Ἀγαπητέ Ὑποδιάκονε Βασίλειε,
Ἀσφαλῶς δοξάζεις καί εὐχαριστεῖς τόν Θεόν διά τήν σημερινήν μεγάλην στιγμήν τῆς ζωῆς σου. Ὅμως Τόν εὐχαριστοῦμεν μυχόθεν καί ἡμεῖς ἅπαντες ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, διότι μέσα εἰς τήν μαστίζουσαν ἡμᾶς λειψανδρίαν, λόγῳ τῆς ἀδίκου συρρικνώσεως τῆς ἐνταῦθα ὁμογενείας, μᾶς ἀπέστειλεν ἕνα ἀκόμη εὐέλπιδα κληρικόν διά νά διακονήσῃ ἐν τῇ Πατριαρχικῇ αὐλῇ καί ἀπό αὐτῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ Πρωτοθρόνῳ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ. Ὄντως, δύναται ὁ Θεός καί ἐκ τῶν λίθων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ!
Ἐγεννήθης καί ἠνδρώθης μέσα εἰς μίαν λευιτικήν οἰκογένειαν πού εὐωδιάζει θυμίαμα καί εὐσέβειαν καί Πολίτικη ἀρχοντιά. Οἰκογένεια Ρωμαίηκη καί Κωνσταντινουπολίτικη. Καί ἀφοῦ ἔμαθες τά πρῶτα γράμματα ἐδῶ ἐπορεύθης εἰς τήν πέραν τοῦ Ἀτλαντικοῦ καί ἐφοίτησες καί ἀπεφοίτησες ἀπό τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης. Τό παρελθόν θέρος μετέβης εἰς τήν Ἰταλίαν, τῇ ὑποδείξει καί προτροπῇ τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, καί ἤρχισες τήν ἐκμάθησιν τῆς γλυκείας καί εὐήχου ἰταλικῆς γλώσσης μέ λαμπράς προόδους εἰς τό τέλος τῆς ἐκεῖ τριμήνου φοιτήσεως.
Ἄλλαις λέξεσιν, εἶσαι προσοντοῦχος καί, ὡς εἴπομεν, εὔελπις κληρικός, στρατευόμενος, κατόπιν προσευχῆς καί σκέψεως πολλῆς, εἰς τήν ὑπηρεσίαν τοῦ μεγάλου Βασιλέως Χριστοῦ, τόν ὁποῖον θά ὑμνῇς καί θά μεγαλύνῃς μέ τήν καλλιφωνίαν πού Ἐκεῖνος σέ ἐχάρισε.
Ὅμως, λίαν ἀγαπητέ υἱέ κατά πνεῦμα, ὅλα αὐτά τά προσόντα καί τά ἐφόδια, μέ τά ὁποῖα προσῆλθες ζητῶν ἵνα λάβῃς τήν χάριν, εἶναι μηδαμινά ἐμπρός εἰς αὐτά τά ὁποῖα θά διδαχθῇς καί θά πλουτήσῃς ἐδῶ εἰς τό Μέγα Μοναστήρι τῆς Ὀρθοδοξίας, τό Πανδιδακτήριον, τό καταγώγιον συμπεπυκνωμένης σοφίας καί ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας καί λιπαρᾶς παιδείας, ἱερᾶς τε καί θύραθεν, καί εὐρέων ὁριζόντων καί ὁραμάτων διά τήν Ὀρθοδοξίαν καί τήν ἀνθρωπότητα· ἐδῶ ὅπου γενεαί γενεῶν προγόνων καί προκατόχων ἡμῶν «ἤθλησαν νομίμως» καί γενναίως, καρτερικῶς καί θυσιαστικῶς, ἐμπόνως καί μαρτυρικῶς, καί ἀφῆκαν εἰς ἡμᾶς τούς μεταγενεστέρους τήν παρακαταθήκην ἵνα τοῖς ἴχνεσιν αὐτῶν ἀκολουθήσωμεν καί μιμηθῶμεν τό παράδειγμά των καί, καλῶς ἀγωνιζόμενοι, παραδώσωμεν καί ἡμεῖς τήν σκυτάλην εἰς τάς μεθ᾿ ἡμᾶς γενεάς τῶν ἱερολοχιτῶν καί συνεχίζηται τοιουτοτρόπως ἐνταῦθα ἡ ἱστορία, ἡ διακονία, ἡ μαρτυρία, ἡ παρουσία, ἡ δόξα καί τό μαρτύριον τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν καί τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων.
Σοί δίδομεν τό ὄνομα τοῦ κορυφαίου τῶν Ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων Βαρνάβαν σέ ὀνομάζομεν, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον «υἱός παρακλήσεως». Διότι ὁ ἀπό τῆς σήμερον οὐράνιος προστάτης σου, ὁ λευίτης Βαρνάβας, ὑπῆρξε παρακαλῶν καί παραμυθῶν καί παρηγορῶν τούς ἐν ἀνάγκαις ἄλλως τε καί οἰκονομικῶς. Τόν ἐμιμήθη πλήρως πλήν ἄλλων καί ὁ Μέγας Βασίλειος, μέ τοῦ ὁποίου τό ὄνομα ἐτιμήθης κατά τό βάπτισμα. Ἔχεις, λοιπόν, δύο πάτρωνας πού θά σέ ἐμπνέουν καί θά σέ ὁδηγοῦν νά κάμῃς ἔργον φιλανθρωπίας, ἔργον κοινωνικόν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, νά συνεχίζῃς τήν λειτουργίαν μετά τήν Λειτουργίαν.
Καί κάτι ἀκόμη: ὁ Βαρνάβας ἦτο Κύπριος τήν καταγωγήν, ὅπερ ἐξηγεῖ – λέγει ὁ συναξαριστής – τό φιλελεύθερον καί οἰκουμενικόν πνεῦμα μέ τό ὁποῖον ἀντίκρυζε τήν νέαν χριστιανικήν θρησκείαν. Τοῦτο ἐξηγεῖται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι ἦτο συμφοιτητής τοῦ Παύλου παρά τούς πόδας Γαμαλιήλ.
Ἀμφότεροι, Παῦλος καί Βαρνάβας, ἦλθαν καί εἰς τήν Μικράν Ἀσίαν καί περιώδευσαν τήν Παμφυλίαν, τήν Πισιδίαν καί τήν Λυκαονίαν, ἱδρύοντες Χριστιανικάς Κοινότητας παρά τήν ἰσχυράν ἀντίδρασιν τῶν πολυπληθῶν ἐκεῖ ἰουδαίων ἐμπόρων.
Μακαριώτατε ἅγιε Ἀλεξανδρείας, πού μᾶς τιμᾶτε σήμερον μέ τήν ὑψηλήν παρουσίαν Σας διά τήν ὁποίαν Σᾶς εὐχαριστοῦμεν ὁλοθύμως, λέγουν τά ἱερά βιβλία μας ὅτι ὁ Βαρνάβας προητοίμασε τήν Ἀλεξάνδρειαν τῷ Μάρκῳ, ὅπως προητοίμασε καί τήν Ἀντιόχειαν καί τήν Ρώμην τῷ Σίμωνι Πέτρῳ.
Φίλτατε ἀδελφέ ἅγιε Κωνσταντίας καί Ἀμμοχώστου, ἡ πατρίς σας ἡ μεγαλόνησος Κύπρος ἠμπορεῖ νά ὑπερηφανεύεται διά τόν Βαρνάβαν της ὡς γενέτειρά του καί ὡς κατέχουσα τά θαυματουργά λείψανά του.
Καί σύ, Βασίλειε – Βαρνάβα, νά ὑπερηφανεύεσαι καί νά καυχᾶσαι διά τό νέον ἀποστολικόν ὄνομα σου, νά τό τιμᾷς μέ τήν βιοτήν καί τήν διακονίαν σου καί νά ἔχῃς πάντοτε, κατά τό πρότυπον τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, φιλάνθρωπον διάθεσιν, ἱεραποστολικόν ζῆλον καί εὐρύ οἰκουμενικόν πνεῦμα, τό πνεῦμα ἀκριβῶς τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Μεγάλης ταύτης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία, χάριτι Θεοῦ, σέ ὑποδέχεται σήμερον, ἡμέραν ἐπιφανῆ τῆς Θρονικῆς της ἑορτῆς, σέ ἀσπάζεται, σέ υἱοθετεῖ καί σέ ἐναγκαλίζεται, μέ τήν εὐχήν νά ἀναδειχθῇς ἄξιος καί γενναῖος στρατιώτης αὐτῆς καί τοῦ Δομήτορός της Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, «δι᾿ ὅν τά πάντα καί δι᾿ οὗ τά πάντα» (Ἑβρ. β’, 10). Ἀμήν.