Ἱερώτατε καὶ ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ Μητροπολῖτα Αὐστρίας κύριε Ἀρσένιε,
Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, εὐλογημένοι Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ τῆς ὡραίας Αὐστρίας,

Ἐντὸς τοῦ φανερουμένου καὶ εἰς τὸ Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἀνεσπέρου φωτὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἔχομεν τὴν χαρὰν νὰ ἱερουργῶμεν αὐτὸ σήμερον εἰς τὸν εὐγενῶς παραχωρηθέντα ὑπὸ τοῦ Τάγματος τῶν Redemptoristen εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Αὐστρίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ναόν τοῦ Ἁγίου Ἀλφόνσου, διὰ τὰς λατρευτικὰς ἀνάγκας τῶν ὀρθοδόξων τῆς εὐλογημένης πόλεως Leoben καὶ τῆς πέριξ αὐτῆς περιοχῆς. Ἡ τοιαύτη δωρεὰ συμβάλλει εἰς τὴν ἐνίσχυσιν τῆς ἑνότητος μεταξὺ τῶν χριστιανῶν τῆς Αὐστρίας, διὰ τὴν ὁποίαν εἰργάσθησαν ἅπαντες οἱ διακονήσαντες τέσσαρες ἐνταῦθα Ἱεράρχαι ἀπὸ τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ἀμασείας Γερμανοῦ Καραβαγγέλη μέχρι καὶ τῆς ὑμετέρας Ἱερότητος κύριε Ἀρσένιε, ὁμοῦ μετὰ πολλῶν ἄλλων πεφωτισμένων κληρικῶν Ὀρθοδόξων καὶ ρωμαιοκαθολικῶν τὸ δόγμα.

Αἱ καλλιεργηθεῖσαι ἀπὸ Ὀρθοδόξου καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς πλευρᾶς ἀγαθαὶ αὗται σχέσεις, εὗρον τὴν ἀπήχησίν των εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀειμνήστων Καρδιναλίου Franz König καὶ τῶν ἰθυνόντων τοῦ Ἱδρύματος «Pro Oriente», εἰς τὸ ὁποῖον ἠκούσθη πολλάκις ὁ Ὀρθόδοξος λόγος καὶ τὸ Ὀρθόδοξον κήρυγμα διὰ τῶν γνωστῶν ὁμιλιῶν τῶν ἀειμνήστων Μητροπολιτῶν Χαλκηδόνος Μελίτωνος καὶ Ἐφέσου Χρυσοστόμου, ἀλλὰ καὶ τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, πάλαι τε καὶ κατ᾿ αὐτάς, καὶ ἄλλων ὀρθοδόξων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, ἀλλὰ πρωτίστως καὶ κυρίως διὰ τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως καὶ συνεργασίας μετὰ τῶν χριστιανῶν καὶ τῶν ἄλλων ἐν Αὐστρίᾳ χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, εἰς τὸ ὁποῖον κλῖμα συνεργασίας συμβάλλετε καὶ σεῖς προσωπικῶς, ἀδελφὲ ἅγιε Αὐστρίας κύριε Ἀρσένιε, συνεχίζοντες τὴν μακρὰν παράδοσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου. Ἀσφαλῶς, καρπὸς τοῦ κλίματος τούτου εἶναι καὶ ἡ παραχώρησις τοῦ Ναοῦ τούτου εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Αὐστρίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅστις εὐχόμεθα ὅπως παραμείνῃ ἐσαεὶ κέντρον ἁγιασμοῦ καὶ σημεῖον ἑνότητος καὶ φανερώσεως τοῦ φωτός.

Ἡ σημασία καὶ αἱ διαστάσεις μιᾶς τοιαύτης δωρεᾶς διὰ τὴν ἡμετέραν Ἱερὰν Μητρόπολιν δὲν δύνανται εὐκόλως νὰ ἀποτιμηθοῦν, καθότι ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν δὲν διαθέτει αὕτη ἐπαρκεῖς οἰκονομικοὺς πόρους διὰ τὴν ἐκ βάθρων ἀνέγερσιν νέων Ὀρθοδόξων Ἱερῶν Ναῶν, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ ὁ Ναὸς κατέχει τὴν πλέον κεντρικὴν θέσιν εἰς τὴν περιοχὴν ταύτην, κυρίως δὲ εἰς τὴν ζωὴν τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν ὅπου γῆς. Οἱ Ἱεροὶ Ναοὶ εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἶναι ὁ χῶρος ἔνθα ἐξαγιάζεται ὁ ἄνθρωπος, δεχόμενος τὰς ἀκτίστους ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τὸ ἄλφα καὶ τὸ ὠμέγα διὰ τὴν καλλιέργειαν τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Εἶναι τόποι κοινῆς λατρείας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Τόποι συνάξεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος ἐν εὐχαριστίᾳ καὶ διὰ τῆς Εὐχαριστίας, ἤτοι τῆς μεταλήψεως τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου, «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, εἰς ζωὴν αἰώνιον, εἰς ἀπολογίαν εὐπρόσδεκτον ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Βήματος τοῦ Χριστοῦ• μὴ εἰς κρῖμα ἤ εἰς κατάκριμα» (Εὐχὴ Θείας Μεταλήψεως). Τόποι αἰσθήσεως τῆς κατὰ Χριστὸν ἀδελφοσύνης καὶ ἀδελφότητος. Τόποι εἰσόδου εἰς τὴν κατὰ Θεὸν ζωήν. Τόποι τελέσεως τῶν μυστηρίων καὶ τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν. Τόποι φανερώσεως τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τόποι προετοιμάζοντες τοὺς πολίτας διὰ τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Τόποι συναντήσεως ζώντων καὶ κεκοιμημένων ἐν τῷ ἱερῷ δισκαρίῳ τῆς Προσκομιδῆς. Τόποι ἐκπλύσεως τῶν ἀνομιῶν διὰ τῆς ρίψεως τῶν μερίδων εἰς τὸ Ἅγιον Ποτήριον, εἰς τὸ ποτήριον τῆς ζωῆς. Τόποι ἀποκαλύψεως τοῦ ὄντως προορισμοῦ καὶ τῆς παρουσίας μας ἐπὶ τοῦ πλανήτου τούτου. Τόποι ἁγιασμοῦ τῆς ὑλικῆς κτίσεως. Τόποι, μὲ ἕνα λόγον, ἀποστολικοί, θυσιαστήρια ἐλέγχου συνειδήσεων καὶ φανερώσεως διὰ τοῦ ἐξιλασμοῦ τοῦ ἀληθινοῦ καὶ ἀνεσπέρου φωτός.

Τοῦτο σημαίνει κατὰ τὴν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν, ἐκφραζομένην παραστατικῶς ὑπὸ Κωνσταντίνου τοῦ Καλλινίκου (βλ. ὁ Χριστιανικὸς Ναὸς καὶ τὰ τελούμενα ἐν αὐτῷ), ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος Ναὸς εἶναι χῶρος μετανοίας καὶ καθαρισμοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν. Ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος Νεκτάριος, ἐπίσκοπος Πενταπόλεως ὁ θαυματουργός, ὁμολογεῖ ὅτι «ἡ μεγάλη ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ θεῖος αὐτῆς χαρακτὴρ ὑποχρεοῦσι τὰ μέλη αὐτῆς νὰ διατηρῶσιν αὐτὴν ἁγίαν καὶ ἄμωμον, μὴ ἔχουσαν σπῖλον ἢ ρυτίδα, ἤ τι τῶν τοιούτων, ὅπως καὶ ὡς νύμφη Χριστοῦ, ἠγαπημένη καὶ διὰ αἵματος Χριστοῦ κεκαθαρμένη ᾖ ἁγία καὶ ἄμωμος, καὶ ὡς ἔχουσα ἀποστολὴν νὰ ζυμώσῃ ὅλον τὸ φύραμα νὰ πληροῖ τὸν μέγαν αὐτῆς προορισμόν» (Μητροπολίτου Νεκταρίου Κεφαλᾶ, «Μελέτη περὶ τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς», Παράρτημα «περὶ μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως», ἐν Ἀθήναις 1901, σελ. 217).

Ὁ θεοφόρος Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος καὶ αὐτὸς ἐν τῇ νήσῳ Αἰγίνῃ ᾠκοδόμησε ναὸν ἅγιον τῷ Κυρίῳ, καὶ μάνδραν καὶ τροφεῖον ψυχῶν πνευματικόν, εἰς εὐαρέστησιν Θεοῦ καὶ τῶν λογικῶν προβάτων, μᾶς ἀξιώνει κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς μνήμης αὐτοῦ νὰ τελῶμεν τὴν πρώτην Θείαν Λειτουργίαν εἰς τὸν δωρηθέντα τοῦτον Ἱερὸν Ναὸν καὶ μᾶς καλεῖ νὰ λάβωμεν Φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτὸς τῆς Ἀναστάσεως, «δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ» (Ἐφεσ. ε΄, 10-11).

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος ἐκοπίασε καὶ ἐμόχθησε καὶ εἰργάσατο ὡς ὁ καλὸς καὶ πιστὸς ἐργάτης τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Χριστοῦ, μᾶς καλεῖ, τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἐργάτας, νὰ συγκοπιάσωμεν εἰς τὸν ἀγῶνα διὰ τὴν καλλιέργειαν τοῦ ποιμνίου. Ἐκεῖνος ἐκαλλιέργησε καὶ ἐπότισε τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀρδεύων αὐτὸ πρὸς ζωογονίαν μὲ τὰ καθαρὰ καὶ ψυχοτρόφα νάματα τῆς πράξει καὶ θεωρίᾳ διδασκαλίας αὐτοῦ, καὶ μὲ τὰ ἱερὰ αὐτοῦ λείψανα καὶ θαύματα, τὰ ὁποῖα ὁ Θεὸς ἐνεργεῖ καὶ μετὰ θάνατον δι᾿ αὐτοῦ.

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἐξ ἑτέρου, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, ἀναφέρεται εἰς τὴν φανέρωσιν καὶ αὐτὴ ἑνὸς θαύματος ζωῆς καὶ φωτός. Ὁ θάνατος, κατὰ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι σκότος, ἀπὸ τὸ ὁποῖον μᾶς ἠλευθέρωσεν ὁ Κύριος διὰ τοῦ φωτὸς τῆς ἀναστάσεώς Του. Τὸ θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τῆς θυγατρὸς τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου, τὸ ὁποῖον ἐτέλεσεν «ὁ συνάναρχος Πατρὶ καὶ Πνεύματι» Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ἁπλῶς μία πρόγευσις τῆς νίκης τοῦ φωτὸς ἐπὶ τοῦ σκότους. Ἐξουσιαστικῶς ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, μὲ μόνον τὸν λόγον αὐτοῦ: «ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου» (Λουκ. η΄ 54-55), κατ᾿ ἀντίθεσιν πρὸς τὸν «ἔμπυρον ἁρματηλάτην» προφήτην Ἠλίαν κατὰ τὴν ἀνάστασιν τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας εἰς τὰ Σαρεφθᾶ, ὁ ὁποῖος ἁπλῶς «ἐνεφύσησε τῷ παιδαρίῳ τρὶς καὶ ἐπεκαλέσατο τὸν Κύριον καὶ εἶπε· Κύριε ὁ Θεός μου, ἐπιστραφήτω δὴ ἡ ψυχὴ τοῦ παιδαρίου τούτου εἰς αὐτὸν» (Βασ. Γ΄ ιζ΄, 21).

Ὁ Κύριος διὰ τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας Του καὶ οἱ Ἀπόστολοί Του, οἱ Ἅγιοι καὶ Μάρτυρες, οἱ Ὁμολογηταὶ καὶ οἱ Δίκαιοι, οἱ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ Ἅγιος Νεκτάριος σήμερον, μᾶς καλοῦν νὰ ἀγωνισθῶμεν, ὥστε νὰ νικήσωμεν τὸν θάνατον ἐν τῇ θνητῇ ἡμῶν σαρκί, διὰ τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν Του καὶ ἀπὸ αὐτῆς τῆς ζωῆς νὰ γνωρίσωμεν τὴν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως τῆς ψυχῆς, εἰς τὴν ὁποίαν μᾶς καλεῖ. Καὶ τοῦτο εἶναι δυνατὸν μόνον ὅσον εἴμεθα ἐνδεδυμένοι τὸ σῶμα τοῦτο τῆς φθορᾶς καὶ τῆς ἀνθρωπίνης ἀσθενείας, τὸ ὁποῖον καὶ ὁ Ἴδιος ἐφόρεσε, διότι «ἡ ψυχὴ μετὰ τὸν θάνατον ἀδυνατεῖ νὰ κάμῃ τι ἔργον σωτηριῶδες καὶ νὰ ἀπαλλαγῇ τῶν τοῦ Ἅδου ἀλύτων δεσμῶν», ὅπως χαρακτηριστικῶς γράφει ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ἀλλὰ «μόνον αἱ θεῖαι λειτουργίαι, αἱ προσευχαὶ τῶν οἰκείων, τῶν δικαίων, αἱ ὑπὲρ αὐτῆς γινόμεναι καὶ αἱ ἐλεημοσύναι γίνονται πρόξενοι σωτηρίας καὶ ἐλευθερίας ἀπὸ τῶν δεσμῶν τοῦ Ἅδου» (Βλ. Μητροπολίτου Νεκταρίου Κεφαλᾶ, «Μελέτη περὶ τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς», ἐν Ἀθήναις 1901, σελ. 196).

Εἰς τὸν παραχωρηθέντα Ὀρθόδοξον πλέον τοῦτον Ναόν, ἔνθα καθ᾿ ἑκάστην Κυριακὴν θὰ καταγγέλλεται ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου, τὸ ἀνέσπερον Φῶς Του, δεόμεθα καὶ παρακαλοῦμεν καὶ ἱκετεύομεν Ἐκεῖνον Ὅστις ὑπὲρ ἡμῶν κατῴκησεν εἰς τὸν τάφον καὶ συνηριθμήθη μετὰ τῶν νεκρῶν καὶ ἡτοίμασε δι᾿ ἡμᾶς τὴν ἀνάστασιν, νὰ συμποιμαίνῃ καὶ νὰ συνοδηγῇ πρὸς ζωηφόρους καὶ πνευματικὰς κατοικίας τὸ ποίμνιον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αὐστρίας, τὴν διαποίμανσιν τοῦ ὁποίου ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ἐνεπιστεύθη εἰς τὴν ὑμετέραν ἀγαπητὴν Ἱερότητα, ἀδελφὲ Μητροπολῖτα κύριε Ἀρσένιε, καὶ σᾶς εὐχόμεθα εἰς τὴν διακονίαν καὶ εἰς τὸν ἀγῶνα σας πλουσίαν τὴν παρὰ τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ ἐνίσχυσιν καὶ παραμυθίαν.

Δοξολογοῦντες, τέλος, τὸν Ἀρχηγὸν τῆς Πίστεως ἡμῶν καὶ εὐχαριστοῦντες ἐγκαρδίως καὶ συγχαίροντες πάντας τοὺς συντελεστὰς τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, μὲ πρῶτον τὸν Γενικὸν Ἐπόπτην τοῦ Τάγματος τῶν Redemptoristen π. Lorenz Voith, εὐχόμεθα ὁ ναὸς αὐτὸς νὰ παραμένῃ ἀκατάσειστος, νὰ ἑτοιμάζῃ πολίτας τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν καὶ νὰ συντελῇ εἰς τὴν θέωσιν τῶν μελῶν τῆς δραστηρίου Κοινότητος ταύτης τοῦ Leoben, «λαλούντων ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾀδόντων καὶ ψαλλόντων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν τῷ Κυρίῳ» (πρβλ. Ἐφεσ. ε΄, 19-20).

Ἡ δὲ Χάρις καὶ ἡ Εὐλογία καὶ ὁ Φωτισμὸς τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ ἡμῶν, διὰ πρεσβειῶν τῶν θαυματουργῶν Ἁγίων Ἱεραρχῶν Νεκταρίου, Ἐπισκόπου Πενταπόλεως, καὶ Μαρτίνου, Ἐπισκόπου Τουρώνης, εἴησαν μαζί σας, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, «κλήσεως ἐπουρανίου μέτοχοι» (Ἑβρ. γ΄, 1). Ἀμήν.