Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως κύριε Βαρνάβα, Ποιμενάρχα τῆς Θεοσώστου Ἐπαρχίας,
Ἐξοχώτατε κύριε Ὑπουργέ,
Ἐκλεκτοί αὐτάδελφοι κύριοι Παπαγεωργίου,
Ἐντιμότατε κύριε Βασίλειε Παπᾶ, Πρόεδρε τοῦ Νοσοκομείου Παπαγεωργίου,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
«Κύριος ἔκτισεν ἐκ γῆς φάρμακα, καί ἀνήρ φρόνιμος οὐ προσοχθιεῖ αὐτοῖς. Οὐκ ἀπό ξύλου ἐγλυκάνθη ὕδωρ εἰς τό γνωσθῆναι τήν ἰσχύν αὐτοῦ; καί αὐτός ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ· ἐν αὐτοῖς ἐθεράπευσε καί ἦρε τόν πόνον αὐτοῦ…». (Σοφ.Σειρ. λη΄, 4-7)
Διά τῶν λόγων τούτων, ἡ Θεόπνευστος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης Γραφή ἀναφέρεται εἰς τόν θεσμόν καί εἰς τήν ἰδιότητα τοῦ ἰατροῦ, ὡς καί εἰς τήν σπουδαιοτάτην ἐπιστήμην τῆς ἰατρικῆς. Ὁμολογουμένως, οὐδείς τῶν ἀπογόνων τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας ὑπάρχει ἄγευστος τό μέν τῆς πικρίας τῆς ἀσθενείας, τό δέ τῆς ὠφελείας ἐκ τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης. Ἡ ἀσθένεια, ἀπόρροια τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, οὐδένα ἐξαιρεῖ, ἐπισκεπτομένη πάντα ἄνθρωπον κατά τήν διάρκειαν τοῦ βίου του, εἰς πᾶσαν ἡλικίαν, μέ ἐλαφράν ἤ βαρεῖαν μορφήν. Εἰς αὐτήν τήν δοκιμασίαν ἅπαντες ἐπισκεπτόμεθα τούς ἰατρούς καί τά νοσοκομεῖα, καί λαμβάνομεν τά κατά περίπτωσιν φάρμακα, ὑπείκοντες εἰς τάς ἰατρικάς ὁδηγίας.
Ὁ πιστός Χριστιανός προσπαθεῖ, καταβάλλει ἀγῶνα καί ἀντιμετωπίζει μέ καρτερίαν καί ὑπομονήν, πίστιν καί ἐλπίδα, τήν ἀσθένειαν ὡς «παραχώρησιν Θεοῦ». Δέν εἶναι εὔκολον. Εἶναι ὄντως πολύ δύσκολον νά ἀποδεχθῇ μέ χριστιανικόν φρόνημα τάς ἀσθενείας, ἰδιαιτέρως δέ τάς δυσθεραπεύτους τοιαύτας. Ὅμως, ἡ διαδικασία αὕτη πλειστάκις ἀλλοιώνει ἐπ᾽ ἀγαθῷ τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου, διότι μέσῳ μιᾶς ἀσθενείας κατακτῶνται ἀρεταί, ὡς αἱ τῆς ταπεινώσεως, τῆς συγχωρητικότητος, τῆς ἀνεξικακίας, αἱ ὁποῖαι, ἐν ἀλλοίᾳ περιπτώσει, δέν θά ἠδύναντο νά ἀποκαλυφθοῦν εἰς τήν καθημερινότητα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.
Ἡ Ἐκκλησία, ἀναγνωρίζουσα τό ἐπαχθές τῆς ἀσθενείας, εὔχεται ἐντόνως ὑπέρ τῆς ὑγιείας τῶν ἀνθρώπων, ψυχικῆς καί σωματικῆς, καί βοηθεῖ τό ἔργον κάθε ἐννόμου καί συντεταγμένης Πολιτείας, ὄχι μόνον μέ προσευχάς καί δεήσεις ἀλλά καί μέ ἔργα κοινωνικῆς εὐποιΐας, μέ Ἱδρύματα, μέ νοσοκομεῖα, μέ συλλόγους καί ἀδελφότητας, μέ ξενῶνας, μέ θυσιαστικάς ἐνεργείας προσώπων. Παράδειγμα πρός τοῦτο, ἀποτελεῖ καί ἡ καθ᾽ ἡμᾶς θεόσωστος Ἐπαρχία Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως, ἡ ὁποία, ἔχουσα ἐπί κεφαλῆς τόν φιλεύσπλαχνον Ποιμενάρχην αὐτῆς καί ἀγαπητόν ἐν Χριστῷ ἀδελφόν κύριον Βαρνάβαν, ἔχει ὀργανώσει μίαν θαυμασίαν πρόνοιαν διά νοσηλευομένους, ἀλλά καί διά τούς οἰκιακούς αὐτῶν, ἀφ᾿ ἑνός μέν διαθέτουσα ξενῶνα ὑποδοχῆς καί φιλοξενίας τῶν συγγενῶν τῶν νοσηλευομένων, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ προσφέρουσα διά τῶν στελεχῶν τῆς Ἀδελφότητος «Κασσιανή ἡ Ὑμνογράφος», προεστώσης τῆς Εὐγενεστάτης κυρίας Μαρίας Χαραλαμπίδου, ἀνυπολογίστου ἀξίας πνευματικόν, ἠθικόν καί ὑλικόν ὑποστηρικτικόν ἔργον πρός τούς ἀσθενεῖς καί πάσχοντας ἀδελφούς ἡμῶν.
Σήμερον, ὅμως, ὁπότε καί κατά συγκυρίαν ἀγαθήν ἑορτάζομεν τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ τοῦ Ἰατροῦ, ἤλθομεν εἰς τοῦτο τό λαμπρόν νοσηλευτικόν καθίδρυμα, διά νά τιμήσωμεν τήν συμπλήρωσιν εἴκοσι ἐτῶν ἀπό τῆς ἱδρύσεως αὐτοῦ. Εἴκοσι ἔτη κουφισμοῦ τοῦ ἀνθρωπίνου πόνου, θεραπείας τῶν ποικίλων ἀσθενειῶν. Τό Νοσοκομεῖον «Παπαγεωργίου» κατέστη ἕνα ἔγκριτον θεραπευτήριον, ὄχι μόνον τῇ μερίμνῃ καί, πάντοτε, ὑπό τάς προϋποθέσεις καί τούς ὅρους τῆς Πολιτείας, ἀλλά κυρίως διά τῆς αὐτοπροσφορᾶς τῶν ἐργαζομένων ἐν αὐτῷ Διοικητῶν, Διευθυντῶν, ἰατρῶν καί νοσηλευτῶν. Τό Νοσοκομεῖον τοῦτο θά ἔλεγε κανείς ὅτι εἶναι ἕνας σπόγγος, ὅστις σπογγίζει τά δάκρυα τόσον τοῦ πόνου, ὅσον καί αὐτά τῆς χαρᾶς, μετά τό εὐχάριστον γεγονός τῆς γεννήσεως, δροσίζει μέ τήν ἀγωγήν τήν θέρμην τοῦ πυρετοῦ, ἀπορροφᾶ τόν ἱδρῶτα τῆς ἀγωνίας ἐκ τῆς ἀναμονῆς τῶν ἰατρικῶν ἐξετάσεων. Συναισθήματα πόνου, ἀγωνίας, χαρᾶς, ἐντόνου προσμονῆς, ὅλα ἀναμεμειγμένα εἰς τοῦτο τό θεραπευτήριον, ὅπου ὁ ἄνθρωπος πολλάκις δοκιμάζει τά προσωπικά αὐτοῦ ὅρια καί παλαίει εἰς τάς ἀκρωρείας τῆς πίστεώς του.
Ἐρχόμεθα ἀπό τό Φανάριον, τήν δεξαμενήν ὅλων τῶν συναισθημάτων, τῶν δακρύων χαρᾶς καί λύπης τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους, διά νά συμπαρασταθῶμεν εἰς τούς νοσηλευομένους ἀδελφούς μας, νά τούς δώσωμεν τό χέρι μας, νά τούς εἴπωμεν: «Παιδιά μας, εἴμεθα ἐδῶ, ὁ Πατριάρχης καί πατέρας σας. Μή χάνετε τήν πίστιν καί τό θάρρος σας». Ἤλθομεν, διότι αἰσθανόμεθα ἐν ἑαυτοῖς τήν ἀνάγκην νά δώσωμεν εἰς ὅλους κουράγιο καί αἰσιοδοξίαν, νά σκορπίσωμεν τάς εὐλογίας τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου καί τῆς Ἁγίας Εὐφημίας τῆς πανευφήμου, τῶν θαυματουργῶν προστατῶν μας, νά ράνωμεν τά πρόσωπα αὐτῶν μέ τά Πολίτικα ἁγιάσματα τῆς Παναγίας μας, εἰς τήν ὁποίαν ἐσυνήθιζεν ἀπό αἰώνων νά καταφεύγῃ, προσμένων τό θαῦμα, ὁ Ρωμιός. Ἤλθομεν, διά νά ἴδωμεν τά δοκιμαζόμενα πρόσωπα τῶν ἀσθενούντων ἀδελφῶν μας καί νά σταθοῦμε παρά τό προσκεφάλαιόν των.
Ἤλθομεν, ἐπίσης, διά νά ἐκφράσωμεν τά συγχαρητήρια καί τήν Πατριαρχικήν μας εὐαρέσκειαν πρός ὅλους τούς ἰθύνοντας καί τούς ἐργαζομένους καί δαπανωμένους ὑπέρ τῆς εὐρύθμου λειτουργίας καί προσφορᾶς καί τοῦ Νοσοκομείου τούτου. Εἶσθε, τεκνία μας, οἱ ἀφανεῖς ἥρωες, διότι διά τῶν χειρῶν σας ἅπαντες ἔχομεν κουφισθῆ εἰς τάς ἀσθενείας μας. Εἴμεθα εὐγνώμονες πρός τε τούς ἰατρούς καί πρός τούς νοσηλευτάς, ἀλλά καί πρός τό διοικητικόν προσωπικόν τῶν θεραπευτηρίων δι᾽ ὅλους τούς κόπους σας, δι᾽ ὅλας τάς προσπαθείας σας, δι’ ὅλα ὅσα προσφέρετε καθ᾽ ἡμέραν καί κατά νύκτα εἰς ἕνα ἕκαστον ἐξ ἡμῶν.
Εὐλογοῦμεν, ὅθεν, ἐκ μέσης καρδίας τό Νοσοκομεῖον «Παπαγεωργίου» τῆς Θεσσαλονίκης διά τό ἐπιτελούμενον ἐν αὐτῷ ἰατρικόν τε καὶ κοινωνικόν ἔργον, καί αἰσθανόμεθα χαράν διά τήν κοινωνίαν τῶν προσώπων, ἀλλά καί διότι ἐκπληροῦμεν, κατά τό μέτρον τῶν δυνάμεών μας, τό Κυριακόν λόγιον «ἠσθένησα, καί ἐπεσκέψασθέ με», βέβαιοι ὄντες ὅτι «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσαμεν ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν Αὐτοῦ τῶν ἐλαχίστων, τῷ Κυρίῳ ἐποιήσαμεν», (πρβλ Ματθ. κε΄, 40). Ἡ ἰατρική χάρις καί εὐλογία τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ τῶν Πατέρων μας εὐχόμεθα ὁλοκαρδίως νά σκέπῃ θεραπευτικῶς καί τοῦτο τό ἅγιον, τολμῶμεν νά εἴπωμεν, καθίδρυμα, ἀλλά καί νά φωτίζῃ τούς ὑπευθύνους συνόλου τοῦ θεραπευτικοῦ καί ἰατρικοῦ συστήματος, ὥστε νά ἐργάζωνται ἀενάως ἐν χαρᾷ ὑπέρ τῶν πασχόντων ἀδελφῶν μας.
Ἡ εὐλογία τοῦ Ἰατροῦ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ νά εἶναι μαζί σας, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ.
Πολλά τά ἔτη τοῦ Νοσοκομείου, καί πάντα μέ…ὑγιεία!