ΛΟΓΟΣ ΝΟΥΘΕΤΗΡΙΟΣ

τῆς Α.Θ. Παναγιότητος 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου 

κατά τάς χειροτονίας 

εἰς Ἐπίσκοπον τοῦ Μητροπολίτου Σελευκείας κ. Θεοδώρου

καί εἰς πρεσβύτερον τοῦ Διακόνου κ. Βοσπορίου, 

Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου 

 (Φανάριον, 25 Δεκεμβρίου 2023)

*  * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί εὐλογημένα τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ἑορτάζομεν σήμερον ἀγαλλόμενοι τό «πᾶσαν ἔννοιαν ἐκπλῆττον καί συνέχον» μέγα θαῦμα τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ προαιωνίου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός, τό «ἀεί μυστήριον» τῆς θεανθρωπότητος. Ὁλόκληρος ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ πίστις, τά ἅγια μυστήρια, τό ἦθος, ἡ ποιμαντική διακονία, ὁ πολιτισμός της, ἐκφράζουν αὐτήν τήν ἀλήθειαν. Ἡ Ἐκκλησία κατεδίκασε τάς δύο μεγάλας αἱρέσεις, αἱ ὁποῖαι ἠρνοῦντο τήν θεανθρωπότητα, δηλαδή τόν νεστοριανισμόν καί τόν μονοφυσιτισμόν, μέ ὅλας τάς παραλλαγάς των. Τό δόγμα τῆς Χαλκηδόνος, ἡ ἕνωσις δηλαδή καί ἡ ἀλληλοπεριχώρησις ἐν τῷ ἑνί προσώπῳ τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ τῆς θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως», κατέστη ὁ ἀμετακίνητος κανών τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις της. 

Ὁμοῦ μετά τῆς χαρᾶς τῆς βιώσεως τῆς θείας φιλανθρωπίας καί τῆς πανσωστικῆς παρουσίας τοῦ Θεανθρώπου, ἡ ὁποία πληροῖ τά σύμπαντα καί τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία βιοῖ σήμερον καί μίαν ἄλλην μεγάλην χαράν καί εὐφροσύνην: τήν ἀπόκτησιν ἑνός νέου ἀξίου Ἀρχιερέως ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐψηφισμένου Μητροπολίτου Σελευκείας κυρίου Θεοδώρου καί τήν χειροτονίαν τοῦ διακόνου Βοσπορίου εἰς πρεσβύτερον, ἀναλαμβάνοντος τήν πολυεύθυνον θέσιν τοῦ Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου. 

Θεοφιλέστατε καί ἀγαπητέ Ἐψηφισμένε Μητροπολῖτα Σελευκείας κύριε Θεόδωρε,

Ὡμίλησεν ἡ θεία χάρις καί σέ ἐξέλεξε, διά τῶν κανονικῶν ψήφων τῶν Ἱερωτάτων Παρέδρων τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, καθ᾿ ὁμοφωνίαν εἰς Ἐπίσκοπον καί Μητροπολίτην Σελευκείας.

Εἶσαι γόνος τῆς ἡρωϊκῆς καί ἁγιοτόκου Κρήτης. Ἐκεῖ ἠνδρώθης. Εἰς τήν Ἀνωτέραν Ἐκκλησιαστικήν Σχολήν Κρήτης ἐφοίτησες. Ἐκεῖ κατεστάθης ἀδελφός τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Ἀγκαράθου. Εἰς τήν Κρήτην ἐχειροτονήθης διάκονος ὑπό τοῦ συλλειτουργοῦντος σήμερον μεθ᾿ ἡμῶν Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἀρκαλοχωρίου κυρίου Ἀνδρέου. Κατά τό ἔτος 2005 ἦλθες εἰς τήν Πόλιν τοῦ Κωνσταντίνου, διά νά ὑπηρετήσῃς εἰς τήν Πατριαρχικήν Αὐλήν, πτυχιοῦχος ἤδη τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καί τοῦ Μεταπτυχιακοῦ Προγράμματος τοῦ Ἰνστιτούτου Bossey τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, εἰς τό ὁποῖον καί ἡμεῖς ποτε ἐφοιτήσαμεν. 

Ἐν Φαναρίῳ, κατά τά δεκαοκτώ ἔτη τῆς εὐκάρπου διακονίας σου,  ἀνῆλθες ὅλας τάς βαθμίδας τῆς ἱεραρχίας τῆς Αὐλῆς, ἀπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Διακόνου μέχρι τοῦ Μεγάλου Ἀρχιδιακόνου, τόν δέ Μάρτιον τοῦ ἔτους 2021 κατεστάθης Μέγας Πρωτοσύγκελλος. Διετέλεσες γραμματεῦον μέλος καί μέλος Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν, συμμετεῖχες εἰς διορθοδόξους καί διαχριστιανικάς οἰκουμενικάς συναντήσεις καί ἀποστολάς. Ἐπί ἕνδεκα ἔτη διετέλεσες Ὀρθόδοξος Γραμματεύς τῆς Μεικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς Παγκοσμίου Λουθηρανικῆς Ὁμοσπονδίας, καθώς καί τοῦ Φόρουμ Διαλόγου τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Εὐρώπης καί τοῦ Συμβουλίου τῶν Εὐρωπαϊκῶν Ἐπισκοπικῶν Συνελεύσεων τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐπί ἑπταετίαν.

Τό 2011 ἀνηγορεύθης Διδάκτωρ τῆς Θεολογίας εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου εἰς τόν κλάδον τῆς Ἐκκλη-σιαστικῆς Ἱστορίας. Τό δέ ἔτος 2021 ἐξελέγης Καθηγητής τῆς Πατριαρχικῆς Ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας Κρήτης εἰς τό γνωστικόν ἀντι-κείμενον «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τοῦ Νεωτέρου καί Συγχρόνου Ἑλλη-νισμοῦ». Δόκιμος καί παραγωγικός ἐρευνητής καί συγγραφεύς, ἔχεις δημο-σιεύσει ἤδη πέντε μονογραφίας καί ἀκολουθεῖ ὁσονούπω καί ἡ ἕκτη, ἀφιερωμένας εἰς σημαντικά κεφάλαια τῆς νεωτέρας καί συγχρόνου ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχεις ἐπίσης ἐπιμεληθῆ, ὁμοῦ μετά τοῦ Ἐντι-μολογιωτάτου καθηγητοῦ κ. Κωνσταντίνου Δεληκωσταντῆ, δύο σημαν-τικῶν ἐκδόσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου: τῶν Πρακτικῶν τοῦ Β’ Συνεδρίου Ὀρθοδόξου Νεολαίας ἐν τῇ Πόλει (2007) μέ τόν τίτλον «Μέλη τῆς Ἐκκλησίας – Πολῖτες τοῦ κόσμου» καί τοῦ τόμου «Πατριαρχικός Λόγος περί τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον» (2017).

Σέ συγχαίρομεν καί σέ ἐπαινοῦμεν δι᾿ ὅλα αὐτά. Σέ προτρέπομεν νά εἶσαι ἕτοιμος νά βιώσῃς θετικάς ἐκπλήξεις εἰς τήν Ἐπαρχίαν σου, ὡς συνέβη εἰς ἄλλας Ἐπαρχίας τοῦ Θρόνου ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ καί ἐν Ἀνατολικῇ Θρᾴκῃ. Ἐπαναλαμβάνομεν καί κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν, ὅτι θεω-ροῦμεν κεντρικῆς σημασίας διά τό ἔργον τοῦ διακόνου τῆς Ἐκκλησίας τήν καλήν θεολογικήν κατάρτισιν. Τονίζομεν μάλιστα, ὅτι ἐκτός ἀπό αὐτήν ἀπαραίτητος εἶναι καί ἡ γενική μόρφωσις καί τό ἐνδιαφέρον διά τά γράμματα καί εὐρύτερον διά τόν πολιτισμόν. Ἄνευ παιδείας καί πολιτι-σμικῆς ἀνοικτοσύνης δέν εἶναι δυνατόν νά δοθῇ ἐπικαίρως ἡ χριστιανική μαρτυρία. Ὁ μακαριστός βαθυστόχαστος θεολόγος Μητροπολίτης Περγά-μου Ἰωάννης ἐτόνιζεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὀφείλει «νά ἀρθρώση λόγο σωτήριο γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, λαμβάνοντας ὑπ᾿ ὄψιν τά ἀδιέξοδα, πού ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀντιμετωπίζει. Τά ἀδιέξοδα αὐτά, ἀπο-τελοῦν τήν πρόκληση καί τό πλαίσιο πού προσφέρει ὁ σύγχρονος κόσμος στήν Ὀρθοδοξία, γιά νά κάνη ζωντανή τήν παράδοση, πού παρέλαβεν ἡ γενεά μας ἀπό τούς πατέρες της» (Ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ σύγχρονος κόσμος, Κοζάνη 1991, σ. 18-19). Διά νά δώσωμεν τεκμηριωμένας ἀπαντήσεις πρέπει νά γνωρίζωμεν τήν παράδοσίν μας καί τήν θεολογίαν, ἀλλά καί τά ἀδιέξοδα καί τάς ἀναζητήσεις τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς μας.

Ἐγράφη ὅτι «τόν ἄνθρωπο τόν τρομάζει ἡ ἰδέα, ὅτι εἶναι μόνον “ἐκ τοῦ κόσμου τούτου”». Δέν εἴμεθα ἁπλῶς μία βιολογική μονάς, δέν ἐξαντλεῖται ἡ ζωή μας εἰς τόν ἀγῶνα δι᾿ ἐπιβίωσιν, διά τήν κάλυψιν τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν καί τήν ἱκανοποίησιν τῶν αἰσθήσεων. Ὑπάρχει καί ἡ ἠθική καί πνευματική διάστασις καί στοχοθεσία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ πηγήν νοήματος καί ἐμπνεύσεως καί ὀξύνει τό αἰσθητήριόν μας διά τό πρακτέον. Δι᾿ ἡμᾶς, ἡ διάστασις αὐτή ταυτίζεται μέ τήν πίστιν εἰς τόν Χριστόν, ἡ ὁποία ἀνοίγει εἰς τόν ἄνθρωπον τήν ὁδόν τῆς κατά χάριν θεώσεως. Ὡς ἔχει λεχθῆ, ὁ Χριστιανισμός εἶναι, «ἡ πιό ἐπαναστατική πνευματική δύναμη στήν ἱστορία. Καινοποιεῖ τά πάντα, ὅπου δρᾷ καί ἐφαρμόζεται σύμφωνα πρός τήν οὐσία του. Ἡ βασική χριστιανική ἔννοια σέ ὅλες τίς διαστάσεις εἶναι ἡ “ἀναγέννηση”». Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπον, μεταμορφώνει τήν ζωήν καί τόν κόσμον. Μόνον ὁ Χριστιανισμός «εἶναι ἱκανός νά ἀπαντήσει σέ ὅλα τά ἐρωτήματα καί νά ἱκανοποιήσει πλήρως τήν ἀναζήτηση τοῦ νοῦ καί τή δίψα τῆς καρδιᾶς», σημειώνει ὁ π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν (Ἑορτολόγιο, Ἀθήνα 1997, σ. 58). 

Αὐτήν τήν Ἀλήθειαν ζῇ καί κηρύττει ἡ Ἐκκλησία. Αὐτή φυλάσσεται ἀνυστάκτως ἐδῶ εἰς τό Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτή ἐκφράζεται εἰς τήν πολυδιάστατον μαρτυρίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἕως περάτων τῆς οἰκουμένης. Αὐτή εἶναι τό περιεχόμενον, ἡ πηγή καί ὁ ὁρίζων τῆς διακονίας μας. Δέν ἀνήκομεν εἰς τόν ἑαυτόν μας, ἀλλά εἰς τόν Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του. Ὅ,τι πράττομεν εἶναι ἔργον τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖον ἐπιτελεῖται δι᾿ ἡμῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.

Αὐτήν τήν ἀλήθειαν ὑπενθυμίζει καί ἀναδεικνύει κάθε ἐκλογή ἐπισκόπου, κάθε προαγωγή εἰς τήν Πατριαρχικήν Αὐλήν, ἡ ἀλλαγή φρουρᾶς εἰς τάς ἐπιτελικάς θέσεις τοῦ Θρόνου καί αἱ λοιπαί ἀλλαγαί προσώπων. Ὅλα αὐτά σημαίνουν καί σηματοδοτοῦν ὅτι ὑπάρχει συνέχεια καί συνοχή εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας. Παραδίδεται ἡ σκυτάλη ἀπό γενεᾶς εἰς γενεάν, νέοι ἐργάται τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου ἀναλαμβάνουν δρᾶσιν, νέα πρόσωπα ἐπωμίζονται τάς εὐθύνας, ἐπιτελοῦν τό χρέος καί δίδουν τήν καλήν μαρτυρίαν. Ἀλλάζουν τά πρόσωπα, ἀλλά δέν ἀλλάζει ἡ παράδοσις, δέν παρέρχεται «ἰῶτα ἕν ἤ μία κεραία» (Ματθ. ε΄, 18). Ἡ παρακαταθήκη κληροδοτεῖται, μεταλαμπαδεύεται, τό βάρος ἐναποτίθεται εἰς νέους στιβαρούς ὤμους καί συνεχίζεται διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ ἱστορία τοῦ Θρόνου καί ἡ ἐξαγγελία τοῦ Εὐαγγελίου, περί τοῦ ὁποίου ἠχεῖ καί ἰσχύει τό λεχθέν ὑπό τοῦ Κυρίου: «Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσι» (Ματθ. κδ’, 35).

Ἐν τῷ πλαισίῳ τῶν προαγωγῶν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἀπέκτησε νέον Ἀρχιγραμματέα, τόν διάκονον Βοσπόριον, ἐκ Πατρῶν. Εἰσῆλθεν εἰς τήν Πατριαρχικήν Αὐλήν τόν Ὀκτώβριον τοῦ 2017. Ἀπόφοιτος τοῦ Τμή-ματος Ἱστορίας καί Ἀρχαιολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων καί τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καλεῖται νά διακονήσῃ τό Ἱερόν Βουλευτήριον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καί τά Ἱερά Σέκρετα. Ὄντως ἀναλαμβάνει τεραστίαν εὐθύνην. Τόν προτρέ-πομεν νά ἐργάζεται μεθ᾿ ὑπομονῆς, δέους καί μετά πολλῆς προσευχῆς, βέβαιοι πάντοτε ὅτι «τῷ θέλοντι κάμνειν συγκάμνει Θεός».

Κατά τήν ὑπερεξαετῆ διακονίαν του ἀπέδειξε τήν ἐργατικότητα καί τόν ἔνθεον ζῆλον του. Ἄριστος γνώστης τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσης καί τῆς Βυζαντινῆς Ἱστορίας, μέ ὀργανωτικήν πεῖραν, ὑπόσχεται δόκιμον καί δημιουργικήν θητείαν εἰς τό λίαν ἀπαιτητικόν ἔργον τό ὁποῖον ἀνα-λαμβάνει, μέ ἄμεσον ἀναφοράν εἰς τήν ἀνά τήν οἰκουμένην παρουσίαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί εἰς τήν προάσπισιν τῶν δικαίων της.

Ἐπιθυμοῦμεν νά ἐπαινέσωμεν ἐπίσης ἕν χάρισμα, τό ὁποῖον κοσμεῖ ἀμφοτέρους τούς σήμερον χειροτονουμένους. Καί οἱ δύο εἶναι διπλωμα-τοῦχοι Βυζαντινῆς Μουσικῆς καί ἄριστοι ἱεροψάλται, μέ σημαντικήν προσφοράν εἰς τήν διακονίαν τοῦ ἱεροῦ ἀναλογίου. Ἡ ψαλμῳδία, ὡς διακονία καί ὡς τέχνη, μᾶς ἐξοικειώνει μέ τά ὑμνολογικά κείμενα, τά ὁποῖα δέν εἶναι ἁπλῶς εὐσεβῆ ᾄσματα, ἀλλά ζῶσα καί ᾀδομένη Δο-γματική. Εἶναι πηγή κατανύξεως, πνευματικότητος, εὐσεβείας καί θεολο-γικῆς γνώσεως, καί δημιουργεῖ εἰς τούς μύστας της μίαν ἰδιαιτέραν συν-είδησιν ἱερᾶς ἀποστολῆς καί ἀφιερώσεως εἰς τήν Ἐκκλησίαν.

Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, ἀδελφοί καί τέκνα, σᾶς καλοῦμεν νά προσ-ευχηθῆτε πρός τόν Κύριον τῆς δόξης νά εὐλογῇ τούς χειροτονουμένους καί νά τούς κρατύνῃ εἰς τό ἔργον διακονίας τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἡ δέ χάρις τοῦ σαρκωθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ εἴη μετά πάντων ὑμῶν, καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν εὐηγγελίσαντο οἱ ἄγγελοι κατά τήν Γέννησιν τοῦ Σω-τῆρος, εἴθε νά καταστῇ, ὡς ἐσωτερική εἰρήνη καί ὡς εἰρήνη τῶν διανθρω-πίνων σχέσεων, τῶν λαῶν, τῶν θρησκειῶν καί τῶν πολιτισμῶν, μόνιμος κατάστασις ἐπί τῆς γῆς, πρός δόξαν τοῦ ὑπερουρανίου ὀνόματος τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καί ἀληθῆ πρόοδον τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων.

Καί νῦν, ἀδελφέ Θεόδωρε, εἴσελθε ἐν φόβῳ Θεοῦ καί ἐν ταπεινώσει εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, διά νά λάβῃς τήν χάριν καί τά χαρίσματα τοῦ τρίτου βαθμοῦ τῆς ἱερωσύνης καί νά καταστῇς Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Σέ συνοδεύουν αἱ εὐχαί τοῦ Πατριάρχου σου, τῶν συνεπισκόπων σου, τῶν μελῶν τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, πάντων τῶν συνευχομένων ἐν τῇ εὐχαριστιακῇ συνάξει τῆς παν-εόρτου ταύτης ἡμέρας καί πολλῶν ἐν πνεύματι παρόντων ἐκ τοῦ μακρό-θεν.

Πρόσελθε!

Ομιλία Σεβ. Μητροπολίτου Σελευκείας κ. Θεοδώρου

Ἀντιφώνησις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Σελευκείας Θεοδώρου

κατά τήν ἐπακολουθήσασαν τήν χειροτονίαν αὐτοῦ δεξίωσιν 

(Φανάριον, Χριστούγεννα 2023)

«Ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξε, οὕτω καί ἐγένετο. Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος» (Ἰώβ 1:21). 

Χριστούγεννα καί πάλιν εἰς τό ταπεινόν καί ἐν ταὐτῷ κλεινόν σπήλαιον τοῦ Φαναρίου! Ὑμνολογική φωνή ἀγγέλων ἀκαταπαύστως ἐκ τῶν ἔνδον τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ Πανσέπτου Πατριαρχικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου δοξολογούντων καί καλούντων τήν θορυβουμένην καί κλυδωνιζομένην ἀνθρωπότητα εἰς προσκύνησιν τοῦ τεχθέντος Σωτῆρος διά τοῦ προσκλητηρίου περί τῆς ἐπιφανείας τοῦ Κυρίου τοῦ κόσμου καί τῆς ἱστορίας Οἴκου τῆς Μητροπόλεως τῶν ἑορτῶν· «Τήν Ἐδέμ Βηθλεέμ ἤνοιξε, δεῦτε ἴδωμεν· τήν τρυφήν ἐν κρυφῇ εὕρομεν, δεῦτε λάβωμεν τά τοῦ Παραδείσου ἔνδον τοῦ Σπηλαίου. Ἐκεῖ ἐφάνη ῥίζα ἀπότιστος, βλαστάνουσα ἄφεσιν· ἐκεῖ εὑρέθη φρέαρ ἀνώρυκτον, οὗ πιεῖν Δαυίδ πρίν ἐπεθύμησεν· ἐκεῖ Παρθένος τεκοῦσα βρέφος, τήν δίψαν ἔπαυσεν εὐθύς, τήν τοῦ Ἀδάμ καί τοῦ Δαυίδ· διά τοῦτο πρός τοῦτο ἐπειχθῶμεν, οὗ ἐτέχθη, Παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός».

Χριστούγεννα ὁλόλαμπρα, ἰδίᾳ ἐν τῇ Μητρί Ἐκκλησίᾳ, τῇ ἀρχούσῃ καί πασχούσῃ Ἐκκλησίᾳ τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως, καθώς ὁ ἀεί νηπιάζων διά τῆς κενωτικῆς καί θυσιαστικῆς διακονίας Του σεπτός Προκαθήμενός Της, μιμούμενος ἀπό τῆς πρό ἑξήκοντα καί πλέον ἐτῶν εἰσόδου Του εἰς τόν τοῦ κλήρου στίβον τό κενωτικόν καί ζωηφόρον παράδειγμα τοῦ Ἀρχηγοῦ καί τελειωτοῦ τῆς πίστεως ἡμῶν, Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, συνεπλήρωσε σήμερον, χάριτι Θεοῦ, τό χρυσοῦν πεντηκονταετές ἀρχιερατικόν Αὐτοῦ ἰωβηλαῖον, φέρων, μάλιστα, ἐπί κεφαλῆς ἐπί τριάκοντα καί δύο καί πλέον ἔτη τόν ἀκάνθινον στέφανον καί αἴρων ἀγογγύστως τόν σταυρόν τῆς πατριαρχικῆς εὐθύνης καί τῆς διακονίας πασῶν τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν «διά δόξης καί ἀτιμίας, διά δυσφημίας καί εὐφημίας» (Β’ Κορ 6:8). 

Ἐντός τοῦ ἀθεωρήτου τούτου γνόφου τῆς διττῆς ταύτης θεο-φανείας, τολμῶ ὁ τάλας ἐγώ, μετά δέους καί τρόμου καί ἐν ἀπείρῳ δοξολογίᾳ τοῦ πανευλογήτου ὀνόματος τῆς Τρισηλίου Θεότητος, δοξάζων τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ τήν δύναμιν καί Πνεύματος Ἁγίου ὑμνῶν τήν ἐξουσίαν, δι’ ὅσα θαυμαστά καί ἐξαίσια ἠξίωσέ με νά βιώσω κατ’ αὐτάς, τολμῶ, ὁμοῦ μετά τοῦ ἱεροῦ ὑμνῳδοῦ, νά ψελλίσω: «Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον».

• Μυστήριον ξένον, διά τῆς ὑψίστης καί ἀνεπαναλήπτου τιμῆς νά συγκαταλεχθῶ κατά τό σημαντικόν δι’ Ὑμᾶς, Παναγιώτατε, ὁρόσημον τῆς σήμερον εἰς τήν τιμίαν χορείαν τῶν ἁγίων ἀρχιερέων τοῦ Ἀποστολικοῦ, Πατριαρχικοῦ καί Οἰκουμενικοῦ τῆς τοῦ Κων-σταντίνου Πόλεως Θρόνου διά τῆς ἐκλογῆς καί χειροτονίας τῆς ἀναξιότητός μου εἰς Μητροπολίτην τῆς εὐήχου Μητροπόλεως Σελευκείας, ἥν, μεταξύ ἄλλων, ἐτίμησαν διά τῆς ἀρχιερατικῆς των ἐπιστασίας Ἄνθιμος ὁ Μαζαράκης, ὁ καί λογιώτατος Διευθυντής τῆς Ἐμπορικῆς Σχολῆς Χάλκης, καί Γερμανός Στρηνόπουλος, Καθηγητής καί Σχολάρχης τῆς περιφήμου καί παρά πᾶσαν ἔννοιαν δικαίου σιωπώσης ἐκεῖσε Θεολογικῆς Σχολῆς, ἐκ τῶν πλέον διακεκριμένων καί συνετῶν θεολόγων καί ἐμβριθῶν ἐπιστημόνων Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου, τό ὄνομα τοῦ ὁποίου συνεδέθη, ἤ μᾶλλον, ἐταυτίσθη, ἐν πολλοῖς, μέ τήν ἱστορίαν τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, συγκατα-λεχθείς μεταξύ τῶν πρωτοπόρων εἰς τό διαχριστιανικόν ἄθλημα τοῦ ἐπί τό αὐτό διαλέγεσθαι, ὡς καί ὁ νῦν Σεβ. Μητροπολίτης Μο-σχονησίων κ. Κύριλλος.

• Μυστήριον παράδοξον, διά τῆς κλήσεώς μου, ὅπως, κατερχόμενος πάραυτα  ἐκ τοῦ θαβωρίου φωτός τῆς ἀνεσπέρου ἀρχιερατικῆς δόξης τοῦ Κυρίου, νηπιάζω πλέον ἐντόνως ταπεινούμενος καί συσταυ-ρούμενος ὡς ὁ ἔσχατος συγκυρηναῖος τῆς Ὑμετέρας Σεπτῆς Κο-ρυφῆς, κατά τήν δυσκατόρθωτον ἄρσιν τοῦ σταυροῦ τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, προσβλέπων μέν εἰς τό ἀνέσπερον φῶς τῆς Θείας Ἀναστάσεως καί καθιστάμενος ἐν ταὐτῷ διάκονος τοῦ πάσχοντος συνανθρώπου, ἔχων δέ κατά νοῦν ὡς ὁδοδείκτην τήν Ὑμετέραν πρός τόν ἀοίδιμον Πατριάρχην τῆς ἀγάπης Δημήτριον ὑπόσχεσιν, ἥν Ὑμεῖς, Παναγιώτατε, ἐδώκατε κατά τήν πρό πεντηκονταετίας, καί δή κατά τήν εὔσημον ἐκείνην ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων τοῦ 1973, Ὑμετέραν ἀντιφώνησιν ἐπί τῇ ἐπακολουθησάσῃ τήν χειροτονίαν Ὑμῶν εἰς Μητροπολίτην Φιλαδελφείας δεξιώσει: «Τοῦτον [ἐνν. τόν ἄνθρωπον], ὑπόσχομαι ἐνώπιον Ὑμῶν, Παναγιώτατε, νά ἀγαπῶ καί νά τιμῶ καί νά σέβωμαι ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί νά διακονῶ μετά χαρᾶς καί προθυμίας καί ἐν ἀνάγκῃ νά θυσιάζωμαι ὑπέρ αὐτοῦ». 

Ἐπιτραπήτω μοι, ἐπαναλαμβάνων ὅλως καταχρηστικῶς τά ἀνω-τέρω, νά προσθέσω ὀφειλετικῶς ὅτι Ὑμᾶς, Παναγιώτατε, τόν Πατρι-άρχην τόν εἰρηνοποιόν, τόν Πατριάρχην τῆς διορθοδόξου ἑνότητος καί τῆς διαχριστιανικῆς καταλλαγῆς, τόν Πατριάρχην τῆς συμφιλιώσεως τῶν πολιτισμῶν καί τῶν θρησκειῶν, τόν πράσινον Πατριάρχην, τόν Βαρθολομαῖον τόν Μέγαν, τόν Πάνυ, τόν Ἰμβριολάτρην, ἀλλά καί τόν πρῶτον τῆς Ὀρθοδοξίας Θρόνον καί τά ἀπαράγραπτα ἱεροκανονικά του προνόμια ὑπόσχομαι νά διακονῶ ὁλοθύμως τε καί προθύμως καί ἐν ἀνάγκῃ νά  θυσιάζωμαι ὑπέρ αὐτῶν, ἀνακαλῶν εἰς τήν μνήμην τά ὑπό τοῦ Κωνσταντίνου Οἰκονόμου τοῦ ἐξ Οἰκονόμων περί τοῦ ρόλου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὡς ἐκφραστοῦ τῆς κανονικῆς τάξεως καί ἐγγυητοῦ τῆς ἑνότητος μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν λεχθέντα καί διαχρονικῶς, εἰς πεῖσμα, μάλιστα, πολλῶν, ἰσχύοντα: «Ἐκεῖνος ὁ θρόνος ὑπάρχει τό θεοστήρικτον κέντρον, εἰς ὅ συνέρχονται καί συγκροτοῦνται αἱ ἐν διαφόροις βασιλείοις συνεστῶσαι ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι, κἀκεῖ συναρμολογούμεναι συγκροτοῦσι τό ἀδιαίρετον σῶμα τῆς μιᾶς, τῆς ἁγίας, τῆς Ἀνατολικῆς καί τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἧς κεφαλή ὁ Χριστός, σεβάσμιος παρά πᾶσι τοῖς χριστιανοῖς βασιλεῦσι, τίμιος δέ καί παρ’ αὐτῷ τῷ κρατοῦντι κατ’ ἐκείνων τήν βασιλεύουσαν, ἀνέχει τήν ἔξοχον μέριμναν πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, διοικεῖ τάς ἀμέσως ὑπ’ αὐτόν διατελούσας, ἐπικυροῖ καί διακηρύττει τήν αὐτονομίαν καί αὐτῶν τῶν κατά τόπους καί κράτη περί τήν κανονικήν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγ-μάτων οἰκονομίαν αὐτενέργων καί αὐτοκεφάλων» (Κ. Οἰκονόμου, Ἐπί-κρισις εἰς τήν περί νεοελληνικῆς Ἐκκλησίας σύντομον ἀπάντησιν τοῦ σοφο-λογιωτάτου διδασκάλου κυρίου Νεοφύτου Βάμβα, ἐκδ. Κ. Ράλλη, Ἀθήνα 1839, 328). 

Παναγιώτατε Δέσποτα,

Ἀναμιμνησκόμενος τήν ἐπί εἰκοσαετίαν περίπου μαθητείαν μου εἰς τό πανδιδακτήριον τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, καθ’ ἥν ἐγεύθην τήν ἀδιάπτωτον ἐμπιστοσύνην καί ἐξαιρετικήν τιμήν τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος, ἀποτελῶν συνεργάτην Αὐτῆς κατά τήν ἐν Φαναρίῳ διακονίαν μου, ἐκ τῶν εὐθυνοφόρων θέσεων τοῦ τε Μεγάλου Ἀρχι-διακόνου καί τοῦ Μεγάλου Πρωτοσυγκέλλου, τολμῶ νά εἴπω ὅτι ὁ ἱστορικός τοῦ μέλλοντος, πλήν τῶν προαναφερθέντων καί ἐνδεχομένως πολλῶν ἄλλων προσωνυμίων, θά προσδώσῃ εἰς Ὑμᾶς καί τό προ-σωνύμιον «ὁ Πατριάρχης τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ποιμαντικῆς ἐνσυναισθήσεως», καθώς τό μεῖζον παιδαγωγικόν διά τόν ὁμιλοῦντα, καί οὐχίμόνον, δίδαγμα, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ καί στάσιν προτύπου ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί ἐμπόνου σταυροαναστασίμου μαρτυρίας, τυγχάνει, Παναγιώτατε, ἡ ἐκ τοῦ εὐλάλου, εἰ καί σιωπηλοῦ, πα-ραδείγματός Σας ἀπαράμιλλος μακροθυμία, ἡ ἀνεξάντλητος συγχω-ρητικότης, ἡ ἀδιάκριτος πρός ἅπαντα ἀνεξαιρέτως τά τέκνα Σας πατρική ἀγάπη καί πρόνοια, ἡ ἀπερίγραπτος καρδιακή εὐρυχωρία, ἡ παραινετική ἐνίσχυσις εἰς τάς ἀναποφεύκτους ἀνθρωπίνους πτώσεις καί τάς ἀστοχίας των, ἡ διακριτική ἀνάπαυσις τῶν λογισμῶν, ἡ ἀκαταπόνητος ἐργατικότης καί ἡ ἀνυποχώρητος ὑπεράσπισις τῶν καθηγιασμένων δικαίων τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἡ δυσεύρετος ποιμαντική εὐαισθησία πρός πάντα ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως, ἄνευ διακρίσεων, ἡ βίωσις τῆς καθ’ ἡμέραν λειτουργικῆς ζωῆς, ἡ λιτότης τοῦ βίου καί ἡ πρός ἑαυτόν αὐστηρότης, ἡ ἐκστατική μέχρι θυσίας ἀγάπη καί ἡ ὁλοτελής ἀνάλωσις ὑπέρ τῆς προαγωγῆς τῶν ἱερῶν ὑποθέσεων τοῦ σεπτοῦ Κέντρου, ὡς καί ὁ ἀκατάπαυστος ὁραματισμός διά τό μέλλον μέ ἀκράδαντον ἐμπι-στοσύνην εἰς τήν θείαν πρόνοιαν, τήν «πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύ-ουσαν καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσαν». 

Διά πάντα ταῦτα, ἐξαιρέτως δέ διά τήν πρός τό ταπεινόν μου πρόσωπον ἐπιδειχθεῖσαν κατ’ αὐτάς Πατριαρχικήν εὐμένειαν καί πατρικήν πρόνοιαν, ὑποβάλλω τῇ Ὑμετέρᾳ Θειοτάτῃ καί προσκυνητῇ μοι Παναγιότητι καί τῇ περί Αὐτήν Ἁγίᾳ καί Ἱερᾷ Συνόδῳ, τῇ καί ψήφοις κανονικαῖς ἐπικυρωσάσῃ τήν σεπτήν Πατριαρχικήν προβολήν, τήν βαθυτάτην εὐγνωμοσύνην μου καί τάς θερμοτάτους εὐχαριστίας μου. 

Ἰδιαιτέραν εὐχαριστίαν ὀφείλω πρός τόν Μακαριώτατον Πάπαν καί Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κ. κ. Θεόδωρον Β’, τόν Ἀγκαραθίτην ἱεραπόστολον, τόν σεμνόν Πατριάρχην τῆς Ἠπείρου τοῦ μέλλοντος, τόν ἄξιον διάδοχον περιφανῶν ἐκκλησιαστικῶν μορφῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, τόν ἀνυπόκριτον κατά πάντα ἀδελφόν καί συγκυρηναῖον τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος εἰς τά διορθόδοξα πράγματα, διά τό ἄοκνον δι’ ἐμέ ἐνδιαφέρον καί τήν ὅλως τιμητικήν ἀποστολήν ὡς ἐκπροσώπου Αὐτοῦ ἐκ τοῦ δευτεροθρόνου παλαιφάτου Ἀλεξανδρινοῦ Θρόνου εἰς τήν πρωτόθρονον Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντι-νουπόλεως τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γουϊνέας κ. Γεωργίου. 

Ἔχων ὁ ὁμιλῶν τήν ἐξαιρετικήν τιμήν νά φέρῃ τό ὄνομα τοῦ γέροντος τῆς Α. Θ. Μακαριότητος, τοῦ λογίου, φιλίστορος καί ἐγκρα-τεστάτου τοῦ ἕλληνος λόγου ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κυροῦ Θεοδώρου Τζεδάκη, ἀναμιμνήσκομαι μετά συγκι-νήσεως τήν εὐλογημένην ἐκείνην στιγμήν τοῦ Ἀπριλίου τοῦ 2003, ὅτε, ἄρτι ἀποφοιτήσας ἐκ τῆς τροφοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, συνεδέθην, χάρις εἰς τήν πνευματικήν καθοδήγησιν τοῦ Σεβ. Μητρο-πολίτου Ἀρκαλοχωρίου, Καστελλίου καί Βιάννου κ. Ἀνδρέου, Καθηγητοῦ τῆς εἰρημένης Θεολογικῆς Σχολῆς, ὀντολογικῶς μετά τῆς σεβασμίας καί ἱστορικῆς Μονῆς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Ἀγκαράθου, τά κράσπεδα τῆς ὁποίας διέβη πρό πεντήκοντα ἀκριβῶς ἔτη ὁ Μακα-ριώτατος ἅγιος Ἀλεξανδρείας, ἀλλά καί πρό αὐτοῦ ἀνεπανάληπτοι ἐκκλησιαστικαί μορφαί, ὡς οἱ ἅγιοι Μελέτιος Πηγᾶς καί Κύριλλος Λούκαρις, ὁ Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος καί πλειάς ἱεραρχῶν. Ἐπικαλοῦ-μαι τήν μεσιτείαν τῆς προστάτιδος τῆς εἰρημένης Μονῆς Παναγίας τῆς Ὀρφανῆς, τῆς μόνης ἀκαταισχύντου ἐλπίδος καί σωτηρίας μου, εὐχαριστῶ δέ θερμῶς καί εὐγνωμόνως τόν ἐκ νεότητός μου πολλαπλῶς εὐεργετήσαντά με ἅγιον Ἀρκαλοχωρίου, τόν ὁδηγήσαντά με εἰς τό ἱερόν τοῦτο σέβασμα, διά τήν κουράν καί τήν εἰς διάκονον χειροτονίαν μου καί παρευρισκόμενον ἐν μέσῳ ἡμῶν κατά τήν ἡμέραν ταύτην τῆς προσω-πικῆς μου Πεντηκοστῆς. 

Ἐπιτραπήτω μοι, Παναγιώτατε, ὅπως, κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν τῆς ζωῆς μου, στρέψω τό βλέμμα μου πρός τήν γενέτειράν μου, τήν ἀποστολοβάδιστον, ἁγιοτόκον, ἡρῳοτόκον καί εὔαδρον Κρήτην, τήν ναυαρχίδα του Θρόνου Σας, διά νά ἐκζητήσω τάς εὐχάς καί τάς προσευχάς τῆς σεβασμίας Ἱεραρχίας τῆς Μεγαλονήσου προεξάρχοντος τοῦ νυμφαγωγοῦ μου Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Εὐγενίου Β’, τῆς ἀδελφότητος τῆς Ἱ. Μονῆς Ἀγκαράθου, τῆς ἐκ Σμύρνης καί ἐκ Παλαιᾶς Φωκαίας ἑλκούσης τήν καταγωγήν ἐμπεριστάτου καί ἐν κλίνῃ ἀσθενείας δοκιμαζομένης μητρός μου Ἑλένης, τῆς ἀγαπητῆς ἀδελφῆς μου Οὐρανίας, τῆς ἀναδόχου μου Μαρίας, τῶν συγγενῶν καί φίλων, τῶν διδασκάλων καί καθηγητῶν μου, τοῦ μουσικοδιδασκάλου μου Ἄρχοντος Ὑμνῳδοῦ κ. Ἀντωνίου Πλαΐτη, τῶν συναδέφλων μου Καθηγητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας Κρήτης μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Πρόεδρον αὐτῆς Ἐλλογ. κ. Μιχαήλ Στρουμπάκην καί πάντων τῶν ἐκδηλωσάντων τήν χαράν των διά τά γενόμενα κατ’ αὐτάς.

Ἰδιαιτέρως εὐχαριστῶ διά τήν τιμητικήν του παρουσίαν τόν ἑορτάζοντα Ἐλλογ. κ. Ἐμμανουήλ Καραγεωργούδην, Κοσμήτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ὁποίου ὑποβάλλω εὐγνώμονας εὐχαριστίας πρός ἅπαντας ἀνεξαιρέτως τούς καθηγητάς μου ἔν τε τῇ Ἀνωτέρᾳ Ἐκκλησιαστικῇ Σχολῇ Κρήτης, τῇ Θεολογικῇ Σχολῇ Θεσσαλονίκης, τῷ Οἰκουμενικῷ Ἰνστιτοῦτῳ τοῦ Bossey καί τῇ Θεολογικῇ Σχολῇ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Γενεύης. Εὐχαριστίας ἐκφράζω πρός τόν ἐκπροσωποῦντα τήν Ἀδελφότητα τῶν Ὀφικκιαλίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Παναγία ἡ Παμμακάριστος» Ἐντιμολ. Ἄρχοντα Διδάσκαλον τοῦ Γένους κ. Κωνσταντῖνον Δεληκωσταντῆν, Διευθυντήν τοῦ Α’ Πατριαρχικοῦ Γραφείου καί Ὁμότιμον Καθηγητήν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ὡς καί πρός τόν Πανοσιολ. Μέγαν Πρωτοπρεσβύτερον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κ. Γεώργιον Τσέτσην, διά τήν παντοειδῆ πρός ἐμέ στήριξίν του.

Εὐχαριστηρίους προσρήσεις, ὡσαύτως, ὑποβάλλω πρός τήν ἐνταῦθα Ἱεραρχίαν τοῦ Θρόνου καί τούς Σεβ. Προέδρους τῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν, μεθ’ ὧν συνεργάσθην, καί πρός πάντας τούς διατελέσαντας προϊσταμένους μου εἰς τάς σημαινούσας θέσεις τῆς Μ. Πρωτοσυγκελλίας, τῆς Ἀρχιγραμματείας καί τῆς Μ. Ἀρχιδιακονίας διά τήν πολύτιμον ἐμπειρίαν τῆς μαθητείας εἰς τά τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως καί εἰς τό μυστηριακόν ἦθος τοῦ Φαναρίου, ὡς καί πρός τούς ἀγαπητούς μου ἀδελφούς, ἐξαίρετα μέλη τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, καί πρός τούς ὑπαλλήλους τῶν Πατριαρχείων ἀλλά καί τούς εὐλαβεῖς λευίτας τῆς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως, τούς δραστηρίους κοινοτικούς παράγοντας καί τούς συντελεστάς ἐν τῷ ἐκπαιδευτικῷ ἀμπελῶνι τῆς Ὁμογενείας, διά τήν ἀγαστήν συνεργασίαν καί τήν συναντίληψίν των, εὐχόμενος ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Πανοσιολ. Πρω-τοσυγκελλεύοντος κ. Γρηγορίου πρός πάντας τούς ἐπαξίως προ-αχθέντας τά βέλτιστα παρά τοῦ ἐν σπηλαίῳ γεννηθέντος καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθέντος διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν Κυρίου.

Τέλος, στρέφω τά ὄμματά μου εἰς τήν θριαμβέβουσαν Ἐκκλησίαν, ἐπικαλούμενος τάς εὐχάς τοῦ ἐκ Κίρκαγατς τῆς Μαγνησίας τῆς Ἐπαρχίας Ἐφέσου  καταγομένου πατρός μου Ἀριστείδου, τῶν ἀειμνήστων Ἀρχιερέων Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου Θεοδώρου, Ἡρακλείας Φωτίου, τοῦ στηρίξαντός με πατρικῶς διά πολυτίμων νουθεσιῶν κατά τάς ἀπαρχάς τῆς ἐν Φαναρίῳ διακονίας μου, καί Σασίμων Γενναδίου, τοῦ καλοῦ κἀγαθοῦ, τοῦ εἰσοδεύσαντος καί μυήσαντός με εἰς τόν πολυδαίδαλον καί λίαν ἀπαιτητικόν κόσμον τῶν διορθοδόξων καί τῶν διαχριστιανικῶν σχέσεων, ὡς καί τῶν Ἱερομονάχων Κυρίλλου καί Τίτου. Εἴη ἡ μνήμη αὐτῶν αἰωνία καί ἄληστος.

Εὐχηθῆτε, Παναγιώτατε, ὅπως, διά πρεσβειῶν τῆς Παναγίας τῆς Παμμακαρίστου, τῶν ἁγίων ἐνδόξων Ἀποστόλων Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου καί Τίτου, πρώτου Ἐπισκόπου Κρήτης, τῶν ἁγίων ἐνδόξων Μεγαλομαρτύρων Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος καί Μηνᾶ τοῦ θαυματουργοῦ, τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Ἀρτέμονος καί Κυντίονος, Ἐπισκόπων Σελευκείας, καί πάντων τῶν Ἁγίων, καταστῶ πιστός φύλαξ καί φρόνιμος οἰκονόμος τῆς ζειδώρου παρακαταθήκης τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τελῶν ἐν πλήρει ἀφοσιώσει πρός τόν Πρῶτον Αὐτῆς. 

Εἰς πολλά ἔτη, Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα.

Ομιλία Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτη κ. Βοσπορίου, Αρχιγραμματέα της Αγίας και Ιεράς Συνόδου 

ΛΟΓΟΣ 

ΕΠΙ ΤΗι ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑι 

(Πάνσεπτος Πατριαρχικὸς Οἶκος, Αἴθουσα τοῦ Θρόνου, 

τῇ 25ῃ Δεκεμβρίου 2023)

Παναγιώτατε Δέσποτα·

Μέγας ὁ σήμερον συγκλονισμός μου, ἐρχόμενος εἰς συνέχειαν τῆς «ὡς ἐν συσσεισμῷ» αἰφνιδίου, πρὸ ἑβδομάδος μόλις, προαγωγῆς τῆς ταπεινότητός μου, προτάσει καὶ προβολῇ τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Κορυφῆς, ἐγκρίσει δὲ τῶν Σεβασμιωτάτων ἁγίων Συνοδικῶν Ἀρχιερέων, εἰς ἐπὶ κεφαλῆς τῶν Συνοδικῶν Σεκρέτων. Καὶ ὁ ἑκάστοτε Ἀρχιγραμματεὺς δέον ὅπως εἶναι Πρεσβύτερος, κατὰ τὴν σοφὴν τάξιν τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς. Δι’ ὃ καὶ ἡ μεγίστη σήμερον εὐλογία ἐν τῷ ταπεινῷ μου βίῳ, ἡ εὐλογία τῆς λήψεως τῶν τῆς θείας καὶ φρικτῆς ἱερωσύνης χαρισμάτων ὑπὸ τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς καὶ χαριτοβρύτου καὶ προσκυνητῆς μοι Πατριαρχικῆς δεξιᾶς, τῆς καὶ εἰς Διάκονον χειροτονησάσης με, κατὰ μῆνα Ὀκτώβριον σωτηρίου ἔτους ͵βιζʹ.

Οὕτω κοσμηθείς, ἐλέει θείῳ καὶ πεπνυμένῃ Ὑμετέρᾳ πρωτοβουλίᾳ, τῆς χάριτος τοῦ τελεῖν – ὁ ἀνάξιος – τὰ καὶ ἀγγέλοις ἀπειργόμενα ἔνδον τοῦ κατάπετάσματος τελεσιουργούμενα, ἵσταμαι, οὒκ ἄλλως πως, ἀλλ’ ἐνεὸς μόνον καὶ εὐγνώμων. Εὐγνώμων Θεῷ, ὅτι μὲ ἠλέησε διὰ τοῦ δώρου τῆς ζωῆς καὶ δὴ διττῶς. Εὐγνώμων τοῖς κατὰ κόσμον γονεῦσι μου κατὰ πάντα τὰ λοιπά, ἄχρι τῆς ἐν τῇ Βασιλίδι ἐλεύσεώς μου. Εὐγνώμων τῷ Πατριάρχῃ μου, ὡς δεξαμένῳ  καὶ εἰσαγαγόντι με ἐν τῷ Πανσέπτῳ τοῦτῳ Σκηνώματι τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἣν Οὗτος δοξάζει κυριολεκτικῶς ἐπὶ τριάκοντα καὶ δύο εὐλογημένα καὶ σωτήρια ἔτη. 

Ὑπὸ τὰς ὀροφὰς τοῦ θείου καθιδρύματος τούτου βιοῦν καὶ ἀγωνίζονται καθημερινῶς μία δρὰξ γενναιοφρόνων κληρικῶν, ὑπερηφάνων, διότι ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ἐπελέγη ὑπὸ τοῦ ἀγαθοῦ καὶ κραταιοῦ Πατρὸς τῶν πανορθοδόξων ὡς ὑπηρέτης πιστὸς καὶ ἄοκνος διάκονος τοῦ μυστικοῦ σχεδίου τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ πρὸς σωτηρίαν τοῦ Ἀνθρώπου. Ἡ δρὰξ αὕτη, ληφθεῖσα ἐκ τοῦ περιβάλλοντος ἡμᾶς σκοτεινοῦ κόσμου τῆς ἀδικείας, τῆς πλεονεξίας, τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ, τοῦ ἀπυθμένου μίσους, λαμπρύνεται καθ’ ἡμέραν ἀγλαϊζομένη διὰ τοῦ ἀπαυγάζοντος πνευματικοῦ φωτὸς Βαρθολομαίου τοῦ πάνυ. Θάλπεται συνεχῶς ἐκ τῆς Ὑμετέρας πατρικῶς κενωτικῆς ἀγάπης, Παναγιώτατε. Στηρίζεται ὑπὸ τῆς τοσον τιμητικῆς Πατριαρχικῆς ἐμπιστοσύνης. Εἰς τὴν ἐμπιστοσύνην αὐτήν, Ὑμῶν, ὀφείλω, Παναγιώτατε, τὸ σημερινὸν δῶρον τοῦ ἀποστολοπαραδότου ἱερατικοῦ χαρίσματος, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὴν περικόσμησίν μου διὰ τοῦ εὐθύνῃ βαρυτάτου καὶ τιμῇ ὑψηλοτάτου Αὐλικοῦ ἀξιώματος τοῦ Ἀρχιγραμματέως, συνοδευομένου καὶ ὑπὸ τοῦ ἐπὶ λαμπρότητι διακρινομένου Ὀφφικίου τοῦ Ἀρχιμανδρίτου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. 

Καὶ ἐπειδή, ἀνθρωπίνως ἐπειράσθην – ὁμολογῶ – ὑπὸ τοῦ λογισμοῦ ὅτι «δικαιοῦσαι τῆς προαγωγῆς», ἔσκυψα Λουκᾷ τῷ Ἕλληνι Εὐαγγελιστῇ καὶ ἰατρῷ, ὃς ἐκφαντορικῶς διεσκέδασε τὸν κενόδοξον λογισμὸν διὰ τὼν καινοδιαθηκικῶν λόγων του· «…ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» [Λκ. ιζʹ, 10]. Πολλῷ μᾶλλον ὅταν οὔτε «ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι οὐκ ἐποιήσαμεν». Ταῦτα σκεπτόμενος καὶ εὐλαβῶς καταθέτων ἐν ἀπολύτῳ συστολῇ καὶ εὐγνωμοσύνῃ, εὐχαριστῶ καὶ αὖθις τὴν Ὑμετέραν Προσκυνητήν μοι Θειοτάτην Παναγιότητα διὰ τὰς ἀριφνήτους Αὐτῆς πρός με εὐεργεσίας. Ἀδείᾳ δὲ Ὑμετέρᾳ, εὐχαριστῶ καὶ ἅπαντα τὰ θεοπρόβλητα μέλη τῆς περὶ Ὑμᾶς κλεινῆς Ἱεραρχίας τοῦ Ἁγιωτάτου Ἀποστολικοῦ καὶ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου διὰ τὴν πρὸς ἐμὲ ἀνοχήν των. Εὐχαριστῶ καὶ τὰ μέλη τῆς Ὑμετέρας Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, τά τε πρῴην καὶ τὰ νῦν, τὰ παλαιὰ καὶ τὰ νεώτερα. Εὐχαριστῶ ἰδιαιτέρως, διὰ τὴν ἄψογον συνεργασίαν, τὸν πρῶτον Ἀρχιγραμματέα μου, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Προύσης κ. Ἰωακείμ, ὡς καὶ τὸν ἄμεσον προκάτοχόν μου καὶ νῦν Πρωτοσυγκελλεύοντα κ. Γρηγόριον. Εὐχαριστῶ τοὺς ὀτρηρούς, ἀφοσιωμένους καὶ ὑπομονετικοὺς Γραμματεῖς τοῦ Γραφείου μας, εἰς τοὺς ὁποίους προσβλέπω, ὡς ἀμέσους πολυτίμους συνεργάτας μου. Ἀρίστην εὔχομαι καὶ τὴν μετὰ τοῦ ἁγίου Ὑπογραμματέως καὶ τοῦ Κωδικογραφεύοντος συνεργασίαν, ἐν αὐταπαρνήσει, πρὸς θεραπείαν τοῦ κοινοῦ ἱεροῦ σκοποῦ τῆς ὑποστηρίξεως, ἐν τέλει, παντὶ σθένει, τοῦ θεσμοῦ εἰς τὸν ὁποῖον ὁλοπροθύμως ἀφιερώσαμε τὸν βίον μας καὶ ἐντὸς τοῦ ὁποίου θὰ καταλείψωμε καὶ τὴν τελευταίαν μας πνοήν, Θεοῦ συνευδοκοῦντος.  

Ἅπαντες, ἀπὸ κοινοῦ, ἐν εὐγνωμοσύνῃ καὶ ὁμονοίᾳ, εἴμεθα εἰς τὴν διάθεσιν τῆς Ὑμετέρας Σεπτῆς Κορυφῆς, Παναγιώτατε! Ὑμεῖς συνεχίσατε νὰ μᾶς διδάσκητε, νὰ ὁραματίζησθε, νὰ χαράσσητε νέας κελεύθους, νὰ μᾶς εὐλογῆτε καὶ νὰ μᾶς ἁγιάζητε, νὰ ἀγωνίζησθε ὑπὲρ τοῦ Ἀνθρώπου, ὑπὲρ τῆς εἰρήνης, ὑπὲρ τῆς περιβαλλοντικῆς ἰσορροπίας! Συνεχίσατε νὰ εἶσθε ἡ ὁρατὴ Κορυφὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν Πατέρων, τῶν Συνόδων, τῶν Ἁγίων, τοῦ εὐσεβοῦς καὶ μαρτυρικοῦ μας Γένους! Ζῆθι, Παναγιώτατε, ἐπὶ χρόνους μακροὺς καὶ ἀγαθούς!