Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σερβίων καὶ Κοζάνης κύριε Παῦλε,
Ἐξοχώτατε Περιφερειάρχα Δυτικῆς Μακεδονίας κύριε Γεώργιε Δακῆ,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Σᾶς εὐχαριστοῦμεν ἐκ βαθέων διὰ τὴν διοργάνωσιν τῆς παρούσης ἐκδηλώσεως, ὄχι βεβαίως διότι ἐπιθυμοῦμεν τιμὰς διὰ τὸ πρόσωπόν μας, οὔτε διότι ἀντιμετωπίζομεν αὐτὴν ἁπλῶς ὡς μίαν εὐχάριστον κοινωνικὴν ἐκδήλωσιν. Ὅπως ἄλλοτε εἶχεν εἴπει ὁ ἀείμνηστος κατὰ πνεῦμα πατὴρ ἡμῶν Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων Χατζῆς: «Δὲν εἶναι ὥρα ἑορτασμῶν, ἀλλὰ σκληροῦ χρέους». Ὅθεν, συνειδητοποιοῦντες τὰς εὐθύνας ἡμῶν πρὸ τῶν περιστάσεων καὶ ἔναντι ἑνὸς εὐκλεοῦς παρελθόντος, ἀνασυγκροτοῦμεν τὰς δυνάμεις μας εἰς μάχην, ἀξιολογοῦντες τὴν ἀποψινὴν σύναξιν ὡς μίαν κατ᾿ ἐξοχὴν εὐκαιρίαν πνευματικῆς περισυλλογῆς καὶ συμπορεύσεως μετὰ τῶν εὐσεβῶν Μακεδόνων, ἀλλὰ καὶ σύμπαντος τοῦ Γένους ἡμῶν εἰς τὸν καθ᾿ ἡμέραν ἀγῶνα.

Ὑπὸ τὸ πνεῦμα αὐτό, θεωροῦμεν ὅτι ἡ προσέλευσις εἰς τὴν τιμητικὴν ταύτην ἑσπερίδα ἐκφράζει τὴν προσήλωσιν τοῦ ὑπερηφάνου λαοῦ τῆς περιοχῆς εἰς τὸ Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον καὶ εἰς τὰ ἰδανικὰ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Γένους, τῶν ὁποίων ἐκεῖνο ὑπάρχει κατὰ παράδοσιν ὁ ἀνύστακτος θεματοφύλαξ. Μετὰ πολλῆς χαρᾶς διαπιστοῦμεν ὅτι ἡ θρυλουμένη κρίσις δὲν ἔκαμψε τὸ φρόνημα τοῦ φιλοχρίστου πληρώματος, τὸ ὁποῖον γνωρίζει νὰ ἀναζητῇ τὴν ἀπαραίτητον δι᾿ αὐτὸ ἐνίσχυσιν καὶ παρηγορίαν εἰς τὴν πηγήν της, τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Σᾶς διαβεβαιοῦμεν δὲ ὅτι ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, ἀνταποκρινομένη εἰς τὸ ἱερὸν αὐτῆς καθῆκον, εὑρίσκεται, ὡς πάντοτε, εἰς ποιμαντικὴν ἐγρήγορσιν παρὰ τὸ πλευρὸν τῶν δοκιμαζομένων τέκνων της καὶ κατὰ τὰς κρισίμους ταύτας στιγμὰς διὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν οἰκουμένην ὅλην.

Τὸ Ἱερὸν ἡμῶν Κέντρον διήνυσε τὴν πορείαν του ἀνὰ τοὺς αἰῶνας διὰ μέσου πολλαπλῶν κινδύνων καὶ θλίψεων, διερχόμενον «διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος» (Ψαλμ. ξε΄ 12), κατὰ τὸ ψαλμικὸν λόγιον, καὶ ἀναμένον τὴν ἀναψυχὴν καὶ ἀνακούφισιν αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ Παντοκράτορος Κυρίου καὶ μόνον. Καὶ οὕτω, ζῶν καθημερινῶς τὸ θαῦμα τῆς ἐπιβιώσεώς του, εἶναι εἰς θέσιν νὰ μαρτυρήσῃ τῇ ἀληθείᾳ (πρβλ. Ἰωάν. ιη΄ 37), ὅτι «αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰωάν. ε΄ 4).

Αἱ παντοῖαι δυσχέρειαι, ὁσονδήποτε μεγάλαι καὶ ἂν εἶναι, δὲν δύνανται νὰ καταβάλουν ἡμᾶς, ἐφ᾿ ὅσον εἴμεθα συνδεδεμένοι μὲ τὸν κραταιὸν καὶ δυνατὸν Κύριον (πρβλ. Ψαλμ. κγ΄ 8) καὶ Θεὸν ἡμῶν. Ἡ Ἐκκλησία, κιβωτὸς καὶ ταμειοῦχος τῆς Θείας χάριτος, καὶ ἑπομένως καὶ δυνάμεως, διὰ τῶν ἁγίων της μυστηρίων παρέχει εἰς ἡμᾶς τὰ ἐφόδια νὰ ἀντιμετωπίσωμεν κάθε περίστασιν.

Ἂς τὰ ἀξιοποιήσωμεν, προσερχόμενοι μετὰ τῆς δεούσης προετοιμασίας, μὴ διστάζοντες νὰ προχωρήσωμεν εἰς αὐτοκριτικήν, ἡ ὁποία θὰ μᾶς ἐπιτρέψῃ, ἀνακαλύπτοντες τὰς ἀδυναμίας μας, νὰ ἐντείνωμεν τὸν ἀγῶνα, ὥστε νὰ ἐναρμονίσωμεν πλήρως τὴν ζωήν μας μὲ τὰς ἐπιταγὰς τοῦ Σωτῆρος. Ἂς ἐνστερνισθῶμεν καὶ πάλιν τὰς ἀρετὰς τῆς ὀλιγαρκείας καὶ τῆς φιλαλληλίας, τουτέστι τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου ἀσκητικότητος, ἀποτινάσσοντες τὸν ζυγὸν τῶν ποικίλων ἐπιπλάστων ἀναγκῶν ποὺ δημιουργεῖ τὸ καταναλωτικὸν πνεῦμα τῆς ἐποχῆς καὶ ἐνισχύοντες τοὺς πλησίον μας πρῶτον ἠθικῶς καὶ πνευματικῶς, δεύτερον δέ, ὅπου τοῦτο εἶναι ἀναγκαῖον καὶ δυνατόν, καὶ ὑλικῶς.

Ἡ περιοχὴ τῆς Κοζάνης ἔχει ἄλλωστε παράδοσιν εἰς τὴν ἀρετὴν τῆς φιλαδέλφου εὐποιΐας, διότι αἱ περίφημοι σχολαί της, ἡ Ἑλληνικὴ Σχολὴ καὶ ἑτέρα νεωτέρα, ἐλειτούργησαν χάρις εἰς τὴν οἰκονομικὴν ὑποστήριξιν τῶν ἐν Εὐρώπῃ ἐμπορευομένων Κοζανιτῶν, ἰδίως τῶν ἐν Γερμανίᾳ καὶ Οὑγγαρίᾳ, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐλησμόνησαν τὴν ἀγαπητήν των γενέτειραν, ἀλλ᾿ ἐφρόντισαν διὰ τὴν ἀνάδειξίν της εἰς σπουδαῖον πνευματικὸν κέντρον τῆς ἐποχῆς, ἔνθα ἐδίδαξαν ἐπιφανεῖς διδάσκαλοι ὡς ὁ Εὐγένιος Βούλγαρις. Ἡ ἀξιόζηλος αὕτη παράδοσις τῶν εὐεργετῶν δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ εὕρῃ καὶ σήμερον μιμητὰς καὶ συνεχιστάς, εἰς οἱανδήποτε κλίμακα, κατὰ τὸ μέτρον πάντοτε τοῦ δυνατοῦ.

Ἐπὶ πλέον, ἂν ἀναλογιζώμεθα τὰ ἀποστολικὰ λόγια «ὅτι διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ιδ΄ 22), «ἵνα τὸ δοκίμιον ἡμῶν τῆς πίστεως πολυτιμότερον χρυσίου τοῦ ἀπολλυμένου διὰ πυρὸς δὲ δοκιμαζομένου εὑρεθῇ εἰς ἔπαινον καὶ τιμὴν καὶ δόξαν ἐν ἀποκαλύψει Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α΄ Πέτρ. α΄ 7), δὲν θὰ ἀποκάμωμεν, σκεπτόμενοι ὅτι αἱ δοκιμασίαι προέρχονται ἐκ τῆς παιδαγωγίας τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος οὐκ ἐάσει ἡμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δυνάμεθα, ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν, τοῦ δύνασθαι ἡμᾶς ὑπενεγκεῖν (πρβλ. Α΄ Κορ. ι΄ 13). Μετὰ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου σᾶς ἀπευθύνομεν κατὰ τὴν στιγμὴν ταύτην καὶ τὴν ἑπομένην παρήγορον προτροπήν: «Θαρσεῖτε, νεφύδριόν ἐστι καὶ παρέρχεται» (Θεοφάνους, Χρονογραφία, P.G. 108, 157).

Ὡς καὶ εἰς ἄλλας εὐκαιρίας ἐτονίσαμεν, ἡ κρίσις ἡ ὁποία μαστίζει, ἴσως δὲ καὶ θορυβεῖ, τοὺς κατοίκους τῆς ὑφηλίου, δὲν ἐντοπίζεται κυρίως εἰς τὸ οἰκονομικὸν ἐπίπεδον, ἀλλ᾿ ἀποτελεῖ πρωτίστως «πνευματικὴν ἐκτροπήν», ἀπομάκρυνσιν ἐκ τοῦ ἀληθοῦς νοήματος καὶ προορισμοῦ τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς καὶ ἐμπλοκὴν εἰς ἀναζητήσεις τῆς εὐτυχίας εἰς τὴν ὑλικὴν εὐμάρειαν καὶ τὰς παντοειδεῖς ἐγκοσμίους ἀπολαύσεις, αἱ ὁποῖαι δὲν δύνανται νὰ ἱκανοποιήσουν τὸ σύνολον τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος, ἀλλὰ μόνον θωπεύουν τὸ ὑλικὸν μέρος τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ τὸ πνεῦμα του παραμένει ἐστερημένον καὶ ἀτροφικόν.

Ὑπὸ τὰς συνθήκας αὐτάς, ἡ Ὀρθοδοξία διεθνῶς, καὶ ἰδίως τὸ εὐσεβὲς ἡμῶν Γένος, τὸ ὁποῖον κατὰ τὸ παρελθὸν ἐφώτισε πολλοὺς λαοὺς διὰ τῆς χριστιανικῆς πίστεως, καλεῖται νὰ μεταδώσῃ τὸ σωτήριον μήνυμα, τὸ ὁποῖον δίδει νόημα καὶ ἐλπίδα εἰς τὸν πολλαχῶς χειμαζόμενον κόσμον, διότι τοῦτο δὲν συνίσταται εἰς θεωρητικὰς διδασκαλίας, ἀλλ᾿ εἶναι αὐτὸς οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ σαρκωθείς, σταυρωθεὶς καὶ ἀναστὰς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Σήμερον, περισσότερον παρὰ ποτέ, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καλούμεθα διὰ τῆς συμφώνου πρὸς τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον βιοτῆς μας νὰ ἀναδειχθῶμεν πρωτοπόροι τοῦ πνεύματος καὶ εὐαγγελισταὶ τῆς οἰκουμένης, ἐφαρμόζοντες εἰς τὴν ζωήν μας τὰς εὐαγγελικὰς ἐπιταγὰς αἱ ὁποῖαι δύνανται νὰ δώσουν διέξοδα εἰς τὰ σύγχρονα, κατ’ ἄνθρωπον, ἀδιέξοδα.

Ἀντιμετωπίζοντες μὲ ἀκμαῖον φρόνημα ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν πρόνοιαν καὶ ἀγάπην τοῦ Οὐρανίου Πατρὸς πᾶσαν ἀντιξοότητα, θὰ δώσωμεν διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν τὴν μαρτυρίαν τῆς ἀείποτε σταυρουμένης καὶ πάντοτε ἀναστημένης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ θὰ λαμπρύνωμεν τὸ Γένος διὰ νέας δόξης. 

Βεβαίως, ταῦτα πάντα γνωρίζετε καὶ ὑμεῖς, ἀλλ᾿ ἐθεωρήσαμεν ἁρμόδιον κατὰ τὴν παροῦσαν στιγμήν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐκφράζετε τὰ εὐγενῆ αἰσθήματά σας πρὸς τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν, νὰ σᾶς ὑπενθυμίσωμεν ὅτι τὸ μεγαλεῖον καὶ συνάμα τὸ μήνυμά της πρὸς τὰ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς τέκνα της εἶναι τὸ «ἡ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται» (Β΄ Κορ. ιβ΄ 9) καὶ «εἰ ὁ Θεὸς μεθ᾿ ἡμῶν, οὐδεὶς καθ᾿ ἡμῶν».

Αὐτοῦ ἡ Χάρις καὶ τό ἄπειρον ἔλεος ἂς εἶναι πάντοτε μὲ ὅλους σας.