Μακαριώτατε καί προσφιλέστατε ἀλελφέ Πατριάρχα Ρουμανίας κύριε Θεόκτιστε,
Ἱερώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Τίμιον Πρεσβυτέριον,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Μέ βαθεῖαν συγκίνησιν καί χαράν ἑορτάζομεν τήν μεγάλην ἑορτήν τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ εἰς τούς ἱερούς αὐτούς τόπους, εἰς τούς ὁποίους ἔζησαν ἐπί αἰῶνας ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι πολύ Τόν ἠγάπησαν. Ἀλλά καί οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι τώρα ζοῦν εἰς αὐτούς τούς τόπους, ἄν καί πιστοί ἄλλης θρησκείας, ἐκτιμοῦν τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ κατά τόν ἰδικόν των, βεβαίως, τρόπον. Παρ᾿ ὅλον δέ ὅτι αἱ δύο αὐταί κατηγορίαι ἀνθρώπων διαφέρουν εἰς τήν περί Χριστοῦ ἀντίληψιν, συναντῶνται εἰς τόν πρός Αὐτόν σεβασμόν καί τήν πρός Αὐτόν ἐκτίμησιν.
Εὐχαριστοῦμεν ὅλους τούς συμπολίτας μας τῆς περιοχῆς αὐτῆς καί τούς ἄρχοντας αὐτῶν διά τήν συμπαράστασιν καί βοήθειαν, τήν ὁποίαν μᾶς παρέσχον διά τήν πραγματοποίησιν αὐτῆς τῆς μνημειώδους λατρευτικῆς ἐπισκέψεως καί τελετουργίας. Εὐχαριστοῦμεν καί τούς πιστούς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν ἀπό τῶν περάτων τῆς γῆς νά ἔλθουν ἐδῶ καί νά συμπροσευχηθοῦν μαζί μας ἐκτελοῦντες τοιουτοτρόπως μίαν πλήρη ἀγάπης πρᾶξιν πνευματικῆς ἑνότητος.
Ἐπί πᾶσι δέ καί πρό πάντων εὐχαριστοῦμεν καί δοξάζομεν τόν εἰς ο´ὐρανούς ἀναληφθέντα Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν διά τήν πρό ὀλίγον τῆς Ἀναλήψεώς Του δοθεῖσαν εἰς τούς μαθητάς Του καί μέσῳ αὐτῶν καί πρός ἡμᾶς ὑπόσχεσίν Του ὅτι θά εἶναι μαζί μας πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος (Ματθ. 28,20).
Αὐτήν τήν παρουσίαν το῀ῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ αἰσθανόμεθα ἔντονον καί σήμερον ἀνάμεσά μας. Διότι ὁ Κύριός μας ἀνελήφθη εἰς τούς ο´ὐρανούς ὄχι διότι ἤθελε νά μᾶς ἐγκαταλείψῃ, ἀλλά διότι ἤθελε νά μᾶς ἀγκαλιάσῃ πλατύτερα, νά μᾶς ἀγκαλιάσῃ ὅλους, νά ἀγκαλιάσῃ ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπότητα καί ὁλόκληρον τήν πλάσιν. Αὐτός, ἄλλωστε, εἶναι ὁ σκοπός τῆς ἐνσαρκώσεώς Του καί τῆς ὁμοιώσεώς Του μέ τόν ἄνθρωπον.
Ἀσφαλῶς δέν εἶναι δυνατόν ἕνας ἄνθρωπος, περιβεβλημένος τό βαρύ ἀνθρώπινον σῶμα νά εὑρίσκεται ταυτοχρόνως πανταχοῦ, ὅπως τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἡ θεία ἰδιότης τοῦ Χριστοῦ καί ὅσα ἀπορρέουν ἀπό αὐτήν δέν ἐμποδίζονται, βεβαίως, ἀπό τήν σάρκωσιν. Ἀντιθέτως μεταδίδονται κατά κάποιον τρόπον εἰς τό ἀνθρώπινον σῶμα, τό ὁποῖον μεταβάλλεται εἰς σῶμα πνευματικόν, δυνάμενον νά εἰσέρχεται εἰς τό δωμάτιον ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταί συνηγμένοι, ἄν καί ἦσαν κλεισταί αἱ θύραι αὐτοῦ. Δυνάμενον ἐπίσης νά ἐμφανίζςεται «ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ», ὅπως ἐνεφανίσθη εἰς τούς πορευομένους εἰς ἀγρόν μαθητάς. Δυνάμενον νά τρώγῃ, νά διατηρῇ τά ἴχνη τῶν καρφιῶν τοῦ Σταυροῦ, νά δέχεται ψηλάφησιν ἀπό τόν Θωμᾶν, καί τό ἀγκάλιασμα τῶν ποδῶν Του ἀπό τάς Μυροφόρους, ἀλλά καί νά λέγῃ «μή μου ἅπτου» διότι δέν ἀνέβην ἀκόμη πρός τόν Πατέρα μου.
Ἡ Ἀνάληψις τοῦ Χριστοῦ εἶναι δι᾿ ὅλους μας ἕνα γεγονός πολύ σημαντικόν καί διά τόν λόγον ὅτι ὄχι μόνον ἐπιβεβαιώνει τήν ἄλλην κατάστασιν τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τήν μέχρι θεώσεως κατά χάριν ἀλλοίωσιν τῶν ἰδιοτήτων παντός ἁγίου ἀνθρωπίνου σώματος κατά τό πρότυπον τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἐφεξῆς πλέον ὁ πιστός ἄνθρωπος δέν εἶναι ὁ ἁπλοῦς τηρητής ἠθικῶν παραγγελμάτων, ὁ ἁπλᾶ ἐνάρετος, ἀλλά ὁ ὑφιστάμενος διά τῆς Θείας Χάριτος τήν ἀλλοίωσιν τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου, αὐτός ὁ ὁποῖος γίνται ὅμοιος μέ τόν Χριστόν, ἐπενδύεται Αὐτόν, ἐγκεντρίζεται εἰς Αὐτόν καί καρποφορεῖ διἈὐτοῦ μίαν νέαν κατάστασιν, ὅπως ἡ μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ κατάστασίς Του.
Ἡ Ἀνάληψις τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ἀκόμη τήν χάραξιν τῆς ὁδοῦ τήν ὁποίαν θά ἀκολουθήσωμεν ὅλοι ὅσοι τηροῦμεν τό θέλημά Του καί ἁγιάζομεν ἑαυτούς. Διότι ὁ Χριστός ἀνῆλθεν εἰς τούς οὐρανούς μετά τῆς ἀνθρωπίνης Αὐτοῦ φύσεως, διά νά ἀναβιβάσῃ εἰς αὐτούς πᾶσαν ἁγιασμένην ἀνθρωπίνην προσωπικότητα. Ἀνέβη διά νά ἀναβιβάσῃ, ὅπως καί κατέβη διά νά ὁδηγήσῃ τήν ἀνθρωπότητα εἰς τήν ἀνάβασιν, διά νά ὑποδείξῃ τήν διά τῆς ἑνώσεως μετἈὐτοῦ οὐρανοδρόμον ὁδόν, τήν ὁποίαν αὐτός διήνοιξεν ὡς πρωτοπόρος καί πρωτότοκος τῶν νεκρῶν δι᾿ ὅλους ὅσοι θέλουν νά Τόν ἀκολουθήσουν.
Ὅπως δέ τό ἀνθρ´ώπινον σῶμα καί ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τῆς διφυοῦς ἀλλά μιᾶς θεανθρωπίνης ὑποστάσεως τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ δέν ἠμπόδισε τήν ἀνάληψιν Αὐτοῦ εἰς τούς οὐρανούς καί μάλιστα κατά τρόπον ἀντίθετον πρός τούς νόμους τῆς φύσεως, τοιοτοτρόπως οὔτε ἡ βαρεῖα σωματική ἐπένδυσις τοῦ ἑνός, ἄν καί διφυοῦς ἐκ σώματος καί ψυχῆς, ἀνθρωπίνου προσώπου δέν θά ἐμποδίσῃ τήν εἰς οὐρανούς ἄνοδον καί τήν μετά τοῦ Χριστοῦ συνύπαρξιν τῶν ἀγαπώντων Αὐτόν καί τηρούντων τάς ἐντολάς Του.
Ὁ Χριστός κατά τήν λεπτομερῆ περιγραφήν τῆς Ἀναλήψεώς Του ὑπό τοῦ συγγραφέως τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ἀνελήφθη εἰς τούς οὐρανούς ἀφοῦ πρότερον ὑπεσχέθη εἰς τούς μαθητάς Του ὅτι θά λάβουν δύναμιν ἐξ ῞ϋψους ὅταν ἐπέλθῃ εἰς αὐτούς τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἡ δύναμις αὐτή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θά εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία θά καταστήσῃ αὐτούς μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς. Συνεπῶς τήν παρουσίαν, τόν φωτισμόν καί τόν ἁγιασμόν ἐκ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πρέπει νά ἐπιζητῇ μέ ζῆλον ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θέλει νά γίνῃ κῆρυξ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἁπλῆ γνῶσις δέν ἀρκεῖ, διότι ὁ καλούμενος μέ τό κήρυγμα δέν καλεῖται νά ἀποκτήσῃ τάς γνώσεις τοῦ κηρύττοντος, ἀλλά νά μετάσχῃ εἰς τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἐν Χριστῷ ζωήν αὐτοῦ, νά εἰσέλθῃ εἰς τόν πνευματικόν χῶρον, εἰς τόν ὁποῖον συντελοῦνται σταδιακῶς αἱ ἀλλοιώσεις, αἱ ὁποῖαι καθιστοῦν πραγματοποιήσιμον καί τήν ἰδικήν του ἀνάληψιν κατά τόν τρόπον κατά τόν ὁποῖον τό μεταποιημένον καί πνευματικόν ἀνθρώπινον σῶμα ᾿έπιτρέπει, ἐνῷ τό καθαρῶς ὑλικόν σῶμα ἐναποτίθεται εἰς τήν γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθη.
Εὑρισκόμεθα ἐνώπιον καταστάσεων καί γεγονότων ὑπερφυσικῶν. Ἡ Ἀνάληψις τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξεν ἕνα γεγονός, τό ὁποῖον προεκάλεσε τήν ἔκπληξιν καί τόν θαυμασμόν τῶν μαθητῶν Του. Ἐκεῖνοι παρ᾿ ὅλα ὅσα εἶχον ἴδει καί ἀκούσει ἐξακολουθοῦν νά ἀναμένουν παρἈὐτοῦ τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἐπιγείου βασιλείας εἰς τό Ἰσραήλ, δηλαδή τήν πραγματοποίησιν ἑνός ἐθνικοῦ ὀνείρου αὐτῶν καί τοῦ λαοῦ των.
Εἷχον ἴδει τήν Σταύρωσιν καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, εἶχον ἀκούσει τήν διδασκαλίαν Του, ἀλλά ἤδη εἶχον κατανόησει ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ δέν ἦτο ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Ἐπέμενον εἰς ἐκείνην τήν ἐσφαλμένην ἀντίληψιν, ἡ ὁποία εἶχεν ἐμφυτευθῆ εἰς τήν καρδίαν των, κατά τήν ὁποίαν ὁ Χριστός θά ἦτο ἀνορθωτής τῆς βασιλείας εἰς τό Ἰσραήλ, μιᾶς βασιλείας δηλαδή ἐγκοσμίου καί ἐθνικῆς, ὑπερτέρας τῶν ἄλλων ´ἐγκοσμίων βασιλειῶν. Ὅταν εἶδον τήν Σταύρωσιν καί τόν Θάνατον τοῦ Χριστοῦ ἀπηλπίσθησαν, διότι ἐθεώρησαν ὅτι ἐχάθη ἡ ἐλπίδα τῆς πραγματοποιήως τοῦ ὀνείρου των τούτου. Ὅταν εἶδον τήν Ἀνάστασιν δέν προεβληματίσθησαν διά τό βαθύτερον νόημα καί μήνυμά της, ἀλλ᾿ ἀνεπτερώθησαν αἱ ἐλπίδες των διά τήν πραγματοποίησιν τοῦ ἐθνικοῦ ὀνείρου των καί ἠρώτησαν τόν Κύριον ἐάν σύντομα θά ἀποκαταστήσῃ τήν βασιλείαν εἰς τό Ἰσραήλ. Ὁ Κύριος διά τῆς ἀπαντήσεώς Του διηύρυνε τούς ὁρίζοντας τῶν σκέψεών των, ἀλλ᾿ ὡς ἀνέμενε δέν ἦτο δυνατ´όν νά ἀπεγκλωβισθοῦν ἀπό τόν αἰχμαλωσίαν τῆς καρδίας των εἰς τό ἐθνικόν των ὅραμα. Εἶπεν εἰς αὐτούς ὅτι δέν ἠμπροοῦν νά γνωρίζουν πότε ὁ Θεός θά ἐνεργήσῃ, ἀλλά τό Ἅγιον Πνεῦμα θά καταστήσῃ αὐτούς ὄχι ὄργανα τῆς ἐγκοσμίου Βασιλείας, περιοριζομένης εἰς τό Ἰσραήλ, ἀλλά ὄργανα μιᾶς μαρτυρίας περί τοῦ σωτηριώδους ἔργου τοῦ Χριστοῦ τόσον εἰς τήν Ἱερουσαλήμ καί ὅλην τήν Ἰουδαίαν, ὅσον καί εἰς τήν ἐχθράν τῆς Ἰουδαίας Σαμάρειαν, ὅσον καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς, δηλαδή εἰς λαούς διαφόρους τοῦ περιουσίου λαοῦ τοῦ Θεοῦ, γεγονός τελείως ἀκατανόητον διά τήν νοοτροπίαν των καί διά τόν ἐγκλωβισμόν τῆς διανοίας των εἰς ἐθνικάς προκαταλήψεις καί εἰς τάς στενά ὅρια φυλετικῶν διακρίσεων, τρεφομένων ἀπό αἰσθήματα ἐθνικιστικῆς ὑπεροχῆς.
Τόσον δέ βαθύς ἦτο ὁ ἐμποτισμός τῆς ψυχῆς των ἀπό τό πεπλανημένον αἴσθημα τοῦ εἰδικοῦ ἐνδιαφέροντος τοῦ Θεοῦ διά τό ἔθνος των καί συνακολούθως τῆς φυλετικῆς ὑπεροχῆς των, ὥστε καί μετά τήν ἐπιφοίτησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἐχρειάσθη εἰδική ἐνέργεια καί ἀποκάλυψις πρός τόν Πέτρον μέ τό ὅραμα τῆς γεμάτης τροφάς συνδόνης, καί δι᾿ ἄλλων τρόπων, ὥστε νά ξεπερασθῇ εἰς τάς καρδίας των καί ἀκόμη περισσότερον εἰς τάς καρδίας τῶν νέων χριστιανῶν, ἡ στενόκαρδος φυλετική προσήλωσις εἰς τάς παραδόσεις καί τά ὄνειρα τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ καί νά ἐπικρατήσῃ ἡ πίστις ὅτι εἰς τόν νέον Ἰσραήλ εἶναι κεκλημένον πάντα τά ἔθνη, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι καθολική καί ο᾿ίκουμενική καί ὅτι ᾿ένώπιον τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει διάκρισις Ἰουδαίου καί Ἕλληνος, βαρβάρου ἤ μή, Σκύθου ἤ ἀλλοεθνοῦς, δούλου ἤ ἐλευθέρου, ἀνδρός ἤ γυναικός. Εἶναι γνωστόν ὅτι ἡ πρώτη Ἀποστολική Σύνοδος ἠσχολήθη μέ τό θέμα τῆς τηρήσεως ἤ μή τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου ὑπό τῶν ἐξ ἐθνῶν χριστιανῶν καί ὅτι ἐχρειάσθη μεγάλη προσπάθεια ἰδίως τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί ἄλλων διά νά κατανοηθῇ ὅτι τό κήρυγμα καί ἡ πρόσκλησις τοῦ Χριστοῦ δέν ἀπηυθύνετο μόνον εἰς τούς Ἰουδαίους, οὔτε ἀφεώρα μόνον τήν σωτηρίαν τοῦ ἐθνους των, ἀλλά ὅλην τήν ἀνθρωπότητα.
Αὐτοῦ τοῦ οἰκουμενικοῦ, ἀδελφοποιοῦ καί εἰρηνοποιοῦ πνεύματος φορεύς καί τηρητής καί ἐξάγγελος συνεχής καί ἀμετακίνητος εἶναι τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Αὐτό εἶναι καί τό κίνητρον τῆς καταδίκης τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ ὡς αἱρέσεως. Εἰς τοῦτο ἀποβλέπουν καί πλεῖσται ὅσαι τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τινές τῶν ὁποίων καί παρεξηγοῦνται ὑπ᾿ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦν νά καταστήσουν τήν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του ὑπηρέρας ἐθνοφυλετικῶν ᾿έπιδιώξεων. Ἐν τούτοις, οἱ τελευταῖοι λόγοι τοῦ Χριστοῦ πρό τῆς εἰς οὐρανούς Ἀναλήψεώς Του κατέστησαν σαφές ὅτι ἡ ἀποστολή Του καί τῶν μαθητῶν Του περιλαμβάνει πάντα τά ἔθνη ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς. Αὐτό πρέπει νά εἶναι τό ἀμετακίνητον πιστεύω μας, αὐτή πρέπει νά εἶναι ἡ πρός πάντας ἴση ἀγάπη μας, εἰς αὐτήν τήν ἀποδοχήν τῶν πάντων ἐν Χριστῷ προσκαλο῀μεν καί ἡμεῖς καί τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἀπό τῆς Ἁγιοτόκου καί μαρτυρικῆς ταύτης γῆς τῆς Καππαδοκίας τούς πάντας ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Αὐτοῦ ἡ Χάρις καί τό πλούσιον Ἔλεος καί ἡ διαρκής παρουσία ἄς εἶναι πάντοτε μαζί σας, Ἀδελφοί, Πατέρες καί Τέκνα προσφιλῆ.