Ἱερώτατοι Ἅγιοι ἀδελφοί,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἐγγίζοντες ἤδη πρὸς τὸ τέλος τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ ἔχοντες πρὸ ὀφθαλμῶν τὴν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρὸ αὐτῆς δὲ τὴν προτυποῦσαν τὴν κοινὴν ἀνάστασιν πάντων τῶν γηγενῶν ἀνάστασιν τοῦ τετραημέρου Aὐτοῦ φίλου, τοῦ Λαζάρου, ἐτελέσαμε σήμερον τρισαρχιερατικὸν μνημόσυνον τῶν ἀφ᾽ ἡμῶν μεταστάντων κατὰ τὴν διαρρεύσασαν τριετίαν ἀειμνήστων Ἀρχιερέων τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, καὶ προσηυχήθημεν ὅπως Κύριος ὁ Θεὸς τάξῃ τὰς ψυχὰς αὐτῶν μετὰ τῶν ἀπ᾽ αἰῶνος ἀγαπησάντων Αὐτὸν ἐκλεκτῶν δούλων του, καταστήσῃ δὲ αὐτοὺς λειτουργοὺς τῆς δόξης Αὐτοῦ ἐν τῷ ἐπουρανίῳ θυσιαστηρίῳ σὺν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις.
Οἱ ἀοίδιμοι ἀδελφοὶ Ἀρχιερεῖς ἐδέχθησαν παρὰ τοῦ Θεοῦ τὴν μεγίστην Χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης, ἀλλὰ δὲν τὴν ἐδέχθησαν «εἰς κενόν» (Α΄ Κορ. 15, 10). Ἀντιθέτως, εἰργάσθησαν ἀόκνως διὰ νὰ πολλαπλασιάσουν τὸ δοθὲν αὐτοῖς μέγα τάλαντον ἀξιοποιοῦντες πρὸς τὸν σκοπὸν αὐτὸν ἅπαντα τὰ ψυχικὰ καὶ διανοητικά των χαρίσματα.
Διηκόνησαν θεοφιλῶς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀναζωσθέντες τὸ λέντιον δὲν ἠρνήθησαν νὰ νίψουν κατὰ μίμησιν τοῦ Κυρίου τοὺς πόδας τῶν μαθητῶν του. Ἐγεώργησαν τὸν θεῖον ἀμπελῶνα σπείραντες τὸν σπόρον τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων καὶ ποτίσαντες τὸ γεώργιον διὰ τῶν τιμίων ἱδρώτων τῆς ἀγωνίας των καὶ τῶν δακρύων τῆς προσευχῆς των. Ἐποίμαναν θυσιαστικῶς τὸ ἐμπιστευθὲν αὐτοῖς ὑπὸ τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ ποίμνιον εἰς τὰς ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὑπείκοντες τῷ κελεύσματι τοῦ Κυρίου «ποίμαινε τὰ πρόβατά μου» καὶ «βόσκε τὰ ἀρνία μου» (Ἰωάν. 21, 15-16). «Οὐκ ἔδωκαν ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς» αὐτῶν, «οὐδὲ τοῖς βλεφάροις νυσταγμὸν» (Ψαλμ. 131, 4) μεριμνῶντες νύκτα καὶ ἡμέραν διὰ τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ, λειτουργοῦντες, διδάσκοντες, παρηγοροῦντες, στηρίζοντες καὶ καθηγοδοῦντες τοὺς ἀνθρώπους εἰς τὴν ὁδὸν τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.
Ἔδωκαν τὴν μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καὶ ζωῆς τοῖς πᾶσιν, ἐκπροσωπήσαντες ἐπαξίως τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν ὅπου ἐκαλοῦντο καὶ ἀπεστέλλοντο, καὶ ἐργασθέντες διὰ τὴν δόξαν ταύτης καὶ τοῦ Ἀρχηγοῦ αὐτῆς Κυρίου Ἰησοῦ.
Διὸ καὶ κληθέντες ὅπως ἀποδώσουν τὸ κοινὸν χρέος, ἄλλοι ἐξ αὐτῶν πλήρεις ἡμερῶν, ἄλλοι τελειωθέντες προώρως κατὰ τὸ ἀνθρώπινον, ἄλλοι δοκιμασθέντες εἰς τὴν κάμινον τῆς ἀσθενείας ἢ τῆς σωματικῆς ὀδύνης, κατέλιπον φήμην ἀγαθὴν ποιμένων φιλοστόργων, συνετῶν, πρᾳέων καὶ εἰρηνικῶν, καὶ ἐν ταὐτῷ ἀρχιερέων δραστηρίων καὶ δυναμικῶν, οἱ ὁποῖοι πάντοτε ὑπερεμάχουν ὑπὲρ τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἠγωνίζοντο ὑπὲρ τῶν δικαίων της, πιστεύομεν δὲ ὅτι εὑρέθησαν ἕτοιμοι διὰ τὴν καλὴν ἀπολογίαν ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ.
Μνημονεύοντες σήμερον τῆς δεκαεξάδος τῶν ἀειμνήστων ἀδελφῶν Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι μετέστησαν κατὰ τὴν τελευταίαν τριετίαν ἐκ τῶν προσκαίρων εἰς τὰ αἰώνια καὶ ἐκ τῶν λυπηρῶν ἐπὶ τὰ θυμηδέστερα, εὐχαριστοῦμεν τὸν Μέγαν Ἀρχιερέα Χριστὸν διότι τοὺς ἐχάρισεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Του, ἰδίᾳ δὲ εἰς τὸν Πάνσεπτον Οἰκουμενικὸν Θρόνον, διὰ νὰ βαστάσουν μεθ᾽ ἡμῶν τὸ βάρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακονίας καὶ τὸν καύσωνα τῶν δυσκόλων ἡμερῶν τὰς ὁποίας διερχόμεθα καὶ αἱ ὁποῖαι ἀπαιτοῦν τὴν ἐπαγρύπνησιν ἡμῶν ὑπὲρ τοῦ ἰδίου ποιμνίου, ἀλλὰ καὶ τὴν προαγωγὴν τῆς συνεργασίας καὶ τοῦ διαλόγου μετὰ τῶν λοιπῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν πρὸς ἑδραίωσιν τῆς εἰρήνης καὶ τῆς καταλλαγῆς μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Προσηυχήθημεν δὲ ὅπως ὁ Κύριος ἐν τῷ ἀμετρήτῳ Αὐτοῦ ἐλέει συγχωρήσῃ τὰς ἀνθρωπίνας αὐτῶν παραλείψεις καὶ δωρήσηται αὐτοῖς τὰ πάντα νοῦν καὶ ἔννοιαν ὑπερβαίνοντα ἀγαθὰ τῆς βασιλείας Του, «ἃ ἡτοίμασε τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν», καὶ ὅπως ἀναδεικνύῃ πάντοτε ἐν τῇ Μητρὶ Ἐκκλησία νέους, ἀξίους καὶ ἀφωσιωμένους συνεχιστὰς τοῦ ἔργου καὶ τῆς διακονίας αὐτῶν, ὥστε νὰ σεμνύνεται δι᾽ αὐτοὺς καὶ νὰ δοξάζεται ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία.
Τῶν ἀειμνήστων Ἀρχιερέων Ἀποστόλου, Νικηφόρου, Σπυρίδωνος, Εἰρηναίου, Νεκταρίου, Ἰωάννου, Ἀνθίμου, Αὐγουστίνου, Ἐμμανουὴλ, Ἀποστόλου, Νικολάου, Διονυσίου Αἰμιλιανοῦ, Μιχαήλ, Δαμασκηνοῦ καὶ Ἐλευθερίου αἰωνία ἡ μνήμη!
