Μακαριώτατε καί τιμιώτατε, ἡμῖν δέ λίαν ἀγαπητέ Ἀδελφέ Πατριάρχα  Ρουμανίας κύριε Θεόκτιστε,
Ἱερώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Ἐξοχώτατοι Ἄρχοντες,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Δόξα τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, τῷ Ἑνί καί Μόνῳ Θεῷ τῶν ὅλων, ἡ χάρις τοῦ Ὁποίου καί αὖθις συνήγαγεν ἡμᾶς ἐπί τό αὐτό.

Τοῦ Ἀποστόλου ἐπιτάσσοντος “χαίρειν μετά χαιρόντων” (Ρωμ. 12,15), ἤλθομεν ἀγαλλομένῳ ποδί νά συγχαρῶμεν ὑμῖν ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ τῶν χαρμοσύνων ἑορτασμῶν ἱερῶν ἀμφιετηρίδων, τῆς ἑκατοστῆς καί εἰκοστῆς δηλονότι ἀπό τῆς ἀνακηρύξεως τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας καί τῆς ὀγδοηκοστῆς ἀπό τῆς ἀνυψώσεως αὐτῆς εἰς τήν Πατριαρχικήν ἀξίαν καί περιωπήν, ἀλλά καί ἐπί τῇ συμπληρώσει, τόσον τῶν ἐνενηκοστῶν γενεθλίων τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου καί πεφιλημένου ἡμῖν Ἀδελφοῦ καί Συλλειτουργοῦ κυρίου Θεοκτίστου, ὅσον καί πεντηκονταπενταετίας ἀπό τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας αὐτοῦ.

Ἡ χαρά τῆς Θυγατρός εἶναι χαρά καί τῆς Μητρός. Ἡ ἑορτή τῆς ἐν Ρουμανίᾳ Ἐκκλησίας εἶναι ἑορτή καί ἐκείνης τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἤλθομεν, λοιπόν, διά νά διερμηνεύσωμεν ὑμῖν καί προσωπικῶς τήν ἀγαλλίασιν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐπί ταῖς ἀγομέναις ἱεραῖς ἐπετείοις καί νά κομίσωμεν τήν εὐχήν αὐτῆς καί εὐλογίαν ἐπί σύμπαν τό ἐν Ρουμανίᾳ χριστεπώνυμον πλήρωμα.

Ἀλλ᾽ ἤλθομεν καί διά νά τιμήσωμεν πρεπόντως τήν λευκήν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πορείαν τοῦ πολιοῦ Πατριάρχου Θεοκτίστου, ὁ ὁποῖος δέν λευχειμωνεῖ μόνον ἐξωτερικῶς, ἀλλά λευκόν ἔχει καί τῆς ψυχῆς τό ἔνδυμα, ἐν ἁρμονίᾳ πολλῇ πρός τε τό τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος λευκόν περιβόλαιον καί πρός τόν ποδήρη τῆς ἱερωσύνης χιονοφεγγόφωτον χιτῶνα.

Μία παροιμία ἰδική μας τονίζει: “Λύπη μοιρασμένη, μισή. Χαρά μοιρασμένη, διπλῆ”. Μοιραζόμεθα σήμερον τήν χαράν σας καί ἡ χαρά καθίσταται διπλῆ δι᾽ ὅλους. Καί ἡ χαρά αὕτη, ἐπειδή δέν εἶναι χαρά τοῦ κόσμου τούτου, δέν εἶναι χαρά συνυφασμένη μέ ἁμαρτίαν, ἀλλ᾽ εἶναι χαρά ἐν Κυρίῳ, εἶναι ἀναφαίρετος. “Οὐδείς αἴρει αὐτήν ἀφ᾽ ἡμῶν”. Ὁ μακράν τῆς πίστεως κόσμος ἀναζητεῖ τήν χαράν ἐκεῖ ὅπου ἀκριβῶς δέν ὑπάρχει: εἰς τά χρήματα καί τήν ἀφθονίαν τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, εἰς τάς σαρκικάς ἡδονάς καί ἀπολαύσεις, εἰς τήν ματαίαν δόξαν τοῦ κόσμου τούτου, εἰς τόν πλοῦτον τῆς κοσμικῆς γνώσεως, εἰς τά ἰριδίζοντα συστήματα τῶν ποικιλωνύμων ἰδεολογιῶν καί φιλοσοφικῶν συστημάτων, εἰς τήν ἁλκῆν καί τό κάλλος τοῦ σώματος κ.ο.κ. Ἀλλά χαρά μακράν τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει καί αἱ ἀναζητήσεις της μακράν Αὐτοῦ μένουν ἄκαρποι, ἀφήνουν ἔντονον γεῦσιν πικρίας καί ὁδηγοῦν εἰς ἀδιέξοδον καί ἀπογοήτευσιν. Ἡ χριστιανική χαρά ἀποτελεῖ δῶρον τῆς χάριτος καί εἶναι συνάρτησις τῆς πίστεως ἡμῶν, τῆς μετανοίας, τῆς ταπεινώσεως καί, πρό πάντων, τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης. Διά τοῦτο καί ἡ Ἐκκλησία ἀπευθύνει πρός πάντας τό: “γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος” καί τό: “χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, πάλιν ἐρῶ χαίρετε”.

Ἡ χρηστότης τοῦ Κυρίου, ἐκφραζομένη διά τῆς δωρεᾶς τῆς Αὐτοῦ Θείας Χάριτος καί Φιλανθρωπίας, γεννᾷ εἰς τά μυστικά βάθη τῆς καρδίας ἡμῶν τήν χαράν, τήν ὁποίαν καί σήμερον ἐξωτερικεύομεν “συστήσαντες ἑορτήν καί ἀγαλλόμενοι” ἐπί τῇ εὐλογημένῃ συμπτώσει τῶν ἱερῶν τεσσάρων ἀμφιετηρίδων τῆς ἐν Ρουμανίᾳ Ἐκκλησίας καί τοῦ γεραροῦ Προκαθημένου αὐτῆς.

Γνωρίζομεν ὅτι ἡ ἐν Χριστῷ πορεία τοῦ Ρουμανικοῦ Λαοῦ, ἀπό τῆς, τῇ φιλοστόργῳ μερίμνῃ καί ἀποφάσει τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐκκλησιαστικῆς χειραφετήσεώς του μέχρι σήμερον, ὑπῆρξε δημιουργική καί τά μάλα καλλίκαρπος, παρά τάς δυσκολίας καί τά καιρικά προβλήματα ἐξ αἰτίας τῶν δύο Παγκοσμίων Πολέμων, εἰς τήν δίνην τῶν ὁποίων εὑρέθη καί ἡ Ρουμανία, καί τῆς αὐχμηρᾶς περιόδου τῆς ἐνόπλου κρατικῆς ἀθε´ϊας. Οἱ Πατριάρχαι, οἱ Ἀρχιερεῖς, ὁ ἐφημεριακός Κλῆρος, ἀλλά καί αἱ πολυπληθεῖς Μοναστικαί Ἀδελφότητες καί οἱ ἡγιασμένοι Γέροντες καί πεφωτισμένοι Θεολόγοι, ὡς ὁ ἀοίδιμος πατήρ Δημήτριος Στανιλοάε, ἐβάστασαν καλῶς τάς θέσεις τῆς εὐθύνης εἰς τό Πλοῖον τῆς Ἐκκλησίας, ἐπί σωτηρίᾳ τοῦ χριστωνύμου λαοῦ. Καί ὁ λαός ἔμεινε πιστός εἰς τόν Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τόν Πατριάρχην του, πρός χαράν μεγάλην τοῦ οὐρανοῦ, ἀλλά καί πάντων τῶν ὁμοπίστων ἀνά τόν κόσμον ἀδελφῶν. Δόξα τῷ Θεῷ, πάντων ἕνεκεν!

Ἤδη, τό Ρουμανικόν Ἐκκλησιαστικόν σκάφος οὐριοδρομεῖ. Ἡ σαργάνη τοῦ Πνεύματος πολλούς ἰχθεῖς σαγηνεύει διά τήν Βασιλείαν τοῦ Κυρίου. Ἡ ἱερά ἄμπελος παράγει πλοῦτον σταφυλῶν καί οἴνου σωτηρίας. Ὁ ἀμητός τοῦ ἀγροῦ τοῦ Χριστοῦ εἶναι πλούσιος. Τό βλέπομεν καί τό διαπιστοῦμεν ἰδίοις ὄμμασι καί συγχαίρομεν καί εὐχόμεθα “περισσεύειν μᾶλλον”. Αἱ πρός τοῦτο προσευχαί ἡμῶν θά ἐξακολουθήσουν νά ἀναπέμπωνται μέ αὔξουσαν θερμότητα. Αἱ εὐχαί τῆς σεμνυνομένης ἐπί τῇ προκοπῇ ὑμῶν Μητρός Ἐκκλησίας καί ἡ εὐλογία αὐτῆς θά συνοδεύουν ὑμᾶς εἰς τό διηνεκές, μέχρις ὅτου πάντες, ἀπό κοινοῦ, μετά πάντων τῶν Ἁγίων, τῶν τε ἐκ τῶν σπλάγχνων τοῦ Ρουμανικοῦ λαοῦ καί τῶν λοιπῶν, παρακαθήσωμεν εἰς τό αἰώνιον Δεῖπνον τοῦ Οὐρανίου Νυμφῶνος, “ὅπου ἦχος καθαρός ἑορταζόντων καί βοώντων ἀπαύστως: Κύριε, δόξα Σοι”.

Ἀλλά, δέν ἐπιθυμοῦμεν, Μακαριώτατε καί λοιποί ἀδελφοί, καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, νά καταπονήσωμεν ὑμᾶς διά περισσοτέρων. Διά τοῦτο καί ἐπιλέγομεν μετά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: “Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τό αὐτό φρονεῖτε, εἰρηνεύετε, καί ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί εἰρήνης ἔσται μεθ᾽ ὑμῶν” (Β´  Κορ. 13,11).