«Εὐχαριστοῦμεν τῷ Θεῷ πάντοτε περί πάντων ὑμῶν, μνείαν ὑμῶν ποιούμενοι ἐπί τῶν προσευχῶν ἡμῶν, ἀδιαλείπτως» (Α´ Θεσ. 1,2).
Ἀδιαλείπτως πάντων μνείαν ποιούμεθα κατά τάς προσευχάς ἡμῶν καί ὄχι μόνον. Μάλιστα δέ ἐκείνων τῶν τέκνων καί δή καί τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας, οἵτινες ἠνάλωσαν τόν βίον των εἰς τήν διακονίαν αὐτῆς. Εἰς αὐτούς ἀνήκει βεβαίως καί ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἰάκωβος, ἡ πρώτη ἐπέτειος ἀπό τῆς κοιμήσεως τοῦ ὁποίου ἀποτελεῖ διά τε τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον καί δι᾿ ἡμᾶς προσωπικῶς ἀφορμήν ἐπιμνημοσύνου προσευχῆς καί εὐχαριστίας. Ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης ἐτίμησεν, ὡς γνωστόν, ὅλα τά ἀξιώματα, εἰς τά ὁποῖα ἀνέδειξεν αὐτόν ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία. Ἐνεργοποιήσας καί ἀξιοποιήσας εἰς τό ἔπακρον τά πολλά χαρίσματα, διά τῶν ὁποίων ἐπροίκισεν αὐτόν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, προσέφερε τό μέγιστον δυνατόν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τό Γένος. Ὁ καθ᾽ ἡμᾶς Οἰκουμενικός Θρόνος ἐδοκίμασε τόν ἄνδρα κατά τό πρῶτον στάδιον τῆς ἐκκλησιαστικῆς αὐτοῦ διακονίας εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Δέρκων καί ἀργότερον εἰς τήν ὑψηλῶν εὐθυνῶν θέσιν τοῦ ἐκπροσώπου αὐτοῦ εἰς τήν ἐν Γενεύῃ ἕδραν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. Ἡ παρουσία αὐτοῦ εἰς τό Οἰκουμενικόν τοῦτο Συμβούλιον, εἰς πολυαρίθμους διασκέψεις καί ἐκκλησιαστικά συνέδρια, καθώς καί ἡ ἐπιτυχής διεκπεραίωσις σημαντικῶν ἀποστολῶν ἐξ ὀνόματος τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, συνετέλεσαν μεγάλως εἰς τήν ἐνεργόν συμμετοχήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τά διεκκλησιαστικά δρώμενα τῆς δυσχεροῦς ἐκείνης περιόδου (1955-1958). Αἱ οἰκουμενικαί αὐτοῦ ἐμπειρίαι ὑπῆρξαν χρήσιμον ἐφόδιον καί διά τήν μετέπειτα σταδιοδρομίαν αὐτοῦ.
Πρωτίστως ὅμως καί κυρίως παραμένει εἰς τήν μνήμην τῆς Ἐκκλησίας ὡς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βορείου καί Νοτίου Ἀμερικῆς. Εἶχεν, ὡς γνωστόν, ὑπηρετήσει ἤδη εἰς τόν νέον κόσμον καί μάλιστα παρά τούς πόδας Ἀθηναγόρου τοῦ ὁραματιστοῦ τοῦ μεγαλόφρονος. Διά τοῦτο καί ὁ μεγάλος ἐκεῖνος Πατριάρχης μετά τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐνεπιστεύθησαν εἰς αὐτόν τήν διαποίμανσιν τῶν ἐν Ἀμερικῇ ὁμογενῶν καί τῶν λοιπῶν ἐχόντων τήν πνευματικήν ἀναφοράν των εἰς τήν Μητέρα Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τό ἔργον αὐτοῦ τό καθαρῶς ἐκκλησιαστικόν (εἰς τά τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Βοστώνης, τῆς διορθοδόξου καί διεκκλησιαστικῆς συνεργασίας) καί τό λοιπόν εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν καί σεβαστόν, ὅσον καί τό χαρισματικόν, δυναμικόν καί δημιουργικόν πρόσωπον αὐτοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία ἔχει καταγράψει ἤδη τόν μακαριστόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἰάκωβον εἰς τάς Δέλτους τῆς εὐγνωμοσύνης αὐτῆς. Εὐχή καί προσευχή μας εἶναι, ὅπως ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως εὑρεθῇ καταγεγραμμένος καί εἰς τήν βίβλον ζωῆς τῆς αἰωνίου.