* * *
Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Ἐξοχώτατοι,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,
Ἐν ἑορτίῳ εὐφροσύνῃ καί βαθείᾳ κατανύξει, τελοῦμεν σήμερον, κατά τήν μεγάλην ἑορτήν τῶν Θεοφανείων, ἐν πληθούσῃ Ἐκκλησίᾳ καί ἐν πανηγυρικῇ ἀτμοσφαίρᾳ, εἰς τόν Πάνσεπτον Πατριαρχικόν Ναόν, τήν χειροτονίαν δύο ἀξίων τέκνων τῆς Μητρός Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας, μελῶν τῆς Ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Essex.
Ὁ Ἱερολογιώτατος διάκονος Ἀνδρέας Webster χειροτονεῖται εἰς πρεσβύτερον, ὁ δέ μοναχός Ἐφραίμ Περικλέους εἰς διάκονον. Ὁ πρῶτος ἔλαβεν ἐνταῦθα, πρό τετραετίας τήν ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων, τήν χάριν τοῦ πρώτου βαθμοῦ τῆς ἱερωσύνης. Μέ καταγωγήν ἐκ Σκωτίας, ἐσπούδασε τήν Θεολογίαν εἰς τά Πανεπιστήμια τοῦ Aberdeen, τῆς Γλασκώβης καί τοῦ Cambridge. Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἔγινε δεκτός εἰς τούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἀπό τό 2010 ἀνήκει εἰς τήν Μοναστικήν Ἀδελφότητα τοῦ Essex.
Ὁ Ὁσιώτατος μοναχός Ἐφραίμ, Κυπριακῆς καταγωγῆς, ἐγεννήθη εἰς τήν Μεγάλην Βρεταννίαν. Εἶναι τριτοετής φοιτητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τόν Αὔγουστον τοῦ 2022 ἐκάρη ρασοφόρος μοναχός εἰς τήν Μονήν τοῦ Essex, σήμερον δέ εἰσέρχεται εἰς τόν Ἱερόν Κλῆρον τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Ἡ Ἐκκλησία ἀποκτᾷ ἐν τῷ προσώπῳ τῶν χειροτονουμένων δύο νέους δυναμικούς ἐργάτας τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου. Ὅσοι ἐκλήθημεν νά διακονήσωμεν τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν ἐκ τῶν ἐπάλξεων τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, γνωρίζομεν ὅτι αὐτό τό «ἔργον διακονίας» ἀποτελεῖ ἁγίαν ἀποστολήν καί ὑπερβαίνει ἐν τῇ οὐσίᾳ του τά ἀνθρώπινα μέτρα. Ἡ ἱερωσύνη εἶναι «προσφορά τοῦ ἔχειν καί τοῦ εἶναι μας στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του, πάντοτε θυσία, ποτέ ἄνεσις».
Ὡς μοναχοί, οἱ δύο χειροτονούμενοι εἶναι ἤδη φορεῖς καί ἐκφρασταί τῆς ἐσχατολογικῆς ὁρμῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ὁ μοναχισμός εἶναι «μαρτυρία τοῦ μέλλοντος αἰῶνος», σχετικοποιεῖ τά ἐγκόσμια ἀπόλυτα καί διατηρεῖ ζῶσαν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας τήν «αἴσθησιν κατευθύνσεως». Αὐτήν τήν αἴσθησιν τρέφει ἐξόχως ὁ ἐσχατολογικός προσανατολισμός τῆς λατρευτικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἡ «καρδιά» τῆς ὁποίας εἶναι ἡ Θεία Εὐχαριστία. Μέ αὐτήν συνδέονται καί εἰς αὐτήν ἀναφέρονται ὅλαι αἱ δράσεις τῆς Ἐκκλησίας, ἡ κατήχησις, ἡ διδασκαλία καί τό κήρυγμα, ἡ ποιμαντική διακονία καί ἡ φιλανθρωπία, αἱ ὁποῖαι ἀποτελοῦν διαστάσεις τῆς «εὐχαριστιακῆς πραγματώσεώς» της. Ὁ Καθηγητής Ματζαρίδης γράφει: «Ἡ θεία Λειτουργία δέν τελειώνει μέσα στήν Ἐκκλησία, ἀλλά συνεχίζεται καί ἔξω ἀπό αὐτήν. Καί τότε μόνο ὁλοκληρώνεται ὁ σκοπός της γιά τόν κάθε πιστό, ὅταν διαποτίζει τή ζωή του ὄχι μόνο μέσα στόν ναό ἀλλά καί ἔξω ἀπό αὐτόν» (Γ. Μαντζαρίδη, Ὁδοιπορικό Θεολογικῆς Ἀνθρωπολογίας, Ἅγιον Ὄρος 2005, σ. 151). Ὄντως, μέ τήν Θείαν Λειτουργίαν ἡ Ἐκκλησία «λειτουργεῖ», ζῇ, κινεῖται καί ἐνεργεῖ ἐντός τοῦ κόσμου.
Αὐτήν τήν ἀλήθειαν ὀφείλετε νά ἀναδεικνύετε καί ὑμεῖς, προφιλέστατα τέκνα Ἀνδρέα καί Ἐφραίμ, διά τῆς παρουσίας καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς μαρτυρίας σας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι κοινότης προσώπων, «κοινωνία σχέσεων», καί δέν εἶναι δυνατόν νά λειτουργήσῃ ὡς ἀπρόσωπον σύνολον ἀτόμων. Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, ὁ μακαριστός πνευματικός ἡμῶν πατήρ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων νουθετεῖ νεοσεισερχόμενον εἰς τάς τάξεις τοῦ κλήρου διάκονον νά προσεγγίζῃ μέ ἀγάπην καί κατανόησιν τούς πιστούς, πρόσωπον πρός πρόσωπον καί συγκεκριμένως. Ὁ κληρικός, λέγει, «θά συγκινήσῃ καί θά κινήσῃ πρός δρᾶσιν τούς Χριστιανούς του, ἐάν τόν ἀγαπήσουν, καί θά τόν ἀγαπήσουν ἐάν τούς ἀγαπήσει. Πρέπει νά ὑπάρξῃ ἀμοιβαία κατανόησις καί στενή συνεργασία, ἡ ὁποία μόνον μέ ἀγάπην κατορθοῦται» (Ἀνέσπερον Φῶς ἐκ Φαναρίου, Ἀθῆναι 2022, σ. 381). Εἰς δέ νεοχειροτονούμενον πρεσβύτερον ὁ Γέροντας ἀπευθύνει τά ἑξῆς σοφά: «Γνώριζε καλά, ὅτι ὁ Χριστός διά σένα θά εἶναι ὁ πλησίον, ὁ συνάνθρωπος. … Ἄς εἶναι τό πρῶτο μέλημά σου ὁ ἄνθρωπος. Γενόμενος βοηθός καί συναντιλήπτωρ τοῦ πάσχοντος συνανθρώπου, γίνεσαι συνεργός Θεοῦ εἰς τό ἔργον τῆς σωτηρίας» (ὅ. π., σ. 391).
Τό εἶναι τοῦ κληρικοῦ εἶναι δῶρον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον ὀφείλομεν νά ζῶμεν ὡς σχέσιν μέ τόν συνάνθρωπον καί ὡς δωρεάν πρός τούς ἄλλους, ὡς ἀγάπην. Αὐτό εἶναι τό πλήρωμα τῆς ζωῆς, «τό ὑπέρτατο γεγονός, πού στεφανώνει τήν ἐλευθερία μας». Ὅπως τονίζει ὁ ἐν Ἁγίοις Προκάτοχος τῆς ἡμῶν Μετριότητος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ «προφήτης τῆς φιλανθρωπίας», «οὐ γάρ ἔστιν οὕτως ἱερεῖ πρέπουσα εὐχή ἑτέρα, ὡς τῶν ὑπέρ τῶν τοῦ λαοῦ καλῶν, πρό τῶν αὐτοῦ, προσιέναι καί ἐντυγχάνειν Θεῷ» (PG 62, 491). Ἡ Ὀρθόδοξος εὐσέβεια αὐτόν τόν ἱερέα τιμᾷ, τόν ἱερέα μέ εὐλάβειαν καί ἀγάπην μέ ἐσωτερικήν σχέσιν μέ τό ὑψηλόν λειτούργημά του.
Ἱερολογιώτατε διάκονε κύριε Ἀνδρέα,
Ὁσιώτατε μοναχέ κύριε Ἐφραίμ,
Ἀγάλλεται ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία, ἐντάσσουσα σήμερον ὑμᾶς εἰς τούς κόλπους της, δύο νέους κληρικούς προερχομένους ἐκ μιᾶς Μονῆς, ἡ ὁποία ἀκτινοβολεῖ τό πνεῦμα τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σωφρονίου τοῦ Ἁγιορείτου, μιᾶς «κορυφαίας ἐκκλησιαστικῆς φυσιογνωμίας», πού «ἔζησε καί παρουσίασε στήν πράξη τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ζωή μέ τήν θεολογική της πληρότητα». Ὡς ἐκφρασταί τοῦ πνεύματος τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, τοῦ «θεολόγου τῆς παγκοσμιότητος», καί ὡς μέλη τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καλεῖσθε νά ἀναδεικνύεσθε κήρυκες τῆς εἰρήνης, τῆς «εἰρήνης τοῦ Θεοῦ», τῆς «πάντα νοῦν ὑπερεχούσης» (Φιλιπ. δ΄, 7), καί, ἀντλοῦντες ἔμπνευσιν καί δύναμιν ἐξ αὐτῆς, πρόμαχοι τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου.
Ἅπαντες γνωρίζομεν ὅτι ἐν τῷ κόσμῳ ἡ εἰρήνη ποτέ δέν ὑπῆρξεν αὐτονόητος κατάστασις. Ἐνῷ οἱ πόλεμοι συνεχίζονται, αἱ προσπάθεαι εἰρηνεύσεως ἐκτυλίσσονται σήμερον ἄνευ ἀναφορᾶς εἰς τούς βαθυτέρους δεσμούς, οἱ ὁποῖοι προκύπτουν ἐκ τῆς πίστεως εἰς τήν κοινήν θείαν προέλευσιν καί τόν αἰώνιον προορισμόν τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀνθρωπότης ἔχει ἀνάγκην αὐτῆς τῆς ὐπερβατικῆς ἀναφορᾶς καί ἑνός πνευματικοῦ θεμελίου καί εἰς τήν ὑπόθεσιν τῆς εἰρήνης. Αὐτά ὀφείλει νά προσφέρῃ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία, ὡς ἀπεφάνθη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Κρήτης (Ἰούνιος, 2016), «θεωρεῖ καθῆκον αὐτῆς νά ἐπικροτῇ πᾶν ὅ,τι ἐξυπηρετεῖ πράγματι τήν εἰρήνην (Ρωμ. ιδ΄, 19) καί ἀνοίγει τήν ὁδόν πρός τήν δικαιοσύνην, τήν ἀδελφοσύνην, τήν ἀληθῆ ἐλευθερίαν καί τήν ἀμοιβαίαν ἀγάπην μεταξύ ὅλων τῶν τέκνων τοῦ ἑνός οὐρανίου Πατρός, ὡς καί μεταξύ ὅλων τῶν λαῶν τῶν ἀποτελούντων τήν ἑνιαίαν ἀνθρωπίνην οἰκογένειαν. Συμπάσχει δέ μεθ᾿ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἰς διάφορα μέρη τοῦ κόσμου στεροῦνται τῶν ἀγαθῶν τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης» (Ἡ ἀποστολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον, Γ΄, § 5). Καί εἰς τόν ἀγῶνα διά τήν εἰρήνην ἰσχύει ἡ θέσις τῆς Συνόδου ὅτι ἀπάντησις εἰς τά σοβαρά προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου «δέν εἶναι δυνατόν νά δοθῇ χωρίς μίαν πνευματικήν προσέγγισιν» (Ἐγκύκλιος, § 11).
Καί νῦν, διάκονε Ἀνδρέα, σέ προσκαλοῦμεν νά εἰσέλθῃς εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, διά νά λάβῃς τήν πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσαν καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσαν Θείαν Χάριν καί νά καταστῇς πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας καί οἰκονόμος τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ.
Σέ συνοδεύουν αἱ προσευχαί πάντων ἡμῶν. Πρόσελθε ἐν εἰρήνῃ, μετά φόβου Θεοῦ καί πίστεως κραταιᾶς, μετά συντριβῆς καί ταπεινώσεως. Δῶσε ἐν τῇ ὑπάρξει σου χῶρον εἰς τό λαλοῦν, ἐνεργοῦν καί διαιροῦν τά χαρίσματα Παράκλητον Πνεῦμα!