Ἱερώτατοι ἀδελφοί ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Θεοφιλέστατε Ἐπίσκοπε Ἀμορίου κύριε Νικηφόρε,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά τῆς ἡμῶν Μετριότητος,

Τήν προφητικήν ρῆσιν τοῦ μεγάλου Ἠσαΐου, «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ […] ὦ τάλας ἐγώ, […] ὅτι ἄνθρωπος ὤν καί ἀκάθαρτα χείλη ἔχων, […] καί τόν Βασιλέα Κύριον Σαβαώθ εἶδον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου» (Ἡσ. 6, 3-5), ἐπαναλαμβάνει σήμερον καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης ἐπί τῇ ἱερουργίᾳ τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τῆς εἰς ἐπίσκοπον χειροτονίας σοῦ, τοῦ ἀδελφοῦ Νικηφόρου, τοῦ κληθέντος κλήσει ἁγίᾳ τοῦ προχειρισθῆναι εἰς Ἐπίσκοπον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.

Τήν μεγάλην σημερινήν ἑορτήν τῆς ἀγάπης καί τῆς κενώσεως τοῦ Κυρίου, τῆς Ὑπαπαντῆς Αὐτοῦ ὑπό τοῦ πρεσβύτου Συμεών καί τῆς προφήτιδος Ἄννης, λαμπρύνει ἔτι περισσότερον ἡ ἐν τῷ Ἱερῷ ἡμῶν Κέντρῳ μόλις τελεσθεῖσα εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία σου, ἅγιε Ἀμορίου, εἰς ἀρχιερέα.

Ἀληθῶς, «ἀκατάληπτόν ἐστι τό τελούμενον ἐν σοί», Θεοφιλέστατε, κατ᾿ ἀναλογίαν, ὥς ποτε τῇ Μητροπαρθένῳ Ἁγνῇ Κυρίᾳ Θεοτόκῳ. Μή λησμονῇς, λοιπόν, τό ἀκατάληπτον τῆς ἐνεργείας τῆς Θείας Χάριτος, ἀλλά καί τό καταληπτόν τῆς ὀφειλομένης μαρτυρίας ἡμῶν τῶν ἐπισκόπων πρός τόν κόσμον, ὅτι καλούμεθα νά εἴμεθα «φῶς» καί «λυχνία» ἐπάνω ὄρους κειμένη.

Μή λησμόνει ὅτι ἡ Ἐπισκοπική ἰδιότης εἶναι τό φρικτώτερον τῶν μυστηρίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας• δέν εἶναι ἀξίωμα˙ εἶναι διακονία καί μαρτυρία ἐν ἀληθείᾳ˙ καί δέον νά εἶναι φῶς. Καλεῖσαι, λοιπόν, νά εἶσαι καί σύ φῶς, ὥστε νά ὁμολογῇς καθημερινῶς «εἶδον γάρ οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριον» τοῦ «ζωῆς κυριεύοντος καί θανάτου δεσπόζοντος», τοῦ «χειρί κρατοῦντος τά σύμπαντα» καί σήμερον «ἀγκάλαις κρατουμένου τῆς Ἀειπαρθένου» καί οἰκείᾳ βουλήσει «χερσίν ἐπιδιδομένου τοῦ Θεοδόχου Συμεών».

Σήμερον, λοιπόν, καθίστασαι, ἀγαπητόν τέκνον καί ἀδελφέ, ἐπίσκοπος τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης ἐπισκοπῆς Ἀμορίου, πόλεως τῆς Ἐπαρχίας Φρυγίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἥτις ἔσχε τήν εὐλογίαν νά προσφέρῃ εἰς τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν ὡς εὐθαλεῖς βλαστούς καί ἄνθη εὔοσμα καί τίμια τούς τεσσαράκοντα δύο μάρτυρας αὐτῆς, μετά τήν ὑπό τῶν Ἀράβων αἰχμαλωσίαν των. Οἱ μάρτυρες οὗτοι τοῦ Ἀμορίου θά εἶναι βοηθοί καί συνεργοί εἰς τήν διακονίαν σου καί προτρεπόμεθά σε νά τούς ἐπικαλῆσαι μετά θέρμης διά νά σε ἐνισχύουν καί νά σε φυλάττουν ἀπό παντός κινδύνου καί πάσης ἐπιβουλῆς τοῦ ἀντικειμένου.

Ἐκφράζομεν τήν εὐαρέσκειαν ἡμῶν καί τῆς Μητρός Ἐκκλησίας διά τήν πιστότητα καί τήν ἀφοσίωσιν, διά τῶν ὁποίων ἤδη περί τά τριάκοντα ἔτη διακονεῖς τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Βλατάδων, ἰδίᾳ μάλιστα μετά τήν ἀσθένειαν τοῦ προκατόχου σου εἰς τήν ἡγουμενίαν αὐτῆς, Ἱερωτάτου καί προσφιλοῦς ἀδελφοῦ Μητροπολίτου Τυρολόης καί Σερεντίου κ. Παντελεήμονος, τοῦ αἴροντος νῦν τόν σταυρόν τῆς ἀσθενείας, ἀλλά καί ἐκ τῆς κλίνης αὐτοῦ εὐλογοῦντος καί μετά πατρικῆς στοργῆς καί ἀγάπης περιβάλλοντός σε.

Μαθητευθείς παρά τούς πόδας αὐτοῦ, ἠξιώθης νά τύχῃς καλοῦ καί ἀγαθοῦ διδασκάλου εἰς τήν πίστιν˙ ἀλλά καί σύ, ἀφ᾿ ὅτου ὁ διδάσκαλος καί πνευματικός σου πατήρ, κατά τάς βουλάς τοῦ Κυρίου, ἠσθένησε καί ἦτο ἀδύνατον νά ἐκπληροῖ τά καθήκοντα αὐτοῦ, θυσιαστικῶς καί μετ᾿ ἀφοσιώσεως διακονεῖς αὐτόν, ἀποδίδων εἰς αὐτόν τήν πρέπουσαν τιμήν καί τόν σεβασμόν, ὡς ὁ μαθητής τῷ διδασκάλῳ, ὡς ὁ υἱός τῷ πατρί.

Ὡσαύτως μνημονεύομεν νῦν τοῦ ὀνόματος τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Διδυμοτείχου καί Ὁρεστιάδος κυροῦ Νικηφόρου, τό ὁποῖον φέρεις, καί εὐχόμεθα νά μιμηθῆς αὐτόν εἰς τόν ζῆλον ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν καρποφόρως διηκόνησεν, ἀνεγείρας περικαλλεῖς καί μεγαλοπρεπεῖς ἱερούς ναούς, ὡς τόν τῆς Παναγίας Ἐλευθερωτρίας εἰς τήν ἱστορικήν ἕδραν αὐτοῦ, τό ἱστορικόν Διδυμότειχον, τό καί πρωτεύουσαν χρηματῖσαν τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.

Τό καθ᾿ ἡμᾶς Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἀποδίδει ἰδιαιτέραν σημασίαν εἰς τήν Μονήν τῆς μετανοίας σου, τήν Ἱεράν Μονήν Βλατάδων, τήν ὁποίαν ἤδη ὡς Ἡγούμενος αὐτῆς διακονεῖς. Ἐλπίς καί εὐχή ἁπάντων ἡμῶν εἶναι νά τήν ἀναδείξῃς εἰς ὠργανωμένον Κοινόβιον καί φάρον πνευματικῆς ἀκτινοβολίας, διά τῆς συστάσεως Ἀδελφότητος, ὥστε νά συνεχίσῃ, ὡς καί κατά τό παρελθόν, νά ἀποτελῇ κόσμημα τῆς Θεσσαλονίκης καί ὄασιν πνευματικῆς ζωῆς καί μαρτυρίας διά τόν σύγχρονον ἄνθρωπον. Τόν ἄνθρωπον, ὅστις σήμερον ὑφίσταται πολλούς πειρασμούς καί ἀναζητεῖ ἀπεγνωσμένως πηγάς ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον, αἱ δέ Ἱεραί Μοναί ἀποτελοῦν τό στήριγμα καί τήν ἀνάπαυσίν του εἰς πᾶσαν ζοφεράν περίστασιν, καί κατά τήν σημερινήν δυσχερῆ συγκυρίαν.

Διότι ὁ ἀληθής προορισμός τῶν Ἱερῶν Μονῶν εἰς τήν Ὀρθόδοξον παράδοσίν μας δέν εἶναι ἀσφαλῶς ἡ ἐπιτέλεσις ἑνός περιωρισμένης ἤ μεγαλυτέρας ἐμβελείας φιλανθρωπικοῦ ἤ κοινωνικοῦ ἔργου, ὅπως δυστυχῶς συμβαίνει σήμερον μέ τό μεῖζον μέρος τοῦ μοναχισμοῦ ἐν τῇ Δύσει, ἀλλά ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου, ἥτις θά τόν λυτρώσῃ ἀπό ὅλα τά προβλήματα καί ἀδιέξοδα αὐτοῦ καί θά τοῦ χαρίσῃ τήν ἀληθῆ καί ἀναφαίρετον εὐδαιμονίαν, ἀκόμη καί ἐντός τῶν πλέον δυσχερῶν καί στενῶν ἀνθρωπίνως καταστάσεων.

Δέν εἶναι, ἆραγε, αὕτη καί ἡ ὁδός τῆς Μητρός ἡμῶν Ἐκκλησίας; Νά ἀνδροῦται ἐν ταῖς θλίψεσι, νά δυναμώνῃ ἐν ταῖς δοκιμασίαις, νά θάλλῃ ἐν τοῖς χειμῶσι, νά σώζεται ἐν τοῖς κινδύνοις, νά εὐπλοοῖ ἐν ταῖς τρικυμίαις, νά ἀνίσταται ἐν τοῖς σταυρικοῖς παθήμασιν; Ὁ Κύριος ἐδίδαξεν ἡμῖν τήν ὁδόν ἅπαξ διά παντός• τήν ὁδόν ταύτην ὀφείλομεν νά ἀκολουθήσωμεν: εἶναι δέ ἡ ὁδός αὕτη τῆς Μητρός Ἐκκλησίας ὄχι τρυφή καί ἄνεσις, ἀλλά κακοπάθεια καί στένωσις, καί πάντα τά χαροποιά παθήματα, διά τῶν ὁποίων γνωρίζεται ὁ Θεός καί γίνονται μεθεκταί αἱ ἐνέργειαι αὐτοῦ.

Ὅμως, ἀσφαλῶς ἕκαστος μοναχός, ἐκτός τοῦ χαρίσματος τοῦ ὑπέρ Χριστοῦ πάσχειν, τό ὁποῖον ἡ Ἐκκλησία τοῦ προσφέρει ὡς τό μεῖζον δῶρον αὐτῆς κατά τήν ἡμέραν τῆς κουρᾶς του, ἔχει προικισθῆ παρά Θεοῦ καί διά ποικίλων χαρισμάτων, τά ὁποῖα καλεῖται νά διαθέσῃ εἰς τήν διακονίαν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί εἰς τήν οἰκοδομήν πρῶτον τῆς μοναστικῆς Ἀδελφότητος καί ἐν συνεχείᾳ ἁπάσης τῆς Ἐκκλησίας.

Τό αὐτό συμβαίνει καί μέ ἑκάστην Ἱεράν Μονήν, ἥτις εἶναι ἕν ὁρατόν τμῆμα τοῦ οὐρανοῦ καί τοῦ παραδείσου, τό ὁποῖον ἔχει θέσει ὁ Θεός ἐν τῷ παρερχομένῳ κόσμῳ, καί ἔχει προικισθῆ μέ μίαν ἰδιαιτέραν περιουσίαν πνευματικήν πρωτίστως καί ἐν συνεχείᾳ ὑλικήν, διά νά δύναται νά ἐπιτελῇ τόν πνευματικόν προορισμόν αὐτῆς. Ἡ πνευματική περιουσία εἶναι ἡ σφραγίς τήν ὁποίαν θέτουν οἱ κτίτορες καί ἱδρυταί ἑκάστης Μονῆς καί οἱ ἐν αὐτῇ ἑκάστοτε ἐνασκούμενοι πατέρες καί ἀδελφοί, διά τῶν πνευματικῶν ἀγώνων καί εὐχῶν των καί διά τῆς μεθέξεως τοῦ Θεοῦ, ἕκαστος κατά τό ἴδιον αὐτοῦ μέτρον.

Τό καθ᾿ ἡμᾶς Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον δίδει, λοιπόν, ἰδιαιτέραν βαρύτητα εἰς τάς ἁπανταχοῦ Ἱεράς Πατριαρχικάς καί Σταυροπηγιακάς Μονάς αὐτοῦ, ὡς ἡ Ἱερά Μονή τῶν Βλατάδων, πνευματικόν κέντρον τονώσεως καί διακονίας τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ τῆς Θεσσαλονίκης, ὅστις περιέβαλλε καί περιβάλλει αὐτήν πάντοτε μετ᾿ ἰδιαζούσης τιμῆς καί τῆς γνωστῆς πανθομολογουμένης εὐλαβείας του. Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, ἐφαρμόζουσα τό ἔκ τε τῶν θείων καί ἱερῶν κανόνων καί ἐκ τῆς ἄνωθεν ἐκκλησιαστικῆς συνηθείας καί τάξεως πηγάζον προνόμιον τοῦ Σταυροπηγίου, ἐπέδειξε πρόνοιαν ὥστε ἡ Ἱερά αὕτη Μονή νά καταστῇ καί παραμείνῃ ἐς ἀεί αὐτοδέσποτος, Πατριαρχική καί Σταυροπηγιακή, ὅπως καί ἕτεραι Ἱεραί Μοναί καί τά Ἱερά Μετόχια αὐτῶν ἐν Ἑλλάδι καί ἀλλαχοῦ, διατελοῦντα, ἐξ ἀπόψεως πνευματικῆς, ἀπ᾿ εὐθείας ὑπό τήν ἐποπτείαν καί δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί μνημονευομένου ἐν αὐταῖς τοῦ ὀνόματος τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Διά τῆς τοιαύτης διαχρονικῶς μαρτυρουμένης ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καί μακραίωνος κανονικῆς πράξεως τοῦ σταυροπηγίου συνεδυάζετο πάντοτε, ἀδιακόπως καί ἀνεξαρτήτως τῶν ἱστορικῶν μεταλλαγῶν, ἀφ᾿ ἑνός μέν ἡ ἐξασφάλισις, εἰς τό παρόν καί τό μέλλον, τῶν προϋποθέσεων ἀπροσκόπτου ἐξασκήσεως τῆς μοναστικῆς βιοτῆς ἐν ταῖς ἑκασταχοῦ σημαντικαῖς Ἱεραῖς Μοναῖς, διά τῆς παροχῆς εἰς αὐτάς εἰδικῶν προνομίων, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ ἡ κανονική ἐκκλησιαστική ἐξάρτησις ἐκ καί ἀναφορά αὐτῶν καί τῶν ἐξαρτημάτων των εἰς μίαν ἀνωτέραν πνευματικήν ἐποπτείαν, ἐκείνην τῆς τροφοῦ τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.

Ἡ καθ᾿ ὑμᾶς Ἱερά Μονή, ἅγιε Καθηγούμενε, ἔχει τήν εὐλογίαν νά στεγάζῃ ἐν ταὐτῷ τό Πατριαρχικόν Ἵδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν, τό ὁποῖον τοσαῦτα ἀγαθά ἔχει ἄχρι τοῦδε προσφέρει εἰς τήν ἐπιστήμην τῆς Θεολογίας καί εὐρύτερον, διά τῶν ἐκλεκτῶν ἐκδόσεων αὐτοῦ, τοῦ πολυτίμου ἀρχείου χειρογράφων καί τῶν ἄλλων σημαντικῶν δραστηριοτήτων του, ὡς τῆς ἐπιτυχοῦς διοργανώσεως σοβαρῶν ἐπιστημονικῶν Συνεδρίων. Γνωρίζομεν καί κατανοοῦμεν ὅτι σήμερον, λόγῳ τῆς δεινῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, τό εὐαγές τοῦτο Ἵδρυμα ἀντιμετωπίζει προβλήματα ἐπιβιώσεως καί συνεχίσεως τῆς λειτουργίας αὐτοῦ. Πιστεύομεν ὅμως ὅτι μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ καί τόν προσωπικόν κόπον καί ἀγῶνα καί μέριμνάν σου, καί τῶν λοιπῶν ἐκλεκτῶν συνεργατῶν σου εἰς τήν λειτουργίαν αὐτοῦ, θά ἐπιτύχετε τήν συνέχισιν τῆς μοναδικῆς καί ἀνεκτιμήτου προσφορᾶς του, τόσον εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ὅσον καί εἰς τόν ἐπιστημονικόν χῶρον.

Θεοφιλέστατε,

Ὁ νεαρός μαθητής τοῦ ἀποστόλου Παύλου Τιμόθεος, ὑπακούσας εἰς τήν προτροπήν τοῦ διδασκάλου του «σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Τιμ. Β΄ 3, 14-16), πλουσίως ἤρδευσε τήν ψυχήν του διά τῶν ναμάτων τῶν θείων Γραφῶν καί ἐγένετο ἅγιος ἱεράρχης καί ποιμενάρχης τῆς Ἐκκλησίας Ἐφεσίων. Εἴθε καί σύ νά ἀξιωθῇς τῆς χαρᾶς, τήν ὁποίαν παρέχει ἡ μελέτη τῶν Ἱερῶν Γραμμάτων καί νά ἐπιτύχῃς τῆς εὐθυνοφόρου ἀποστολῆς, τήν ὁποίαν ἀναθέτει σοι σήμερον ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, τιμῶσά σε μέ τήν ἐπισκοπικήν ἀξίαν. Πραγματική τιμή δι᾿ αὐτήν θά εἶναι ὁ καθαρός καί ἁγνός βίος σου ὡς Ἐπισκόπου, τό ἦθος σου καί ἡ προσήλωσίς σου εἰς τά καθ᾿ ἡμέραν μοναχικά καί ἡγουμενικά σου καθήκοντα.

Ἐν ταὐτῷ δέ ὁλόθερμος εὐχή ὅλων μας εἶναι, διά τῆς ἀρχομένης σήμερον ἀρχιερατείας σου, νά βοηθήσῃς καί ἄλλους ἀδελφούς ἡμῶν νά ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ τῆς ἐπιγείου παρουσίας μας, ὅστις εἶναι ὁ ὁλοτελής ἐν Χριστῷ ἁγιασμός μας, τόν ὁποῖον διαπύρως καί πατρικῶς εὐχόμεθα νά ἔχωμεν πρό ὀφθαλμῶν ἅπαντες ἀδιαλείπτως καί ἰδιαιτέρως κατά τήν εὐλογημένην ἱεράν περίοδον τοῦ Τριῳδίου, ἥτις θά ἀρχίσῃ ἀπό τῆς ἑπομένης Κυριακῆς, προετοιμάζουσα κλιμακηδόν ἡμᾶς νά μετάσχωμεν τῆς μυστικῆς καί μυστηριακῆς μεταλήψεως τοῦ Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ, Ὅστις εἴθε νά «ἐνοικῇ ἐν ὑμῖν πλουσίως, ἐν πάσῃ σοφίᾳ» (πρβλ. Κολ. 3, 16). Ἀμήν.