Τιμιώτατοι καί ἀγαπητοί μετέχοντες τῆς παρούσης συναντήσεως,

Ἐνεπλήσθημεν χαρᾶς ἀκούσαντες κατά τάς ἡμέρας ταύτας ἐκφραζομένας ἀπόψεις περί τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ κόσμῳ εἰρηνευούσας μεταξύ των, καίτοι προερχομένας ἐκ πολλῶν διαφορετικῶν θρησκευτικῶν παραδόσεων.

Τό κοινόν σημεῖον, τό συνδέον ὅλους ἡμᾶς καί τάς ἀπόψεις μας εἶναι ὅτι θέτομεν ὡς ἀφετηρίαν τῆς ὑπάρξεώς μας τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ καί ὡς θεμέλιον τῆς ἠθικῆς ἀξιολογήσεως τῆς ἀνθρωπίνης συμπεριφορᾶς τό θέλημα Αὐτοῦ. Δι᾿ ἡμᾶς ὁ κόσμος ἔχει σκοπόν, ἡ ἀνθρωπίνη ὕπαρξις ἔχει σκοπόν, ἡ ἱστορία πορεύεται πρός ἕν τέλος καί ἡ πορεία της διέπεται ἀπό πνευματικούς νόμους, καθ᾿ ὅν τρόπον τήν ἁρμονικήν λειτουργίαν τοῦ σύμπαντος διέπουν οἱ φυσικοί νόμοι. Ὅλους αὐτούς τούς σκοπούς καί τούς νόμους ἔθεσεν ὁ ἀγαθός Δημιουργός τοῦ κόσμου καί ὁ ἐναρμονισμός τῆς ζωῆς μας πρός αὐτούς ὁδηγεῖ ἡμᾶς εἰς αἰωνίαν μακαριότητα.

Ἔναντι αὐτῆς τῆς κοινῆς πίστεως ἡμῶν ἵστανται δύο ἄλλαι τοποθετήσεις. Ἡ μία ἐπικρατεῖ εἰς μέγα μέρος τῶν ἀνθρώπων τοῦ λεγομένου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ καί θεμέλιον ἔχει τόν ἀποκεκομμένον ἀπό πᾶσαν σχέσιν μετά τοῦ Θεοῦ καί αὐτονομομημένον ἄνθρωπον. Ἡ ἄλλη ἀγνοεῖ τό μοναδικόν πρόσωπον τοῦ Θεοῦ καί προσπαθεῖ νά ἀντιμετωπίσῃ τήν φυσικήν ζωήν καί τήν ὑπερφυσικήν πραγματικότητα μέσῳ πλήθους πνευματικῶν ὑπάρξεων, αἱ ὁποῖαι ὑπό ποικίλα ὀνόματα καί ἰδιότητας ἐλέγχουν τήν ἐλευθερίαν του. Ἀμφότεραι αἱ τοποθετήσεις αὗται ὁδηγοῦν εἰς μίαν ἀπέλπιδα κενότητα, διότι δέν δίδουν οὔτε ἱκανοποιητικήν ἀπάντησιν εἰς τό πανανθρώπινον ἐρώτημα περί τοῦ νοήματος τῆς ὑπάρξεως, οὔτε δυνατότητα προσωπικῆς σχέσεως μέ τό διαρκῶς ἀναζητούμενον ἕτερον πρόσωπον. Eἰς πλήρωσιν τοῦ κενοῦ αὐτοῦ οἱ μέν αὐτονομημένοι ἄνθρωποι τῆς Δύσεως δημιουργοῦν βιοθεωρίας καί ἰδεολογίας, ἀλλ᾿ αὗται ὡς διανοητικά κατασκευάσματα δέν προσφέρουν ἐμπειρίαν σχέσεως καί δέν καταργοῦν τήν μοναξιάν. Οἱ δέ ἄνθρωποι οἱ ἐπιζητοῦντες τήν ἐπικοινωνίαν μετά τῶν πνευμάτων εἴς τε τήν Ἀνατολήν καί τήν Δύσιν, διαπιστοῦν ὅτι δέν ἀναπτύσσεται μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καί αὐτῶν θαλπωρή καί ἀγάπη, ἀλλά σχέσις ἐξαρτήσεως δουλική.

Ἡμεῖς οἱ πιστεύοντες εἰς ἕνα προσωπικόν Θεόν ἔχομεν τήν ἐμπειρίαν τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ καί τῆς εἰρήνης, ἡ ὁποία ἐγκαθίσταται εἰς τήν ψυχήν μας καί πληροῖ καί ἀναπαύει αὐτήν, ὅταν ἀποκαθίσταται ἡ κοινωνία τῶν προσωπικῶν ὑπάρξεων τοῦ ταπεινοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ μεγάλου Θεοῦ.

Ὡς θρησκευτικοί ἡγέται γνωρίζοντες τήν ἀνθρωπίνην ἀτέλειαν ὁμιλοῦμεν τήν γλῶσσαν τῆς ἀληθείας προσηρμοσμένην  πρός τό πνευματικόν ἐπίπεδον ἑκάστου.

Καταδικάζομεν τήν τρομοκρατίαν ὡς κοινωνικῶς ἐπιβλαβῆ.

Συνιστῶμεν τήν εἰρήνην καί τήν συνεργασίαν τῶν πολιτῶν, ἀνεξαρτήτως θρησκευτικῆς πίστεως καί πάσης ἄλλης διακρίσεως, ὡς κοινωνικῶς ἐπωφελῆ.

Ἀλλά ὑπεράνω τούτων τιθέμεθα τήν προσωπικήν σχέσιν τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τόν συνάνθρωπον. Ἡ σχέσις αὐτή εἶναι τό τέλειον πρότυπον, εἰς τό ὁποῖον πρέπει  νά τείνωμεν καί ὅταν ἐπιτευχθῇ καί εἰς οἷον βαθμόν ἐπιτευχθῆ καταργεῖ τήν βίαν καί τόν πόλεμον καί ἐγκαθιδρύει τήν εἰρήνην, διότι «ἡ ἀγάπη οὐ λογίζεται τό κακόν» δι᾿ οὐδένα συνάνθρωπον (Α´ Κορ. 13,5).

Μέ αὐτό τό αἴσθημα τῆς ἀγάπης πρός ὅλους, ὁμοπίστους καί ἀλλοπίστους, συμφωνοῦντας καί διαφωνοῦντας, κατακλείομεν τόν λόγον, σᾶς εὐχαριστοῦμεν διά τήν ἀποτελεσματικήν συμβολήν σας εἰς τάς ἐργασίας τοῦ Συνεδρίου μας, ἀποβλεπούσας εἰς τήν ἐπίτευξιν τῆς εἰρηνικῆς συνεργασίας μας διά τήν ἐμπέδωσιν τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον, καί σᾶς ἀπευθύνομεν τόν ὁλοκάρδιον ἀποχαιρετισμόν μας.

Ἡ Χάρις καί τό πλούσιον Ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν.