Μετά πολλῆς πνευματικῆς χαρᾶς καί ἱερᾶς εὐφροσύνης ἐπληροφορήθημεν ἐκ τοῦ ἀπό τῆς ιδ΄ Ἰανουαρίου ἐ.ἔ. ὑμετέρου γράμματος, Ἱερώτατε ἀδελφέ Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κύριε Εἰρηναῖε, περί τῆς ὑπό τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης ὀργανουμένης ἡμερίδος ἐπί τῇ συμπληρώσει ἡμίσεος ἀκριβῶς αἰῶνος ἀπό τῆς ἐπαναφορᾶς τῆς τιμίας Κάρας τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Τίτου εἰς τήν εὐλογημένην Κρήτην, τῇ καθοριστικῇ μερίμνῃ τοῦ ἐκ τῶν προκατόχων ἡμῶν ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, τοῦ τόν φαρισαϊκόν κοσμικόν “τῦφον τῆς προαιρέσεως καί τήν προσηγορίαν τῆς καθαρότητος” φυγόντος καί ζηλώσαντος κατά τήν ἐπί τέταρτον αἰῶνος Πατριαρχικήν διακονίαν αὐτοῦ τήν τελωνειακήν “ἠλεημένην ταπείνωσιν καί γνώμην”.
Ὁ μακαριστός ἐν Πατριάρχαις οὗτος, τρέφων ἰδιαιτέραν ἀγάπην καί θαυμασμόν διά τόν εὐσεβῆ Ὀρθόδοξον Κρητικόν λαόν, ὁ ὁποῖος διαχρονικῶς ἀγαπᾷ, σέβεται καί τιμᾷ ἐν ἀφοσιώσει τήν Μητέρα Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν, τήν στοργικήν τροφόν καί προστάτιδα αὐτοῦ ἀνά τούς αἰῶνας, ἠθέλησεν ἵνα προσθέσῃ εἰς τήν εὐλογημένην πρωθιεραχικήν αὐτοῦ διακονίαν καί τήν ἐπανακομιδήν εἰς τήν Μεγαλόνησον τοῦ τιμίου τούτου Θησαυρίσματος τοῦ Ἀποστόλου Τίτου, γνησίου συνοδοιπόρου καί τέκνου τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, πρεσβευόντων ἀμφοτέρων ἐν παρρησίᾳ πρός τήν Ἁγίαν καί Ὁμοούσιον Τριάδα ὑπέρ τοῦ ἐν αὐτῇ χριστωνύμου λαοῦ ὅπως ἐν εὐμενείᾳ καί εὐδιαλλαξίᾳ χαρίζηται αὐτῷ τά οὐράνια καί τά ἐπίγεια ἀγαθά, καί ἐν τέλει τήν βασιλείαν μετά πάντων τῶν εὐσεβῶς καί θεαρέστως λατρευσάντων τῷ Κυρίῳ ἐν Κρήτῃ Ἁγίων ἀπ᾿ ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον.
Ἀπό τοῦ ἱστορικοῦ ἐκείνου γεγονότος μέχρι τῆς σήμερον ἔχουν παρέλθει πεντήκοντα ἔτη ἁλματώδους ἀναπτύξεως τῆς τεχνολογίας καί ραγδαίας ἐπιστημονικῆς προόδου. Ὅμως ὁ σύγχρονος πιστός ἄνθρωπος διερωτᾶται: Ποῦ ἆραγε ὁδηγεῖ ἡ τεχνολογική αὕτη πρόοδος καί ἐξέλιξις; Καί βεβαίως τά πάντα, ἄρα καί ἡ πρόοδος μέχρι τοῦ ἐπιτρεπομένου ὑπό τοῦ κυριεύοντος ζώντων καί νεκρῶν Κυρίου σημείου, γίνεται ἐν ὀνόματι τοῦ ἀνθρώπου καί διά τόν ἄνθρωπον, τήν κορωνίδα τῆς δημιουργίας. Ἀτυχῶς ὅμως αἱ ἀνθρώπιναι σχέσεις, διαπροσωπικαί καί εὐρύτεραι, διέρχονται μίαν ὁλονέν καί βαθυτέραν πνευματικήν κρίσιν. Καί διά τοῦτο, κρίνομεν, ὅτι τό μήνυμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τό μήνυμα τοῦ Ἀποστόλου Τίτου διά τῆς τιμίας Κάρας του, εἶναι ὁ Χριστοκεντρικός ἀνθρωπισμός, ὁ ὁποῖος δίδει τήν πραγματικήν ἐλευθερίαν τῆς ἀγάπης, τήν πραγματικήν ἀνάδειξιν καί καταξίωσιν, τήν ὑπέρβασιν τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τήν εἴσοδον εἰς τήν ἀτμόσφαιραν τῆς θείας καί ἀφθάρτου ζωῆς, τῆς κοινωνίας μετά τοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν θέωσιν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα δανεισθῶμεν τήν Πατερικήν ὁρολογίαν καί μαρτυρίαν.
Καί πραγματικῶς ὁ Ἀπόστολος τῆς Κρήτης: “Ἐν τῷ λιμένι τῆς ζωῆς, ἐκ πολλῶν τρικυμιῶν φθάσας τῇ τοῦ Πνεύματος αὔρᾳ καί τό τοῦ φόρτου καλόν ἀβρόχῳ ποδί διασώσας, νῦν ἀπολαύει τῆς ἐκεῖσε γαλήνης” ἐγκαταλιπών ἐνταῦθα ὡς ἀσφαλές ἰατρεῖον “τῶν λειψάνων αὐτοῦ τήν Χάριν καί τήν πρεσβείαν ἱλαστήριον πᾶσι καί πρός Θεόν ὁδόν καί ὁδηγόν” τοῖς ἐν πίστει καί πόθῳ τιμῶσιν αὐτόν.
Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Τίτος, ζῶν ἐν τοιαύτῃ κοινωνίᾳ μετά τοῦ Θεοῦ, ἐκλεξάμενος καί βιώσας μετά πλείστων ἱδρώτων καί πόνων καί θυσιῶν τόν κατά Χριστόν βίον καί νικήσας τόν “ἐξώλη”, ἀσχοληθείς δέ μέχρι τέλους μετά τῆς μελέτης καί τῆς σπουδῆς τῶν κρειττόνων καί τῆς σωτηριώδους κλήσεως καί ἐργασίας τῆς διαδόσεως καί ἐφαρμογῆς τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τόν τότε εἰδωλομανοῦντα κόσμον, ἐγένετο ἱδρυτής καί πατήρ τῆς ἐν Κρήτῃ Ἐκκλησίας, “ἐπ᾿ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου, ἥν ἐπηγγείλατο ὁ ἀψευδής Θεός πρό χρόνων αἰωνίων, ἐφανέρωσε δέ καιροῖς ἰδίοις τόν λόγον αὐτοῦ ἐν κηρύγματι” (Τίτ. α΄,2-3). Ἔκτοτε καί μέχρι σήμερον καί ἄχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος πάντων ἱλαρῶς προσιέμενος ὁ Ἀπόστολος καί τήν σωτηρίαν τῶν αὐτῷ προστρεχόντων διψῶν, πολλά πνευματικά τέκνα ἐκτήσατο καί ἐφύτευσε δένδρα καρποφόρα καί ὀπωροφόρα καί ἀειθαλῆ ἐν τόπῳ δόξης καί ἐν σκηνῇ θαυμαστῇ.
Διά τοῦτο καί ἡ πανσθενουργός Χάρις τοῦ Κυρίου ηὐδόκησεν ἵνα ἡ τιμία Κάρα τοῦ Ἀποστόλου καί χειραγωγοῦ εἰς Χριστόν τῆς Κρήτης ἐπανέλθῃ εἰς τά ἡγιασμένα διά τοῦ αἵματος μαρτύρων, ὁσίων, δικαίων καί ἡρώων τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος χώματα αὐτῆς. Ὁ Κύριος ἐπένευσεν ἀγαθά εἰς τήν καρδίαν τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὁ ὁποῖος κατέλιπεν, ἀπελθών τοῦ πλάνητος τούτου κόσμου, ἀνεκτίμητον παρακαταθήκην τῇ Ἐκκλησίᾳ Κρήτης τήν ἁγίαν Κάραν τοῦ Ἀποστόλου, εἰς ἴασιν ψυχῶν καί σωμάτων καί εἰς φυλακτήριον παντός ἐναντίου. Τοιουτοτρόπως δέ συνεδέθη διαχρονικῶς καί αἰσθητῶς ὁ ἱδρυτής Ἀπόστολος πρός τό ποίμνιον αὐτοῦ, ὡς ὁ πατήρ πρός τά τέκνα, “τρικυμιῶν τοῦ βίου ἀπολυτρούμενος[…], νοσημάτων ἀπαλλάσσων[…], ἐλευθερῶν ἀπό συστροφῆς πονηρευομένων καί ἐχθραινόντων[…], καί σκότους ἐξωτέρου λυτρούμενος”, ταῖς πρεσβείαις καί μεσιτείαις καί ἱκεσίαις αὐτοῦ.
Χαιρετίζοντες ἀπό τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί προσωπικῶς τήν εὔσημον ταύτην ἐπέτειον, εὐχόμεθα πλούσιον τόν πνευματικόν ἀμητόν τῆς ἀρχομένης ἐν εὐλογίαις ἡμερίδος διά πάντας τούς συμμετέχοντας ἐκλεκτούς ὁμιλητάς καί ἀκροατάς καί δεόμεθα ὅπως ἡ εὐλογία τοῦ Ἀποστόλου Τίτου ὁδηγῇ πάντας ὑμᾶς εἰς τόν ἀγῶνα διά τήν εἰς τό ἀρχαῖον κάλλος ἀνάπλασιν, ἀλλά καί διά τήν κοινήν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους σωτηρίαν καί ἀπολύτρωσιν.
Ἄς ἀναπέμψωμεν ἅπαντες, ὁμοῦ μετά πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος πατέρων καί ἀδελφῶν καί μετά τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, τῶν ζώντων καί τῶν περιλειπομένων καί τῶν ἐν Κυρίῳ τήν δικαίαν κρίσιν ἀναμενουσῶν ψυχῶν, “λιτάς τῷ Κτίστῃ οἴκτου, τάς φαρισαϊκάς ἐκτρεπόμενοι ἀχαρίστους εὐχάς, μεγαλαύχους φωνάς, αἵ κατά τοῦ πλησίον κρίσιν ἐπάγουσιν· ἵνα Θεόν ἵλεων καί φῶς ἐπισπασώμεθα”, καί τύχωμεν τοῦ ἐφετοῦ.
Αὐτοῦ τό πλούσιον Ἔλεος καί ἡ Χάρις εἴησαν μετά πάντων ὑμῶν, ἀδελφοί, πατέρες καί τέκνα ἐν Αὐτῷ λίαν ἠγαπημένα.
,βιγ´ Μαΐου θ´