Οἰκουμενική Κίνησις
Παροῦσα κατάστασις καί προοπτικαί
50 ἔτη καρποφόρου προσφορᾶς τοῦ ἐν Αὐστρίᾳ Οἰκουμενικοῦ Ἱδρύματος Pro Oriente

Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε Dr. Christoph Schönborn, Ἀρχιεπίσκοπε Βιέννης,
Ἱερώτατε καί ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ Μητροπολῖτα Αὐστρίας κύριε Ἀρσένιε,
Ἐλλογιμώτατε Δρ Johann Marte, Πρόεδρε τοῦ Ὀργανισμοῦ Pro Oriente,
Ἐξοχώτατοι,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Δοξάζομεν τόν πανάγαθον Τριαδικόν Θεόν, τόν ὁδηγοῦντα τά βήματα ἡμῶν εἰς τήν ὁδόν τῆς καταλλαγῆς καί κοινωνίας μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν.

Δοξάζομεν τόν Θεόν τόν ὁδηγήσαντα τά βήματα τοῦ μακαριστοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Βιέννης Καρδιναλίου Dr. Franz König, ὁ ὁποῖος τό ἔτος 1964, ρηξικέλευθος, μάλιστα πρό τοῦ τερματισμοῦ τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, ἵδρυσε τό Οἰκουμενικόν τοῦτο Ἵδρυμα Pro Oriente, συνεργασθείς καί συνεπικουρούμενος ὑπό προσωπικοτήτων τῆς Ἐκκλησίας, τῶν γραμμάτων, τῆς πολιτικῆς, τῆς δημοσιογραφίας καί γενικώτερον ὑψηλῶν προσωπικοτήτων τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Αὐστρίας. Σημαντικόν ἱδρυτικόν ρόλον διεδραμάτισε καί ὁ πανοσιολογιώτατος Mons. Otto Mauer, δεινός ἱεροκῆρυξ τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τῆς Βιέννης, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε καί τό θεολογικόν τμῆμα τοῦ Ἱδρύματος, τοῦ ὁποίου σήμερον τήν πεντηκονταετῆ καρποφόρον ζωήν ἑορτάζομεν. Τό Ἵδρυμα τοῦτο εἰς τήν ἱστορικήν καί λίαν προσφιλῆ πρωτεύουσαν τῆς Αὐστρίας, τήν Βιέννην, μετά τῶν παραρτημάτων αὐτοῦ καί εἰς ἄλλας πόλεις τῆς Αὐστρίας, εἰς τό Graz, τό Salzburg καί τό Linz, ἔχει προσφέρει ὑψίστας ὑπηρεσίας διά τήν καταλλαγήν τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, διά τήν βελτίωσιν τῶν ἀδελφικῶν σχέσεων αὐτῶν καί διά τήν προώθησιν τῆς πλήρους ἀποκαταστάσεως τῆς ποθητῆς καί ἱερᾶς ἑνότητος καί κοινωνίας αὐτῶν.

Ἤδη ἀπό τῆς ἱδρύσεώς του συνειργάσθη ἀγαστῶς μετά τῆς ἐνταῦθα Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, μετά τοῦ γνωστοῦ καί δυναμικοῦ Μητροπολίτου Αὐστρίας Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος εὐθύς ἐξ ἀρχῆς κατενόησε τήν μεγάλην σημασίαν τοῦ Ἱδρύματος τούτου καί συνέστησεν ἀνεπιφυλάκτως καί θερμότατα τοῦτο εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Καί τοῦτο ἐπείσθη πλήρως καί ὀρθῶς πράττον ἀνταπεκρίθη καί ἔτεινε χεῖρα καταλλαγῆς εἰς τήν ἐπίσης τεινομένην χεῖρα τοῦ ἀειμνήστου Καρδιναλίου Dr. Franz König καί τοῦ Ἱδρύματος Pro Oriente. Ἔκτοτε καί μέχρι σήμερον συνεχίζεται ἡ οἰκουμενική αὐτή ἐντατική συνεργασία, ἡ φέρουσα πλουσίους καρπούς.

Καί δέν δυνάμεθα νά παρασιωπήσωμεν τό ὄνομα καί τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Αὐστρίας Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος καί ὡς νεαρός συνεργάτης τοῦ γέροντος αὐτοῦ Μητροπολίτου Χρυσοστόμου εὑρέθη ἐνθουσιώδης ὑποστηρικτής καί ἀκάματος συνεργάτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ τούτου Ἱδρύματος. Ὡς ἐφημέριος ἐν Βιέννῃ καί μετέπειτα ὡς Ποιμενάρχης Μητροπολίτης τῆς θεοσώστου ἡμῶν Μητροπόλεως Αὐστρίας καί Ἔξαρχος Οὑγγαρίας καί Μεσευρώπης εὑρίσκετο πάντοτε εἰς τάς οἰκουμενικάς ἐπάλξεις καί παρά τό πλευρόν τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Βιέννης, Καρδιναλίων Dr. Franz König, Dr. Hans Herman Groer καί Dr. Christoph Schönborn. Αἱ σχέσεις αὐτῶν ἦσαν ἐγκάρδιοι καί ἀδελφικαί μέ συνεπείας ἐκκλησιαστικῆς Κοινωνίας καί πέραν τῶν ὁρίων τῆς Αὐστρίας. Εἴμεθα δέ ἀπολύτως πεπεισμένοι, ὅτι καί ὁ ἐκλεκτός διάδοχος αὐτοῦ, ὁ Ἱερώτατος καί ἀγαπητός Μητροπολίτης Αὐστρίας Ἀρσένιος ἐπί τῆς γραμμῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου θά συνεχίσῃ μέ τό αὐτό πνεῦμα καταλλαγῆς καί οἰκουμενικῆς πεποιθήσεως τήν ἀγαστήν αὐτήν συνεργασίαν μετά τοῦ Ἱδρύματος, Pro Oriente, ὡς ἔχει δείξει, ἤδη, καί κατά τό μικρόν χρονικόν διάστημα τῆς ἐνταῦθα ποιμαντορίας του. Ἐπιθυμοῦμεν, ἐπίσης, ὅπως ἀναφερθῶμεν καί εἰς ἕνα ἐκ τῶν μακροχρονίων στενῶν συνεργατῶν τοῦ Ἱδρύματος Pro Oriente, ἤδη, ἀπό τό 1965, εἰς τόν καθηγητήν Γρηγόριον Λαρεντζάκην, ἀπόφοιτον τῆς ἀδίκως σιωπώσης γεραρᾶς κατά Χάλκην Θεολογικῆς ἡμῶν Σχολῆς, Ἀρχοντα Μέγαν Πρωτονοτάριον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί Ἱππότην τοῦ Τάγματος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου Πάπα Ρώμης, ὁ ὁποῖος εἶναι μέλος ἐνεργόν τοῦ Οἰκουμενικοῦ τούτου Ἱδρύματος Pro Oriente σχεδόν ἐπί πεντηκονταετίαν, καί νῦν Ἀντιπρόεδρος τοῦ Παραρτήματος αὐτοῦ εἰς Γκράτς, διδάξας ἐπί τεσσαρακονταετίαν αὐθεντικήν ὀρθόδοξον θεολογίαν εἰς τά Πανεπιστήμια τοῦ Γκράτς καί τῆς Βιέννης, μεταφέρων καί τό πνεῦμα τοῦ Διαλόγου καί τῆς καταλλαγῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου.

Δέν μᾶς ἐπιτρέπει ὁ χρόνος νά ἀναφερθῶμεν, εἰς τήν πλειάδα τῶν ὀρθοδόξων συνεργατῶν τοῦ Ἱδρύματος καί ἀσφαλῶς οὔτε καί εἰς τάς συγκεκριμένας πολλαπλᾶς δραστηριότητας, ἐπισήμους ἐπισκέψεις καί ὑψηλάς συναντήσεις, διεθνῆ ἐπιστημονικά θεολογικά συνέδρια ὑψίστης θεολογικῆς καί οἰκουμενικῆς σημασίας, πλουσιωτάτας ἐκδόσεις συγγραμμάτων, λίαν χρησίμων πρός ἀμοιβαίαν αὐθεντικήν ἐνημέρωσιν καί συμβολήν πρός διαλεύκανσιν πολλῶν θεολογικῶν παρεξηγήσεων καί πρός λύσιν ὑπαρχόντων θεολογικῶν, ἐκκλησιαστικῶν προβλημάτων καί οἰκουμενικῶν ἐμποδίων. Ἀγαστή καί ὑποδειγματική τυγχάνει ἐπίσης καί ἡ προώθησις τῆς συνεργασίας μετά τῶν Θεολογικῶν ἡμῶν Σχολῶν.

Διά τήν θετικήν κατάστασιν, εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκεται σήμερον ἡ Οἰκουμενική Κίνησις εἰς τήν Αὐστρίαν καί εἰδικώτερον μεταξύ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν Ἐκκλησιῶν, εἶναι λίαν σημαντική ἡ συμβολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Ἱδρύματος Pro Oriente. Μάλιστα, διά τήν ἔναρξιν τοῦ ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν γνωρίζομεν ὅτι διεδραμάτισε σοβαρόν δοκιμαστικόν ρόλον τό Πρῶτον Ἐκκλησιολογικόν Κολλόκβιον τόν Ἀπρίλιον τοῦ 1974, τό ὁποῖον συνδιωργανώθη ὑπό τοῦ Ἱδρύματος Pro Oriente, τῆς τότε Βατικανῆς Γραμματείας διά τήν προώθησιν τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος καί τοῦ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου ἐν Chambésy. Αἱ ὁμιλίαι ὑψηλοῦ καί ἀντικειμενικοῦ θεολογικοῦ περιεχομένου ὑπό ὁμιλητῶν ἀκραιφνοῦς ἐπιστημονικῆς καταρτίσεως καί ἱκανότητος καί ἐκ τῶν δύο πλευρῶν, καθώς καί αἱ διεξαχθεῖσαι ἐπ’ αὐτῶν ἐντατικαί συζητήσεις ἀπέδειξαν τήν ἀναγκαιότητα, ἀλλά καί τήν δυνατότητα τῆς ἐνάρξεως τοῦ ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν. Γενικῶς, ὅλα τά θεολογικά-ἐπιστημονικά συνέδρια τοῦ Ἱδρύματος καί ἡ δημοσίευσις τῶν ἐργασιῶν αὐτῶν εἰς σειράν ἐκδόσεων ἀποτελοῦν χρησίμους πηγάς καί ὑπευθύνους προτάσεις πρός λύσιν τῶν ὑπαρχόντων προβλημάτων καί μαρτυρίαν τῆς ἐξελίξεως τοῦ οἰκουμενικοῦ Διαλόγου τῆς ἀδελφῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας μετά τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς, τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας καί τῶν Ἀρχαίων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι κατά τάς ἡμέρας ἡμῶν τόσον δεινῶς ταλαιπωροῦνται καί ἀπηνῶς διώκονται καί τάς ὁποίας συμπεριλαμβάνομεν εἰς τάς καθημερινάς προσευχάς ἡμῶν. Ἡ στήριξις τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν ἀποτελεῖ δι’ αὐτάς ὑπαρξιακόν θέμα καί ὀφείλομεν ὅπως ἐντατικοποιήσωμεν καί ἑνώσωμεν τάς προσευχάς καί τάς δυνάμεις ἡμῶν διά τήν ἀποτροπήν τῆς ἐξοντώσεως αὐτῶν εἰς τόν χῶρον ἐκεῖνον, εἰς τόν ὁποῖον σήμερον ὑπάρχει τόση βία καί αἱματηρά ὀδύνη. Ἡ οἰκουμενική ἐμπειρία τοῦ Ἱδρύματός σας -τοῦ Ἱδρύματός μας- καί εἰς τήν περιοχήν ἐκείνην ἀποτελεῖ χρήσιμον προϋπόθεσιν ἀποτελεσματικωτέρας συνεργασίας καί βοηθείας.

Ἡ ἀναγκαία ἀξιολόγησις τῶν σημαντικῶν θεολογικῶν, οἰκουμενικῶν ἀποτελεσμάτων καί ἡ πλήρης ἐφαρμογή των εἰς τό πλαίσιον τοῦ ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου καί εἰς τήν ζωήν τῶν Ἐκκλησιῶν μας ἀναμένουν τήν πραγματοποίησίν των. Τούς λόγους δέον ὅπως ἀκολουθοῦν αἱ πράξεις.

Ὄντως εἴμεθα εὐγνώμονες πρός τόν Πανάγαθον Θεόν διά τήν σημερινήν ἐξέλιξιν καί τούς ἀγλαούς καρπούς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Διαλόγου. Γνωρίζομεν βεβαίως, ὅτι ὑφίστανται εἰσέτι προβλήματα, τά ὁποῖα ἀναμένουν τήν ὑπέρβασιν καί λύσιν αὐτῶν καί λόγῳ τῆς σοβαρότητός των, ἀλλά καί λόγῳ τῆς ἀναγκαιότητος τῆς λύσεως αὐτῶν, ὡς εἶναι καί τό δυσχερές πρόβλημα τό ὁποῖον ἀπασχολεῖ εἰς τάς ἡμέρας ἡμῶν τόν ἐπίσημον Θεολογικόν Διάλογον τῶν Ἐκκλησιῶν μας.

Ἐάν ὅμως συγκρίνωμεν τήν οἰκουμενικήν ἀδελφικήν κοινωνίαν, εἰς τόν βαθμόν εἰς τόν ὁποῖον τήν βιοῦμεν κατά τάς ἡμέρας ἡμῶν, ὡς ὑπῆρξε τό κοινόν προσκύνημα μετά τοῦ ἀδελφοῦ ἐπισκόπου καί Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου εἰς Ἱεροσόλυμα καί ὡς ἀναμένομεν μετά χαρᾶς τήν ἐπίσκεψιν αὐτοῦ εἰς τήν ἕδραν ἡμῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τήν ἑορτήν καί μνήμην τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, αἱ οἰκουμενικαί προσδοκίαι ἡμῶν καθίστανται ἔτι μεγαλύτεραι καί περισσότεραι, καθώς ἀκούομεν τάς νεωτέρας, πρό ἑνός μηνός, δηλώσεις καί προτροπάς τοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν Πάπα Φραγκίσκου πρός ἐντατικωτέραν προώθησιν τοῦ ἱεροῦ αἰτήματος τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, ἀναφέροντος ὅτι «ὁ τραυματισμός τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τραυματισμός τοῦ Σώματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» καί τονίζοντος ὅτι «ὁ Θεός ἀπαιτεῖ ἀπό τόν λαόν Αὐτοῦ ὅπως μή διακόψῃ ποτέ τόν διάλογον καί τάς συναντήσεις». Καί ὅταν παροτρύνῃ: «προχωρήσωμεν, λοιπόν, πρός τήν πλήρη ἑνότητα», ἀπαντῶμεν καί ἡμεῖς: Πορευσόμεθα ὅσον ἔνεστι τάχιστα, ἐπιλύοντες τά ὑπάρχοντα εἰσέτι προβλήματα καί αἴροντες τά κωλύοντα ἡμᾶς εἰσέτι ἐμπόδια! Δέν ἔχομεν πλέον ἀνάγκην ἀπολογητικῆς θεολογίας καί ὑπερασπίσεως χαρακωμάτων, δεδομένου ὅτι εὑρήκαμεν ἀλλήλους καί ἀνεγνωρίσαμεν εἰς τό πρόσωπον τοῦ ἄλλου τόν ἀδελφόν τόν ὁποῖον ἐθεωροῦμεν ἀπολεσθέντα. Χαιρόμεθα διά τήν ἐπανανακάλυψιν τῶν μελῶν τῆς χριστιανικῆς οἰκογενείας καί ἐπιθυμοῦμεν καθηκόντως τήν ἑτοιμασίαν τῆς ὁδοῦ διά τήν κοινήν πορείαν πρός πλήρη ἀποκατάστασιν τῆς κοινωνίας τῇ δυνάμει καί εὐδοκίᾳ τοῦ Παναγάθου Θεοῦ.

Ἐάν συγκρίνωμεν τάς ἐξελίξεις ταύτας μετά τοῦ ὀδυνηροῦ παρελθόντος, δέν δυνάμεθα εἰμή νά εὐχαριστήσωμεν τόν φιλάνθρωπον Θεόν διά τήν γενομένην ἡμῖν μεγάλην δωρεάν Αὐτοῦ εἰς πλεῖστας ὅσας περιοχάς τῆς ὑφηλίου, μεταξύ δέ αὐτῶν καί εἰς τήν εὐλογημένην χώραν τῆς Αὐστρίας καί εἰς τήν ἱστορικήν πρωτεύουσαν αὐτῆς τήν Βιέννην. Χαίρομεν καί συγχαίρομεν.

Ὄντως δέν ἔχομεν ἐναλλακτικήν λύσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου τῶν Ἐκκλησιῶν μας. Ὁ Οἰκουμενικός Διάλογος δέν εἶναι ἐπιλογή ἰδική μας. Εἶναι καθῆκον καί ὑποχρέωσις ὅλων ἡμῶν, προερχομένη ἐκ τῆς τελευταίας ἐπιθυμίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τήν τελευταίαν Αὐτοῦ προσευχήν, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ δι’ ἡμᾶς ὑποχρεωτικήν Διαθήκην, τήν ὁποίαν ὀφείλομεν ὅπως ἐκτελέσωμεν. Καί οὐαί ἡμῖν, ἐάν δέν τηρήσωμεν καί τήν ἱεράν αὐτήν ἐντολήν. Ἄς παραμείνωμεν πιστοί τηρηταί τῆς ἐντολῆς αὐτῆς καί ἄς κωφεύσωμεν εἰς τάς παντοίας ἀρνητικάς καί φονταμενταλιστικάς κραυγάς τῶν ἐχόντων ζῆλον οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν. Πορευθῶμεν εἰς τό παρόν καί τό μέλλον τήν πορείαν τῆς καταλλαγῆς καί τοῦ Διαλόγου, ὡς ἐπράξαμε μέχρι σήμερον, δημιουργήσαντες καί ἀπολαμβάνοντες τούς πλουσίους καρπούς τῆς ἀδελφικῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, ἐμπιστοσύνης καί συνεργασίας.

Αἱ θετικαί αὗται ἐξελίξεις ἀποτελοῦν βάσιν καί θεμέλιον νέας ἐλπίδος καί ἀφετηρίαν μεγάλων προσδοκιῶν. Τοῦτο σημαίνει δι’ ἡμᾶς ὅτι, παρά τάς ἀτελείας τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν κοινωνίας σήμερον, ἔχομεν τήν δυνατότητα ἀποτελεσματικῆς συνεργασίας καί καρποφόρου Θεολογικοῦ Διαλόγου διά τήν ὑπέρβασιν τῶν Θεολογικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν ἐμποδίων, καθώς ἐπίσης καί τῶν πολλαπλῶν συγχρόνων κοινωνικοπολιτικῶν καί οἰκονομικῶν προβλημάτων. Διά τήν παρηγορίαν τῶν συνανθρώπων ἡμῶν εἰς τάς ποικίλας δυσκολίας καί κρίσεις, εἰς τάς ὁποίας εὑρίσκονται, διά τήν προστασίαν τοῦ κλονιζομένου, κατατετραυματισμένου καί αἱματοβαμμένου ἀγαθοῦ τῆς εἰρήνης καί ἁρμονικῆς συνυπάρξεως τῶν λαῶν, διά τήν προστασίαν τῆς συστεναζούσης φύσεως καί δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν ἀσυνέτως καί ἀλόγως ἐκμεταλλευόμεθα καταστρέφοντες αὐτήν βαναύσως διά κερδοσκοπικούς λόγους καί οἰκονομικά συμφέροντα.

Χαιρετίζομεν καί ἐπικροτοῦμεν ὅθεν ὅλως ἰδιαιτέρως τάς πρωτοβουλίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Συμβουλίου τῆς Αὐστρίας καί τάς παρατηρήσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Βιέννης Καρδιναλίου Christoph Schönborn καί ὑπέρ τῆς προστασίας τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ καί κατά τῆς ἀπεριορίστου καί καταστροφικῆς ἐκμεταλλεύσεως αὐτῆς. Χαιρετίζομεν τήν προτροπήν αὐτοῦ  διά τήν ἀλλαγήν τρόπου ζωῆς, ἐκ τῆς ἀπληστίας εἰς τό μέτρον καί ἐκ τῆς μονομεροῦς τάσεως πρός αὔξησιν τῆς οἰκονομίας καί ἀπεριόριστον κατανάλωσιν εἰς τήν ἐπιστροφήν τῶν φυσικῶν ἀνθρωπίνων μέτρων καί σταθμῶν. Ἀπό ὀρθοδόξου πλευρᾶς ἐπιθυμοῦμεν, ὅπως ὑπενθυμίσωμεν τήν ἀναγκαιότητα τῆς συνειδητοποιήσεως τῆς καταστροφικῆς ἀπληστίας, καί ἀντ’ αὐτῆς προβάλωμεν τήν γνησίαν μετάνοιαν καί τήν ἐφαρμογήν τῆς ἀσκήσεως καί ἐγκρατείας ἐπιθυμιῶν καί τρόπου ζωῆς. Εὐχόμεθα δέ ὅπως ὁ Θεός καί Δημιουργός τῶν πάντων πέμψῃ τό Πανάγιον Αὐτοῦ Πνεῦμα, ἵνα φωτίσῃ πάντας ἡμᾶς πρός ταχεῖαν μετάνοιαν, πρίν εἶναι ἀργά. Χαιρόμεθα δέ ὅλως ἰδιαιτέρως, διότι ἡ πρότασις τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἀειμνήστου προκατόχου ἡμῶν Πατριάρχου Δημητρίου τό 1989, ὅπως καθορισθῇ ἡ 1η Σεπτεμβρίου ἑκάστου ἔτους ὡς ἡμέρα προσευχῆς ὑπέρ τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ εὗρεν ἀπήχησιν καί εἰς τάς ἄλλας ἀδελφάς Ἐκκλησίας καί Οἰκουμενικάς Ὀργανώσεις καί καθωρίσθη χρόνος προσευχῆς ὑπέρ τῆς Δημιουργίας, τόσον ὑπό τῆς Β΄ Εὐρωπαϊκῆς Οἰκουμενικῆς Συνελεύσεως εἰς τό Γκράτς τόν Ἰούνιον τοῦ 1979, ὅσον καί ὑπό τῆς Γ΄ τοιαύτης εἰς τό Σιμπίου τῆς Ρουμανίας τόν Σεπτέμβριον τοῦ 2007 καί γίνεται ἀποδεκτή ἐσχάτως καί ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Συμβουλίου τῆς Αὐστρίας.

Σεβασμιώτατε καί λίαν ἀγαπητέ Ἅγιε Ἀδελφέ Ἀρχιεπίσκοπε Βιέννης καί Πρόεδρε τοῦ Οἰκουμενικοῦ Ἱδρύματος Pro Oriente, Ἀξιότιμε κύριε Πρόεδρε τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου αὐτοῦ Dr. Hans Marte μετά τῶν συνεργατῶν Σας, συγχαίρομεν καί ἐπευλογῶμεν τό ἔργον σας καί προτρέπομεν ἀδελφικῶς: συνεχίσατε αὐτό ὡς μέχρι σήμερον ἀόκνως καί καρποφόρως, συνεχίσατε τήν διακονίαν σας διά τήν προώθησιν τοῦ ἱεροῦ ἔργου τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος. Τό ἔχομεν ἀνάγκην. Αἱ Ἐκκλησίαι ἡμῶν τό ἔχουν ἀνάγκην. Ἔχομεν ὡσαύτως ἀνάγκην νέου δυναμικοῦ διά τό ἔργον τῆς προωθήσεως τῆς καταλλαγῆς. Ἔχομεν ἀνάγκην μιᾶς νέας δυναμικῆς γενεᾶς, ἡ ὁποία θά ἀναλάβῃ τήν σκυτάλην τῆς πορείας καί τοῦ οἰκουμενικοῦ ἀγῶνος. Καί διά τόν λόγον αὐτόν σᾶς συγχαίρομεν, διότι ἔχετε δημιουργήσει μίαν μεικτήν ὁμάδα νέων θεολόγων ὀρθοδόξων καί ρωμαιοκαθολικῶν, οἱ ὁποῖοι προετοιμάζονται ἐντατικῶς διά τήν διακονίαν αὐτήν, ἐπεξεργαζόμενοι ἤδη εἰς κοινάς συναντήσεις καί νέας προτάσεις ὑπερβάσεως τῶν ὑπαρχόντων προβλημάτων.

Τό Ἵδρυμα, λοιπόν, τοῦτο ἀποτελεῖ ἕν πολυτιμότατον ἐργαστήριον οἰκουμενικῆς διαδικασίας καί συνεργασίας, προσφέρον διηνεκῶς καί ἀκαμάτως τάς πολλαπλᾶς αὐτοῦ ὑπηρεσίας εἰς τήν διακονίαν τοῦ ἱεροῦ αἰτήματος τῆς πλήρους ἀποκαταστάσεως τῆς Κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν. Εὐχαριστοῦμεν καί συγχαίρομεν διά τό χρησιμώτατον καί πλουσιώτατον ἔργον τοῦτο καί ἐπευλογοῦμεν αὐτό, εὐχόμενοι, ὅπως ὁ Κύριος, ὁ Δοτήρ παντός ἀγαθοῦ, χαρίζῃ εἰς αὐτό καί εἰς ὅλα τά μέλη τοῦ Ἱδρύματος, τόν λίαν ἀγαπητόν ἀδελφόν, Ἀρχιεπίσκοπον Βιέννης καί Καρδινάλιον Dr. Christoph Schönborn, τόν Πρόεδρον Dr. Hans Marte καί ὅλους τούς συνεργάτας του πλουσίαν τήν εὐλογίαν καί τήν χάριν Αὐτοῦ.

Εἴμεθα δέ βέβαιοι ὅτι καί ἡ συνεργασία μετά τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Αὐστρίας Ἀρσενίου καί τῶν ἄλλων ὀρθοδόξων ἀδελφῶν θά συμβάλῃ τά μέγιστα εἰς τήν ἐπιτυχῆ καί καρποφόρον πορείαν τοῦ Pro Oriente εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῆς καταλλαγῆς καί τῆς ἑνότητος, τοῦ ὁποίου τόν πεντηκονταετῆ βίον καί τήν πολύτιμον προσφοράν σήμερον πανηγυρικῶς ἑορτάζομεν καί τόν Θεόν δοξολογοῦμεν.