Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Μητροπολῖτα Ἱσπανίας καί Πορτογαλίας κύριε Πολύκαρπε,

Ἡμετέρᾳ Πατριαρχικῇ προβολῇ, προεκρίθης παμψηφεί ὑπό τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἵνα ποιμάνῃς τήν νεωστί συσταθεῖσαν Ἱεράν Μητρόπολιν Ἱσπανίας καί Πορτογαλίας, διαδεχθείς τόν διά λόγους ὑγείας παραιτηθέντα καί ἄχρι σήμερον θεοφιλῶς διαποιμάναντα αὐτήν Ἱερώτατον ἀδελφόν Μητροπολίτην Βρυούλων κύριον Ἐπιφάνιον.
Τό εὔσημον γεγονός τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας σου πραγματοποιεῖται σήμερον, Κυριακήν τῆς Σαμαρείτιδος, ὅτε ἡ Ἐκκλησία μας διαζωγραφίζει διά τοῦ Εὐαγγελικοῦ χρωστῆρος τήν δίψαν τοῦ Κυρίου διά τήν ἀπολύτρωσιν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, παρέχουσα συγχρόνως καί ὑπόδειγμα διά τήν πνευματικήν εὐθύνην καί ἀποστολήν τοῦ ποιμένος, τήν ὁποίαν ἀναλαμβάνεις καί σύ ἀπό τῆς σήμερον ἐπί τῶν ὤμων σου.

«Διψῶ» (Ἰωάν. 19, 28), ἀνεφώνησεν ὁ Κύριος ἡμῶν ἐπί τοῦ Σταυροῦ ὑφιστάμενος ἤδη τό σωτήριον Πάθος Του,  καί ὄξος ἀντί πάσης ἀποκρίσεως ἔλαβεν.

Ὕδωρ ἐπεπόθησε σήμερον παρά τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ καθεζόμενος, καί γυνή τις Σαμαρείτις παραχρῆμα ἀπάντησιν ἔδωκεν εἰς τήν ἐκζήτησιν τοῦ Θεανθρώπου.

Καί διαλογικήν κοινωνίαν ποιούμενος μετά τῆς γυναικός  ὁ πάντων τά κρυπτά ἐπιστάμενος Σωτήρ, τήν ἀφῆκε νά ἐξαγάγῃ τό «ὕδωρ τό ζῶν» (Ἰωάν. 3, 11) ἐκ τοῦ ἀπυθμένου φρέατος τῆς θεότητός Του, ὡς ἄντλημα προσενεγκών τό ἐγχείρημα τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του, διά τοῦ ὁποίου ἐκ τοῦ ἐρέβους τῆς ἀγνωσίας ἐξήγαγεν εἰς τό φῶς τῆς θεογνωσίας τήν οἰκουμένην  καί ἐπέδειξε τοῖς πᾶσι τά ἀπροσμέτρητα βάθη τῆς θείας κενώσεώς Του.

Ἀναλόγως, λοιπόν, τῆς χωρητικότητος καί τῆς ἀνταποκρίσεως ἑκάστου ἐξ ἡμῶν εἰς τήν κλῆσιν τοῦ Θεοῦ, δυνάμεθα νά κατοπτεύσωμεν καί  νά ἐννοήσωμεν τό μυστήριον τῆς Θείας οἰκονομίας καί τό βάθος τῶν δεσποτικῶν ρημάτων: «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰωάν. 3, 24).

Κατ᾿ αὐτήν, λοιπόν, τήν ἡμέραν, ὅτε τό ὕδωρ τῆς ἀληθείας κατακλύζει τούς ἀποξηραμμένους αὔλακας τῆς ἐγκοσμίου πραγματικότητος, γονιμοποιοῦν καί τρέφον τό σπέρμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐσεβείας,  ἡ Θεία Χάρις,  Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Μητροπολῖτα κύριε Πολύκαρπε, σέ καθιστᾷ διά τῶν ταπεινῶν Πατριαρχικῶν χειρῶν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος πολύρρειθρον κρήνην τῶν θείων δωρεῶν καί πνευματικῶν χαρισμάτων ἐν ταῖς φιλοξένοις χώραις τῆς Ἱσπανίας καί τῆς Πορτογαλίας.

Ἡ ἄκτιστος ἐνέργεια τῆς τρισηλίου Θεότητος, ἡ ἐκ τοῦ ζωηφόρου Σταυροῦ καί τοῦ κενοῦ μνημείου ἀνεξαντλήτως ἀναπηγάζουσα, τυγχάνει τό «ὕδωρ τό ζῶν», τό διά τῶν κανονικῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας ἀενάως ἀνά τήν οἰκουμένην παρεχόμενον καί τήν δεσποτικήν δίψαν διά τήν σωτηρίαν παγγενοῦς τοῦ Ἀδάμ κορεννύον.

Μεγάλη ἡ ἡμέρα αὕτη διά σέ, τέκνον προσφιλές μέχρι τῆς χθές,  καί ἀδελφέ ἀπό τῆς σήμερον λίαν ἀγαπητέ.

Εἰς τόν ὑπερμέγιστον βαθμόν τῆς ἱερωσύνης πρό ἐτῶν  διά τῆς χειροτονίας ἀνυψωθῆς, κατεστάθης ἤδη Συνοδικῶς ἀγωγός τοῦ ζῶντος ὕδατος, διοχετεύων ἐκ τῆς ἀκενώτου πηγῆς τῆς Ἐκκλησίας τό ἀθανατοποιοῦν νάμα τῆς ἀναπλαστικῆς ἀκτίστου δυνάμεως, τῆς συνεχούσης τήν κτίσιν καί «ὀθνείαν ἀλλοίωσιν εὐπρεπεστάτην» ἐπιφερούσης εἰς τό ἀνθρώπινον γένος.

Κατεστάθης Ἐπίσκοπος τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἤνοιξε τάς ἀγκάλας της διά νά σε δεχθῇ πρότερον εἰς τήν διακονίαν της καί νῦν σε ἐτίμησε μέ τόν ὑπερμέγιστον τῆς ἱερωσύνης βαθμόν, θά συνεχίσῃ δέ νά συμπαρίσταται εἰς τό ἔργον σου. Σέ διαβεβαιοῦμεν, ὅτι ἡ ἡμετέρα Μετριότης καί ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ἑτοίμως ἔχομεν νά σοι προσφέρωμεν βακτηρίαν στηρίξεως εἰς τήν ἀρχομένην εὐθυνοφόρον ἀποστολήν σου.
Τοιουτοτρόπως διά ὠφελείας καί ὀφειλῆς ἔχεις νά μαθητεύῃς καί σύ διά βίου εἰς τό θυσιαστικόν ἦθος καί τό  φρόνημα ἀγάπης καί διακονίας αὐτῆς, ἔχων ὡς  ἰδιώματα τῆς ἀρχιερατικῆς σου πολιτείας τό ὀρθοδόξως θεολογεῖν, τό ἱερατικῶς ζῆν, τό ἐκκλησιαστικῶς σκέπτεσθαι, τό θυσιαστικῶς καί ἀφωσιωμένως διακονεῖν, τό ἐγγίζειν ἐπί πλεῖον εἰς τό πῦρ τῆς Θεότητος, τήν συνεχῶς καιομένην καί ἄφλεκτον διαμένουσαν  βάτον τῆς Ἐκκλησίας, τό ἀνάπτειν τήν φλόγα τῆς πίστεως καί τό κορεννύειν τήν δίψαν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ζῶσα εἰκών τοῦ Ἀρχιποίμενος καθίστασαι ὡς  Ἐπίσκοπος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἀδελφέ,  αἰσθητοποιῶν εἰς τό ποίμνιόν σου διά τοῦ χαρισματικοῦ σου ἀξιώματος καί  διά τῆς συνεχοῦς πνευματικῆς τελειοποιήσεώς σου τήν ἀέναον ἁγιαστικήν παρουσίαν «τοῦ καταστίκτου τοῖς μώλωψι καί πανσθενουργοῦ» Κυρίου εἰς τήν εὐχαριστιακήν σύναξιν καί εἰς πάσας τάς ἐπί μέρους ἐκφάνσεις τῆς ἀναλαμβανομένης ἀπό  σήμερον πολυδιαστάτου ποιμαντορίας σου.

Διό καί χρέος ἀπαραίτητον ἔχεις νά γνωρίζῃς ἐμπειρικῶς τάς μεθηλικιώσεις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί νά ἐκφράζῃς σταυρικῶς τόν κενωτικόν χαρακτῆρα τοῦ μηνύματος τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, μιμούμενος εἰς τέλος τόν εἰπόντα «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν α´ὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι» (Μαρκ. 8,34). Τότε θά εἶσαι βέβαιος ὅτι ἡ ποικίλη ἐργώδης διακονία σου θά ἔχῃ ἀναστάσιμον ἀπόληξιν καί θά κομίζῃ τήν χαράν καί τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας.

Εἰς τοῦτο σπουδαίως θά συνεργήσῃ ἡ καθ᾿ ἡμέραν σπουδή τῆς σήμερον γενομένης Ὁμολογίας σου, ὡς καί ἡ διαρκής βίωσις καί κήρυξις τῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τήν κορυφαίαν καί  αὐθεντικήν ἔκφρασιν τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως.

Εἶναι λίαν ἐπωφελές, ἀλλά καί  ἐπάναγκες, τό ἔργον τοῦτο, διότι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κοσμικός ὀργανισμός, ἔργον ἔχουσα τήν ἐξασφάλισιν μιᾶς εὐρυτέρας κοινωνικῆς συναινέσεως ἤ τήν καταστολήν τῶν ἀνθρωπίνων βιαιοτήτων. Πρώτιστον καί βασικόν ἔργον της εἶναι ἡ πρόσληψις καί θεώσις τῆς πεπτωκυίας ἀνθρωπίνης φύσεως καί ἡ  σωτηρία τοῦ κόσμου διά τῆς παραδεδομένης θεραπευτικῆς μεθόδου τῶν Ἁγίων της. Διά τοῦτο καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι πρωτίστως θεραπευτήριον ἀθανάτων ψυχῶν. Λέγει  ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «τοῦτο τελειότης ἐστί σωτήριος ἔν τε γνώσει καί δόγμασι, τό ταὐτά φρονεῖν προφήταις, ἀποστόλοις, πατρᾶσι, πᾶσιν ἁπλῶς, δι᾿ ὧν τό Ἅγιον Πνεῦμα μαρτυρεῖται λαλῆσαν περί τε Θεοῦ καί τῶν κτισμάτων Αὐτοῦ».

Τό μεγαλύτερον ἔργον τοῦ Ἐπισκόπου, ἡ εὐθυνοφόρος ἀποστολή σου σήμερον, εἶναι νά φρυκτωρῇς ἐπί τῶν ἐπάλξεων τῆς ἀληθείας, διαφυλάττων τούς ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, διά τῶν ὁποίων δύναται νά τελεσφορήσῃ  ἡ ἐκκλησιαστική μέθοδος θεραπείας τῶν ἀνθρώπων καί νά καταστῇ αὕτη ἐνχριστωμένη καί πνευματοφόρος.

Ἐφιστῶμεν ὡσαύτως τήν προσοχήν σου εἰς τόν συνοδικόν συντονισμόν τῆς ποιμαντικῆς διακονίας σου. Ἡ ἀποδοχή τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ εἶναι «ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας. Ὁ κλονισμός τοῦ θεσμοῦ αὐτοῦ δύναται νά ἐπιφέρῃ διάλυσιν εἰς τά θεμέλια τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως. Ἡ αὐτονομία, ἡ ἀτομοκρατία καί ἡ ἀπειθής περιφρόνησις τῆς «τῶν πλειόνων γνώμης» ἀποτελοῦν βαρύτατα πνευματικά ἀποστήματα, τά ὁποῖα ταλαιπωροῦν κατά καιρούς τόν θεανθρώπινον ὀργανισμόν τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Ἐπαρχιῶν, τῶν Κοινοτήτων καί τῶν Ἐνοριῶν της. Τά ζιζάνια ταῦτα τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας ἀναποδράστως ἀναφύονται ἔνθα ὁ ἀτομικός ἠθικισμός προτάσσεται τοῦ καθολικοῦ ἤθους τῆς Ἐκκλησίας.

Τό ἕτερον σημεῖον, τό ὁποῖον ἰδιαιτέρως ἐπιθυμοῦμεν νά  ἐπισημάνωμεν κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν τῆς ζωῆς σου, καταστέφοντες διά τῶν εὐχῶν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τήν ἀρχομένην νέαν ποιμαντικήν ἀποστολήν σου, εἶναι ὅτι διά τῆς ἐκλογῆς σου ὡς Μητροπολίτου τῆς νεοσυστάτου Μητροπόλεως Ἱσπανίας καί Πορτογαλλίας, συνεχίζεις τήν διακονίαν σου εἰς τήν εὐλογημένην Ὀρθόδοξον διασποράν, ἐν τῇ ὁποίᾳ τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μοχθοῦντα διά τόν ἐπιούσιον ἐπιζητοῦν διακαῶς  τάς αὐθεντικάς πηγάς τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεώς μας. Ὁ παραινετικός λόγος τοῦ ποιμενάρχου, ὅταν συνοδεύεται ὑπό ἐμπράκτου ἐφαρμογῆς τῶν διδαγμάτων τοῦ Εὐαγγελίου, δύναται νά κορέσῃ τήν φλογοφόρον δίψαν των διά τῶν ζωοποιῶν ναμάτων τῆς θεογνωσίας.

Ἐπί πλέον, ὁ ἐμβεβιωμένος λόγος καί ἡ εὔλαλος σιωπή του δύναται νά ποτίσῃ καί τό αὐχμῶδες ἔδαφος τῶν ἐκζητούντων τήν ἀλήθειαν, ἀποκαλύπτων οὕτω τό ἀγαθοτρόφον πρόσωπον τῆς Ὀρθοδοξίας.

Οἱ Ὀρθόδοξοι κληρικοί τῆς διασπορᾶς, συνήθως ὀλίγοι τόν ἀριθμόν, αἴρουν εἰς τούς ὤμους των ἕν βαρύ καί πολύμοχθον  ποιμαντικόν φορτίον, καθ᾿  ὅσον ἔχουν νά ἀντιμετωπίσουν, ὡς καθημερινόν πρόσκομμα, τάς μακράς χιλιομετρικάς ἀποστάσεις, ἀλλά καί τάς δυσχερείας ἐκ τῶν διαφορετικῶν, ἐν σχέσει πρός τάς Ὀρθοδόξους χώρας, συνθηκῶν διαβιώσεως καί κοινωνικῶν ἐθῶν. Παρά ταῦτα, δέν ἀμελοῦν, πέραν τῆς τελέσεως τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, νά τρέχουν καί ὅπου ἀλλοῦ τό χρέος καί ἡ εὐθύνη τούς καλεῖ, ὡς εἰς σχολεῖα καί ἐργοστάσια, διά νά παρέχουν τήν εὐεργετικήν καί παραμυθητικήν παρουσίαν των.

Ἡ ἀκοίμητος μέριμνα καί ἡ προτρέχουσα  ποιμαντική σου ἐγρήγορσις μεγάλως θά τούς ἐμπνεύσῃ εἰς τήν εὐσέβειαν καί δύναται νά συγκρατήσῃ  τήν θεόλεκτον ποίμνην σου εἰς τάς σωτηρίους νομάς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, τῆς ἀληθινῆς σωστικῆς κιβωτοῦ ἐν μέσῳ ἑνός διαρκῶς μακρυνομένου τῶν χριστιανικῶν ριζῶν καί παραδόσεων αὐτοῦ δυτικοῦ κόσμου.
Αἱ ἐνορίαι τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς σου πρέπει  νά πολλαπλασιασθοῦν καί νά καταστοῦν ἐργαστήρια πνευματικῆς ζωῆς καί ἑνότητος, ὥστε ἐν αὐταῖς νά καλλιεργῶνται ἐσωτερικῶς καί νά τελειῶνται εἰς τήν ἀρετήν, ἀποκτῶντες τήν ἐσωτερικήν ἐκείνην εὐαισθησίαν διά τῆς ὁποίας ἐκδηλοῦται τό ὅμαιμον καί ἡ πνευματική συγγένεια τῶν πολυαρίθμων ἐκβλαστημάτων τοῦ  Ὀρθοδόξου γένους τῆς διασπορᾶς,  ἡ ποιμαντική εὐθύνη καί ἐκκλησιαστική διακονία τοῦ ὁποίου ἔλαχεν, ἐξ ἀποφάσεων  Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ἐκ μακραίωνος παραδόσεως, εἰς τόν πανίερον Οἰκουμενικόν τοῦτον Θρόνον.

Εἰς τήν καθ᾿ ἡμᾶς Ὀρθόδοξον Ἀνατολήν καλλιεργοῦνται πολύ αἱ διαπροσωπικαί σχέσεις καί διά τῆς ἐμπράκτου βιώσεως τοῦ Εὐαγγελίου ἀναπτύσσεται ἡ κοινωνικότης ἐκείνη, ἡ ὁποία διακρίνει ὅλους τούς ὀρθοδόξους λαούς. Μακράν, λοιπόν, ἀπό σοῦ ἡ φιλαυτία καί ὁ ἀτομοκεντρισμός. Διά τῆς ἀσκητικῆς πρακτικῆς καί τῆς συνεχοῦς ἐξόδου ἐκ τοῦ ἑαυτοῦ σου πρός τόν πλησίον, «τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ», μή ἀμελῶν τοῦ ἐν σοί χαρίσματος, ὅ δοθήσεταί σοι «μετά ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ πρεσβυτερίου». Εἰς τήν καθ᾿ ἡμέραν διακονίαν σου προτίμησον πάντοτε τό τοῦ ἑτέρου καί μηδέποτε τό ἑαυτοῦ ζήτει. Ἰδική σου χαρά, παραμυθία καί ἀνάπαυσις νά εἶναι ἡ χαρά, ἡ παραμυθία καί ἡ ἀνάπαυσις τοῦ ποιμνίου σου.

Εἶναι ἀληθές ὅτι καλεῖσαι νά διακονήσῃς ἀρχιερατικῶς εἰς μίαν σύγχρονον πολυπολιτισμικήν καί συχνάκις εὑρισκομένην εἰς σύγχυσιν δυτικήν κοινωνίαν. Ὅμως, ἔχομεν χρηστάς ἐλπίδας ὅτι ἡ ὑπό τῆς Θεοφιλίας σου σαφής ἐπίγνωσις τῶν  ὁρίων τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας παραδόσεως καί ἡ βίωσις τοῦ Ὀρθοδόξου ἤθους θά διαφυλάξῃ τήν ἰδιοπροσωπείαν καί τό ὀρθόν ἐκκλησιαστικόν φρόνημα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἰδιαιτέρως δέ καί τήν αὐτοσυνειδησίαν τῶν ἐν τῇ διασπορᾷ διαβιούντων ὁμογενῶν ἀδελφῶν μας.

Συγχρόνως δέ ὁ ἀπόλυτος σεβασμός ἑκάστης πολιτισμικῆς ἑτερότητος, ἄνευ προκαταλήψεων, ὡς καί ἡ διακριτική ἐπικοινωνία μετά τῶν φορέων ἑτέρων παραδόσεων, θά εἶναι πρόξενος εἰρηνικῆς συνυπάρξεως καί συναδελφώσεως μεταξύ τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ ποιμαντική τῆς διασπορᾶς ὀφείλει νά ἐπιδιώκῃ πάντοτε τήν ἁρμονικήν σύναψιν τῆς ἀνακαινιστικῆς ἡμῶν παραδόσεως καί τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας, διότι, ὡς οἱ Πατέρες ἀποφαίνονται, «οὐ τό ἠναγκασμένον τῷ Θεῷ φίλον ἀλλά τό ἐξ ἀρετῆς κατορθούμενον».

Θεοφιλέστατε,

Ταῦτα προτρεπόμενοι, δέν λησμονοῦμεν ὅτι εἶσαι γνώστης τῶν τῆς Ὀρθοδόξου διασπορᾶς πραγμάτων καί τῶν πνευματικῶν ἀναγκῶν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἐκ τῆς μακρᾶς διακονίας σου εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ἰταλίας, ἔνθα ἠνάλωσας σεαυτόν  θυσιαστικῶς εἰς τό ἐκκλησιαστικόν ἔργον. Ὡς ἐκ τούτου ὁμιλοῦμεν πρός εἰδότα καλῶς τήν πραγματικότητα, ἐντός τῆς ὁποίας θά κινηθῇ, θά δημιουργήσῃ, θά προσφέρῃ, θά θυσιασθῇ.

Μιμήσου, λοιπόν, τόν  ὁμώνυμόν σου Ἅγιον Ἐπίσκοπον Σμύρνης Ἱερομάρτυρα Πολύκαρπον, ὁ ὁποῖος ἐν τῷ «Μαρτυρίῳ» του περιγράφεται «ὥσπερ κριός ἐπίσημος ἐν μεγάλῳ ποιμνίῳ εἰς προσφοράν, ὁλοκαύτωμα δεκτόν τῷ Θεῷ ἡτοιμασμένον» (XIV, I).

Ἦτο ποιμήν ἀλλά συγχρόνως καί πρῶτος κριός, προσφερόμενος εἰς θυσίαν διά τήν ἀγάπην τοῦ Κυρίου καί διά τήν σωτηρίαν τοῦ ποιμνίου του.

Ἡ ἐνδελεχεστέρα περαιτέρω ἀνάλυσις τῆς θεοκινήτου ταύτης περιγραφῆς  προσδίδει σοι ἐπαρκῶς τό περιθώριον νά κατανοήσῃς, ὅτι ἡ προνομιακή θέσις σου εἰς τό ἱεραρχικόν πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας σοῦ δίδεται, ὡς καί εἰς πάντα Ἐπίσκοπον, ὄχι κατά τρόπον μηχανικόν, ὡσάν νά τόν μεταβάλῃ ἡ μετοχή εἰς τό ἀξίωμα αὐτομάτως εἰς ἀδιαμφισβήτητον αὐθεντίαν. Πρωτίστως αὕτη ἀποτελεῖ διά σέ ἀφετηρίαν πλείονος ἀγῶνος ἁγιασμοῦ καί κόπων ὑπέρ τοῦ ζῇν εὐσεβῶς. Μή ἐπιλανθάνου ὅτι ὁ Κύριος ἀντέστρεψε τήν κοσμικήν πυραμίδα ἱεραρχίας τοποθετήσας εἰς τό ὑψηλότερον σημεῖον ταύτης ὅσους πλέον τῶν ἄλλων ἐταπεινώθησαν καί ᾖραν τά βάρη τῶν ἁμαρτιῶν ὅλου τοῦ κόσμου, εἰς δέ τήν κορυφήν αὐτῆς εὑρίσκεται ὁ Ἴδιος, ὁ Ὁποῖος πλέον πάντων ἐταπεινώθη καί ἔπαθε κατελθών καί μέχρι τῶν ταμιείων τοῦ ᾍδου.

Ὁ Ἐπίσκοπος, ὅθεν, τιμᾶται ὡς κρίκος εἰς τήν σειράν τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς καί ὡς διαχειριστής ποικίλης χάριτος Θεοῦ, ἀλλά κυρίως ὡς πρόσωπον, τό ὁποῖον ἀναβλύζει χριστοζωήν μέ ὅλας τάς ἐκφάνσεις τῆς πολιτείας καί διακονίας αὐτοῦ καί δίδει βιωματικήν μαρτυρίαν διά τήν ἐν Χριστῷ ἀναγέννησιν ἀμετακλήτως κινούμενος εἰς τήν τροχιάν τοῦ μαρτυρίου.

Λοιπόν, Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε ἀδελφέ κύριε Πολύκαρπε,  ἡ ἡμετέρα Μετριότης καί οἱ συλλειτουργοί καί συμπροσευχόμενοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς εὐχόμεθα ὅπως πολυκάρπως καί καλλικάρπως διακονήσῃς, γινόμενος μιμητής τοῦ μεγάλου Ἀρχιερέως καί ζῶσα εἰκών Του, ἀληθής ποιμήν καί κριός καί μάρτυς, ὥστε καί διά τῆς θεαρέστου πολιτείας σου νά δοξάζεται τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου, νά οἰκοδομῆται ἡ Ἐκκλησία, νά ἐνισχύεται ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, νά τιμᾶται ὁ ἀναδείξας σε πάνσεπτος Οἰκουμενικός Θρόνος καί νά καυχᾶται καί ἡ ἡμετέρα πατρική καρδία, ἡ προχειρίσασά σε εἰς διάκονον καί προχειρίζουσά σε σήμερον εἰς Ἱεράρχην τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.

Πρόσελθε καί γίνου ἄξιος καί πιστός ἄχρι θανάτου εἰς τήν κλῆσιν σου καί εἰς τήν ἀποστολήν σου ἐν Ἱσπανίᾳ καί Πορτογαλίᾳ! Ἡ Χάρις τῆς ζωαρχικῆς Τριάδος, ταῖς πρεσβείαις τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τοῦ ὁμωνύμου σου Ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου, τοῦ προκατόχου ἡμῶν ἐν τῷ Θρόνῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καί πάντων τῶν Ἁγίων, εἴη διηνεκῶς μετά σοῦ. Ἀμήν.