Ἱερώτατοι Ἅγιοι ἀδελφοί,
Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Kurt Koch καὶ λοιπὰ μέλη τῆς Ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης,
Ἐξοχώτατοι κύριοι Πρέσβεις,
Ἐντιμότατοι κύριοι Γενικοὶ Πρόξενοι,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Ἐλλογιμώτατοι Ἐκπαιδευτικοί,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Φωτοφόρος καὶ εὐφραντική … νῦν ἐξέλαμψεν» ἡ μνήμη τοῦ πρωτοκλήτου τῶν ἀποστόλων, καὶ προστάτου τοῦ πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Θρόνου, Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου. Διὸ καὶ ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἑορτάζει σήμερον ταύτην εὐφραινομένη μετὰ πάντων ὑμῶν τῶν προσφιλῶν συνεορταστῶν, τῶν συνελθόντων ἐντεῦθεν καὶ ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ διὰ νὰ τιμήσωμεν ἀπὸ κοινοῦ τὸν ἱδρυτὴν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Βυζαντίου καὶ νὰ λάβωμεν φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτὸς τῆς ἀγλαοφανοῦς μνήμης του.

Εὐγνωμόνως εὐχαριστοῦμεν τὸν Δομήτορα τῆς Ἐκκλησίας Χριστόν, διότι μᾶς ἐδώρησε τὸν ἀπόστολόν του ὡς πρόμαχον καὶ ἀντιλήπτορα εἰς τὴν καθ᾽ ἡμέραν προσπάθειαν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας νὰ διακονῇ πνευματικῶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν κόσμον καὶ νὰ συνεχίζῃ εὐαγγελιζομένη πρὸς τοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακράν «Χριστὸν ἐσταυρωμένον», «χθὲς καὶ σήμερον τὸν αὐτὸν καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (πρβλ. Ἑβρ. ιγ΄ 8), ἀκολουθοῦσα τὴν ἀποστολικὴν παράδοσιν.

Εὐγνωμόνως εὐχαριστοῦμεν καὶ τὸν οὐράνιον προστάτην μας, τὸν πρωτόκλητον ἀπόστολον Ἀνδρέαν, διότι διὰ τῆς ἀοράτου παρουσίας του ἀνανεώνει ἀκαταπαύστως τὸ φῶς ἐπὶ τὴν λυχνίαν τοῦ Φαναρίου, ὥστε ὄχι μόνον νὰ φέγγῃ «πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ» (Ματθ. ε΄ 16) ἀλλὰ καὶ νὰ φωταγωγῇ ἅπαντα τὸν κόσμον.

Ζῶντες εἰς μίαν ἐποχὴν κρίσεων καὶ ἀνακατατάξεων, εἰς μίαν ἐποχὴν ἀνήσυχον καὶ ἀνησυχητικήν, ἐπιστηριζόμεθα ἐκ τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν. Τὸ σιωπηλὸν ἀλλ᾽ εὔγλωττον παράδειγμα τῆς ζωῆς του κατευθύνει τὰ διαβήματα τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐργάζεται ἐν τῷ κόσμῳ φαινομενικῶς μὲν σιωπῶσα, λαλοῦσα δὲ ὅμως πάντοτε «στεναγμοῖς ἀλαλήτοις» (Ρωμ. η΄ 27) ἀγαθὰ εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων, ἰσχυρῶν καὶ ἀδυνάμων, καὶ κηρύττουσα ἐν παρρησίᾳ Χριστόν Ἐσταυρωμένον καὶ Ἀναστάντα. Τὸ ταπεινὸν ἀλλ᾽ ἀνδρεῖον φρόνημα, διὰ τοῦ ὁποίου ἀντιμετώπισεν ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας τὰς διώξεις καὶ τὸ χριστομίμητον αὐτοῦ μαρτύριον, ἐνισχύουν καὶ ἡμᾶς, ὥστε νὰ ἀντέχωμεν καὶ νὰ παραμένωμεν «ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι» (πρβλ. Α´ Κορ. ιε΄ 58) παρὰ τὰς ἐμπιπτούσας ἑκάστοτε δυσκολίας, «χαίροντες», κατὰ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον, «ἐν τοῖς παθήμασιν» (πρβλ. Κολ. α΄ 24) ἡμῶν, διότι τοιουτοτρόπως ἐπιβεβαιοῦται καὶ ἐν ἡμῖν  ὅτι «ἡ δύναμις» τοῦ Κυρίου «ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται» (Β´ Κορ. ιβ΄ 9).

Ἐκ τῆς ἐμπειρίας ταύτης ἀντλοῦμεν εἰρήνην καὶ χαράν, τὴν ὁποίαν πλουσιοπαρόχως μᾶς χαρίζει ὁ Χριστὸς καὶ ὁ προστάτης μας Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας, καὶ καλοῦμεν ἅπαντας νὰ μετάσχουν αὐτῆς. Διότι δὲν πρόκειται περὶ χαρᾶς «καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν» (Ἰωαν. ιδ΄ 27), ἀλλὰ καθὼς ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία δίδουν, χαρᾶς πνευματικῆς προερχομένης ἀπὸ τὴν ἕνωσίν μας μὲ τὸ μυστικὸν σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν κοινωνίαν μας μὲ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν ζωήν της, μυστηριακὴν καὶ λειτουργικήν, ἀπὸ τὴν μεταξύ ἡμῶν ὡς Ὁμογενείας ἑνότητα, καὶ ἀπὸ τὸν σύνδεσμόν μας μὲ τὸ Ἱερόν μας Κέντρον, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον.

Τὴν ἑνότητα αὐτὴν ὡς ἀφορμὴν χαρᾶς μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρίαν νὰ ζήσωμεν καὶ ἡ ἐφετεινὴ Θρονικὴ Ἑορτή, κατὰ τὴν ὁποίαν βλέπομεν καὶ πάλιν προσφιλεῖς ἀδελφοὺς καὶ τέκνα περιπόθητα καὶ ἠγαπημένα «κύκλῳ τῆς τραπέζης» τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας χαίροντα ἐπὶ τῇ Ἑορτῇ αὐτῆς καὶ προσφέροντα καὶ προσθέτοντα χαρὰν εἰς αὐτὴν διὰ τῆς παρουσίας των.

Καλωσορίζομεν ἐγκαρδίως καὶ θερμῶς ἅπαντας τοὺς προσελθόντας καὶ ἐφέτος εἰς τὰς αὐλὰς τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας ἐκ τῆς Πόλεως ἡμῶν καὶ ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ διὰ νὰ συνεορτάσωμεν τὸν προστάτην μας πρωτόκλητον Ἀπόστολον Ἅγιον Ἀνδρέαν. Ἀπευθύνομεν διὰ μίαν εἰσέτι φορὰν τὸ ὡς εὖ παρέστητε πρὸς τὴν ἀντιπροσωπείαν τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος, τοῦ Πάπα Βενεδίκτου ΙϚ΄.

Εὐλογοῦμεν πατρικῶς πάντας τοὺς παρισταμένους, εὐχόμεθα εἰς ὅλους χρόνια πολλὰ ἐν εἰρήνῃ καὶ ὑγείᾳ, καὶ ἐπικαλούμεθα τὴν Χάριν τοῦ τιμωμένου Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου ἐπὶ πάντας ὑμᾶς, τοὺς τιμῶντας καὶ ἑορτάζοντας τήν «φωτοφόρον καὶ εὐφραντικὴν μνήμην» του.