Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Πεκίου, Μητροπολῖτα Βελι-γραδίου καὶ Καρλοβικίου καὶ Πατριάρχα Σερβίας, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητὲ ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ κύριε Εἰρηναῖε,
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Τιράνων καὶ πάσης Ἀλβανίας κύριε Ἀναστάσιε,
Ἱερώτατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί,
Εὐλαβέστατοι Κληρικοί,
Ἐντιμότατοι κύριοι Πρόξενοι,
Προσφιλέστατε πιστὲ λαὲ τοῦ Θεοῦ,
Μεγάλην συγκίνησιν καὶ χαρὰν αἰσθανόμεθα εὑρισκόμενοι σήμερον ἐν τῷ μέσῳ ὑμῶν, λατρεύοντες τῷ Κυρίῳ ἀπὸ κοινοῦ, εἰς τὸν Πάνσεπτον τοῦτον Πατριαρχικὸν Ναόν. Συλλειτουργεῖ μεθ’ ἡμῶν καὶ ὁ σήμερον ἑορταζόμενος, πρῶτος Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ὁ ὁποῖος διὰ τῆς καθολικῆς ἐπιστολῆς αὐτοῦ ἀπευθύνει εἰς ἡμᾶς θεμελιώδεις συμβουλὰς διὰ τὴν χριστιανικὴν ζωήν. “Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε”, λέγει εἰς ἡμᾶς, “ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ὅτι τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν∙ ἡ δὲ ὑπομονὴ ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καὶ ὁλόκληροι, ἐν μηδενὶ λειπόμενοι”(Ἰάκ. α΄ 2-3).
Κατὰ τάς ἡμέρας ταύτας, ὡς εἶναι γνωστὸν τοῖς πᾶσι, σύμπασα ἡ ἀνθρωπότης δοκιμάζεται ὑπὸ ποικίλων πειρασμῶν, προερχομένων κυρίως ἐκ τῆς ἐσφαλμένης τοποθετήσεως τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, ἔναντι τῆς ἀρετῆς ἐν γένει. Διότι ἡ οἰκονομικὴ κρίσις, ἡ ὁποία μαστίζει τὸν σύγχρονον ἄνθρωπον, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἠθικῆς κρίσεως, ἡ ὁποία ἐνδημεῖ εἰς τὰς συγχρόνους κοινωνίας. Τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον βιοῦμεν, ὡς ἀπειλὴν ἢ διακινδύνευσιν ἢ πραγματικὴν μείωσιν ἢ καὶ ἐκμηδένισιν τῶν οἰκονομικῶν πόρων καὶ τῆς ἐκ τούτων εὐημερίας, προέρχεται ἐκ τοῦ μειωμένου ἐνδιαφέροντος ἡμῶν πάντων διὰ τὸ ἠθικῶς δέον, ὡς τοῦτο ὑποδεικνύει ὁ Θεός. Ἔχομεν ἀναγάγει τὴν ἀπληστίαν καὶ τὴν πλεονεξίαν εἰς ἀρετήν. Τιμῶμεν τὸν πλοῦτον ὑπὲρ τὸ δέον. Ἄν καὶ ἐξαίρομεν τὴν ἀπαξίαν τῶν ἀνηθίκων μεθόδων πλουτισμοῦ, θαυμάζομεν καὶ συγχωροῦμεν τοὺς πλουτίζοντας διὰ τῆς ἀφαιμάξεως τῶν συνανθρώπων των. Ὁμιλοῦμεν περὶ ἐλευθερίας καὶ δημοκρατίας ὡς ἠθικῶν ὑπεραξιῶν καὶ δὲν διστάζομεν νὰ παρίδωμεν τοὺς παραβιάζοντας αὐτάς, ὅταν διὰ τῆς παραβιάσεως προσποριζώμεθα ὀφέλη. Καταπατοῦμεν τὰ δίκαια τῶν ἄλλων πρὸς ἱκανοποίησιν τῶν προσωπικῶν ἡμῶν ἐπιθυμιῶν. Ὁ “δίκης ὀφθαλμὸς ὃς τὰ πάνθ’ ὁρᾷ”, καὶ ὅς “ἀνταποδίδει ἔνδικον μισθαποδοσίαν” ἐπιτρέπει, τούτων ἕνεκα, εἰς τὸ κακὸν νὰ πλήττῃ τὰς κοινωνίας καὶ τὰ πρόσωπα ἡμῶν κατὰ τρόπον σκληρόν, ὥστε διερωτώμενοι περὶ τῆς αἰτίας τῶν πληττόντων ἡμᾶς δεινῶν νὰ συνειδητοποιήσωμεν τὰς εὐθύνας καὶ νὰ ἔλθωμεν εἰς μετάνοιαν καὶ νὰ ζητήσωμεν τὸ ἔλεος τοῦ εὐσπλάχνου Θεοῦ, ἵνα Οὗτος ἀπαλλάξῃ ἡμᾶς τῶν συνεπειῶν τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος “λάκκον ὤρυξε καὶ ἀνέσκαψεν αὐτὸν καὶ ἐμπεσεῖται εἰς βόθρον, ὃν εἰργάσατο”, προφητεύει ὁ ψαλμῳδός∙ πράγματι σήμερον πρέπει νὰ διακηρύξωμεν ὅτι ἐνέπεσεν εἰς αὐτόν ὁ ἴδιος, ἂν καὶ προώριζε τὸν λάκκον τοῦτον διὰ τοὺς συνανθρώπους αὐτοῦ. Ὁ χάρτινος πλοῦτος ἀποκαλύπτεται ὡς ἄνευ ἀξίας. Ἡ ἄνεσις, ὡς ζητούμενον ἀγαθόν, μετεβλήθη εἰς κόπον καὶ μόχθον καὶ ἄγχος. Ἡ μαρτυρία τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου ὅτι ὁ Θεὸς καὶ οἱ Ἄγγελοι Αὐτοῦ ἐν ἀνάγκαις χαίρουσιν, ὁ δὲ διάβολος καὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοῦ ἐν ἀναπαύσει, πανηγυρικῶς ἐπιβεβαιοῦται. Ἡ ἀνάγκη ὠθεῖ πρὸς τὴν ἐργασίαν καὶ τὴν δημιουργικότητα. Ἡ ἀνάπαυσις συνεπάγεται τὴν ἀχρήστευσιν τῶν δημιουργικῶν δυνατοτήτων καὶ τελικῶς τὴν αὐτοκαταστροφήν. Πρὸ δύο χιλιάδων ἐτῶν ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος ἔγραφε πρὸς ἡμᾶς τοὺς σημερινοὺς ἀνθρώπους, ὅτι πρέπει νὰ χαίρωμεν διὰ τὰς δοκιμασίας, διότι αὗται ἀποτελοῦν πρόκλησιν διὰ τὴν δημιουργικότητα ἡμῶν, πρόσκλησιν πρὸς μετάνοιαν, καὶ ὤθησιν πρὸς προσευχήν. Λυπούμεθα εἰλικρινῶς, διὰ τὰς δοκιμασίας καὶ τοὺς πειρασμούς, τοὺς ὁποίους ὑφίστανται οἱ συνάνθρωποι ἡμῶν, πολλάκις ἀνυπαιτίως, ἀλλὰ ὑποδεικνύομεν πρὸς αὐτοὺς καὶ πρὸς ἑαυτοὺς τὴν συμβουλὴν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ὅτι πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζωμεν τάς δοκιμασίας χωρὶς νὰ ἀπολέσωμεν τὸ ἠθικὸν σθένος ἡμῶν, χωρὶς νὰ καταβληθῶμεν ἐκ τοῦ βάρους τῶν δοκιμασιῶν αὐτῶν. Ἀντιθέτως, δέον νὰ ἐργασθῶμεν διὰ τὴν ἀνόρθωσιν τῶν κατεστραμμένων ὑλικῶν ἔργων, πρωτίστως δὲ τῶν κατεστραμμένων ἢ τετραυματισμένων ψυχῶν ἡμῶν.
Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νομίζει, διακατεχόμενος ὑπὸ ὑπερφιάλου αὐταρεσκείας, ὅτι ἔχει ἐνδυθῆ βασιλικὴν πορφύραν και βῆσσον, ἐπιστήμην καὶ γνῶσιν, ἰσχὺν καὶ παντοδυναμίαν. Ἀλλὰ ἓν παιδίον – τὸ παιδίον Χριστός- διὰ καθαρῶν ὀφθαλμῶν κραυγάζει ἔκπληκτον ὅτι ὁ βασιλεὺς εἶναι γυμνός, ὅτι οὐδὲν ἐκείνων φορεῖ τὰ ὁποῖα φαντάζεται ὅτι φορεῖ, καὶ τὰ ὁποῖα οἱ συνάνθρωποί του, ἀπατηλῶς ψευδόμενοι, λέγουν εἰς αὐτὸν ὅτι φορεῖ. Ποῦ ἡ ἐκ τῆς οἰκονομικῆς ἐπιστήμης εὐημερία; Ποῦ ἡ ἐκ τῆς προετοιμασίας τοῦ πολέμου εἰρήνη; Ποῦ ἡ ἐκ τῆς ἐπιστήμης ψυχικὴ ὑγεία;
Ὁ δαιμονιζόμενος τῶν Γαδαρηνῶν, τὸν ὁποῖον περιγράφει εἰς ἡμᾶς ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή (πβ. Λουκ. η΄ 27-39), ἦτο καὶ αὐτὸς γυμνός, ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο, ἀλλὰ ὅλοι οἱ συνάνθρωποί του εἶχον συνείδησιν τῆς γυμνότητός του. Ἀντιθέτως, πολλοὶ τῶν συνανθρώπων ἡμῶν ἱμάτιον οὐκ ἐνδύονται, καὶ οὔτε οἱ ἴδιοι, οὔτε ἡ κοινωνία ἐντὸς τῆς ὁποίας διαβιοῦν συνειδητοποιοῦν τὴν κυριολεκτουμένην γυμνότητά των. Πολλῷ δὲ μᾶλλον, δὲν συνειδητοποιοῦν τὴν πνευματικὴν γυμνότητα αὐτῶν ἀπὸ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία πρέπει νὰ περιβάλλῃ πάντα ἄνθρωπον. Χρειάζεται καὶ ἐν προκειμένῳ ἕν παιδίον μὲ ἀδιάφθορον ὅρασιν, διὰ νὰ κραυγάσῃ καὶ πάλιν ὅτι ὁ ψευδοβασιλεὺς ἄνθρωπος τῆς σήμερον εἶναι γυμνός, ἐκ πάντων ὅσων κομπορρημονεῖ ὅτι φορεῖ. Κυρίως δέ, πάσης ἀρετῆς καὶ πάσης ἀνωτέρας γνώσεως. Ἡ δῆθεν ἀνωτέρα γνῶσις, ἡ ὁποία ἐχρησιμοποιήθη ὑπὸ τῶν προκαλεσάντων τὴν κρίσιν, καὶ ἡ δῆθεν σοφία αὐτῶν “οὔκ ἐστιν ἄνωθεν κατερχομένη, ἀλλ’ ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης”, ὡς πάλιν λέγει εἰς ἡμᾶς ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος (Ἰακ. γ΄ 15), ἐνῷ ἡ ἄνωθεν σοφία “πρῶτον μὲν ἁγνή ἐστιν, ἔπειτα εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπειθής, μεστὴ ἐλέους καὶ καρπῶν ἀγαθῶν, ἀδιάκριτος καὶ ἀνυπόκριτος”(Ἰακ. γ΄ 17). Ὅθεν, δι’ ἡμᾶς τοὺς πιστούς, αἱ σκληραὶ δοκιμασίαι δὲν πρέπει νὰ γίνωνται ἀφορμὴ ἀγανακτήσεως καὶ πικρίας, ἀλλὰ αἰτία μετανοίας καὶ δημιουργικότητος, ἀναγεννήσεως, πνευματικῆς καὶ ὑλικῆς προόδου, εἰς πεῖσμα ἐκείνων οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ κάμψουν τὸ ἠθικὸν σθένος ἡμῶν καὶ νὰ ὁδηγήσουν ἡμᾶς εἰς τὴν ἀπελπισίαν, τὴν θρηνῳδίαν καὶ τὴν καταστροφήν.
Ἄλλωστε, ἡ ἱστορικὴ πεῖρα πολλῶν αἰώνων ἔχει διδάξει εἰς ἡμᾶς νὰ ἔχωμεν ἀντοχὴν εἰς τάς δοκιμασίας, ἐλπίδα σωτηρίας καὶ πίστιν ὅτι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐπιτρέπει τάς δοκιμασίας δὲν θὰ ἐπιτρέψῃ νὰ δοκιμασθῶμεν ὑπὲρ ὃ δυνάμεθα νὰ ἀνθέξωμεν, καὶ ὅτι ἀκόμη θὰ δώσῃ ἡμῖν τὴν δύναμιν νὰ ὑποφέρωμεν καὶ νὰ ἐξέλθωμεν ἀναγεννημένοι πνευματικῶς ἐκ τῶν δοκιμασιῶν, ὡς ἔπραξε καὶ δι’ ἐκείνους τοὺς ὁποίους ἐξήγαγεν εἰς ἀναψυχήν, διελθόντας προηγουμένως διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος.
Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἔχουσα ἱστορικὴν πεῖραν πολλῶν δοκιμασιῶν, δύναται νὰ συμπαθήσῃ καὶ συμπαθεῖ τὴν θυγατέρα καὶ ἤδη ἀδελφὴν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Σερβίας, δι’ ὅσα κατὰ τὸ πρόσφατον παρελθὸν ὑπέστη δεινά, καὶ δι’ ὅσα εἰς ὡρισμένας ἐπαρχίας αὐτῆς ὑφίσταται εἰσέτι. Ἡ Μετριότης ἡμῶν καὶ ἡ περὶ ἡμᾶς Ἁγία καὶ Ἱερὰ Συνοδος εὐχόμεθα ὁλοκαρδίως ὅπως ὁ Κύριος κολοβώσῃ τὰς ἡμέρας τῆς δοκιμασίας τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, ἵνα σωθῇ πᾶσα ἐν αὐτῇ σάρξ καὶ δοξάσῃ τὸν Κύριον διὰ τὴν νίκην τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοῦ κόσμου. Νίκην πνευματικήν, ἐν σοφίᾳ πνευματικῇ, χαρακτηριζομένῃ ἐξ ἁγνότητος, εἰρήνης, ἐπιεικίας, εὐπειθείας, μεστότητος ἐλέους καὶ καρπῶν ἀγαθῶν, ἅτερ προσωποληψίας καὶ ὑποκρισίας. Διότι ἡ νίκη τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι νίκη ἰσχυροτέρας βίας ἐπὶ ἀντιπάλου ἰσχυρᾶς βίας, ἀλλὰ νίκη ἀγαθότητος κατὰ σκληρότητος καὶ βαναυσότητος. Εἰς τὸν δρόμον αὐτῆς τῆς ἐν Θεῷ νίκης, ἐνίοτε φαινομένης εἰς τὰ ὅμματα τοῦ κόσμου ὡς ἥττης, ἀλλὰ πάντοτε θαυμαζομένης ὑπὸ τῶν καλῶς φρονούντων ὡς νίκης τοῦ καλοῦ, συνεπορεύθησαν αἱ ἀδελφαὶ Ἐκκλησίαι ὑμῶν τε καὶ ἡμῶν, παντότε κατὰ τοὺς παρελθόντας αἰῶνας, καὶ συμπορεύονται ἔτι καὶ νῦν, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν αἱ ἀποστάσεις καὶ ἄλλαι συγκυρίαι καὶ δυσκολίαι, δὲν κάνουν ὁρατὴν αὐτὴν τὴν συνεργασίαν. Ὁ χῶρος τῆς πνευματικῆς συνεργασίας, εἶναι χῶρος δυσπρόσιτος ἢ καὶ ἀπρόσιτος εἰς τὴν ἀνθρωπίνην παρατήρησιν, διότι εἶναι ὁ χῶρος ὅπου δρᾷ ἡ προσευχή, ἡ ἐπιφέρουσα θαυμαστὰ ἀποτελέσματα κατὰ τρόπον πολλάκις ἀνερμήνευτον.
Ἡ κατὰ Σερβίαν Ἐκκλησία, ὡς γνήσιον μέλος τοῦ Καθολικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἐγνώριζε πάντοτε καὶ γνωρίζει καὶ σήμερον νὰ ἀντιπαραθέτῃ εἰς τὴν ἀδικίαν καὶ τὴν βίαν τὴν θυσίαν καὶ τὴν ἰσχὺν τοῦ Σταυροῦ. Οὕτως ἐξέρχεται νικῶσα τόν κόσμον, ὡς χαρακτηριστικῶς ἔλεγεν, αἰχμάλωτος ἐν Προύσῃ κατά τόν 14ον αἰῶνα, ὁ πολὺ ἀγαπητὸς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Ὑμῶν, Μακαριώτατε ἅγιε ἀδελφέ, ἡσυχαστὴς Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἰς ὁμολογητικόν διάλογον αὐτοῦ: «Ἡ τοῦ Χριστοῦ διδασκαλία καίτοι τῶν τοῦ βίου πάντων ἡδέων σχεδόν ἀπάγουσα, πάντα τε περιέσχε τῆς οἰκουμένης τὰ πέρατα καὶ μεταξὺ τῶν αὐτῇ πολεμούντων κρατεῖ, μηδεμίαν αὕτη βίαν ἐπάγουσα, νικῶσα δὲ μᾶλλον τὴν ἀντεπαγομένην βίαν ἑκάστοτε, ὡς καὶ οὕτω ταύτην εἶναι τὴν νίκην τὴν τὸν κόσμον νικήσασαν».
Ὁ Σερβικὸς Λαός, μιμούμενος εἰς τό μαρτυρικὸν καὶ γενναιόψυχον φρόνημα τὴν πληθύν τῶν ἁγίων καὶ τῶν μαρτύρων αὐτοῦ, δέν ἐπτοήθη ὑπὸ τῶν πολλῶν ἀντιξοοτήτων καὶ χαλεπῶν περιστάσεων, ἀλλὰ διεφύλαξε πάντοτε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὴν ὀρθόδοξον χριστιανικὴν αὐτοῦ πίστιν ἄχρι τέλους, μετὰ τῆς βεβαίας ἐλπίδος τοῦ στεφάνου τῆς ζωῆς, γνωρίζων ὅτι διὰ τῆς μετοχῆς εἰς τὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ ἀξιοῦται καὶ τῆς μερίδος τῶν ἐκλεκτῶν Του μετά πάντων τῶν ἁγίων.
Συγχρόνως ὁ λαὸς οὗτος ἀπέβλεπε πάντοτε εἰς τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως ὡς εἰς τὴν πηγὴν τῆς πίστεως καὶ τῆς παραδόσεως αὐτοῦ καὶ περιέβαλλε μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ τοὺς ποιμένας αὐτῆς καὶ τοὺς ἁγίους αὐτῆς, ὡς μαρτυρεῖται εὐγλώττως ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ προμνημονευθεὶς ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἀπηλλάχθη τῆς αἰχμαλωσίας χάρις εἰς τὴν μεσολάβησιν ἑνὸς Σέρβου βασιλέως, τοῦ Στεφάνου Δουσάν, ὅστις καὶ προσεκάλεσεν αὐτὸν νὰ κατοικήσῃ μονίμως πλησίον αὐτοῦ.
Εἶναι ἀληθῶς μεγάλη ἡ συγκίνησις ἡμῶν διὰ τὸ εὐλογημένον τοῦτο συλλείτουργον μεθ’ Ὑμῶν, Μακαριώτατε, καὶ εὐχόμεθα ἐκ καρδίας ὅπως ὁ Κύριος ἡμῶν, ταῖς πρεσβείαις τοῦ σήμερον ἑορταζομένου ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου καὶ πάντων τῶν Σέρβων ἁγίων, παρέχῃ πλουσίαν Ὑμῖν τὴν χάριν καὶ τὴν δύναμιν Αὐτοῦ καὶ εὐλογῇ πολυπλασίως τοὺς ἀγῶνας καὶ τοὺς κόπους Ὑμῶν διὰ τὴν εὐστάθειαν καὶ κατὰ Θεὸν εὐημερίαν τῆς κατὰ Σερβίαν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὴν ἀναζωπύρωσιν τῆς πίστεως, τήν ἀναστήλωσιν τῶν ναῶν καί τῶν μονῶν, τὴν διαφύλαξιν τῆς ἱστορικῆς κοιτίδος αὐτῆς ἐν τῷ Κοσσυφοπεδίῳ.
Μακαριώτατε,
Ἱερώτατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἡ σημερινὴ εὐχαριστιακὴ σύναξις πληροῖ πάσας τὰς προϋποθέσεις διὰ τὴν παρὰ τοῦ Κυρίου ἀποδοχὴν τῶν προσευχῶν ἡμῶν καὶ διὰ τοῦτο τυγχάνει γεγονὸς μεγάλης ὀντολογικῆς σημασίας. Δὲν εἶναι ἁπλῶς μία ἐθιμοτυπικὴ συνάντησις ἀλλὰ μία σαφεστάτη ὑποβολὴ πρὸς τὸν Θεὸν κοινῶν αἰτημάτων ὑπὲρ εὐσταθείας τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὑπὲρ εὐκρασίας ἀέρων καὶ εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς καὶ ὑπὲρ μετανοίας ἡμῶν τε καὶ τοῦ λαοῦ.
Οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι διασκέπτονται διὰ τὴν ἐξεύρεσιν τρόπων ἐπιλύσεως τῶν ἀπασχολούντων αὐτοὺς προβλημάτων καὶ ἰδίᾳ τῆς συγχρόνου κρίσεως, ἡμεῖς δὲ προσευχόμεθα πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τὸν αὐτὸν σκοπόν. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐξεύρουν τὰς προσηκούσας λύσεις, κατ’ ἔμπνευσιν Θεοῦ, ἴσως θὰ ἀγνοοῦν ὅτι τοῦτο ἔχει συμβῆ χάρις εἰς τὰς προσευχὰς τῶν ταπεινῶν πιστῶν, καὶ δὲν θὰ ἀποδώσουν τὴν πρέπουσαν εὐχαριστίαν, τιμὴν καὶ δόξαν τῷ Θεῷ. Ἡμεῖς, γνωρίζοντες τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ εὐήκοον τοῦ ὠτὸς Αὐτοῦ, εὐχαριστοῦμεν ἀπὸ τοῦδε Αὐτῷ καὶ συνηγμένοι ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἐν τῷ ὀνόματι Αὐτοῦ ὑψοῦμεν χεῖρας ἱκέτιδας καὶ δεόμεθα καὶ παρακαλοῦμεν:
Μνήσθητι, Κύριε, τοῦ εὐσεβοῦς Ὀρθοδόξου Σερβικοῦ Λαοῦ καὶ ἐλέησον αὐτόν τε καὶ ἡμᾶς κατὰ τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους Σου, πᾶσι παρέχων τὰ πρὸς σωτηρίαν αἰτήματα. Ἐπισκίασον ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ ἐν ἡμέρᾳ πολέμου. Ἐνίσχυσον αὐτοῦ τὸν βραχίονα. Χάρισαι αὐτῷ βαθεῖαν καὶ ἀναφαίρετον εἰρήνην. Μνήσθητι, Κύριε, τῆς Ἁγίας Σου Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ τῆς κατὰ Σερβίαν Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Παῦσον τὰ σχίσματα τῶν Ἐκκλησιῶν. Σβέσον τὰ φρυάγματα τῶν Ἐθνῶν. Τὰς τῶν αἱρέσεων ἐπαναστάσεις ταχέως κατάλυσον τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Σου Πνεύματος.
Δοξολογοῦντες τὸ Πανάγιον Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ διὰ τὴν σημερινὴν εὐχαριστιακὴν σύναξιν, τὴν διατρανώσασαν διὰ μίαν εἰσέτι φορὰν τὴν ἑνότητα καὶ τὴν κοινωνίαν τῶν Ἁγιωτάτων ἡμῶν Ἐκκλησιῶν, κατακλείομεν τὸν λόγον χρώμενοι τοῖς φερέλπισι λόγοις τοῦ σήμερον ἑορταζομένου Ἁγίου:
“Μακροθυμήσατε οὖν, ἀδελφοί, ἕως τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου. Ἰδοὺ ὁ γεωργὸς ἐκδέχεται τὸν τίμιον καρπὸν τῆς γῆς, μακροθυμῶν ἐπ’ αὐτῷ ἕως λάβῃ ὑετὸν πρώϊμον καὶ ὄψιμον. Μακροθυμήσατε καὶ ὑμεῖς, στηρίξατε τὰς καρδίας ὑμῶν, ὅτι ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου ἤγγικε”(Ἰακ. ε΄ 7).
Γένοιτο.