Τῷ Ὁσιολογιωτάτῳ Γέροντι Θεοκλήτῳ Μοναχῷ Διονυσιάτῃ, τέκνῳ τῆς ἡμῶν Μετριότητος ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῷ, χάριν καί εἰρήνην παρά Θεοῦ.
Ὁ χριστόψυχος πρωταπόστολος Παῦλος ἐπικειμένης τῆς ὁσονούπῳ μαρτυρικῆς ἐξόδου αὐτοῦ ἐκ τῆς κοιλάδος τοῦ κλαυθμῶνος ταύτης ἠγάλλετο ἐπί τῇ ἀναλύσει τοῦ σώματος καί τῇ ἀναμενομένῃ λήψει τοῦ στεφάνου τῆς ζωῆς ἐκ μέρους τοῦ Δικαίου Κριτοῦ. Θέλομεν νά πιστεύωμεν, ὅτι καί ἡ ὑμετέρα χαρισματοῦχος καί μίαν ἑξηκονταπενταετίαν ἤδη συμπληρώσασα βίου ἁγιορειτικῆς ἀσκήσεως καί πολυτιμοτάτης προσφορᾶς πρός τήν πνευματικήν ὑμῶν πατρίδα, τό Ἁγιώνυμον Ὄρος τοῦ Ἄθω, παρομοίως θά αἰσθάνεται πρός τόν Ἅγιον Κορυφαῖον Ἀπόστολον, ἤδη ὡς πολύφορος ναῦς ἀγκυροβολήσασα ἐν τῷ νοσοκομείῳ τῆς περιπύστου Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Διονυσίου.
Καί τοῦτο διότι ἐν ἱδρῶσιν ἀσκήσεως πολυχρονίου, ἐν χριστοειδεῖ ὑπακοῇ συνεχεῖ, ἐν διακονίαις ὁλοψύχοις τῆς Ἱερᾶς ὑμῶν Μετανοίας, ἐν συγγραφαῖς θεοσόφοις καί πολλά συμβαλούσαις πανθομολογουμένως εἰς τήν πνευματικήν ἀναγέννησιν τοῦ Ἁγιορειτικοῦ πρωτίστως καί τοῦ ἐν γένει Ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ ἔπειτα, ἐν ἀλλεπαλλήλοις καί καρποφόροις Πρωτεπιστασίαις, ἐν στηρικτικοῖς λόγοις τοῦ εὐλαβοῦς λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις καί προσευχαῖς ἀδιαλείπτοις καί εἴ τισιν ἄλλοις τῷ Θεῷ μόνῳ ἐγνωσμένοις εὐαγγελικοῖς ἔργοις ἐδοξάσατε ἐπ᾽ ἐσχάτων τό Περιβόλιον τῆς Παναγίας, ἧς μανικός ἐραστής καί θεηγόρος ὑμνηπόλος ἀνεδείχθητε, ἀλλά καί εἷς ἐκ τῶν κυριωτέρων συντελεστῶν τῆς ἐπανδρώσεως τῶν Ἁγιορειτικῶν καθιδρυμάτων καί τῆς θαυμαστῆς ἀνθήσεως ὑπήρξατε.
Γνωρίζομεν, ὅτι τό Γεροντικόν ἐπισημαίνει «μή ἐπαίνει κατά πρόσωπον μοναχόν». Πιστεύοντες ὅμως ὅτι τοῦτο λέγεται καί ἰσχύει διά τούς ἐν τῷ καθαρτικῷ εἰσέτι σταδίῳ εὑρισκομένους ἀθλητάς τοῦ Χριστοῦ, δέν ὀκνοῦμεν νά καταστέψωμεν τήν ὑμετέραν Ὁσιολογιότητα διά τῆς ἄκρας Πατριαρχικῆς εὐαρεσκείας τῆς ἡμετέρας Μετριότητος καί νά συγκαταριθμήσωμεν ταύτην μετά τῆς ἄχρι τοῦδε χρυσῆς σειρᾶς τῶν μεγάλων μορφῶν τοῦ Ἀθωνιτικοῦ Μοναχισμοῦ, ὁμοῦ καί μετά τοῦ Ὁσίου καί πολυταλάντου Γέροντος ὑμῶν ἀοιδίμου Ἀρχιμανδρίτου Γαβριήλ, δι᾽ οὕς δικαιοῦνται νά ἐγκαυχῶνται ἡ Ἱερά ὑμῶν Μετάνοια, ὁ Ἁγιώνυμος Ἄθως καί ἡ καθ᾽ ἡμᾶς Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, ἥν ποικιλοτρόπως ἐστηρίξατε καί ἐνισχύσατε λόγοις καί ἔργοις καί τέκνα πιστά αὐτῆς ἐφάνητε.
Θά ἦτο δέ παράλειψις νά μή ἐκφράσωμεν ὡς Οἰκουμενικός Πατριάρχης τήν εὐγνωμοσύνην τοῦ ἐν γένει Ὀρθοδόξου φιλομονάχου καί φιλαγίου κοινοῦ διά τήν πολυτιμοτάτην συγγραφήν τῶν πνευματικῶν ἔργων ὑμῶν, ἅτινα συναποτελοῦσιν ὁλόκληρον βιβλιοθήκην, ἐν οἷς τό πασίγνωστον βραβευθέν καί ἐπανειλημμένως ἐκδοθέν «Μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς», τό πολύτομον «Ἀθωνικά ἄνθη», οἱ ἐξαίρετοι καί ἀριστοτεχνικοί «Ἀθωνικοί διάλογοι» καί αἱ ἀνυπέρβλητοι καί ὀξυδερκεῖς βιογραφίαι τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων καί Διδασκάλων Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.
Εὐχόμενοι, ὅθεν, διαπύρως, πολλήν τήν ἐν τῇ κλίνῃ τῆς ἀσθενείας ὑπομονήν καί τήν γλυκεῖαν παράκλησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δεόμεθα ὅπως ταῖς πρεσβείαις τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγιορειτῶν Ὁσίων Πατέρων χαρίσηται ὑμῖν ὁ Κύριος καί χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ὑμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά καί καλήν ἀπολογίαν τήν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος, καταξιώσῃ δέ τήν ὑμετέραν Ὁσιολογιότητα τοῦ ποθητοῦ Παραδείσου δι᾽ ὅν τοῦ κόσμου ἐξήλθετε καί τόν ἐλαφρόν σταυρόν τῆς ἀσκήσεως ἐπαξίως ᾔρατε δοξάσαντες τό Μοναχικόν Σχῆμα μετά πάντων τῶν Ἀθωνιτῶν Ὁσίων.
Ἐπί δέ τούτοις, διατελοῦμεν ἀπό τῆς μαρτυρικῆς Μητρός Ἐκκλησίας μετά θερμῶν πατρικῶν προσρήσεων καί τῆς ἐν Κυρίῳ εὐχητικῆς ἀγάπης, ἡ δέ οὐρανόδωρος χάρις καί ἡ πλουσία εὐλογία τοῦ Κυρίου εἴησαν μεθ᾽ ὑμῶν πάντοτε.
βε´ Αὐγούστου α´
Διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης
+ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος
