Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ξάνθης κ. Παντελεῆμον, ἐκπρόσωπε τῆς Α. Μακαριότητος καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε Θεολόγε,
Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοί,
Ἐντιμολογιώτατε κύριε Δημήτριε Ἀναστασιάδη, Ἄρχων Χαρτουλάριε τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτὰτου Ἀποστολικοῦ καὶ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου,
Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ,
Χριστὸς Ἀνέστη!
Ὁ φιλοπονώτατος ἀδελφὸς καὶ συλλειτουργὸς ἡμῶν Μητροπολίτης Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριος Θεολόγος ἔσχε τὴν κοπιώδη πρωτοβουλίαν νὰ ἐπιμεληθῇ τῆς ἱδρύσεως τῆς παρούσης Στέγης Φροντίδος ἡλικιωμένων, μὲ τὴν ἐξαίρετον καὶ γενναιόδωρον συνδρομὴν τοῦ εὐεργέτου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἄρχοντος Χαρτουλαρίου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας Ἐντιμολογιωτάτου κυρίου Δημητρίου Ἀναστασιάδου. Ἡ δὲ ἵδρυσις καὶ λειτουργία τῆς Στέγης ταύτης, τῆς ὁποίας τὰ ἐγκαίνια σήμερον ἐν εὐαρεστήσει καὶ χαρᾷ τελοῦμεν, ἀποκτᾷ ἰδιαιτέραν σημασίαν εἰς τὴν ἐποχήν μας, ἡ ὁποία μαστίζεται ὑπὸ τῆς γενικῆς κρίσεως, ἐὰν ἀναλογισθῶμεν ὅτι συνήθως τὰς παχείας ἀγελάδας κατεσθίουν ἐν καιρῷ αἱ ἰσχναί.
Ἡ Ἐκκλησία μας, παρότι πολλάκις κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους διῆλθε περιόδους πλήρους πενίας καὶ οἰκονομικῆς ἀδυναμίας, οὐδέποτε ἔπαυσε νὰ θεωρῇ ὡς ἐπιτακτικὴν ἀνάγκην τὴν μέριμναν καὶ φροντίδα τῶν ἀναξιοπαθούντων τέκνων αὐτῆς, διὸ καὶ διὰ ποικίλων συγκινητικῶν τρόπων προσπαθεῖ νὰ θεραπεύσῃ τὰς βιοτικὰς ἀνάγκας των, προκαλοῦσα οὕτω τὸν γενικὸν σεβασμὸν εἰς τὸ ἔργον της καὶ τὴν συμπάθειαν καὶ ἐκτίμησιν παντὸς ὀρθῶς φρονοῦντος ἀνθρώπου, καὶ αὐτῶν εἰσέτι τῶν μὴ εὐνοϊκῶς διατεθειμένων πρὸς αὐτήν.
Καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ πράξῃ τοῦτο ἡ Ἐκκλησία μας, καθ᾿ ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ὑπάρξεώς της εἶναι νὰ μιμῆται τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μίαν τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν Του, μὲ τὰς ὁποίας ἐδημιούργησε κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, καὶ διατηρεῖ, ἐν διαρκεῖ ἀγάπῃ καὶ προνοίᾳ, εἰς τὴν ζωὴν τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν δημιούργημά Του, τὸν ἄνθρωπον.
Ἐκ τῆς ἀνεκφράστου ταύτης ἰδιότητος τῆς φιλανθρωπίας παρακινούμενος ὁ Τριαδικὸς Θεὸς ἐνήργησε καὶ τὸ μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, τῆς σαρκώσεως δηλαδὴ τοῦ Λόγου ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον τονίζεται εἰς τὴν εὐχὴν τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: «Ἀλλ᾿ ὅμως, διὰ τὴν ἄφατον καὶ ἀμέτρητόν σου φιλανθρωπίαν, ἀτρέπτως καὶ ἀναλλοιώτως γέγονας ἄνθρωπος καὶ ἀρχιερεὺς ἡμῶν ἐχρημάτισας»• ὡσαύτως καὶ εἰς τήν «ἔκδοσιν ἀκριβῆ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως» τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ (κεφ. 62) ἀναφέρεται: «τὸν πεσόντα νικητὴν ἀναδεῖξαι βουληθεὶς ὁ συμπαθὴς Θεὸς καὶ φιλάνθρωπος, ἄνθρωπος γίνεται, τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον ἀνακαλούμενος».
Κατὰ ταῦτα, ὁ Δημιουργὸς ἐπιθυμεῖ νὰ θεωρήσωμεν ὡς στάσιν ζωῆς, καὶ νὰ οἰκειωθῶμεν τὴν πρὸς τὸν πλησίον μας ἀνυστερόβουλον φιλανθρωπίαν, ἀντιμετωπίζοντες αὐτὸν ὡς ἴδιον μέλος καὶ ὡς ἀντιπρόσωπον τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου, Ὅστις μὲ ἔμφασιν ἐτόνισεν ὅτι «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε΄ 40-41). Δηλαδή, ἑκάστη πρᾶξις ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας πρὸς τὸν συνάνθρωπόν μας εἶναι δεκτὴ ὑπὸ τοῦ Σωτῆρος ὡς νὰ γίνεται εἰς Αὐτὸν τὸν Ἴδιον. Διὰ τοῦτο καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἴπωμεν κάτι, ἀλλὰ προτιμῶμεν νὰ σιωπήσωμεν διὰ τὰς συνεπείας τῶν ἐνεργειῶν ὄχι μόνον ὅσων παραμένουν σκληροὶ καὶ ἀνάλγητοι ἔναντι τοῦ πόνου καὶ τῶν ἀναγκῶν τῶν ἀδελφῶν των, ἀλλὰ καὶ ὅσων προβαίνουν εἰς ἀπανθρώπους ἐνεργείας μίσους καὶ βλάβης ἐναντίον των, συχνάκις μάλιστα πιστεύοντες ὅτι μὲ τοιαύτας ἐνεργείας εὐαρεστεῖται καὶ δοξάζεται ὁ Θεός, ὅπως δυστυχῶς παρατηροῦμεν νὰ συμβαίνῃ εἰς τὴν περιοχὴν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.
Δὲν πρέπει νὰ λησμονῶμεν ὅτι καὶ αἱ ἐνέργειαι αὗται μίσους καὶ ἀπανθρωπίας ἐναντίον ἀδελφῶν μας εἶναι δεκταὶ ὑπὸ τοῦ Κυρίου ὡς γινόμεναι πρὸς Αὐτὸν τὸν Ἴδιον καὶ διὰ τοῦτο Ἐκεῖνος ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν οἰκειοῦται μετ᾿ ἀγάπης καὶ στοργῆς τοὺς ὑφισταμένους ταύτας, εἴτε ἐνταῦθα εἴτε ἐν τῇ βασιλείᾳ Του, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ ἐν ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως θὰ ζητήσῃ ἀπολογίαν παρὰ τῶν προσβαλόντων μὲ τοιαύτας πράξεις ἀπανθρωπίας Αὐτὸν τὸν Ἴδιον.
Ὅταν εἰς τὴν ζωὴν καὶ τὴν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας μας παρουσιάζονται μερικοὶ οἰκονομικῶς ἐπιφανεῖς φιλάνθρωποι ἀδελφοί μας, τείνοντες οὖς εὐήκοον εἰς τὰς ἀνάγκας τῶν συνανθρώπων των, καὶ ἐπιθυμοῦντες νὰ ἀσκήσουν τὴν θεόσδοτον ταύτην ἀρετὴν τῆς φιλανθρωπίας, ὅπως ὁ εὐεργέτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς σας κ. Ἀναστασιάδης, ἡ Ἐκκλησία ἐν εὐγνωμοσύνῃ προσκαλεῖ αὐτούς, τὸ περίσσευμα τῶν ὑλικῶν πλεονασμάτων των νὰ διαθέσουν εἰς τὴν ἵδρυσιν κοινωφελῶν κέντρων φιλανθρωπίας καὶ ἀγάπης.
Οὕτω καὶ εἰδικῶς εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Μητρὸς ἡμῶν Ἐκκλησίας ἔχομεν νὰ παρατηρήσωμεν συνεχεῖς ἐκδηλώσεις φιλανθρωπικῆς δραστηριότητος εἰς Κωνσταντινούπολιν. Μέχρι σήμερον δὲ διατηροῦνται τὰ Φιλανθρωπικὰ Καταστήματα τοῦ Βαλουκλῆ ἀλλὰ καὶ τὰ διάφορα ἐκπαιδευτήρια, ὅπως ἡ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, τὸ Ζωγράφειον Λύκειον, τὸ Ζάππειον Παρθεναγωγεῖον, καρποὶ τῆς φιλογενοῦς ἀγάπης μεγάλων εὐεργετῶν. Κατὰ δὲ τὸ ἀπώτερον παρελθὸν εἴχομεν τὸν Ξενῶνα τοῦ ἁγίου Σαμψών, ἓν ἐκ τῶν μεγαλύτερων φιλανθρωπικῶν ἱδρυμάτων τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, τὸ Λωβοκομεῖον τοῦ ἁγίου Ζωτικοῦ, τὸ Ὀρφανοτροφεῖον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, τὸ πρωτοποριακὸν παγκοσμίως πολυδύναμον ἰατρικὸν ἵδρυμα τῆς Ἱερᾶς καὶ Βασιλικῆς Μονῆς τοῦ Παντοκράτορος καὶ πλεῖστα ἄλλα.
Ὅλη ἡ ζωὴ τῶν Κωνσταντινουπολιτῶν εἶχεν ἐμποτισθῆ ἐκ τοῦ πνεύματος τῆς ἀγάπης καὶ βοηθείας τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων καὶ ἀναξιοπαθούντων, διὰ τοῦ ὁποίου ἡ ἀριστερὰ δὲν ἐγνώριζε τὸ κρυπτὸν καὶ καθημερινὸν ἔργον ἐλεημοσύνης τῆς δεξιᾶς.
Οὕτω καὶ ἡμεῖς συγχαίρομεν τὸν χορηγὸν τῆς ἱδρύσεως τῆς Στέγης ταύτης κύριον Δημήτριον Ἀναστασιάδην καὶ διὰ τὴν φιλάνθρωπον προσφοράν του αὐτὴν πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν, πρὸς τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καὶ εὐχόμεθα εἰς αὐτὸν πλουσίαν τὴν ἀνταπόδοσιν παρὰ Κυρίου, μέ «θησαυροὺς ἀνεκλείπτους ἐν τῷ οὐρανῷ», ἀλλὰ καὶ ἐξ ἴσου καρποφόρον συνέχισιν τῆς ἐξασκήσεως ταύτης τῆς ἀρετῆς, διὰ τῆς ὁποίας ἐξομοιούμεθα πρὸς τὸν οὐράνιον Πατέρα, Ὅστις «τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. ε΄45-46).
Εἰς δὲ τὸν ἀγαπητὸν Μητροπολίτην σας εὐχόμεθα πλουσίαν τὴν ἐνίσχυσιν τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου διὰ νὰ συνεχίζῃ τὰ ἔργα ταῦτα εὐποιΐας καὶ συνδρομῆς τῶν ἀδυνάτων ἀδελφῶν μας, εἴτε ἐν στενότητι εἴτε ἐν εὐρυχωρίᾳ, πάντοτε ὅμως ἐν πλατυσμῷ ἱλαρότητος καρδίας, ὅπως καὶ πράγματι μέχρι σήμερον μᾶς ἔχει συνηθίσει νὰ κάμνῃ.
Πατρικῶς εὐχόμεθα ὅπως ὁ ἐκ τοῦ τάφου ὡς ἐκ παστάδος ἀνατείλας Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς εὐλογῇ τὴν λειτουργίαν τῆς σήμερον ἐγκαινιαζομένης Στέγης, ὥστε εἰς ἔτη μήκιστα νὰ διακονῇ τοὺς ἡλικιωμένους καὶ ἔχοντας ἀνάγκην φροντίδος ἀδελφούς μας καὶ νὰ ἐκχέῃ εἰς αὐτοὺς τὰ νάματα τῆς φιλανθρωπίας, τὰ ὁποῖα ἀντλοῦνται ἀπό τὴν μοναδικήν πηγὴν ταύτης, τὸν Θεόν. Ἀμήν.