Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Βουκουρεστίου, Μητροπολῖτα Μουντενίας καὶ Δοβρογέας, Πατριάρχα Ρουμανίας καὶ Τοποτηρητὰ τοῦ Θρόνου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας κύριε Δανιήλ,
Ἱερώτατοι ἀδελφοί Μητροπολῖται καὶ Ἀρχιεπίσκοποι, Θεοφιλέστατοι Ἐπίσκοποι, Ἐξοχώτατοι Ἄρχοντες,
Πάντες οἱ ἀγαπητοί παρόντες,

Ὁ Χριστὸς ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν!

Χαρὰ πολλὴ καὶ συγκίνησις βαθυτάτη πληροῖ τὴν καρδίαν ἡμῶν εὑρισκομένων ἐν μέσῳ τῆς ἀξιοθέου χορείας τῶν ποιμένων τοῦ εὐσεβοῦς Ρουμανικοῦ λαοῦ, ἐν μέσῳ ἀδελφῶν ἀγαπητῶν, ἐπιποθήτων καὶ περισπουδάστων. Τὴν χαρὰν δὲ καὶ συγκίνησιν ταύτην μετὰ Θεὸν χρεωστοῦμεν εἰς τὸν πολυφίλητον ἀδελφὸν ἡμῶν, τὸν Μακαριώτατον Πατριάρχην κύριον Δανιήλ, ὁ ὁποῖος εὐγενῶς προσεκάλεσε τὴν ἡμετέραν Μετριότητα ἵνα προσέλθωμεν καὶ ἀπὸ κοινοῦ ἑορτάσωμεν τρεῖς σπουδαίας ἱερὰς ἐπετείους: α) Τὴν συμπλήρωσιν 1685 ἐτῶν ἀπὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐν Νικαίᾳ τῆς Βιθυνίας, β) 125 ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἀνακηρύξεως τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας καὶ γ) 85 ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἀνυψώσεως αὐτῆς εἰς Πατριαρχεῖον, εἰς τὰ πλαίσια τῆς ὑπὸ τῆς ἰδίας Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας προκηρύξεως τοῦ ἔτους 2010 ὡς «Ἔτους τοῦ Ὀρθοδόξου Συμβόλου Πίστεως καὶ τῆς Ρουμανικῆς Αὐτοκεφαλίας». Εὐχαριστοῦμεν τῷ Μακαριωτάτῳ ἀδελφῷ Πατριάρχῃ κυρίῳ Δανιὴλ ἀπὸ κέντρου ψυχῆς. Ἤδη ἠκούσαμεν μετὰ πολλῆς προσοχῆς τὴν ἐναρκτήριον ὁμιλίαν του καὶ ἐκρατήσαμεν ὑπὸ σημείωσιν τὰς βασικὰς συνιστώσας τῆς εἰσηγήσεώς του. Ἄλλωστε εἶναι γνωστὴ πρὸ πολλοῦ ὄχι μόνον ἡ στωμυλία τοῦ ἁγίου ἀδελφοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ λιπαρὰ αὐτοῦ θεολογικὴ κατάρτισις καὶ ἡ περὶ τὴν Δογματικὴν λαμπρὰ συγκρότησις.

Α΄

Ἡ ἐν Νικαίᾳ τῆς Βιθυνίας ἁγία Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, συνεκλήθη, ὡς γνωστόν, διὰ νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὴν φρικαλέαν αἵρεσιν καὶ βλασφημίαν τοῦ Ἀρειανισμοῦ. Ἡ περιοχὴ τῆς Βλαχίας εἶχε καὶ αὐτὴ προσβληθῆ ὑπὸ τῆς ἀρειανικῆς λύμης, δύο δὲ ἐπίσκοποι τῆς Βλαχίας, ὁ Οὐρσάκιος καὶ ὁ Οὐάλλης εἶχον προσχωρήσει εἰς τὴν αἵρεσιν καὶ εἶχον καταστῆ λύκοι βαρεῖς ἀντὶ ποιμένων. Ἀλλ’ ὑπῆρχον εὐτυχῶς ἐνταῦθα, ὅπως καὶ εἰς ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ καλοὶ ποιμένες, ἀγρυπνοῦντες ὑπὲρ τῶν λογικῶν προβάτων τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐχόμενοι στερρῶς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Μεταξὺ τούτων ἦτο καὶ ὁ ἐκ Δακίας Ἐπίσκοπος Θεόφιλος, ὁ ὁποῖος εἶναι εἷς ἐκ τῶν Ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, συνυπογράψας τὰς ἀποφάσεις αὐτῆς. Ἑπομένως ἡ Ρουμανικὴ Ἐκκλησία ἔχει προσθέτους λόγους διὰ νὰ μιμνήσκεται πανηγυρικῶς τὴν ἀγομένην ἐπέτειον. Οἱ 318 Πατέρες δὲν ἦσαν ἁπλῶς Ἐπίσκοποι ἤ ἱερωμένοι. Ἦσαν ὄντως Θεοφόροι, εἶχον τὸν Χριστὸν ἐνοικοῦντα εἰς τὴν καρδίαν των καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπλήρου τὴν ὕπαρξίν των. Εἶχον ὑπερβῆ τὸ στάδιον τῆς καθάρσεως, εἶχον καθυποτάξει τὰ ψεκτὰ πάθη καὶ εἶχον δεχθῆ τὸν θεῖον φωτισμόν, ὁ ὁποῖος τοὺς ἔδιδε τὴν δυνατότητα διακρίσεως τῆς ἀληθείας ἀπὸ τὸ ψεῦδος, τοῦ φωτὸς ἀπὸ τὸ σκότος, τοῦ θείου θελήματος ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ πονηροῦ. Ἐκοσμοῦντο πλουσίως ἀπὸ τὸν καρπὸν τοῦ Πνεύματος «ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ» (Ἐφεσ. 5: 9). Ἦσαν ἤδη θεόπται! Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς διέφερον ἀπὸ τὸν Ἄρειον καὶ ὅλους τοὺς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι προσεπάθουν νὰ θεολογήσουν χωρὶς τὰς προϋποθέσεις τοῦ προσωπικοῦ ἁγιασμοῦ καὶ οὕτως ἐθαλασσομάχουν εἰς τὸ ἔρεβος τῆς πλάνης, βαττολογοῦντες περὶ τῶν Θείων καὶ μὴ θεολογοῦντες. Ὅταν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ὡμίλει, ἐξέφερε λόγον Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐνοικοῦσεν ἐν τῇ καρδίᾳ του. Διὰ τοῦτο καὶ τὸ «Ὁμοούσιος» δὲν ἦτο ἐφεύρημα ἰδικόν του, ἀλλὰ πληροφορία ἀσφαλὴς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν ὁ Ἅγιος Σπυρίδων ἐθαυματούργει διὰ τῆς κεράμου, ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικὸς Θεὸς ἐνήργει. Ὅταν ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἐξίστατο κατὰ τῆς βλασφημίας καὶ σκληρύνσεως τοῦ Ἀρείου μαχητικῶς, ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἐχειρίζετο τὸ φραγγέλιον τῆς ἀπαθοῦς ὀργῆς τοῦ Ἐπισκόπου Του. Εἰς τὰ πρόσωπα, λοιπόν, τῶν συγκροτησάντων τὴν ἁγιωτάτην ἐκείνην Σύνοδον Πατέρων, ἔχομεν τὸ διαχρονικὸν ὑπόδειγμα τῆς ἀσφαλοῦς Θεολογίας καὶ τὸ τίμιον ἀρχέτυπον τοῦ γνησίου Πατρὸς καὶ Διδασκάλου.

Ἡ ἁγία Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος κατήρτισεν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τὸ πρῶτον Σύμβολον Πίστεως, τὸ ὁποῖον συνεπλήρωσε μετὰ ταῦτα διὰ τῶν πέντε τελευταίων ἄρθρων ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἁγία Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοῦ 381. Ἀμφότεραι αἱ ἅγιαι Σύνοδοι ὑπηρέτησαν τὴν ἱερωτέραν καὶ ὑψηλοτέραν ὑπόθεσιν εἰς τὴν ζωὴν τῶν Χριστιανῶν, ἡ ὁποία δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ἑνότητα, τὴν ὁμόνοιαν καὶ τὴν εἰρήνην τῆς Ἐκκλησίας. Διὰ τῆς δογματικῆς των ἀποφάνσεως, ἡ ὁποία συνοπτικῶς ἀποκρυσταλλοῦται εἰς τὸ ἱερὸν Σύμβολον, διεζωγράφησαν τὰ «ἐσκαμμένα» τοῦ ὀρθοδόξου πιστεύματος, πᾶσα ὑπέρβασις τῶν ὁποίων θέτει τὸν τολμητίαν ἐκτὸς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τὸ Φανάριον, εἰς τὴν παλαιὰν αἴθουσαν συνεδριῶν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μεταξὺ ἄλλων εἰκονογραφικῶν θεμάτων, εὑρίσκεται γραμμένον καλλιτεχνικῶς ἐπὶ τῶν τεσσάρων τοίχων τὸ Σύμβολον Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως, ὑποδηλοῦν σαφέστατα ὡς πύρινος κύκλος τὰ ἱερὰ ταῦτα «ἐσκαμμένα», τὰ ὁποῖα οὐδεὶς δύναται νὰ ἀγνοήσῃ ἤ νὰ ὑπερβῇ. Ἤρκεσε, πολὺ ἀργότερον, ἡ προσθήκη εἰς τὸ Σύμβολον μιᾶς καὶ μόνης λέξεως, τοῦ γνωστοῦ Filioque, διὰ νὰ δημιουργηθοῦν νέαι κακοδοξίαι καὶ σχίσματα καὶ αἱρέσεις, αἱ ὁποῖαι κρατοῦν μέχρι σήμερον τὸν Δυτικὸν Χριστιανισμὸν μακρὰν τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς. Ὡς εὐφυῶς παρετήρησε σύγχρονος Θεολόγος, τὸ Σύμβολον εἶναι μία πνευματικὴ σημαία, καὶ αἱ σημαῖαι ἔχουν ὡς ἀποστολὴν νὰ ἑνώνουν ὁμόδοξα σύνολα ἀνθρώπων κάτω ἀπὸ κοινὰ ἰδεώδη.  Εὑρισκόμεθα, λοιπόν, οἱ εὐσεβῶς εἰς Χριστὸν πιστεύοντες ὑπὸ τὴν σημαίαν τοῦ ἱεροῦ Συμβόλου Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως, τὸ ὁποῖον διασαλπίζει ποῖος εἶναι ὁ ζῶν Θεός, ποία ἡ περὶ ἡμᾶς οἰκονομία του, ποία ἡ ἀληθὴς Ἐκκλησία καί ποία ἡ ἐλπὶς τῶν πιστευόντων. Εἰς παλαιοτέρας ἐποχὰς τὰ ἐκδιδόμενα ὑπό τινων Ἐπαρχιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Πιστοποιητικὰ Βαπτίσεως, ἔφερον τετυπωμένον κυκλοτερῶς ὁλόκληρον τὸ Σύμβολον, ὡς πρόχειρον ὑπόμνησιν τῆς σωζούσης θείας ἀληθείας εἰς τὸν βαπτισθέντα.  Τοῦτο τὸ ἀκριβὲς καὶ σωτήριον πίστευμα καλούμεθα καὶ εἰς τὰς παρούσας ἡμέρας ἀφ’ ἑνὸς μὲν νὰ διακρατήσωμεν ἀδιαλώβητον καὶ ἀνόθευτον ὡς γράμμα, ἀφ’ ἑτέρου δὲ νὰ βιώσωμεν ἐν τῇ καθημερινῇ πράξει ἑπόμενοι τοῖς Θεοφόροις Πατράσι καὶ πᾶσι τοῖς ἀνὰ τοὺς αἰῶνας Ἁγίοις.

Β΄

Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπὶ αἰῶνας ὁλοκλήρους περιέθαλπε φιλοστόργως εἰς τοὺς μητρικοὺς κόλπους της τοὺς πιστοὺς τῶν Παραδουναβίων Χωρῶν, ὡς τέκνα αὐτῆς ἐν Κυρίῳ γνήσια καὶ λίαν ἠγαπημένα, σεβομένη πάντοτε τὴν ἐθνικὴν αὐτῶν αὐτοτέλειαν. Καὶ αὐτὰ ἐπίσης ἐπέδειξαν πρὸς αὐτὴν ἀνάλογον ἀγάπην καὶ σεβασμόν, πολλάκις βαστάσαντα μέρος τοῦ σταυροῦ της. Εἰς καιροὺς δυσχειμέρους οὐδέποτε ὤκνησε τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον νὰ σπεύσῃ εἰς βοήθειαν καὶ συμπαράστασιν τῶν Ρουμάνων, ἰδίως ὅταν στοιχεῖα ξένα πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν ἐνέσκηπτον σπείροντα ζιζάνια πλάνης καὶ ἑτεροδιδασκαλίας καὶ ἀναστατοῦντα τὰς τοπικὰς Ἐκκλησίας. Τὰ ὀνόματα τῶν ἐν Ἁγίοις προκατόχων ἡμῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν Νήφωνος τοῦ Β΄, Κυρίλλου Ἱερομάρτυρος τοῦ Λουκάρεως, Ἀθανασίου Γ΄ τοῦ Πατελλάρου, ὡς καὶ τοῦ ἀοιδίμου Ἱερεμίου Β΄ τοῦ Τρανοῦ, ἔχουν ἀρρήκτως συνδεθῆ μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν τῆς Ρουμανίας, μάλιστα δὲ μὲ τὴν στερέωσιν ἐνταῦθα τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς ὥρας ἐξάρσεως τῆς οὐνιτικῆς προπαγάνδας τῶν Ἱησουϊτῶν. Τὴν πρὸς τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα τῶν Παραδουναβίων Χωρῶν ἰδιαιτέραν ἀγάπην καὶ στοργὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπογραμμίζει πάντοτε ἡ δωρεὰ κατὰ τὸν 17ον αἰῶνα τοῦ ἱεροῦ σκηνώματος τῆς Ὁσίας Παρασκευῆς τῆς ἐξ Ἐπιβατῶν τῆς Θρᾴκης εἰς τὸν Ἡγεμόνα Βασίλε Λούπου τῆς Μολδαβίας, τὸ ὁποῖον ἁγιάζει μέχρι σήμερον τὸ Ἰάσιον. Τῷ 1885, ἐπὶ Μητροπολίτου Οὐγγροβλαχίας Καλλινίκου, ὁ ἀοίδιμος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἰωακεὶμ ὁ Δ΄ καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος, οἰκονομοῦντες τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα τῆς Ρουμανίας ἐπὶ τὰ βελτίῳ, καὶ πρὸς διασφάλισιν τοῦ Ὀρθοδόξου πνεύματος ἀπὸ πάσης πολιτειοκρατικῆς ἐννοίας καὶ ἐπηρείας, μετὰ καὶ τὴν παλαιότερον ἐξενεχθεῖσαν «Διαγνώμην» τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου ἡμῶν Σωφρονίου τοῦ Γ΄, ἀνεκήρυξαν τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας Αὐτοκέφαλον, ἐκδόντες ἀνάλογον Πατριαρχικὸν καὶ Συνοδικὸν Τόμον, τοῦ Μητροπολίτου Οὑγγροβλαχίας ἀνυψουμένου εἰς Πριμᾶτον αὐτῆς. Οὕτως ἡ πολυφίλητος θυγάτηρ ἀνεδείχθη πλέον σεβασμία ἀδελφή, τῆς ἴσης ἀπολαύουσα τιμῆς πρὸς τὰς λοιπὰς Ἁγιωτάτας Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας. Τοῦτο δὲν ἀπέκοψεν ἀσφαλῶς ποτὲ τὸν ὀμφάλιον λῶρον τῆς ἀγάπης καὶ οὐδόλως ἐμείωσε τὸ ἐν Χριστῷ πνευματικὸν καὶ κανονικὸν ἐνδιαφέρον τῆς Κωνσταντινουπόλεως πρὸς τὴν χειραφετηθεῖσαν Ἐκκλησίαν. Εἴμεθα πάντοτε σύσσωμοι καὶ σύναιμοι ἐν Χριστῷ, τῆς αὐτῆς εὐσεβοῦς παραδόσεως καὶ ἱερᾶς κληρονομίας συγκληρονόμοι, «τὴν αὐτὴν ἀγάπην ἔχοντες, σύμψυχοι, τὸ ἕν φρονοῦντες» (Φιλιπ. 2: 2). Ὅταν δὲ ἐπέστη ὁ καιρὸς καὶ τὴν Πατριαρχικὴν ἀξίαν προφρόνως παρεχώρησεν ἡ ποτνία Μήτηρ Ἐκκλησία πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας, συνευδοκουσῶν καὶ τῶν λοιπῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ἐν ἔτει σωτηρίῳ 1925, ἐπὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βασιλείου τοῦ Γ΄, τοῦ Μητροπολίτου Μύρωνος ἀνυψωθέντος εἰς πρῶτον Πατριάρχην Ρουμανίας.

Συμπληρουμένων οὕτως ἐφέτος 125 ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἀνακηρύξεως τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας καὶ 85 ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἀνυψώσεως αὐτῆς εἰς Πατριαρχεῖον, ἀξιοχρέως τιμῶμεν ἀμφοτέρας τὰς εὐτυχεῖς ἐπετείους, ἐν δοξολογίᾳ πολλῇ τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Εὐλαβῶς ἀναπολοῦμεν τὰς σεπτὰς μορφὰς τῶν ὑπουργησάντων εἰς τὴν μεγάλην χαρὰν τοῦ πιστοῦ Ρουμανικοῦ λαοῦ ἀοιδίμων Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν Ἰωακεὶμ τοῦ Δ΄ καὶ Βασιλείου τοῦ Γ΄, αἱ μακάριαι ψυχαὶ τῶν ὁποίων ἀναμφιβόλως, ὡς καὶ αἱ ψυχαὶ τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν Ρουμανίας Μύρωνος, Νικοδήμου, Ἰουστινιανοῦ, Ἰουστίνου καὶ Θεοκτίστου, συγχαίρουν σήμερον μετὰ πάντων ἡμῶν.

Μακαριώτατε,

Ἀτενίζοντες εἰς τὸ μέλλον εὐχόμεθα ἀπὸ κέντρου ψυχῆς καὶ καρδίας κατὰ πάντα ἀσφαλῆ τὸν πλοῦν τῆς Ἱερᾶς τῆς Ρουμανίας Νηός, ἐπὶ τῶν δεδομένων τοῦ χάρτου τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ ἱεροῦ τῆς Πίστεως ἡμῶν Συμβόλου, τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων, τῆς πρὸς πᾶσαν Ἐκκλησίαν Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων φιλαδέλφου γνώμης καὶ ἀγαστῆς μετ’ αὐτῆς συνεργασίας καὶ τῆς πρὸς ἅπασαν τὴν ἀνθρωπότητα ὀφειλομένης ἀγάπης καὶ εἰρηνικῆς διαθέσεως. Ὡς Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον προσδοκῶμεν συνέχισιν εἰς τὸ διηνεκὲς τῶν ἀρίστων διεκκλησιαστικῶν σχέσεων, τὰς ὁποίας ᾠκοδόμησαν οἱ ἀοίδιμοι πατέρες καὶ προκάτοχοι ἡμῶν, φιλοδοξοῦντες «περισσεύειν μᾶλλον» (Α΄ Θεσ. 4: 10). Αἱ ἡμέραι ποὺ ἔρχονται εἰς τὸν παγκόσμιον ὁρίζοντα, ἀνθρωπίνως ὁμιλοῦντες, δὲν προμηνύουν εὐδίαν. Ποικίλαι κρίσεις σοβοῦν ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τοῦ κόσμου. Ἡ χριστιανικὴ ἡμῶν μαρτυρία πρὸς τὸν ἄνθρωπον σήμερον, εἴπερ ποτὲ καὶ ἄλλοτε, πρέπει νὰ εἶναι ἐκκλησιοκεντρική, συμπαγής, ἰσχυρά, αὐστηρῶς ἐρειρισμένη ἐπὶ τὴν πέτραν τῆς ὀρθοδόξου πνευματικῆς παραδόσεως καὶ ἐμπειρίας, διὰ νὰ εἶναι καὶ πειστική. Τῷ συνδέσμῳ λοιπὸν τῆς ἀγάπης συνδεόμενοι πάντοτε, καλούμεθα νὰ χωρήσωμεν εἰς τὰ πρόσω. Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι τὴν προσδοκίαν αὐτὴν συμμερίζεσθε ἐξ ἴσου καὶ ὑμεῖς ἅπαντες. Τὰς ἁγίας εὐχὰς τοῦ Ὁσίου Δημητρίου τοῦ Νέου, προστάτου τοῦ Βουκουρεστίου, μετὰ τῆς μνήμης τοῦ ὁποίου συνεδέθησαν οἱ ἑορτασμοὶ τῶν εὐτυχῶν ἐπετείων ἐπικαλούμενοι ἐπὶ τὸ πλήρωμα ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, δεόμεθα ἐκτενῶς Κυρίου Παντοκράτορος: «Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἴδε, καὶ ἐπίσκεψαι τὴν ἄμπελον τῆς κατὰ Ρουμανίαν Ἐκκλησίας, καὶ κατάρτισαι αὐτήν, ἥν ἐφύτευσεν ἡ δεξιά Σου»!