Μετά πολλῆς θλίψεως καί συνοχῆς καρδίας διαπιστοῦμεν ὅτι ἡ ἐκ τοῦ τάφου τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἀνατείλασα καί πρός τούς ἐμφόβους Αὐτοῦ μαθητάς κηρυχθεῖσα εἰρήνη δέν κατῴκησεν εἰς τάς καρδίας πάντων, κεκλεισμένων εἰσέτι οὐσῶν τῶν θυρῶν τῶν καρδιῶν, ταρασσομένων ὑπό διαλογισμῶν ματαίων καί ἐνθυμήσεων ἀφιλαδέλφων. Ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, συνέχουσα καί διέπουσα ἐν θαυμασίᾳ ἀλληλουχίᾳ καί τάξει ἅπασαν τήν κτίσιν, ηὐδόκησε τῇ αὐτῇ ἁρμονίᾳ οἰκονομεῖσθαι τά τῆς Ἐκκλησίας, κανονίσασα ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι δι᾿ ἀποφάσεων Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶναι καί ὀνομάζεσθαι τούς μέν Πατριάρχας, τούς δέ Ἀρχιεπισκόπους καί Μητροπολίτας, ἑτέρους δέ Ἀρχιπρεσβυτέρους καί Ἀρχιδιακόνους. Οὗτοι πάντες, εἴτε ἐν ἀδελφικῇ ὁμοτιμίᾳ, εἴτε ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ὡς ἡγουμένοις, συνδεόμενοι ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης, διακρατοῦν ἀρραγῆ τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Τῷ αὐτῷ πνεύματι στοιχοῦσα ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, ἀγραυλοῦσα καί φυλάσσουσα φυλακάς ἐν τῇ νυκτί τοῦ πλάνου τούτου βίου, ἵνα τηρηθῇ ἡ ἑνότης καί ἡ σύμπνοια μεταξύ τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὡς κοινή μήτηρ καί προστάτις καί ὑπέρμαχος, ἔπραξε πολλά ἵνα ἀρθῶσι τά προσκόμματα, τά κωλύοντα τήν ἐπάνοδον τῆς εἰρήνης εἰς τάς σχέσεις αὐτῆς μετά τῆς πεφιλημένης θυγατρός καί νῦν τετιμημένης ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Δι᾿ ὅσων ἐσχάτως ἐπεστείλαμεν τῷ Μακ. Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος καί ἀγαπητῷ ἐν Χριστῷ ἀδελφῷ κ. Χριστοδούλῳ περί τῆς ἐγκρίσεως τοῦ καταλόγου τῶν ᾿έκλογίμων διά τήν πλήρωσιν τῶν ὑπό τό ἀνώτατον κανονικόν δικαίωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τελουσῶν κενῶν Μητροπόλεων τῶν λεγομένων Νέων Χωρῶν, ἐπί συγκεκριμένοις ὅροις, ἠλπίζομεν ὅτι θά ἐπείθετο νά ἀκολουθήσῃ τήν εὐθεῖαν ὁδόν, διά καταλλήλων τῷ καιρῷ καί ταῖς περιστάσεσι χειρισμῶν. Ἀτυχῶς τό πᾶν εἰς τοὐναντίον ἐξέβη. Ἄνευ προηγουμένης ἀπαντήσεως εἰς τά αἰτηθέντα ἐν τοῖς Γράμμασιν ἡμῶν συγκαλεῖ, ὡς πληροφορούμεθα, τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἵνα χωρήσῃ     εἰς πλήρωσιν τῶν ὡς ἄνω Ἱερῶν Μητροπόλεων, ἀθετουμένης τῆς Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Πράξεως τοῦ 1928 καί παραβλεπομένων μέ διαφόρους μεθοδεύσεις τῶν κατ᾿ οἰκονομίαν     ὑποδείξεων καί συστάσεων ἡμῶν πρός ἐπίτευξιν τῆς εἰρήνης, τῶν διαγραφομένων ἐν τοῖς προσφάτοις Πατριαρχικοῖς Γράμμασιν.

Ἐπειδή τοίνυν τά γενησόμενα πλήττουν τήν κανονικήν τάξιν καί τόν ὀφειλόμενον σεβασμόν πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν,τραυματίζουν δέ συγχρόνως τά ἀνάλογα αἰσθήματα τοῦ εὐσεβοῦς τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος, καί παραβλάπτουν μονομερῶς τά δίκαια καί προνόμια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἐπηρεαζομένου τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου ἀπό «ὀλίγα πρόσωπα προπετῆ καί αὐθάδη», ὡς διαπιστώνει ὁ Ἅγιος Κλήμης ὁ Ρώμης εἰς ἀνάλογον περίπτωσιν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Κορίνθου, διά νά προλάβωμεν καί ἀποτρέψωμεν τά χείρονα καί βέβαιοι ὄντες ὅτι ἐξηντλήθημεν παραχωροῦντες, ἐνδίδοντες καί οἰκονομοῦντες, ἐν πλήρει δέ συνειδήσει ὅτι ἐφθάσαμεν ὑπαιτιότητι ἄλλων εἰς κρίσιμον καμπήν, δηλοῦμεν ὁμοφώνῳ Συνοδικῇ ἀποφάσει ὅτι, φυλασσομένου ἀκεραίου τοῦ κανονικοῦ δικαιώματος     τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὅπως λάβῃ καί πρόσθετα κανονικά μέτρα, ἐάν δέν ληφθῇ σοβαρῶς ὑπ᾽     ὄψιν τό ἀπό 20ῆς Ἀπριλίου 2004 ἡμέτερον Γράμμα, τό ἑρμηνεῦον τό ἀπό 31ης Μαρτίου ἐ.ἔ. προηγούμενον, καί προχωρήσῃ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἰς ἐκλογάς, τότε, ἐπί τοῦ παρόντος:

α)θά θεωρήσωμεν ὡς ἀκύρους τάς ἐκλογάς διά τάς συγκεκριμένας ἐπαρχίας τῶν «Νέων Χωρῶν»·
β)ἐν ἀφάτῳ θλίψει καί ὀδύνῃ θά διακόψωμεν τήν κοινωνίαν μετά τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Χριστοδούλου, τοῦ ψύξαντος τήν ἀγάπην, ἀναμένοντες τήν     μετάνοιαν αὐτοῦ καί ἐπανόρθωσιν.

Ὅθεν, παρακαλοῦμεν τούς Σεβασμιωτάτους Ἱεράρχας τοῦ τε κλίματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅπως μή συμπράξουν εἰς τά μελετώμενα ἀντικανονικά καί προπετῆ.

Ἡ ἐκχώρησις διοικητικῶν ἁρμοδιοτήτων διά τάς Ἱεράς Μητροπόλεις τῶν λεγομένων Νέων Χωρῶν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἑλλάδος δέν σημαίνει ποσῶς παραίτησιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀπό τῶν κανονικῶν δικαίων αὐτοῦ, ἅτινα μένουν πλήρη καί ἀκέραια.

Ἐν τοῖς     Πατριαρχείοις, τῇ 24ῃ Ἀπριλίου 2004
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου