Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Τρανουπόλεως κύριε Γερμανέ, Ἀρχιερατικῶς Προϊστάμενε τῆς Περιφερείας Σταυροδρομίου,
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἐν Χριστῷ αδελφοί,
Ἐξοχώτατε κύριε Πρέσβυ τῆς Ἑλλάδος,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Λαέ τοῦ Θεοῦ ἠγαπημένε,
Δοξάζομεν τόν Παντοκράτορα Θεόν, τόν «Πατέρα τῶν οἰκτιρμῶν», τόν ἀποστείλαντα τόν προαιώνιον Αὐτοῦ Λόγον, τόν «Ἄγγελον τῆς μεγάλης Βουλῆς» Αὐτοῦ, σαρκωθέντα «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου», «εἰρήνην παρεχόμενον», Θεόν «μεθ᾿ ἡμῶν» καί «ὑπέρ ἡμῶν». Συνήχθημεν ἐπί τό αὐτό εἰς τόν πανίερον ἱστορικόν Ναόν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Σταυροδρομίου, τόν Καθεδρικόν Ναόν τῆς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως, διά νά λειτουργηθῶμεν, νά κοινωνήσωμεν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, νά συμπανηγυρίσωμεν τήν Εἴσοδον τῆς Πανάγνου εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, τό κομβικόν τοῦτο γεγονός τῆς σωτηριώδους ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας, καί νά προγευθῶμεν τῆς χαρμοσύνης τῶν Χριστουγέννων, συμψάλλοντες τό ἐξαίσιον ποίημα τοῦ τιμηθέντος ὑπό τοῦ πανδώρου Θεοῦ μέ τά «κάλλη τοῦ φθέγματος», ἐν Ἁγίοις Προκατόχου τῆς ἡμῶν Μετριότητος Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε, Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε, Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε».
Ὅταν τελῆται τό «μυστήριον τῶν μυστηρίων», ἡ Θεία Εὐχαριστία, τά πάντα πληροῦνται ἀναστασίμου φωτοχυσίας. Ὅλη ἡ Ἐκκλησία, ἀπ᾿ ἀρχῆς καί μέχρι τῶν Ἐσχάτων, μετά τῆς Ἁγιοπρώτου Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος τῷ Θεῷ εὐαρεστησάντων, μετέχει εἰς τήν ἀνεκλάλητον χαράν τῆς οὐρανίου Βασιλείας. Καμμία ἄλλη Ἐκκλησία ἤ χριστιανική Ὁμολογία δέν ἔχει αὐτό τό θεόσδοτον χάρισμα καί προνόμιον νά τελῇ τήν Θείαν Εὐχαριστίαν τόσον πανηγυρικῶς, νά ζῇ τήν παρουσίαν τῶν Ἐσχάτων τόσον συγκλονιστικῶς, νά γεύεται τήν Ἀνάστασιν καί τήν αἰωνιότητα τόσον ἐντόνως, ὅσον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.
Τό ἀναστάσιμον βίωμα τῶν Ὀρθοδόξων συνδέεται ἀρρήκτως μέ τό πρόσωπον τῆς Θεοτόκου καί τρέφεται ἀπό τήν χάριν Της. Ἡ ἀπεριόριστος τιμή πρός τήν «Μητέρα τῆς Ζωῆς» εἶναι βάσις καί περιεχόμενον τῆς πίστεως εἰς τό «ἀεί μυστήριον» τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Τό «Γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου» (Λουκ. α’, 38) τῆς Παναγίας εἰς τόν Ἄγγελον τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ διάνοιξις τῆς ὁδοῦ τῆς θεώσεως διά τόν ἄνθρωπον, ἡ ὁποία εἶναι πάντοτε γεγονός συνεργίας δύο ἐλευθεριῶν, τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς συγκαταθέσεως τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθής ἀπάντησις εἰς τάς ὑπαρξιακάς ἀναζητήσεις τοῦ ἀνθρώπου, ὁ αἰώνιος προορισμός του. «Ἀλλά τίς πλέον ἠγάπησε Θεόν; Τίς δέ ὑπό Θεοῦ πλέον ἠγαπήθη ταύτης;… Οὐ γάρ καθ᾿ ὁμοίωσιν μόνον ἐγένετο Θεοῦ, ἀλλά καί καθ᾿ ὁμοίωσιν ἀνθρώπου τόν Θεόν ἐποίησεν», θεολογεῖ ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς (Ὁμιλία ΝΓ’ εἰς τήν πρός τά Ἅγια τῶν Ἁγίων εἴσοδον καί τόν ἐν αὐτοῖς θεοειδῆ βίον τῆς πανυπεράγνου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ΕΠΕ ΙΑ’, σ. 340-342). Εἰς τήν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν καί εὐσέβειαν, ἡ ἀναφορά εἰς τήν Θεοτόκον εἶναι κεφάλαιον τῆς Χριστολογίας.
Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ καί ἐν ἑορτίῳ ἀτμοσφαίρᾳ, συνήλθομεν ἡμεῖς ἅπαντες οἱ ἐν τῇ Πόλει τοῦ Κωνσταντίνου φρουροί τῶν πατρῴων παραδόσεων, τοῦ τόπου καί τοῦ τρόπου τοῦ βίου τῆς Ὁμογενείας, οἱ «ὀλίγοι» ἀλλά ἀρκετοί, δυνατοί καί ἀποφασισμένοι νά κρατῶμεν ἀνοικτούς τούς ναούς καί τά προσκυνήματά μας, ἐν λειτουργίᾳ τά ἱδρύματα καί τά σχολεῖα μας, νά καλλιεργῶμεν καί νά διασώζωμεν τάς παραδόσεις τοῦ Γένους, τήν ἀρχοντιάν τῆς «πονεμένης Ρωμιοσύνης». Σήμερον εὑρίσκονται ἀνάμεσά μας, συμπροσεύχονται καί συμπανηγυρίζουν, αἱ ψυχαί τῶν μυριάδων προγόνων μας καί μᾶς παροτρύνουν νά μή ἐγκαταλείψωμεν τόν καλόν ἀγῶνα τῆς διασώσεως τῆς παρουσίας καί τῆς μαρτυρίας τῆς πολίτικης Ρωμιοσύνης εἰς τήν φυσικήν καί ἱστορικήν κοιτίδα της.
Καί ἡμεῖς ἀπαντῶμεν ὁμοθυμαδόν καί γεγονυίᾳ τῇ φωνῇ:
Παραμένομεν εἰς τά «ἁγιασμένα χώματα», διότι ἐδῶ εἶναι ἡ Πόλις τῆς Παναγίας τῆς Παμμακαρίστου, ἡ Πόλις τῶν Πατέρων ἡμῶν, τό πάνσεπτον Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας.
Συνεχίζομεν ἐδῶ, διότι ἐδῶ ἐγεννήθημεν, ἐδῶ εἶναι ἡ πατρίς μας, ἐδῶ εἶναι τά πάντα γνώριμα καί οἰκεῖα δι᾿ ἡμᾶς. Ἀγαπῶμεν τά πάντα, ἐπειδή τά γνωρίζομεν, καί τά γνωρίζομεν ἐπειδή τά ἀγαπῶμεν.
Ἐμμένομεν, διότι ἐδῶ εὑρίσκεται ἡ ἱστορία μας, τό παρόν καί τό μέλλον μας, τά ἀχνάρια καί τό ἄρωμα τοῦ πολιτισμοῦ μας, διότι ἐδῶ δέν εἴμεθα ξένοι καί τίποτε δέν μᾶς εἶναι ξένον καί ἀλλότριον.
Μένομεν καί ἀγωνιζόμεθα, διότι αὐτό εἶναι ἡ ἀμετάκλητος ἀπόφασίς μας, διότι θέλομεν νά φυλάσσωμεν Θερμοπύλας, «ποτέ ἀπό τό χρέος μή κινοῦντες».
Παραμένομεν εἰς τήν Πόλιν μας, διότι πιστεύομεν εἰς τήν πρόνοιαν τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ. Ἐδῶ μᾶς ἔταξεν ὁ Κύριος, καί γνωρίζομεν ὅτι «τοῖς ἀγαπῶσι τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. η’, 28).
Συνεχίζομεν «θαρροῦντες πάντοτε» (Β’ Κορ. ε’, 6), καί καλοῦμεν τούς ἐν τῇ ξένῃ ὁμογενεῖς ὄχι ἁπλῶς νά μή λησμονοῦν τήν Πόλιν των, ἀλλά νά ἐπιστρέψουν εἰς τά πάτρια, ὅπου ἡ ζωή των θά ἀποκτήσῃ νόημα ἀπροσμέτρητον, θά ἀνοίξουν εἰς αὐτούς νέοι ὁρίζοντες ὑπαρξιακῆς πληρότητος. Ἀπευθυνόμενοι δέ, κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν, πρός τούς νέους μας, οἱ ὁποῖοι ἐγεννήθησαν ἀλλαχοῦ, λέγομεν ὅτι πρέπει νά ἀνακαλύψουν τάς ρίζας των, νά κατανοήσουν ὅτι ἀποτελεῖ μέγα προνόμιον δι᾿ αὐτούς νά εἶναι συνειδητά μέλη τῆς Ὁμογενείας, νά μετέχουν εἰς τάς περιπετείας της, νά συμβάλλουν εἰς τούς ἀγῶνας της.
Ζῇ ἡ Ὁμογένεια μέ πνευματικόν Κέντρον τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, τό σέμνωμα τοῦ Γένους. Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ἀσκεῖ τήν διορθόδοξον, τήν διαχριστιανικήν, τήν διαθρησκειακήν, τήν εἰρηνοποιόν οἰκουμενικήν ἀποστολήν της, δίδει τήν μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐλπίδος, ἐνώπιον τῶν σημείων τῶν καιρῶν, ταυτοχρόνως δέ μεριμνᾷ ἀνυστάκτως διά τά ἐνταῦθα καί ἐν ἁπάσῃ τῇ δεσποτείᾳ Κυρίου τέκνα της, διά τήν διαποίμανσιν καί τήν κατά Χριστόν οἰκοδομήν των.
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἐχειροτονήσαμεν σήμερον εἰς διάκονον τόν κύριον Νικηφόρον Ταλιαδοῦρον, θεολόγον, εὐλαβῆ καί φερέλπιδα νέον ἐξ Ἴμβρου, ὁ ὁποῖος συντόμως θά λάβῃ τήν χάριν καί τοῦ δευτέρου βαθμοῦ τῆς ἱερωσύνης διά νά ὑπηρετήσῃ ὡς ἱερεύς τήν Ἐκκλησίαν. Ἡ μεγαλώνυμος Κοινότης Σταυροδρομίου ἀπέκτησε πρότριτα, εἰς τό πρόσωπον τοῦ Θεοφιλεστάτου Τράλλεων Βενιαμίν, ἕνα δυναμικόν Βοηθόν Ἐπίσκοπον τοῦ Ἀρχιερατικῶς Προϊσταμένου τῆς Περιφερείας ταύτης, τοῦ φιλανθρώπου, φιλογενοῦς καί παραδοσιακοῦ, φιλτάτου καί προσφιλεστάτου ἡμῖν Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Τρανουπόλεως κυρίου Γερμανοῦ.
Πρός ὑμᾶς στρεφόμεθα, ἅγιε ἀδελφέ, περαίνοντες τόν λόγον, διά νά ἐκφράσωμεν τήν Πατριαρχικήν εὐαρέσκειάν μας δι᾿ ὅσα πολύτιμα καί ἀξιάγαστα προσφέρετε ἐπί μακρόν χρόνον εἰς τόν ἐν τῇ Περιφερείᾳ σας λαόν τοῦ Θεοῦ. Σᾶς εὐχαριστοῦμεν καί σᾶς συγχαίρομεν, Ἱερώτατε ἀδελφέ. Ὁ Θεός τῆς ἀγάπης νά εὐλογῇ τήν χρηστόκαρπον διακονίαν σας καί νά σᾶς χαρίζῃ ὑγείαν ἀκλόνητον.
Ἔπαινον ἀπευθύνομεν καί πρός τόν ἱερατικῶς προϊστάμενον τῆς ἐνορίας τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Σταυροδρομίου π. Δημήτριον Μαγιόγλου διά τήν ὁλόθυμον ἀφοσίωσίν του εἰς τό πνευματικόν ἔργον του. Θερμάς εὐχαριστίας καί τά Πατριαρχικά συγχαρητήριά μας ἐκφράζομεν πρός τόν δραστήριον καί ἀποτελεσματικόν Πρόεδρον τῆς Κοινότητος Σταυροδρομίου κύριον Γεώργιον Παπαλιάρην, δι᾿ ὅσα ἀόκνως καί θυσιαστικῶς προσφέρει εἰς τά κοινοτικά πράγματα. Ἐπαινοῦμεν καί τήν ἀρίστην συνεργασίαν αὐτοῦ μέ τόν Ἅγιον Τρανουπόλεως καί μέ τούς συναδέλφους του Ἐπιτρόπους, πρός τούς ὁποίους, ἐπίσης, ἐκφράζομεν πολλάς καί εἰλικρινεῖς εὐχαριστίας. Τέλος, συγχαίρομεν ὁλοθύμως πάντας τούς καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον στηρίζοντας καί διακονοῦντας τήν μεγαλώνυμον Κοινότητα Σταυροδρομίου.
Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, ἀπονέμομεν εἰς ὅλους σας, εἰς τούς οἰκείους σας καί εἰς ὁλόκληρον τήν Ὁμογένειαν, τήν Πατριαρχικήν μας εὐλογίαν, καί ἐπικαλούμεθα ἐφ᾿ ὑμᾶς, πρεσβείαις τῆς Πανυμνήτου Μητρός τοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου, τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ.
Καλωσορίζομεν τόν νέον Πρέσβυν τῆς Ἑλλάδος ἐν Τουρκίᾳ, Ἐξοχώτατον κύριον Μιχαήλ-Χρῆστον Διάμεσην, καί τοῦ εὐχόμεθα καλήν καί καρποφόρον θητείαν, ἐπ᾽ ἀγαθῷ τῶν δύο γειτόνων καί συμμάχων χωρῶν καί τῶν λαῶν των. Τό Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον εὐλογεῖ κάθε προσπάθειαν περαιτέρω προσεγγίσεως καί συνεργασίας των, διά τήν εἰρήνην καί τήν εὐστάθειαν εἰς τήν περιοχήν.
Ἰδιαίτερον χαιρετισμόν τιμῆς καί ἀγάπης ἀπευθύνομεν πρός τά συμπροσευχόμενα μέλη τῆς Διακομματικῆς ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐπιτροπῆς Ἑλληνισμοῦ τῆς Διασπορᾶς τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, ὑπό τήν προεδρείαν τοῦ Ἐξοχωτάτου κυρίου Σάββα Ἀναστασιάδου, καί ἀποστέλλομεν δι᾽ αὐτῶν τήν στοργικήν εὐλογίαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας πρός ἅπαντας τούς βουλευτάς τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου, εὐχόμενοι τό «ὡς εὖ παρέστητε» καί εἰς τόν παρόντα κύριον Κωνσταντῖνον Γκιουλέκαν, Πρόεδρον τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν καί Ἀμύνης.
Καί, ὅπως θά ἔλεγον καί ἐκεῖνοι, last but not least, εὐλογοῦμεν μέ ἐγκαρδιότητα καί ἀγάπην πολλήν τούς ἐκ τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἐντιμολογιωτάτους Ἄρχοντας ὀφφικιαλίους, ἐλθόντας προσκυνηματικῶς εἰς τάς αὐλάς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἡγουμένου τοῦ νέου ποιμενάρχου αὐτῶν, Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κυρίου Ἐλπιδοφόρου, καί τούς εὐχαριστοῦμεν διά τήν ἀφοσίωσίν των πρός τό Πατριαρχεῖον μας καί τήν ὑποστήριξιν τοῦ ἔργου καί τῆς διακονίας αὐτοῦ.
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα εἰς ὅλους, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ προσφιλέστατα!