Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Ἐντιμότατε κύριε Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ ἀρχηγός καί τελειωτής τῆς πίστεώς μας, πορευόμενος πρός τό ἑκούσιον Αὐτοῦ πάθος, ὡμίλησε περί καθολικῆς καί ζωοπαρόχου τινός ἕλξεως, ἥτις δίκην μαγνητικῆς δυνάμεως ἐκπορευθήσεται ἐκ τοῦ Σταυροῦ Του, διά καθαρτικήν ἀποβολήν ἐκ τοῦ εἰκονικοῦ βροτείου φυράματος τῶν ἐκ τοῦ γνωμικοῦ θελήματος παρεισαχθέντων ἀμαυρωτικῶν ἐπιθεμάτων καί ἄμεσον ἐπαναγωγήν εἰς τήν ἀρχέγονον νομήν τῆς ἀδιαπτώτου θεοκοινωνίας, εἰς τήν ὁποίαν ἡ ἀμάραντος χλόη τῶν θείων μυστηρίων τήν πνευματικήν θρέψιν καί τήν ὀντολογικήν ἄνοδον διαχρονικῶς ἐγγυᾶται καί θυσιαστικῶς κατεργάζεται. «Κἀγώ ἐάν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρός ἐμαυτόν» (Ἰωάν. 12, 32).

Πάντας, λοιπόν, «ἑλκύει πρός ἑαυτόν» ὁ «παντεχνήμων» Λόγος, ἀλλά τελικῶς τήν ἀθανατοποιόν ταύτην ἐπίδρασιν λυτρωτικῶς ὑπεισέρχονται μόνον ὅσοι τό αὐτεξούσιον αὐτῶν ἀκλινῶς σχοινοθετοῦν ἐπί τῶν αἱμοβαφῶν τυπωμάτων, τά ὁποῖα ἐχάραξαν εἰς τόν ἀναντικατάστατον βηματισμόν τῆς σωτηρίας, οἱ καθῃμαγμένοι πόδες τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ, δι᾿ οὗ ἡ ἐπί τά κρείττω ἐπίδοσις βαθμηδόν τεχνουργεῖται καί ἐν ὁλοκληρίᾳ ἐπιτυγχάνεται.

«Τήν ἀποκαραδοκίαν καί τήν ἐλπίδα» (Φιλιπ. 1, 20) ταύτην καί ἡμεῖς ἀναμένοντες, οἱ «διά δυσφημίας καί εὐφημίας» εἰς τήν πόλιν ταύτην ἀπ᾿ αἰῶνος οἰκοῦντες καί τήν ὀρθόδοξον ὁμολογίαν πρωτευθύνως ἐκφέροντες, τήν καινοποιόν χαρμολύπην καθ᾿ ἡμέραν ζῶμεν καί τήν σταυροδύναμον ἀναγεννητικήν νεοπλασίαν δι᾿ ἑαυτούς καί ἀλλήλους ἡσυχαστικῶς διώκομεν, ἵνα τήν ἄκτιστον φωταύγειαν τῆς ὀγδόης ἡμέρας, ἐν τῇ θεσπεσίῳ ἐπιφανείᾳ αὐτῆς, ἐμπειρικῶς ἀξιωθῶμεν καί καλῶς κατοπτεύσωμεν.

Ἐν τῇ ἐλπίδι ταύτῃ ἐκοιμήθησαν καί οἱ μακαριστοί ἀδελφοί ἡμῶν, οἵτινες ἐν τοῖς κοιμητηρίοις τῆς Πόλεώς μας τό φθαρτόν σαρκίον αὐτῶν πρός καιρόν ἐναπέθεσαν, τήν ἐσχατολογικήν θεοφάνειαν αἰσίως προσκαρτεροῦντες, καί Ἀβρααμικήν τήν ἀγκαλοφορίαν τῆς ἡδείας ταύτης νουθεσίας, ἐν τῇ ἀχειροποιήτῳ σκηνῇ ἀπό τοῦ νῦν προγευόμενοι. Εἰς αὐτούς συγκαταλέγονται καί οἱ μνημονευόμενοι σήμερον ἀοίδιμοι ἀδελφοί ἡμῶν, ὅ τε πολύς Μητροπολίτης Ἐφέσου Χρυσόστομος, καί ὁ ἀπό ἔτους εἰς τήν οὐράνιον κατάπαυσιν μεταχωρήσας πολιός Μητροπολίτης Ροδοπόλεως Ἱερώνυμος.

Συναχθέντες, λοιπόν, σήμερον ἡμεῖς «οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι» (Α´ Θεσσ. 4, 17) ἐν εὐχαριστίᾳ καί Ἐκκλησίᾳ πολλῇ, ὅσον εἰς ἡμᾶς δύναμις, τό τῶν ὀρθοδόξων ἅγιον ἔθος ἐπραγματώσαμεν, διακαῶς ὑπέρ τῶν ψυχῶν αὐτῶν ἐπευχόμενοι, καί τήν καινήν ἐπ᾿ αὐτῶν συνάντησιν λειτουργικῶς καί αὖθις δηλοποιοῦντες, ἐφ᾿ ὅσον διά τῆς αὐξητρόφου καί θεοσδότου εὐχαριστίας, ἔσχομεν τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου τήν μνήμην, ἀλλ᾿ εἴδομεν καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ τόν τύπον, δι᾿ ὧν πάντες ἄνθρωποι ἐκ τῆς φθορᾶς εἰς τήν ὄντως ζωήν χαρισματικῶς ἀνεκλήθημεν.

Διότι ἀμφότεροι φιλοπόνως καί ἀποδοτικῶς εἰς τάς αὐλάς τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας ἠσκήθησαν καί εἰργάσθησαν, πολλαπλασίως ἐπαυξήσαντες τό δοθέν αὐτοῖς παρά τοῦ Δωρεοδότου τάλαντον, καί ἐπληροφόρησαν ἐπαρκῶς τήν ὑψηλήν καί μεγαλεύθυνον αὐτῶν ἀποστολήν, ἀποτελέσαντες ἐπί μακρόν παναρμόνιον συμφωνίαν ἀρχοντικῆς εὐγενείας καί μαρτυρικοῦ προσανατολισμοῦ.

Τί εἴπωμεν καί πόθεν ἀρξάμενοι τόν λόγον ποιήσωμεν περί τοῦ ἀειμνήστου Ροδοπόλεως Ἱερωνύμου; Ποίαν ἐκ τῶν πανθολομολογουμένων αὐτοῦ ἀρετῶν τό πρῶτον ἐξάρωμεν καί εἰς διδακτικήν ἀπορροήν ἑαυτούς παρωθήσωμεν; Τήν μεγάλην προσήνειαν καί τήν ἀπεριόριστον φιλοστοργίαν του, τό καλοκάγαθον τοῦ χαρακτῆρος ἤ τό ἀνυπόκριτον τῆς φιλαδέλφου συμπεριφορᾶς καί τῆς ἐποικοδομητικῆς ἐπικοινωνίας του;

Ἡ ἀδελφότης ἡμῶν ᾐσθάνετο πλησίον αὐτοῦ πλατυχωρίαν καί ἄνεσιν καί οὐχί βαρυκαρδίαν καί ἀπωθητικήν στενότητα. Προσέλαβεν ἀφομοιωματικῶς τήν ἐκκλησιαστικήν πεῖραν τῶν πρό ἡμῶν διαλαμψάντων ἐνταῦθα χριστομιμήτων Ἀρχιερέων, δι᾿ ὅ καί θεαματικῶς ἐκ τῆς ἀνήβου καί ἀνωρίμου ἐγκοσμιότητος ἀγωνιστικῶς ὑπερυψώθη, καί ἐκλελαμπρυσμένον ἐκμαγεῖον τῆς Ρωμαίηκης πνευματογενείας εὐελπιστοῦμεν ὅτι εὑρέθη εἰς τάς ἀχράντους χεῖρας τοῦ ἀπροσωπολήπτως κρίνοντος ἀγωνοθέτου καί στεφανοδότου Κυρίου ἡμῶν.

Ἀναμιμνησκόμενοι, ὅθεν, τά πολυπληθῆ αὐτοῦ διδακτικά γνωρίσματα, τό ἀρχοντικόν τῆς ὅλης ζωῆς, τήν παροιμιώδη μεγαθυμίαν, τήν ἀπόλυτον προσήλωσιν εἰς τήν ἁγίαν ἡμῶν πίστιν καί εἰς τά ἱερά θέσμια τῆς τιμαλφοῦς ἡμῶν παραδόσεως, τό πρός τούς νεωτέρους εὔστοργον καί ἐπιεικές αὐτοῦ ὡς γηραιοῦ καί πολυχρονίου Ἱεράρχου τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, καί τήν ἐναγώνιον μέριμναν διά τήν ἄμεσον διευθέτησιν τῶν κατά καιρούς ἐπισυμβάντων ὀχληρῶν γεγονότων, παραδίδομεν αὐτόν εὐχητικῶς εἰς τόν Κύριον τοῦ ἐλέους, τῶν οἰκτιρμῶν καί τῆς ἀκενώτου παρακλήσεως, εὐελπιστοῦντες ὅτι οὐχί μόνον ὠνήσεώς τινος ἀλλά καί θελκτικῆς μετοχῆς εἰς τήν πηγήν τῆς ζωῆς, ἐν τῷ διαφανεῖ κόσμῳ ἀενάως ἀξιωθήσεται.

Κατά τόν αὐτόν τρόπον μακαρίζομεν καί τόν πρό τεσσαρακονθημέρου ἐκμετρήσαντα τό ἐπίκηρον ζῆν, εἰς τήν προσφιλῆ θυγατέρα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας μεγαλόνησον Κρήτην, ἀείμνηστον Μητροπολίτην Ἐφέσου Χρυσόστομον.

Λίαν πεπαιδευμένος Ἱεράρχης, βιωματικός φορεύς καί διάτορος ἐξαγγελεύς τοῦ «πολίτικου» πνεύματος, ἀνεδείχθη ἐκ τῶν ἐπιφανεστέρων προσωπικοτήτων τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὅστις ἐπεσφράγισε πολυειδῶς ἐν τοῖς ἐσχάτοις χρόνοις τήν μαρτυρίαν αὐτοῦ, ἰδίᾳ ἐν τῇ διδακτικῇ ἐκφορᾷ τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογικῆς ἀληθείας, ἐν τῷ δευτέρῳ ἡμίσει τοῦ παριππεύσαντος εἰκοστοῦ αἰῶνος, τόσον ἀπό τῆς ἕδρας τῆς περιπύστου καί ἀξιονομάτου κατά Χάλκην Σχολῆς, ὅσον καί γενικώτερον ἐν τῇ ποικιλοτρόπῳ ἐκφορᾷ τῆς πατροπαραδότου ἀληθείας καί πίστεως.

Πολύγλωσσος καί πολύπειρος ἀρχιερεύς, κατέκτησε φιλοπόνως τήν ἐκκλησιαστικήν καί τήν θύραθεν παιδείαν, καί πλεῖστοι ὅσοι ἀκαδημαϊκοί τίτλοι περιέβαλον καί διεκόσμησαν, προϊόντος τοῦ χρόνου, τήν εὐρυμαθῆ καί πολυχαρισματικήν αὐτοῦ προσωπικότητα.

Ὡς τακτικός καθηγητής τῆς Δογματικῆς καί τῆς Ἱστορίας Δογμάτων ἐν τῇ μνημονευθείσῃ περιωνύμῳ Θεολογικῇ ἡμῶν Σχολῇ, ἀνέδειξε πολυαρίθμους σπουδαστάς τῆς πατερικῆς γραμματείας, ἀσμένως ἰδών ἀργότερον αὐτούς εἰς κορυφαίας ποιμαντικάς ἐπάλξεις καί εἰς ἐπιζήλους Πανεπιστημιακάς διαβαθμίσεις, ἐν ἐπιγνώσει τοῦ χρέους, τό αὐτό ποιοῦντας καί πράττοντας.

Κατεῖχε θέσεις ἐπιτελικάς εἰς τήν πολυδιάστατον διακονίαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, καί συμμετεῖχε πλειστάκις ὡς φερέγγυος ἐκπρόσωπος αὐτῆς εἰς διορθοδόξους καί διαχριστιανικάς συναντήσεις καί διεθνῆ ποικίλου περιεχομένου συνέδρια. Πολλάς ἀπεκόμισε διακρίσεις καί ἀπό ξένας Ἀκαδημίας, Ἱδρύματα καί Ὀργανισμούς, τήν τιμήν πάντοτε ἀποδίδων εἰς τήν ἐκθρέψασαν αὐτόν Μητέρα Ἐκκλησίαν καί εἰς τό ὀντολογικόν περιεχόμενον αὐτῆς.

Τό ἐτήσιον καί τό τεσσαρακονθήμερον μνημόσυνον αὐτῶν ἐν κατανύξει βαθείᾳ ἐπιτελοῦντες, τήν ἔκβασιν τῆς μετ᾿ αὐτῶν ἀγαστῆς συμπορεύσεως ἐν εὐγνωμοσύνῃ ἀναπολοῦμεν καί τήν μετά τῶν δικαίων συγκαταρίθμησιν αὐτῶν διακαῶς ἐπευχόμεθα.

Ἐν τῇ εὐχαριστίᾳ, καί πάλιν ὁμοῦ μεθ᾿ ἡμῶν, καί τήν σήμερον καί τήν αὔριον ἡμέραν, πνευματικῷ τῷ τρόπῳ φανήσονται, ἐφ᾿ ὅσον ἡ Ἐκκλησία ζῇ καί εἰς τούς αἰῶνας πορεύεται, καί τοῦ Σταυροῦ «μία ποίμνη γέγονεν ἀγγέλων καί ἀνθρώπων» καί μία Βασιλεία, Χριστοῦ κυριεύοντος. Αἰωνία αὐτῶν ἡ μνήμη!