Ἐντιμολογιώτατε,
Συνηθίζει παλαιόθεν ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως νὰ τιμᾷ δι’ ὀφφικίων ἐπίλεκτα τέκνα της, τὰ ὁποῖα μὲ τὴν χριστιανικὴν ἀρετήν των καὶ μὲ τὴν μεγάλην των προσφορὰν εἴτε εἰς τὸν πολιτισμόν, τὰ γράμματα καὶ τὰς τέχνας, εἴτε εἰς τὸν κοινωνικὸν στίβον καὶ τὰς τοῦ Γένους ἀνάγκας, διεκρίθησαν τῶν πολλῶν καὶ κατέστησαν σημεῖα ἀγαθῆς ἀναφορᾶς ὄχι μόνον τῶν συγχρόνων των, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐπιγενομένων. Τὰ ὀφφίκια ταῦτα εἶναι ἀρχοντίκια, τὰ ὁποῖα παραπέμπουν εἰς εὐκλεεστέρας ἡμέρας τοῦ Γένους, ξυπνοῦν μνήμας ἱεράς, γεννοῦν συγκινήσεις μεγάλας, ὑπενθυμίζουν τὸ χρέος τοῦ «περισσεύειν μᾶλλον» τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τοῦ «αἰὲν ἀριστεύειν» τῶν ἀρχαίων ἡμῶν προγόνων. Περισσεύειν εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον τῷ Θεῷ. Ἀριστεύειν εἰς τὴν πολύμοχθον προσωπικὴν καὶ κοινωνικὴν ἀρετήν. Περισσεύειν εἰς φιλοτιμίαν. Ἀριστεύειν εἰς ἁγιασμόν!
Τὸν Πολυχρόνην Ἀηδονίδην, τέκνον εὐλαβοῦς ἱερατικῆς οἰκογενείας, ἀπὸ ἐτῶν παρακολουθοῦμεν μακρόθεν ἀγωνιζόμενον φιλοπόνως τὴν ἀρετήν, βιοῦντα ἐν εὐθύτητι καρδίας τὸ περιεχόμενον τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἐργαζόμενον μετὰ ζήλου θερμοῦ εἰς τὴν διαφύλαξιν καὶ διάδοσιν τῆς μεγάλης μουσικῆς παραδόσεως τῆς εὐάνδρου Θρᾴκης. Ἱεροψάλτης σεμνὸς καὶ εὐλαβὴς ἐκτελεστὴς τῶν ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας ὕμνων εἰς τὴν σεβασμίαν θεοτερπῆ βυζαντινὴν μουσικήν, δὲν ὤκνησεν ἐκ παραλλήλου νὰ ἐγκύψῃ μετὰ πολλῆς ἀγάπης καὶ εἰς τὴν θύραθεν ὡραίαν παραδοσιακὴν μουσικὴν τῆς πατρίδος του, νὰ φέρῃ εἰς τὸ προσκήνιον σπουδαῖα ᾄσματα καὶ μελίσματα πρὸ πολλοῦ ἐν γωνίᾳ καὶ παραβύστῳ ἀπολησμονηθέντα ἤ ὑπὸ τοῦ ἐκφύλου συρμοῦ περιφρονηθέντα τέως καὶ παραγκωνισθέντα, νὰ τὰ ἀναδείξῃ μετὰ σπουδῆς καί, ἀποδίδων αὐτὰ περιπαθῶς μὲ τὴν μελιηδεῖαν φωνήν του, νὰ τὰ καταστήσῃ οἰκεῖα καὶ ἀγαπητὰ ὄχι μόνον εἰς τοὺς νεοέλληνας, ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλους τοὺς θιασώτας τῆς καλῆς καὶ ὄντως ψυχαγωγούσης καὶ μὴ διασκεδαζούσης μουσικῆς. Οἱ Θρᾷκες, ἐντεῦθεν καὶ ἐκεῖθεν τοῦ Ἕβρου, ἤκουσαν ἀπὸ τὸ ἡδύμολπον στόμα του τὴν γλυκεῖαν φωνὴν τῆς πατρίδος, οἱ δὲ τοῦ ἡμετέρου Γένους τὸ παράπονον καὶ τοὺς καημοὺς τῆς Ρωμηοσύνης. Δὲν θὰ ἦτο ἴσως ὑπερβολὴ νὰ εἴπωμεν ὅτι ὁ σήμερον τιμώμενος ὀτρηρὸς ἐργάτης τῆς Παραδόσεως εἶναι πράγματι τὸ «Ἀηδόνι τῆς Ἀνατολῆς» καὶ ὄχι ψιλῷ ὀνόματι Ἀηδονίδης. Ἡ βαθύχρονος φωνὴ τῆς Θρᾳκικῆς Μούσης. Ὁ γλυκὺς λυγμὸς τῆς πολυπάθου Ρωμέϊκης ψυχῆς! Μᾶς ἐφανέρωσεν ὄχι μόνον τὰ «Μυστικὰ τοῦ κήπου» του, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ «Τῆς καρδιᾶς του τ’ ἀνοιχτά». Τοιουτοτρόπως τὸν ἐγνωρίσαμεν, τὸν ἐξετιμήσαμεν καὶ τὸν ἠγαπήσαμεν! Ὅπως τὸν γνωρίζει, τὸν ἐκτιμᾷ καὶ τὸν ἀγαπᾷ, τόσον ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία τῆς γενετείρας του, ὅσον καὶ ἡ ὅπου γῆς Ὁμογένεια, παντοῦ ὅπου οἱ δρόμοι τους συναντιοῦνται.
Τούτων οὕτως ἐχόντων, ἐκρίναμεν ὅτι ὁ Χρόνης Ἀηδονίδης ἔπρεπε νὰ κατακοσμηθῇ μὲ ἱερὸν Πατριαρχικὸν ἀρχοντίκιον, καί, ἰδού, ἀπόψε, ἐν ἡμέρᾳ ἐπισήμῳ καὶ ἐν ὥρᾳ ἱερᾷ, ἀρχομένου τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Θρονικῆς Ἑορτῆς τοῦ Ἁγιωτάτου Ἀποστολικοῦ καὶ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τῆς σεβασμίας Κωνσταντινουπόλεως, ὑπὸ τὴν σκέπην τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀποστόλου Ἀνδρέου καὶ τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, μὲ τὴν εὐχὴν τῆς Παμμακαρίστου Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἐν πληθούσῃ ἐκκλησίᾳ, διὰ χειροθεσίας Πατριαρχικῆς ἀπονέμεται εἰς τὸν πολιὸν διδάσκαλον τὸ ὀφφίκιον τοῦ Ἄρχοντος Ὑμνῳδοῦ τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.
Σᾶς εὐχόμεθα, Ἐντιμολογιώτατε καὶ Μουσικολογιώτατε Ἄρχων Ὑμνῳδὲ κύριε Πολυχρόνη Ἀηδονίδη, ὑγιείαν ἀπερικλόνητον καὶ μακρότητα εἰρηνικῶν ἡμερῶν. Νὰ χαρῆτε τὴν τιμὴν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας μετὰ τῆς ἀγαπητῆς οἰκογενείας σας καὶ τῶν πολλῶν μαθητῶν σας, ᾄδων καὶ ψάλλων θεαρέστως τῷ Κυρίῳ μέχρις ἐσχάτου γήρους καὶ πρεσβείου, σεμνύνων τὸ ὀφφίκιόν σας καὶ σεμνυνόμενος ὑπ’ αὐτοῦ. Ἄξιος!
