Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Walter Kasper, ἐκπρόσωπε τῆς Α. Ἁγιότητος τοῦ Πάπα καὶ Ἐπισκόπου Ρώμης
κυρίου Βενεδίκτου τοῦ 16ου,
μετὰ τῆς τιμίας ὑμῶν συνοδείας,

Μετὰ πολλῆς ἐν Κυρίῳ χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως χαιρετίζομεν τὴν παρουσίαν καὶ συμμετοχὴν ὑμῶν καὶ εἰς τὸν ἐφετεινὸν ἑορτασμὸν τῆς ἱερᾶς μνήμης τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, ἱδρυτοῦ τῆς καθ’ ἡμᾶς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Εὐχαριστοῦμεν ἀπὸ καρδίας τὸν λίαν ἀγαπητὸν ἡμῖν ἀδελφὸν Προκαθήμενον τῆς ἐν Ρώμῃ ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας κύριον Βενέδικτον, διότι ἠγαθύνθη νὰ ἀποστείλῃ ὑμᾶς ἐνταῦθα, κομιστὰς τοῦ ἀδελφικοῦ αὐτοῦ μηνύματος αἰσθημάτων ἀγάπης καὶ τιμῆς, ἅτινα καὶ ἀνταποδίδομεν ἀπὸ μέσης καρδίας, εὐχόμενοι αὐτῷ καὶ τῇ ἁγιωτάτῃ ἀδελφῇ Ἐκκλησίᾳ Ρώμης πᾶσαν ἀπὸ Θεοῦ εὐλογίαν καὶ χάριν.

Κατέστη ἤδη ἀπὸ δεκαετιῶν ἔθος ἱερὸν ἡ ἀνταλλαγὴ ἐπισκέψεων ἀντιπροσωπειῶν τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς θρονικὰς ἑορτὰς ἀλλήλων. Οἱ ἀοίδιμοι Προκαθήμενοι τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καὶ Παῦλος ὁ Στ’ καθιέρωσαν τὸ πρῶτον τὸ ἔθος τοῦτο ἐμφορούμενοι ὑπὸ τῆς ζωηρᾶς ἐπιθυμίας ὅπως αἱ Ἐκκλησίαι ἡμῶν, ἐπὶ χιλιετίαν ὅλην ἐν διαστάσει καὶ ἐνίοτε ἐν ὀξείᾳ ἀντιθέσει, ὡς μὴ ὤφελε, διατελοῦσαι, εἰσέλθωσιν εἰς περίοδον διαλόγου ἀγάπης καὶ ἀληθείας ,ἐπὶ τῷ τέλει τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἐν τῇ πρώτῃ μ. Χ. χιλιετίᾳ πλήρους αὐτῶν ἑνότητος. Ὑπὸ τῆς αὐτῆς ζωηρᾶς ἐπιθυμίας διακατεχόμενοι καὶ οἱ σήμερον ἐμπεπιστευμένοι ὑπὸ τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ τὴν ἡγεσίαν τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν συνεχίζομεν τὸν διττὸν τοῦτον διάλογον, τῆς ἀγάπης δηλονότι καὶ τῆς ἀληθείας, ἐναποθέτοντες τὴν ἔκβασιν αὐτοῦ εἰς τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, τὸ ὁδηγοῦν «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰω. 16, 13) καὶ εἰς τὸν μόνον αὐξάνοντα τὸν σπόρον ἡμῶν Θεόν (Α’ Κορ. 3, 6-7).

Τὴν πορείαν τοῦ διττοῦ τούτου Διαλόγου ἀνυστάκτως καὶ ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ τούτου Κέντρου παρακολουθοῦντες, χαίρομεν καὶ συγχαίρομεν ἐπὶ τῇ αἰσίᾳ συνεχίσει καὶ προόδῳ αὐτοῦ, τοῦ μὲν διαλόγου τῆς ἀγάπης ἀποκαθαίροντος τὰς σχέσεις ἡμῶν ἐκ πάσης προσηλυτιστικῆς ἢ ἄλλης ἐνεργείας ἀντικειμένης εἰς τὸ πνεῦμα τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καὶ τῆς ἀγάπης, τοῦ δὲ διαλόγου τῆς ἀληθείας συνεχίζοντος διὰ τῆς ἐπὶ τοῦτο συσταθείσης Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς τὸ δυσχερὲς καὶ ἐπίπονον ἔργον αὐτοῦ ὑπὸ τὴν συμπροεδρείαν καὶ τῆς ὑμετέρας ἀγαπητῆς Σεβασμιότητος, τὴν ὁποίαν καὶ ἐπὶ τούτῳ συγχαίρομεν καὶ εὐχαριστοῦμεν.

Κατὰ τὴν ἀνάγνωσιν τῆς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰωάννου περικοπῆς – κατὰ τὴν τελεσθεῖσαν σήμερον Θείαν Λειτουργίαν – ἠκούσαμεν πόσον ἰσχυρὸς ὑπῆρξεν ὁ μετὰ τοῦ Κυρίου δεσμὸς τῶν αὐταδέλφων Μαθητῶν Ἀνδρέου καὶ Πέτρου. Ἀφοῦ διῆλθε μετ’ ἄλλου τινὸς μαθητοῦ, πιθανῶς τοῦ Ἰωάννου, μίαν ὁλόκληρον ἡμέραν συνομιλῶν καὶ ἀναστρεφόμενος μετὰ τοῦ Κυρίου εἰς τὸ κατάλυμα Αὐτοῦ – ὁποῖον, ἀληθῶς, καὶ ὄντως μέγα προνόμιον! – ὁ Ἀνδρέας σπεύδει νὰ ἀναγγείλῃ εἰς τὸν Πέτρον μετὰ χαρᾶς ὅτι «εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν», καὶ νὰ παρουσιάσῃ αὐτὸν εἰς τὸν Κύριον. Ἡ σκηνὴ εἶναι ὄντως συγκλονιστικὴ καὶ ἀποφασιστικῆς σημασίας, δι’ ὅσα θὰ ἠκολούθουν εἰς τὸ μέλλον. Πέτρος καὶ Ἀνδρέας, ἀδελφοὶ κατὰ σάρκα, κατέστησαν τὴν στιγμὴν ἐκείνην καὶ ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ, ἑνωθέντες τόσον μετ’ Αὐτοῦ ὅσον καὶ μετ’ ἀλλήλων διὰ δεσμῶν ἀκαταλύτων.

Ὅτε δὲ μετὰ τὴν εἰς οὐρανοὺς Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου καὶ τὴν ἐπιφοίτησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἐξῆλθον εὐαγγελιζόμενοι τοὺς λαοὺς καθιστάμενοι μάρτυρες τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ὁ μὲν Πέτρος ἔφθασε μέχρι Ρώμης καθαγιάσας διὰ τοῦ αἵματος αὐτοῦ τὴν ἐκεῖ Ἐκκλησίαν, ὁ δὲ Ἀνδρέας διῆλθε, κατὰ τὴν ἀρχαίαν παράδοσιν, ἐκ Βυζαντίου, ἱδρύσας τὴν Ἐκκλησίαν ἐν τῷ τόπῳ, ὅστις ἐπρόκειτο ἀργότερον, θείᾳ προνοίᾳ, νὰ καταστῇ ἡ Νέα Ρώμη, ἡ Πόλις τοῦ Κωνσταντίνου. Οὕτως οἱ δύο ἀδελφοί, Πέτρος καὶ Ἀνδρέας, καίτοι ἠκολούθησαν διάφορον γεωγραφικῶς πορείαν ἐν τῇ μαρτυρίᾳ τοῦ Εὐαγγελίου, παρέμειναν ἡνωμένοι ἐν τῇ ἱστορίᾳ διὰ τοῦ δεσμοῦ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, Ρώμης καὶ Κωνσταντινουπόλεως.

Τὸν σύνδεσμον τοῦτον μεταξὺ τῶν δύο Ἀποστόλων, ὅστις ἐκκινεῖ ὡς βιολογικὸς δεσμός, διὰ νὰ καταστῇ δεσμὸς πνευματικὸς ἐν τῷ αὐτῷ Κυρίῳ, καὶ καταλήξῃ ὡς δεσμὸς Ἐκκλησιῶν, καλούμεθα νὰ ἔχωμεν ἀδιαλείπτως κατὰ νοῦν, καθὼς πορευόμεθα πρὸς τὴν ἀποκατάστασιν τῆς πλήρους ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν. Τιμῶντες σήμερον τὸν Ἀπόστολον Ἀνδρέαν τιμῶμεν συγχρόνως καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ Πέτρον. Καὶ ὡς δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἀνδρέας νὰ νοηθοῦν κεχωρισμένοι ἀπ’ ἀλλήλων, οὕτω δὲν εἶναι ἐπιτρεπτὸν αἱ Ἐκκλησίαι Ρώμης καὶ Κωνσταντινουπόλεως νὰ συνεχίσουν πορευόμεναι ἐν διαιρέσει.

Ὀφείλομεν, ὅθεν, νὰ ἄρωμεν ἐκ τοῦ μέσου ἡμῶν τὰς συσωρευθείσας ἐπὶ μίαν χιλιετίαν ἀκάνθας εἰς τὰς σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, τόσον εἰς ζητήματα πίστεως, ὅσον καὶ εἰς θέματα ἁπτόμενα τῆς δομῆς καὶ διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τοῦτο ἔχομεν πολύτιμον ὁδηγὸν τὴν κοινὴν ἡμῶν παράδοσιν τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῆς πρώτης μ. Χ. χιλιετίας, ἐκ τῆς ὁποίας θὰ ἀντλήσωμεν τὰς βασικὰς ἀρχὰς καὶ τὰ κριτήρια, διὰ τῶν ὁποίων θὰ ἀποκαθάρωμεν ὅσα ἡ χιλιετία τῆς ἀπ’ ἀλλήλων ἀποξενώσεως ἡμῶν συνεσώρευσεν ἐπιτείνουσα τὴν μεταξὺ ἡμῶν ἀπόστασιν.

Εἰς τοῦτο καλούμεθα ὄχι μόνον, ὡς προείπομεν, ἐκ σεβασμοῦ πρὸς τὴν ἱερὰν μνήμην τῶν δύο Πρωτοκλήτων Ἀποστόλων, ἐκ τῶν ὁποίων ἀντλοῦν τὴν ὑπόστασιν αὐτῶν αἱ Ἐκκλησίαι ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ χρέους ἡμῶν ἔναντι τοῦ συγχρόνου κόσμου, ὁ ὁποῖος, σπαρασσόμενος ὑπὸ ποικίλων συγκρούσεων, ἔχει κατεπείγουσαν ἀνάγκην τοῦ μηνύματος τῆς καταλλαγῆς, τὸ ὁποῖον ἔφερεν ὁ Ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας διὰ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἐὰν τὸ μήνυμα τοῦτο δὲν γίνῃ σεβαστὸν ὑφ’ ἡμῶν τῶν ἰδίων τῶν χριστιανῶν, ἡ ἐπίδρασις αὐτοῦ εἰς τὸν σύγχρονον ἄνθρωπον θὰ παραμένῃ δυσχερής. Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ εἶναι πάντοτε εἰς θέσιν νὰ ἐπαναλαμβάνῃ πρὸς πάντας τοὺς λόγους τοῦ Φιλίππου πρὸς τὸν Ναθαναήλ, τοὺς ὁποίους ἠκούσαμεν σήμερον εἰς τὴν εὐαγγελικὴν περικοπήν: «ἔρχου καὶ ἴδε» (Ἰω. 1, 47). Τότε μόνον ὁ λόγος της θὰ εἶναι πειστικός, ὅταν δύναται νὰ δώσῃ, πρώτη ἐκείνη, τὸ παράδειγμα τῆς καταλλαγῆς καὶ τῆς ἀγάπης.

Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ καὶ μετὰ τοιούτων σκέψεων καὶ αἰσθημάτων χαιρετίζομεν καὶ πάλιν τὴν ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν παρουσίαν τῆς τιμίας ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης καὶ τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τοῦ Προκαθημένου αὐτῆς προσφιλοῦς ἡμῖν ἀδελφοῦ Πάπα Βενεδίκτου, δεόμενοι τοῦ Κυρίου ὅπως εὐλογήσῃ καὶ κατευθύνῃ τὴν πορείαν τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν τοῦ ἁγίου Αὐτοῦ θελήματος. Ἀμήν.