Τρία καὶ δέκα ἔτη φέρεται παρὰ Δωροθέῳ ποιμάνας τοὺς βυζαντίους ὁ Μάρκος, δηλαδὴ μέχρι τοῦ 211, καθ᾽ ὅν χρόνον διήρκει δῆλον οὖν ὃ τοῦ Σεπτιμίου Σευήρου κατὰ χριστιανῶν διωγμός.
Ὁ διωγμὸς οὗτος ἐξετείνετο τότε εἰς Γαλλίαν, Αἴγυπτον καὶ Καρχηδόνα καὶ Καππαδοκίαν· ἴσως κατὰ τοὺς μετὰ ταῦτα κινηθέντας διωγμοὺς καὶ κατὰ τοῦτον, οἱ ἐπίσκοποι τοὺς θρόνους καταλείποντες ἐκρύπτοντο, καθόσον μάλιστα οὐδένα τῶν ἐπισκόπων τούτων βλέπομεν ὑπὲρ Χριστοῦ μαρτυροῦντα, κατὰ δὲ τὴν φυγὴν αὐτῶν ἢ πρεσβύτεροι διώκουν τὴν ἐκκλησίαν, ἢ ἀπερχομένου τοῦ ἐπισκόπου ἕτερος ἐξελέγετο. Ἐντεῦθεν νομίζω γεννηθεῖσαν τὴν ἀσάφειαν, ἥν βλέπω καὶ κατὰ τὰ ἔτη ταῦτα, ἀναγινώσκων παρὰ Κεδρηνῷ ὅτι ἐπὶ τοῦ αὐτοκράτορος Καρακάλα «πρῶτος ἐπίσκοπος κατέστη Βυζαντίου.
Μανουήλ Ι. Γεδεών
«Πατριαρχικοὶ πίνακες»