ἀσχόλιον νὰ ἐπιτεθῇ κατ᾽ αὐτοῦ διὰ μαχαίρας· πρὸς ὃν ὁ Μακεδόνιος προσηνέχθη πράως. Ἀλλὰ καὶ παῖδες παρήγοντο συκοφαντοῦντες τὸν ἱερὸν τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπον ὡς παιδεράστην, καίτοι τὴν συκοφαντίαν ἐξήλεγξεν ἐγκύρως ὁ μακάριος πατριάρχης. Ἔν τινι τῶν τελευταίων ἐτῶν τῆς τοῦ Μακεδονίου πατριαρχείας, τῷ 506-510 κατὰ Θεοφάνη, ὁ Ἀναστάσιος ἐκάλεσεν ἐκ Κυζίκου ζωγράφον τινὰ συροπέρσην αἱρετικόν, ὃν ἀπεδέξατο ὡς δῆθεν πρεσβύτερον, καὶ ὅστις, ἀδείᾳ τοῦ αὐτοκράτορος, ἐτόλμησε νὰ ζωγραφίσῃ παραξένους τινὰς ἐκκλησιαστικὰς εἰκόνας ἐν τῷ παλατίῳ Ἐλενιανῶν· τούτου ἕνεκα στάσις ἐγένετο τοῦ λαοῦ μεγάλη. Ἤγαγεν ὠσαύτως εἰς Κωνσταντινούπολιν ὁ αὐτοκράτωρ τότε καὶ Ξεναῒαν ἐπίσκοπον Ἱεραπόλεως ὁμόφρονα αὐτῷ, μεθ᾽ οὗ ὅμως ὁ Μακεδόνιος ἠρνήθη νὰ τεθῇ εἰς ἐκκλησιαστικὰς σχέσεις, ἕνεκα δὲ καὶ τούτου, μοναχοί, λαὸς καὶ κλῆρος ἐταράττοντο· στάσεις ὑφορώμενος ὁ Ἀναστάσιος ἐξέβαλεν αὐτὸν τῆς πρωτευούσης.
Τὰ κατὰ τὸν Ξεναΐαν εἰσὶν ἀρκούντως περίεργα. Ὁ ἄνθρωπος οὗτος, συνεργὸν ἔχων ἐν τῇ κατὰ τῆς Δ´ συνόδου ἀντιδράσει αὐτοῦ τὸν ἐπίσκοπον Σελευκείας Κωνσταντῖνον, ἦν τὸ γένος πέρσης, δοῦλος τὸ ἐπιτήδευμα· φεύγων δὲ τὴν δουλείαν περιήρχετο τὰς ἐκκλησιαστικὰς παροικίας τοῦ πατριάρχου τῆς Ἀντιοχείας ἐν σχήματι πρεσβυτέρου, ἀναστατῶν αὐτάς, ἀποστασίαν διδάσκων ἀπὸ τῆς ὀρθῆς πίστεως, καὶ ἀποβάλλων ἀπὸ τῆς Ἐκκλησίας τὰς εἰκόνας τοῦ Σωτῆρος καὶ τῶν ἀγγέλων· ὄντα δ᾽ ἀβάπτιστον, τὸ τρισχειρότερον, τὸν Ξεναΐαν ὁ πατριάρχης Ἀντιοχείας Καλανδίων ἀπεδίωξεν ἔξω τῶν ὁρίων τῆς ἐπισκοπῆς αὐτοῦ, Πέτρος δὲ ὁ Κναφεὺς ἐχειροτόνησεν ἐπίσκοπον Ἱεραπόλεως, ἀντὶ τοῦ Κύρου, μετονομάσας Φιλόξενον· ὕστερον ὅμως μαθὼν ὅτι ὁ Ξεναΐας ἢν ἀβάπτιστος ἔτι, ἀβλαβὲς ἐθεώρησε τὸ πρᾶγμα, εἰπὼν ὅτι ἡ χειροτονία ἀρκεῖ ἀντὶ βαπτίσματος. Μετ᾽ ἀνδραπόδου τοιούτου συνειργάζετο καὶ Σωτήριχος ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῆς ἐν Καππαδοκίᾳ Καισαρείας, ὅστις ὅτε ἐχειροτονεῖτο ὑπὸ τοῦ Μακεδονίου ἐγγράφως ὡμολόγησε τὴν ἀποδοχὴν τῶν δογμάτων τῆς ἐν Χαλκηδόνι Συνόδου, μεταβὰς δ᾽ εἰς Καισάρειαν ἔγραφε πρὸς τὸν αὐτοκράτορα Ἀναστάσιον ἐκ συμφώνου μετὰ τοῦ Ξεναΐα κατὰ Φλαβιανοῦ τοῦ Ἀντιοχείας καὶ Ἠλία τοῦ Ἱεροσολύμων, οἵτινες ἠρνοῦντο ν᾽ ἀναθεματίσωσι τὴν σύνοδον ταύτην, ἔστω καὶ ἄν μὴ ἐξεφράζοντο ῥητῶς, καὶ μάλιστα μετὰ τοσαύτην πίεσιν τοῦ αὐτοκράτορος, εἰς ὃν ὁ πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Ἰωάννης ὁ Νικαιώτης δισχιλίας χρυσίου λίτρας ὑπέσχετο νὰ καταβάλῃ, εἴπερ ἤθελε νὰ ἀποκήρυξῃ τὴν Δ´ σύνοδον. Ἀτυχῶς, ἔκλιναν μετὰ ταῦτα πρὸς τὴν κακὴν γνώμην τοῦ αὐτοκράτορος, ὁ δὲ Μακεδόνιος τότε ἐδίωξε τοῦ πατριάρχου Φλαβιανοῦ Ἀντιοχείας τοὺς ἀποκρισαρίους, ἐλθόντας εἰς Κωνσταντινούπολιν ἕνεκεν ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων, ἠρνήθη δὲ νὰ τεθῇ εἰς σχέσεις καὶ πρὸς τὸν Ἀλεξανδρείας.
Ἠλίας ὁ Ἱεροσολύμων ἐξορισθεὶς εἰς Αὐλὰν καὶ Φλαβιανὸς Ἀντιοχείας εἰς Πέτραν ὑπὸ τοῦ Θρακὸς Ἀναστασίου «ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ ἐδήλωσαν ἀλλήλοις οἱ πατριάρχαι (λέγοντες) ὅτι Ἀναστάσιος ἐτελεύτησε σήμερον· καὶ ἄγωμεν καὶ ἡμεῖς ἵνα δικασθῶμεν μετ᾽ αὐτοῦ· καὶ μετὰ δύο ἡμέρας ἀνῆλθον πρὸς Κύριον»!.
Ἡ μεταξὺ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς κοσμικῆς ἀρχῆς διάστασις ἐκορυφώθη, ὁ δὲ λαὸς καὶ οἱ μοναχοὶ ἀναφανδὸν τότε κατὰ τοῦ βασιλέως ἐστασίασαν τῷ 510, κατὰ τὸν Θεοφάνη. Λέγει δὲ καὶ Θεόδωρος ὁ Ἀναγνώστης ὅτι τὰ μυριάριθμα ταῦτα πλήθη, μετὰ γυναικῶν καὶ παίδων, ἡγουμένων καὶ μοναχῶν, προέβησαν εἷς φοβερὰν ὑπὲρ τοῦ πατριάρχου καὶ κατὰ τοῦ αὐτοκράτορος διαδήλωσιν, περιερχόμενοι τὴν πόλιν καὶ κράζοντες· «Καιρός, χριστιανοί, μαρτυρίου· μηδεὶς καταλίπῃ τὸν πατέρα», ὕβριζον τοὺς ἐχθροὺς τοῦ πατριάρχου καλοῦντες αὐτοὺς αἱρετικοὺς καὶ τῆς ἀρχῆς ἀναξίους.
Φοβηθεὶς ὁ Ἀναστάσιος ἀπεκλείσθη ἐν τῷ παλατίῳ, παρεσκεύασε δὲ καὶ πλοῖα πρὸς ἀναχώρησιν ἀλλ᾽ ὑπεκρίθη μεταμέλειαν, ἐζήτησε νὰ ὁμιλήσῃ τῷ πατριάρχῃ, καίτοι πρὸ πολλοῦ ὤμνυεν ὅτι οὔτε κατὰ πρόσωπον ἤθελε νὰ ἴδῃ αὐτόν· ἐκάλεσεν ἐν τῷ παλατίῳ καὶ προσεποιήθη ὅτι συμφωνεῖ αὐτῷ· ὁ Μακεδόνιος ἐπετίμησεν αὐτόν, ἐλέγξας κατὰ πρόσωπον ὡς ἐχθρὸν τῆς Ἐκκλησίας. Τί πρὸς ἀλλήλους εἶπον, ἐν τίνι συνεφώνησαν, ἐν τίνι διεφώνησαν ὁ κοσμικὸς καὶ πνευματικὸς ἄρχων, ἄγνωστον· ἀλλ᾽ ὁ Μακεδόνιος ἀπατηθείς, τῷ 511, ἔδωκεν «ὑπομνηστικόν» εἰς τὸν αὐτοκράτορα, διὰ τούτου δ᾽ ὡμολόγει ὅτι ἀπεδέχετο τὰς δύο πρώτας οἰκουμενικὰς Συνόδους, ἀπεσιώπα δὲ τὴν ἐν Ἐφέσῳ καὶ τὴν ἐν Χαλκηδόνι, οὕτω δ᾽ ἐνομίσθη ὅτι ἐδέχετο τὸ τοῦ Ζήνωνος «ἑνωτικόν», εἰς ὅ καὶ χειροτονούμενος ὑπέγραψε.
Τότε περιέπεσεν εἰς ἄλλον πειρασμὸν ὁ Μακεδόνιος· οἱ κληρικοὶ καὶ μοναχοὶ τῆς πρωτευούσης ἐσκανδαλίσθησαν ἐπὶ τούτῳ. Ἡμέραν τινὰ ὁ πατριάρχης ἀπῆλθεν εἰς τὴν περιώνυμον μονὴν τῶν Δαλμάτων νὰ λειτουργήσῃ· οἱ μοναχοὶ ἠρνήθησαν νὰ συλλειτουργήσωσι μετ᾽ αὐτοῦ, αὐτὸς δ᾽ ἀπελογήθη ἐπ᾽ ἐκκλησίας ὅτι δέχεται τὴν ἐν Χαλκηδόνι Σύνοδον, ἀναθεματίζων τοὺς μὴ δεχομένους αὐτήν, καὶ μόνον μετὰ τὴν ὁμολογίαν πίστεως ταύτην οἱ μοναχοὶ συνελειτούργησαν αὐτῷ. Ἦν ἑπόμενον νὰ ἐξαφθῇ ὁ αὐτοκράτωρ κατὰ τοῦ Μακεδονίου· καὶ ὠργίσθη μέν, συνεβούλευσε δὲ δύο φαύλους ὅπως ὑποβάλωσι κατὰ τοῦ πατριάρχου κατηγορίαν ὡς παιδεραστοῦ, καίτοι δ᾽ ὁ Μακεδόνιος διεμαρτύρετο ὅτι πρόθυμος ἦν ν᾽ ἀπολογηθῇ· καὶ ἐν τῷ Πραιτωρίῳ καὶ ἐν τῷ Θεάτρῳ, ὁ αὐτοκράτωρ ἀπεδίωξεν αὐτὸν ἀπὸ τοῦ πατριαρχικοῦ οἴκου, καὶ πολλοὺς τῶν ἀφωσιωμένων αὐτῷ κατεδίκασεν εἰς φυλάκισιν, εἰ καί τινες ἀνεχώρησαν εἰς Ῥώμην, ἄλλοι δὲ εἰς Φοινίκην· ἐπίεσε δ᾽ ὅμως καὶ πάλιν τὸν πατριάρχην ζητῶν νὰ λάβῃ τὸν αὐθεντικὸν χάρτην τῶν ἐν Χαλκηδόνι δογματισθέντων, ἀλλὰ τὸν χάρτην τοῦτον ὁ Μακεδόνιος σφραγίσας ἀπέθετο ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ· Καλαπόδιος ὅμως ὁ εὐνοῦχος, οἰκονόμος ὧν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἔκλεψεν αὐτὸν καὶ προσήνεγκεν εἰς τὸν αὐτοκράτορα, ὅστις τὸν χάρτην λαβών, ἐξώρισε βιαίως καὶ διὰ νυκτὸς τὸν Μακεδόνιον εἰς Χαλκηδόνα, ἐκεῖθεν δ᾽ εἰς Εὐχάϊτα· εἶτα καὶ καθῄρεσε δωροδοκήσας τινὰς ἐπισκόπους ἢ πιέσας ἄλλως.
Ἐν τῇ ἐξορίᾳ διατελοῦντι τῷ ἱερῷ ἀνδρὶ ἔπεμπον τὰ πρὸς συντήρησιν ὁ ἀνεψιὸς τοῦ Αὐτοκράτορος Ἀναστάσιος Πομπήϊος καὶ ἡ σύζυγος αὐτοῦ. Τῷ 515, ἐπειδὴ οἱ Οὖννοι ἐπέδραμον τὴν Γαλατίαν, τὸν Πόντον καὶ τὴν Καππαδοκίαν, καὶ πολλὰς μετήρχοντο βιαιότητας, φοβηθεὶς ὁ Μακεδόνιος, ἀνεχώρησεν ἐξ Εὐχαΐτων εἰς Γάγγρας, αὐτόθι δὲ τότε ἴσως ἢ ὀλίγῳ κατόπιν ἀπεβίωσεν. Ἡ παράδοσις ἡ σωζομένη παρὰ Θεοφάνει ἔλεγεν ὅτι μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Μακεδονίου, εἷς τῶν θεραπόντων αὐτοῦ εἶδε κατ᾽ ὄναρ τὸν ἱερὸν ἄνδρα διατάττοντα αὐτὸν ν᾽ ἀπέλθῃ εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ νὰ εἴπη πρὸς τῶν αὐτοκράτορα· «ἐγὼ μὲν ἀπέρχομαι πρὸς τοὺς πατέρας μου, ὧν τετήρηκα τὴν πίστιν, οὐ παύσομαι δὲ ὄχλων τῷ δεσπότῃ ἄχρις οὗ ἔλθῃς, καὶ εἰς δίκην εἰσέλθωμεν».
Ἐπὶ τοῦ πατριάρχου Μακεδονίου, κατὰ παράκλησιν Φήστου τινὸς συγκλητικοῦ ἐκ Ῥώμης ἐλθόντος τῷ 501 εἰς Κωνσταντινούπολιν, παρὰ τῷ αὐτοκράτορι, διά τινας ἀνάγκας πολιτικάς, ἤρξατο νὰ τελῆται μετὰ πολλῆς πομπῆς καὶ μεγαλοπρέπειας ἡ ἑορτὴ τῶν κορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, λιτότερον ἕως ἐκείνου τοῦ καιροῦ γινομένη.
Ἐπ᾽ αὐτοῦ τοῦ πατριάρχου ἀναφέρεται ζῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει Δευτέριος πατριάρχης τῶν Ἀρειανῶν ὅστις βαπτίζων περὶ τὸ 510 ἄνθρωπόν τινα καλούμενον Βάρβαρον, ἀθετήσας τὴν ἐν τοῖς εὐαγγελίοις διάταξιν τοῦ Σωτῆρος, ἐτόλμησε νὰ εἴπῃ «βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Βάρβαρος (ἢ Βάρβας) εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, διὰ Υἱοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι»· ἀμέσως δ᾽ ἐξηράνθη τὸ ὕδωρ· ὁ δὲ Βάρβας ἔντρομος γενόμενος ἔφυγεν. Ἐπ᾽ αὐτοῦ δὲ τῷ 499 ὁ αὐτοκράτωρ Ἀναστάσιος κατήργησε τὰς δημοσίως γενομένας θηριομαχίας τοῦτο δὲ βεβαίως ἐννοεῖ καὶ Θεόδωρος Ἀναγνώστης λέγων ὅτι «Ἀναστάσιος τὰ κυνήγια ἔπαυσε». Κυνηγίων θεωρία τὰς θηριομαχίας ἐννοεῖ καὶ τῆς Πενθέκτης ὁ ΝΑ᾽ κανών· Ὅθεν τούτων παυθέντων καὶ διὰ τοῦ κανόνος ἀπαγορεύθηκεν «ἕοικεν ἐπινοηθῆναι τὰ βασιλικὰ παίγνια· τὸν κοντοπαίκτην δηλ., τὸν Μάρωνα, τὸν Ἀχιλλέα, τὴν ὀκτώηχον καὶ τὰ λοιπά».
Ἡ ἀνατολικὴ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία γεραίρει τὴν μνήμην τοῦ πατριάρχου Μακεδονίου τῇ 25ῃ Ἀπριλίου.
Μανουήλ Ι. Γεδεών
«Πατριαρχικοὶ πίνακες»
