* * *
Ἀγαπητέ Ὑποδιάκονε,
Ἐν χαρᾷ καί συγκινήσει τελοῦμεν σήμερον εἰς τόν πάνσεπτον τοῦτον Ναόν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου εἰς τήν Πρωτεύουσαν τῆς Ἴμβρου, τήν εἰς διάκονον χειροτονίαν σου, ἐν πληθούσῃ ἐκκλησίᾳ, μέ τήν παρουσίαν καί πολλῶν προσκυνητῶν καί ἐπισκεπτῶν, παρά τήν σοβοῦσαν πανδημίαν, ἡ ὁποία ἐξακολουθεῖ νά ταλανίζῃ τήν ἀνθρωπότητα.
Ἐκτιμῶμεν τόν ἔνθεον ζῆλον σου καί τήν σταθεράν ἀπόφασίν σου νά ἀφιερωθῇς εἰς τήν διακονίαν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας εἰς τόν τόπον καταγωγῆς τῆς μητρός σου Μάρθας, τό γένος Κοκκινάκη, τήν ἐρατεινήν καί ἱστορικήν Ἴμβρον, ὅπου ἔχεις ἐγκατασθῆ μέ τήν οἰκογένειάν σου, καί εἰς τά ὁμογενειακά σχολεῖα τῆς ὁποίας φοιτοῦν τά τρία τέκνα σου, ὁ Βασίλειος, ἡ Μαρκέλλα καί ἡ Βαλεντίνα. Συγχαίρομεν καί τήν Εὐγενεστάτην σύζυγόν σου Ἀθηνᾶν, ἡ ὁποία ἠγάπησε τήν νῆσον καί θά εἶναι πολύτιμος ἀρωγός εἰς τό ἔργον σου.
Θεωροῦμεν ἰδιαιτέρως σημαντικόν τό γεγονός ὅτι ἐσπούδασες τήν ἱεράν ἐπιστήμην καί ὅτι ἀνήκεις πλέον εἰς τούς πτυχιούχους τοῦ Τμήματος Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι ἡ θεολογική σου παιδεία θά εἶναι πηγή ἐμπνεύσεως καί στήριγμα εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν διακονίαν σου.
Εἰς ὅλας τάς χειροτονίας, τάς ὁποίας τελοῦμεν, τονίζομεν πόσον μέγα καί ὑψηλόν εἶναι τό ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης. Καί συνεχίζομεν λέγοντες, ὅτι ἀποτελεῖ ἰδιαίτερον προνόμιον δι᾿ ἕνα διάκονον, πρεσβύτερον ἤ ἐπίσκοπον νά ἀνήκῃ εἰς τόν ἱερόν κλῆρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τό πνεῦμα τοῦ ὁποίου ὀφείλει νά ἐκφράζῃ εἰς ὅλας τάς διαστάσεις τοῦ ἔργου του, πάντοτε μέ πιστότητα εἰς τήν Παράδοσιν τῆς ἀληθείας καί μέ ἀγάπην πρός τόν ἄνθρωπον, τόν ἀδελφόν μας.
Ἀπευθυνόμενοι πρός σέ σήμερον, ὑπογραμμίζομεν ἰδιαιτέρως τό γεγονός ὅτι αὐτή ἡ διακονία τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας θά ἀσκῆται ἐδῶ εἰς τήν Ἴμβρον. Εἰς τήν μαρτυρικήν νῆσον, ἡ ὁποία ἐπληγώθη ἀλλά δέν ἔσβησε, ὑπέφερεν ἀλλά δέν ὑπέκυψε, καί τώρα, πού δίδει μέ σθένος τόν καλόν ἀγῶνα διά νά ὀρθοποδήσῃ, ἔχει ἀνάγκην ἀνθρώπων μέ βούλησιν διά προσφοράν, μέ ἀγάπην διά τήν μικράν πατρίδα, μέ ἐμπιστοσύνην εἰς τό μέλλον. Εἰς αὐτό τό μέλλον καλεῖσαι νά συμβάλῃς καί ἐσύ, ὡς κληρικός πλέον, μέ τήν παρουσίαν καί τήν καλήν μαρτυρίαν σου, μέ ταπεινότητα, αὐτοθυσίαν καί κατάθεσιν ψυχῆς, κατορθῶν τά πάντα «διά τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς» (Ρωμ. η’, 37) Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας.
Νά ὑπακούῃς ἐν παντί καί νά σέβεσαι τόν Ἐπίσκοπον καί Μητροπολίτην σου, νά διδάσκεσαι ἀπό τό παράδειγμά του, τήν πνευματικήν καί ποιμαντικήν του πεῖραν, πάντοτε ἐν ἀγαστῇ συνεργασίᾳ καί συμπνοίᾳ μέ τούς ἀδελφούς κληρικούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἴμβρου καί Τενέδου.
Ὅλοι μαζί θά ἐκπροσωπῆτε καί θά διακονῆτε ἕνα τρόπον ζωῆς, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζεται ἀπό κοινοτικόν πνεῦμα, ἀλληλεγγύην, ἀμοιβαίαν ἐμπιστοσύνην, καλλιέργειαν τῶν πολυτίμων τοπικῶν παραδόσεων καί ἀγάπην πρός τήν φύσιν. Ἡ ἀλήθεια αὐτοῦ τοῦ τρόπου τοῦ βίου εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μέ τήν Ὀρθόδοξον παράδοσιν, ἐμπνέεται καί τρέφεται ἀπό αὐτήν. Αὐτό τό ἦθος μετέτρεπε τόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς εἰς χαράν, διότι εἶχε κατεύθυνσιν, εἶχε προσανατολισμόν πρός τήν ἀλήθειαν. Παρά τάς δυσκολίας, ἡ ζωή εἰς τήν Ἴμβρον ἦτο εὐλογημένη καί δημιουργική. Αὐτό τό ἀποτύπωμα τῶν προγόνων μας δέν πρέπει νά χαθῇ, ὀφείλομεν νά τό διασώσωμεν καί νά τό μεταδώσωμεν ὡς ἦθος ἐλευθερίας καί ἀγάπης εἰς τάς ἐπερχομένας γενεάς τῶν Ἰμβρίων. Κάθε οἰκογένεια, ἡ ὁποία ἐγκαθίσταται εἰς τό νησί μας, εἶναι μία ἀκτίνα ἐλπίδος, ὅτι ὁ πολιτισμός τοῦ προσώπου θά συνεχίσῃ νά ὑπάρχῃ εἰς τήν Ἴμβρον. Εὐοίωνον θεωροῦμεν καί τό γεγονός ὅτι, καί τά ἀνά τήν οἰκουμένην Ἰμβριακά Σωματεῖα, καλλιεργοῦν ἀποτελεσματικῶς εἰς τήν νέαν γενεάν τῶν συμπατριωτῶν μας, τήν πίστιν εἰς τήν ἀξίαν τῶν πατρογονικῶν πνευματικῶν καί πολιτισμικῶν θησαυρῶν, τήν ἄρρηκτον συνάφειάν των πρός τήν Ὀρθόδοξον ταυτότητά μας, καί τήν βούλησιν διά τήν καλλιέργειάν των, καί μάλιστα εἰς μίαν παγκόσμιον κοινωνίαν, ὅπου ὁ ἑαυτοκεντρισμός καί ἡ εὐδαιμονοθηρία ψύχουν τό φιλάλληλον πνεῦμα. Τελικῶς, εἰς τόν χῶρον τοῦ ἀξιολογικοῦ προσανατολισμοῦ, ἡ στροφή πρός τό χθές δέν σημαίνει ὀπισθοδρόμησιν, δέν μᾶς μετατρέπει εἰς στήλην ἅλατος.
Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, τιμιώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα, εὔχεσθε καί προσεύχεσθε, ὁ Θεός τοῦ ἐλέους νά εὐλογῇ καί νά κρατύνῃ τόν ὑποψήφιον νέον κληρικόν μας εἰς τό καλόν ἔργον, τό ὁποῖον θά ἀναλάβῃ, χάριτι καί εὐδοκίᾳ τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας καί Δοτῆρος παντός ἀγαθοῦ.
Ἀπό τήν στιγμήν αὐτήν, ἀγαπητέ μας ὑποδιάκονε, θά φέρῃς τό ὄνομα «Χρύσανθος», πρός τιμήν τοῦ μακαριστοῦ ἱερομονάχου Χρυσάνθου Βατοπαιδινοῦ, ἐξ Ἁγίων Θεοδώρων, ὁ ὁποῖος πολλά προσέφερεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, εἰς τήν γενέτειράν του Ἴμβρον καί ἰδιαιτέρως εἰς τό χωρίον του. Δαπάναις του ἐκτίσθη ἡ γέφυρα εἰς τήν εἴσοδον τῶν Ἁγίων Θεοδώρων, καθώς καί «τοῦ Παπᾶ ἡ Βρύση». Εἴη ἡ μνήμη αὐτοῦ αἰωνία!
Καί τώρα, ἀγαπητέ ὑποδιάκονε Χρύσανθε, πρόσελθε ἐν ταπεινώσει. Εἴσελθε εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, διά νά λάβῃς διά τῶν χειρῶν τῆς ἡμῶν Μετριότητος τήν πανσθενῆ χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί νά καταστῇς διάκονος τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας.