Ἀγαπητέ Ἀστέριε, τέκνον ἡμῶν ἐν Κυρίῳ,

Εἶναι ἀφορμή χαρᾶς καί συγκινήσεως διά τήν ἡμετέραν Μετριότητα ἡ τέλεσις σήμερον τῆς χειροτονίας σου εἰς Διάκονον ἰδίαις ἡμῶν χερσίν, ὄχι μόνον διότι θά ἀναλάβῃς προσεχῶς καθήκοντα ἱερέως εἰς τό ἀγαπημένο μας  χωριό τῶν Ἁγίων Θεοδώρων εἰς τήν ἰδιαιτέραν πατρίδα μας Ἴμβρον, ἀλλά καί διότι ἡ οἰκογένειά σου καί τό ὄνομά σου ἐπαναφέρουν ἡμᾶς εἰς τά ὡραῖα παιδικά καί ἐφηβικά χρόνια μας ἐκεῖ, ὅταν ἦτο ἱερεύς τοῦ χωριοῦ μας ὁ ἀείμνηστος πάππος σου π. Ἀστέριος, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα φέρεις καί τόν ὁποῖον διεδέχθη ὁ υἱός του καί πατήρ σου π. Γεώργιος πού αἰφνιδίως  μετέστη πρό τινων ἑβδομάδων ἐκ τῶν προσκαίρων εἰς τά αἰώνια.

Ἡ Ἴμβρος τότε, πρό τοῦ 1964, ἦτο ἀκόμη ἄθικτος καί ἀνεπηρέαστος ἀπό τά σκληρά καί ἄδικα μέτρα πού ἐλήφθησαν διά τήν διάλυσιν τοῦ ρωμαίηκου πληθυσμοῦ της καί ἐζούσαμεν ἐν πτωχείᾳ μέν ἀλλά μέ εἰρήνην, μέ ἑλληνικήν παιδείαν εἰς τά σχολεῖα μας, μέ πιστότητα εἰς τά ἀπό αἰώνων ἤθη καί ἔθιμά μας, μεταξύ τῶν ὁποίων ἦσαν καί οἱ λεγόμενες μοναχολειτουργιές εἴτε εἰς τούς ναούς τοῦ χωριοῦ μας εἴτε εἰς τά ἀπειράριθμα ἐξωκκλήσια κοντά ἤ καί μακρυά ἀπό αὐτό, πού ἦσαν τρανή ἀπόδειξις τῆς εὐσεβείας τῶν συμπατριωτῶν μας.

Εἰς αὐτές τίς ἰδιωτικές λειτουργίες, ἀλλά καί εἰς τίς ἄλλες, τίς τακτές κατά τάς Κυριακάς καί τάς Ἑορτάς εἰς τόν Ἅγιον Γεώργιον καί ἀραιότερα εἰς τήν κάτω Ἐκκλησίαν τῆς Παναγίας, μέσα εἰς τό χωριό μας, ὁ τότε νεαρός Δημήτριος Ἀρχοντώνης ἦτο ὁ ἀπαραίτητος συνοδός καί βοηθός τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀστερίου καί εἰς τό Ἱερόν Βῆμα καί εἰς τό ἀναλόγιον μέ τά πολύ ὀλίγα πού ἐγνώριζε νά ψάλλῃ. Μεγάλη εὐλογία καί μεγάλη ἐμπειρία.

Αὐτό τό ὁποῖον κυρίως ἐμάθομεν ἀπό τόν σεβάσμιον ἐκεῖνον ἱερέα μας ἦτο ἡ εὐσέβεια καί ἡ πιστότης εἰς τό καθῆκον. Εἰς τήν ὑπερτεσσαρακονταετῆ διακονίαν του ὁ π. Ἀστέριος οὐδέποτε ἀπουσίασεν, οὐδέποτε παρέλειψεν Ὄρθρον ἤ Ἑσπερινόν, οὐδένα τῶν συγχωριανῶν του ἐπίκρανεν ἤ ἠδίκησεν ἠθελημένως. Ἦτο ὑπόδειγμα πιστοῦ οἰκονόμου τῆς χάριτος, τύπος καί ὑπογραμμός ἱερέως τοῦ χωριοῦ.

Ὁ ἀείμνηστος πατέρας σου π. Γεώργιος συνέχισεν ἐπίσης μέ πιστότητα καί ἀφοσίωσιν εἰς τό καθῆκον τήν παράδοσιν τοῦ πατρός του, ὅμως σέ δύσκολα καί δίσεκτα χρόνια διά τούς Ἁγίους Θεοδώρους καί δι’ ὁλόκληρο τό νησί μας καί τήν γειτονικήν Τένεδον. Μέ ὀλίγους χριστιανούς λόγῳ τῆς ἀναγκαστικῆς ὁμαδικῆς φυγῆς τῶν πολλῶν, μετά τήν ἄνωθεν σχεδιασθεῖσαν καί ἐφαρμοσθεῖσαν διάλυσιν καί συρρίκνωσιν, χωρίς σχολεῖα, χωρίς παιδιά, μέ ἀπαλλοτριωμένα τά κτήματά μας ‒ καί ὅλα τά’σκιαζε ἡ φοβέρα. Ὅμως, ὁ π. Γεώργιος καί οἱ ὀλίγοι ἐναπομείναντες ἐφύλαξαν τίς Θερμοπύλες, ἄντεξαν, ὑπέφεραν τόν καύσωνα τῆς ἡμέρας καί τό ψύχος τῆς νυκτός· καί τώρα ὑποφώσκουν καλύτερες ἡμέρες, ἡ νοσταλγία ἐνίκησε τόν φόβον, ἐπιστρέφουν ἀρκετοί συμπατριῶται μας, ἐπισκευάζουν τά σπίτια τους, πνέει ἄνεμος κάποιας αἰσιοδοξίας καί ἐλπίδος διά τό μέλλον. Εἴθε νά μή διαψευσθοῦν οἱ ἐλπίδες μας καί νά μήν ὁμιλοῦμε καί εἰς τό μέλλον διά «τό λαμπερό τό χτές καί τό θαμπό  τό σήμερα», κατά τόν ποιητήν.

Καί σύ, ἀγαπητέ Ὑποδιάκονε Ἀστέριε, καλεῖσαι τώρα νά παραλάβῃς τήν σκυτάλην, νά γίνῃς ὁ ἱερεύς τοῦ χωριοῦ μας, νά ἁγιάζῃς μέ τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας τούς ὀλίγους κατοίκους του, νά κτυπᾷς τήν καμπάνα, νά φέγγῃ  ἡ ἀκοίμητος κανδήλα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, νά δίνῃς θάρρος καί πίστιν εἰς τούς ἐνορίτας σου, κάτω ἀπό τάς ὁδηγίας καί μέ τήν στοργήν καί τήν ὑποστήριξιν τοῦ ἀξίου ποιμενάρχου μας ἀδελφοῦ ἁγίου Ἴμβρου καί Τενέδου κ. Κυρίλλου.

Μιμήσου, λοιπόν, τό παράδειγμα τοῦ π. Ἀστερίου καί τοῦ π. Γεωργίου. Ἄξιος!