Ἡ Α. Ἁγιότης ὁ Πάπας συνώδευσε τήν παράδοσιν τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου διά μιᾶς ἀδελφικῆς ἐπιστολῆς πρός τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον, τῆς ὁποίας τό κείμενον ἐν μεταφράσει ἐκ τοῦ ἰταλικοῦ παρατίθεται κατωτέρω:
Τῷ ἀγαπητῷ Ἀδελφῷ Βαρθολομαίῳ Α´
Πατριάρχῃ Κωνσταντινουπόλεως
1.Παραμένει εἰσέτι ζωηρά εἰς τήν καρδίαν μου ἡ χαρά ἐκ τῆς συναντήσεως ἡμῶν εἰς τήν Πλατεῖαν τῆς Βατικανῆς ταύτης Βασιλικῆς, τήν 29ην Ἰουνίου ἐ.ἔ., ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς Ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου. Καί ἰδού ὅτι, νῦν, ὁ Κύριος ἐν τῇ ἀγαθότητι αὐτοῦ χαρίζει εἰς ἡμᾶς καί πάλιν τήν δυνατότητα πραγματοποιήσεως ἐνταῦθα, παρά τῷ τάφῳ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, μιᾶς ἄλλης ἀδελφικῆς συναντήσεως ἐν τῇ ἀγάπῃ, τῇ προσευχῇ καί τῇ θελήσει νά πορευθῶμεν ὁμοῦ πρός ἐκείνην τήν πλήρη καί ὁρατήν ἑνότητα, τήν ὁποίαν ὁ Χριστός ἐπιθυμεῖ διά τούς μαθητάς Του.
Ἡ εὐκαιρία ἐδόθη ἡμῖν ἐκ τῆς κοινῆς τιμῆς πρός τά ἱερά λείψανα τῶν Ἁγίων Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, δύο Πατέρων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, δύο Ἁγίων Πατριαρχῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, δύο Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι, μετά τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τιμῶνται ἀνέκαθεν διά μιᾶς Ἑορτῆς ἐν τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ. Καί ἡμεῖς, ὁσάκις “συναντῶμεν αὐτούς τούς ἡμετέρους Πατέρας, ἐνισχυόμεθα ἐν τῇ πίστει καί ἐνθαρρυνόμεθα ἐν τῇ ἐλπίδι” (Ἀποστ. Ἐπιστολή Patres Ecclesiae, 1).
2.Ἰδού ὅτι τώρα ἔνια λείψανά των – κατάλοιπον ἐκείνων τῶν σωμάτων τά ὁποῖα ἐβίωσαν τήν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ, ὑπέφερον τόν διωγμόν διά τό Ὄνομά Του καί ὑπῆρξαν ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος-ἐπιστρέφουν εἰς Κωνσταντινούπολιν.
Εἰς τήν μετακομιδήν τῶν τοσοῦτον ἁγίων λειψάνων ἡμεῖς βλέπομεν μίαν εὐλογημένην εὐκαιρίαν διά νά ἀποκαθάρωμεν τάς τραυματικάς μνήμας ἡμῶν, διά νά συντονίσωμεν ἀπό κοινοῦ τήν πορείαν μας πρός συμφιλίωσιν, διά νά ἐπιβεβαιώσωμεν ὅτι ἡ πίστις αὐτῶν τῶν Ἁγίων Διδασκάλων ἡμῶν εἶναι ἡ πίστις τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Δύσεως. Βλέπομεν, ἐπί πλέον, τήν κατάλληλον στιγμήν διά “νά ἐπιδείξωμεν διά λόγων καί ἔργων τῆς σήμερον τόν ἀπέραντον πλοῦτον τόν ὁποῖον αἱ Ἐκκλησίαι ἡμῶν διαφυλάττουν εἰς τό θησαυροφυλάκιον τῶν παραδόσεών των” (Orientale lumen, 4).
Εἶναι αὕτη ἡ “εὐνοϊκή στιγμή” διά νά ἑνώσωμεν μετά τῶν πρεσβειῶν αὐτῶν τήν προσευχήν ἡμῶν, ὥστε ὁ Κύριος νά ἐπισπεύσῃ τήν στιγμήν κατά τήν ὁποίαν θά δυνηθῶμεν ὁμοῦ, ἐν τῇ τελέσει τῆς Θείας Εὐχαριστίας, νά ζήσωμεν τήν πλήρη κοινωνίαν, καί νά συμβάλωμεν τοιουτοτρόπως πλέον ἀποτελεσματικῶς, εἰς τό νά πιστεύσῃ ὁ κόσμος ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Κύριος.
3.Ἀγαπητέ Ἀδελφέ, οὐδέποτε θά ἀποκάμω ἀναζητῶν μετά σταθερότητος καί ἀποφασιστικότητος τήν κοινωνίαν ταύτην μεταξύ τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, διότι ἡ ἐπιθυμία μου, εἰς ἀνταπόκρισιν πρός τό θέλημα τοῦ Κυρίου, εἶναι νά εἶμαι διάκονος τῆς κοινωνίας “ἐν τῇ ἀληθείᾳ καί τῇ ἀγάπῃ”, ὥστε ἡ ναῦς -τό ὡραῖον σύμβολον τό ὁποῖον ἐπέλεξε τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ὡς ἔμβλημα- νά μή διαμελισθῇ ὑπό τῶν τρικυμιῶν καί νά δυνηθῇ μίαν ἡμέραν νά προσορμισθῇ εἰς τήν ἀκτήν” (Ut unum sint, 97).
Ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῶν Ἁγίων Του (πρβλ. Ζαχ. 14, 5), εἴθε νά στηρίζῃ τάς διαθέσεις ἡμῶν καί νά διαφυλάσσῃ ἡμᾶς εἰς τήν προσπάθειαν τῆς καθημερινῆς ἐκπληρώσεως τῆς καινῆς ἐντολῆς.
Ἐν τῇ ὑπομονῇ τοῦ Χριστοῦ καί τῇ ἀγάπῃ τοῦ Θεοῦ, μετ᾽ ἀδελφικῆς στοργῆς.
Ἐκ τοῦ Βατικανοῦ, 27 Νοεμβρίου 2004.
Ἰωάννης Παῦλος Β´