Μακαριώτατοι καὶ πολυφίλητοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Ἱερώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι,
Ἐντιμότατε κύριε Πρόεδρε τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Καππαδοκικῶν Σωματείων καὶ ἀγαπητὰ μέλη αὐτῆς,
Ἀγαπητοὶ συνέκδημοι τοῦ παρόντος προσκυνήματος εἰς τὴν ἁγίαν γῆν τῆς Καππαδοκίας,

Βαθυτάτη συγκίνησις καὶ χαρὰ συνέχει τὴν καρδίαν μας καὶ δοξάζομεν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἠξίωσε καὶ ἐφέτος νὰ πραγματοποιήσωμε τὸ προσκύνημά μας εἰς τὴν γῆν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τῶν δύο ὑπερλάμπρων Γρηγορίων καὶ ὅλης τῆς δυσαρίθμου χορείας τῶν ἐνταῦθα διαλαμψάντων Πατέρων, τῶν Ὁσίων, τῶν Μαρτύρων καὶ τῶν Ὁμολογητῶν.

Τὴν ἐφετεινὴν συγκίνησιν καὶ χαρὰν προσαυξάνει ἡ ἐν μέσῳ ἡμῶν παρουσία τοῦ δευτέρου τῇ τάξει Προκαθημένου τῆς Ὀρθοδοξίας, Μακαριωτάτου Πάπα καὶ Πατριάρχου Ἀλε-ξανδρείας κυρίου Θεοδώρου, ἀνδρὸς φιλαγίου, φιλοπάτορος, φιλομάρτυρος καὶ φιλογενοῦς. Ἐπίσης, τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυρίου Ἱερωνύμου, τοῦ σεμνοῦ καί ταπεινόφρονος, προσφιλοῦς δέ ἡμῖν ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ, μετά τῶν ἐκλεκτῶν συνοδῶν αὐτοῦ, ἔτι δέ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ κ. Ἱλαρίωνος, ἐκ Μόσχας, καί τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κομάνων κ. Γαβριήλ, ἐκ Παρισίων, ὡς καί ἡ παρουσία τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Καππαδοκικῶν Σωματείων, ἡ ὁποία, παρὰ τὸ νεαρὸν τῆς ἡλικίας της (συνεστήθη μόλις τὸ προπαρελθὸν ἔτος), δραστηριοποιεῖται ἐνθουσιωδῶς διὰ τὴν ἀνάδειξιν καὶ προβολὴν τῆς μεγάλης καὶ ἱερωτάτης πνευματικῆς κληρονομίας τῆς Καππαδοκίας.

Ἡ Καππαδοκία πρὸ Χριστοῦ δὲν εἶχεν, ὡς γνωστόν, τὸ καλλίτερον ὄνομα. Ὅμως, μετὰ τὸν ἐκχριστιανισμόν της, ἀπεδείχθη γῆ ἀγαθή, ἐπιδεκτικὴ βαθείας πνευματικῆς ἀρώσεως διὰ τοῦ ἀρότρου τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ καλλιεργείας διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Παρακλήτου, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταστῇ μοναδικὸν θερμοκήπιον ἁγιότητος, εἰς τὸ ὁποῖον ἐφύησαν, ἀνεπτύχθησαν, ἤνθισαν καὶ ἐκάρπισαν καρπὸν ἑκατονταπλασίονα δένδρα σπουδαῖα, ἀειθαλῆ καὶ καλλίκαρπα, οἱ μεγάλοι Πατέρες καὶ Φωστῆρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀμέτρητοι Ὅσιοι, οὐκ ὀλίγοι Μάρτυρες καὶ Ὁμολογηταί, ἀρκετοὶ τῶν ὁποίων καὶ κατὰ τοὺς κάτω χρόνους, ὡς ὁ νέος Ἱερομάρτυς Γεώργιος ὁ Νεαπολίτης, ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος ὁ Χατζηεφεντῆς, ὁ ἁγιώτατος Γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ νηπτικὸς Γέρων Ἱερώνυμος ἐκ Καρβάλης καὶ εἴ τις ἕτερος. Ἡ παρουσία τόσων Ἁγίων ἐδημιούργησε κλῖμα καὶ φρόνημα ἀσκητικὸν εἰς τὰ χωρία καὶ τὰς πόλεις, ὁ λαὸς ἐνήστευεν αὐστηρότατα, ἦτο φιλακόλουθος, προσηύχετο ἀδιαλείπτως, ἐκαλλιέργει τὴν ταπείνωσιν καὶ τὴν ὑπομονήν, ἐφρόνει τὰ ἄνω, εἶχε τὸ πολίτευμά του ἐν οὐρανοῖς, ἐσέβετο βαθύτατα τοὺς ἱερωμένους, ἠγάπα τὸν μοναχισμόν, μετελαμπάδευε μετὰ πάσης σπουδῆς εἰς τὰ τέκνα του τὴν πατρῴαν εὐσέβειαν. Καὶ ἐὰν κάποτε τμῆμα αὐτοῦ ἀπώλεσε τὴν ἑλληνικὴν λαλιάν, τοῦτο δὲν τοῦ ἐστέρησε οὔτε τὴν πίστιν του εἰς τὴν ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν μας, οὔτε τὴν ἀφοσίωσίν του εἰς τὸ Γένος καὶ τὰς ἑλληνικὰς παραδόσεις. Ἡ Ἐκκλησία ἐμερίμνησε νὰ μεταφρασθοῦν εἰς τὴν τουρκικὴν καὶ νὰ τυπωθοῦν αἱ ἱεραὶ ἀκολουθίαι δι’ ἑλληνικῶν χαρακτήρων, τὰ λεγόμενα καραμανλήδικα, μὲ ἀποτέλεσμα ὅλος ὁ λειτουργικός μας πλοῦτος νὰ εἶναι προσιτὸς εἰς πάντας, ὥστε νὰ μὴ χαθῇ καμμία ψυχή.

Ρωμηοὶ τέλειοι κατὰ πάντα, Ἑλληνορθόδοξοι γνήσιοι, πλὴν τῆς γλώσσης. Ἔτσι, τὸ μεῖζον ὑπερεκέρασε τὸ ἔλασσον καὶ ἡ ταυτότης τοῦ λαοῦ διεσώθη ἀκεραία, μέχρι τῶν χαλεπῶν ἡμερῶν τοῦ βιαίου ἐκπατρισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἰς πολλὰς περιοχὰς τῆς Καππαδοκίας, ὅπως ἐπὶ παραδείγματι εἰς τὴν Σινασσόν, καὶ ὄχι μόνον!, ὑπῆρξεν αἰτία πολλοῦ καὶ ἀνυποκρίτου πόνου καὶ θλίψεως καὶ διὰ τοὺς Τούρκους συνοίκους.

Ὁ Μέγας Καππαδόκης Βασίλειος, Ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας ὁ Οὐρανοφάντωρ, πέραν τοῦ ὅτι ὑπάρχει στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας, λίθος ἀκρογωνιαῖος τοῦ οἰκοδομήματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνυπέρβλητος Θεολόγος, Διδάσκαλος καὶ Πατήρ, ἐν ταὐτῷ εἶναι καὶ παγκόσμιον σύμβολον φιλανθρωπίας καὶ ἐμπράκτου ἐφαρμογῆς τῶν ὑπὲρ τοῦ πλησίον ἐντολῶν τῆς Θείας Γραφῆς. Πρωτοπόρος εἰς τὴν ὠργανωμένην φιλανθρωπίαν καὶ κοινωνικὴν πρόνοιαν, συνεδέθη τελευταίως μὲ τὴν πρωτοχρονιάτικην χαρὰν τῶν παιδιῶν, ἄν καὶ ἡ ἐμπορευματοποίησις καὶ τῶν ἱερωτάτων εἰς τὰς ἡμέρας μας τὸν ἀδικεῖ καταφώρως μὲ τὴν κακόζηλον ἐκείνην φιγούραν ποὺ ἀσεβῶς τοῦ ἀποδίδει ἡ ἀγορά. Ὅμως, εἰς τὴν καρδιὰν τῶν ἀθώων παιδιῶν εἶναι πάντοτε ὁ μεγάλος φίλος Ἅγιος, κάτι τὸ ὁποῖον καὶ πρέπει νὰ ἀξιοποιοῦμε, μυσταγωγοῦντες τὰ παιδιά μας εἰς τὴν ἀρετήν, τὸ παράδειγμα καὶ τὴν διδασκαλίαν τοῦ Μεγάλου Ἱεράρχου! Ἡ ἐπιλογὴ τοῦ συγκεκριμένου Ἁγίου ὑπὸ τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Καππαδοκικῶν Σωματείων διὰ νὰ δημιουργήσῃ ἐπ’ ὀνόματί του τὸ τιμητικὸν μετάλλιον (Σταυρόν), διὰ τοῦ ὁποίου θὰ τιμᾷ ὅσους «μὲ τὸ ἔργον τους ἀναδεικνύουν τὸν Ἑλληνισμὸν τῆς ἁγιοτόκου Καππαδοκίας καὶ συμβάλλουν εἰς τὴν διατήρησιν τῆς πολιτιστικῆς κληρονομίας τῶν συγχρόνων Καππαδοκῶν», εἶναι κατὰ ταῦτα ἀπολύτως ἐπιτυχὴς καὶ ἀξιέπαινος. Ἐξ ἴσου ἀξιέπαινος καὶ πολλῶν συγχαρητηρίων ἀξία τυγχάνει καὶ ἡ διοργάνωσις τῆς παρούσης ἐπιστημονικῆς Ἡμερίδος ἐδῶ, εἰς τὰ ἱερὰ Καππαδοκικὰ χώματα, τὴν ὁποίαν δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ μὴ τιμήσωμεν διὰ τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν παρουσίας, ἀνεξαρτήτως τοῦ ὅτι κατὰ τὴν διάρκειαν αὐτῆς ἀπεφασίσατε νὰ ἀπονείμητε εἰς τὴν ἡμετέραν Μετριότητα τὴν προαναφερθεῖσαν ἀνωτάτην τιμητικὴν διάκρισιν τῆς Ἑνώσεώς σας, διὰ πρώτην μάλιστα φορὰν ἀπονεμομένην. Εὐλογοῦμεν, ὅθεν, ἀπὸ κέντρου ψυχῆς καὶ καρδίας τὴν Ἡμερίδα σας καὶ ἕνα ἕκαστον τῶν συνέδρων καὶ τῶν μελῶν τῆς Ἑνώσεώς σας, ὡς καὶ τούς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Καππαδόκας, εὐχόμενοι ἐπιτυχίαν τῶν ἐργασιῶν σας καὶ εὐδοκίμησιν ἐν οἷς καθ’ ἡμέραν πράσσετε ἀγαθοῖς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καὶ Ἐκκλησίας καὶ ὑπὲρ τῆς ἱερᾶς «Καππαδοκικῆς ἰδέας».

Συνεχίσατε, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, νὰ ἐνθυμῆσθε τὰς ρίζας σας! Νὰ ἔρχεσθε εἰς πρώτην εὐκαιρίαν εἰς τὴν Καππαδοκίαν, καὶ μόνοι καὶ μετὰ πολλῶν, νὰ ἀντλῆτε ἐκ τοῦ ἐνταῦθα βαθέος φρέατος τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς ἀρχοντιᾶς τοῦ Γένους, νὰ βυθίζεσθε εἰς τὸ φῶς τοῦ λαμπροῦ παρελθόντος, νὰ ψηλαφᾶτε τὰς πληγὰς τοῦ σώματος τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ ἐνταῦθα, νὰ συλλογίζεσθε τὰς συστροφὰς τῆς ἱστορίας μὲ τὰ χαρμόσυνα καὶ τὰ ὀδυνηρά των, τὴν «διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας» πορείαν τοῦ Γένους, νὰ ἀφουγκράζεσθε τοὺς μυστικοὺς ψιθυρισμοὺς τῶν Ἁγίων, τὰς προσευχὰς καὶ τὴν διδασκαλίαν των, νὰ ἀκούετε τὸν στεναγμὸν καὶ τὸ παράπονον τῶν πατέρων σας, νὰ ἀνάβετε ἕνα κερὶ εἰς τὰς ρημαγμένας ἐκκλησίας καὶ εἰς τὰ σπήλαιά των, νὰ προσεύχεσθε νὰ ἀνατείλουν καλλίτεραι ἡμέραι διὰ τὴν Ρωμηοσύνην! Καί, πρὸ παντός, κρατήσατε τὰ τέκνα σας γνησίους Ρωμηούς, Ἑλληνορθοδόξους Καππαδόκας, ἀξίους τῆς μεγάλης κληρονομίας σας. Νὰ σεμνύνωνται διὰ τὴν καταγωγήν των, ἀλλὰ καὶ νὰ φιλοδοξοῦν νὰ γίνουν «πολλῷ κάρρονες» τῶν προγενομένων!

Εὐχαριστοῦμεν ἀπὸ καρδίας διὰ τὴν προσγινομένην εἰς ἡμᾶς τιμὴν τῆς ἀπονομῆς τοῦ Χρυσοῦ Σταυροῦ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τὴν ὁποίαν καὶ ἐπιγράφομεν εἰς τὴν σεβασμίαν πάντων ἡμῶν Μητέρα καὶ Τροφόν, τὴν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τοῦ ὁποίου ἐκλεκτὴ καὶ προσφιλεστάτη ἐκκλησιαστικὴ ἐπαρχία ἦτο πάντοτε καὶ εἶναι ἡ Καππαδοκία. Εἴθε, διὰ τῶν θεοπειθῶν εὐχῶν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἡ Πρωτόθρονος καὶ Πρωτεύθυνος Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως νὰ ἐξακολουθήσῃ αἴρουσα ἐν ὑπομονῇ καὶ δυνάμει τὸν σταυρόν της, καταγγέλλουσα μετὰ παρρησίας τὸν Χριστὸν εἰς τὸν κόσμον, διακρατοῦσα τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν καὶ τὸ φρόνημα τῶν Μεγάλων Καππαδοκῶν Πατέρων, διαιωνίζουσα τὴν ἀλήθειαν τῆς Ἀναστάσεως καὶ διασώζουσα τὴν εὐγενῆ καὶ ἁγίαν παράδοσιν τοῦ Γένους! Ἔρρωσθε ἐν Κυρίῳ πάντες, καὶ εὐοδοῦσθε εἰς πᾶν καταθύμιον. Καὶ τοῦ χρόνου πάλιν ἐδῶ, μὲ ὑγιείαν καὶ περισσότεροι.