Ἀκολουθώντας τὰ θαλάσσια τείχη στὸν Κεράτιο Κόλπο, πρὶν φθάσει κανεὶς στὸν Ἅγιο Δημήτριο τῆς Ξυλόπορτας, θὰ συναντήσει τὸν ναὸ τῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου Βαλίνου.
Χτισμένος καὶ ξαναχτισμένος κι᾽ αὐτός, ὑστέρα ἀπὸ τὶς μεγάλες πυρκαγιὲς ποὺ ρήμαξαν τὴν περιοχὴ εἶναι σήμερα σὲ ἄθλια κατάσταση. Τὸ κτίσμα ἐξωτερικὰ χρειάζεται ἐπειγόντως συντήρηση, ἐνῷ ἡ ὑγρασία στὸ ἐσωτερικὸ διαλύει, ἀργὰ ἄλλα σταθερά, τὰ πάντα.
Ἡ προσωνυμία Μπαλίνου παραπέμπει στὸν μάγιστρο Παυλῖνο ποὺ ἔδρασε στὰ χρόνια τοῦ Θεοδοσίου Β´, τοῦ ἐπονομαζομένου Μικροῦ (409-450).
Τὴν ἐκκλησία, τῆς ὁποίας τὰ οἰκονομικὰ ἦσαν ἄθλια καὶ ἐκινδύνευε νὰ πωληθῇ, ἔσωσε πληρώνοντας τὰ χρέη της τὸ 1597, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Μελέτιος Πηγᾶς. Ἀργότερα, διετέλεσε ὑπὸ τὴν προστασία τῶν ἡγεμόνων τῆς Βλαχίας. Ἐν τούτοις τὰ οἰκονομικά της, ἂν καὶ βελτιώθηκαν γιὰ ἕνα διάστημα, δὲν πρέπει ποτὲ νὰ ἦσαν ἀνθηρά, γιατὶ ὁ Γεδεὼν σημειώνει ὅτι «εἰς ἔργα κοινῆς ὠφελείας ἔδιδεν ὀλίγιστα τὸ ταμεῖον τοῦ ναοῦ».
Μνεία περὶ σχολείου δὲν γίνεται πουθενά, συνεχίζει, καὶ τὸ ἀποδίδει στὸ ὅτι τὰ παιδιὰ τῆς συνοικίας θὰ παρακολουθοῦσαν μαθήματα στό τόσο κοντινό, σχολεῖο τοΰ Ἁγίου Δημητρίου τῆς Ξυλόπορτας.