Σὲ συνοικία φτωχικὴ καὶ μᾶλλον κακόφημη, στὸ κάτω μέρος τοῦ λόφου, κοντὰ στὸν χείμαρρο τοῦ Κασὶμ πασᾶ, ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ τὰ νερὰ τῆς βροχῆς κατέβαζε καὶ τὰ νερὰ τῶν ὀχετῶν, συγκροτεῖται τὸ 1857, ἀφοῦ πρῶτα ἀποσπασθεῖ ἀπὸ τὴν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἡ ἐνορία τῆς Εὐαγγελιστρίας τῶν Προπόδων.
Ὁ ναὸς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ χτίζεται πάνω σὲ ἄλλον, προϋπάρχοντα ναΐσκο, ξύλινο, γνωστὸ μὲ τὸ ὄνομα «ξύλινος ναός». Ἡ καινούργια ἐκκλησία, μὲ τροῦλο μολυβδοσκέπαστο καὶ δύο κωδωνοστάσια, «ἀρχιτεκτονοῦντος τοῦ Πετράκη Δ. Μεϊμαρίδου», περατώνεται τὸ 1893 καὶ ἐγκαινιάζεται τὸ 1894.

Στὸ ὑπέρθυρο τῆς προσόψεως μαρμάρινη ἐντοιχισμένη πλάκα φέρει τὴν ἐπιγραφή:

Συνδρομῇ φιλοτίμῳ πάντων τῶν ὀρθοδόξων
Χριστιανῶν ξένων τε καὶ ἀστῶν καὶ Ἀδελφοτήτων,
ἀρχιτεκτονοῦντος τοῦ Πετράκη Δ. Μεϊμαρίδου
ἤχθη εἰς πέρας ὁ σεπτότατος ναὸς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ
τῆς Θεοτόκου ἐν ἔτει 1893, ἐνεκαινιάσθη δὲ
ἐν ἔτει 1894 Πατριαρχεύοντος Νεοφύτου του Η´.

Κολλητὰ στὸ ἀριστερὸ κλίτος, μέσα στὸ λιθόκτιστο παρεκκλήσιο, ὑπάρχει τὸ ἁγίασμα τῶν Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου. Δεξιὰ τοῦ τέμπλου βρίσκεται ἡ κάθοδος πρὸς τὸ ἁγίασμα. Τὸ ἁγιασματάρι εἶναι μαρμάρινο μὲ τέσσερις κρουνούς.