Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μήτηρ Μεγάλη Ἐκκλησία, ἀπό τῆς θείας ταύτης “φυλακῆς”, ἐπί τῆς ὁποίας ἐτάχθη ὑπό τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοπεῖ πάντοτε μετ᾽ ἐπιστήμης καί παρακολουθεῖ, ὄχι μόνον εἰς γενικάς γραμμάς τήν πορείαν τοῦ χριστωνύμου πληρώματος, ἀλλά καί τόν προσωπικόν ἑνός ἑκάστου τῶν πιστῶν αὐτῆς τέκνων βηματισμόν, μάλιστα δέ τῶν ἐντεῦθεν, τῶν ἐκ τῆς ἱστορικῆς ταύτης γῆς τῶν πατέρων ἡμῶν, τά ὁποῖα, ὡς εἰκός, περιβάλλει πάντοτε μετά τῆς πρεπούσης στοργῆς καί ἀγάπης. Παρακολουθοῦσα δέ τά βήματα τῆς κατά Θεόν πορείας αὐτῶν, εἶναι φυσικόν νά χαίρῃ διαπιστοῦσα τήν ὀρθήν των πίστιν καί τήν εἰς Χριστόν πολλήν ἐλπίδα καί τήν ἐν Αὐτῷ ἀγάπην καί τήν ὅλην εὐαγγελικήν ἀρετήν, διά τῆς ὁποίας δοξάζεται τό Πανάγιον Ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί τιμᾶται ἐκεῖνο τῆς Ἐσταυρωμένης Μητρός Ἐκκλησίας.

Εἰς τά πλαίσια ταῦτα τοποθετεῖται καί ἡ φιλόστοργος παρακολούθησις τῆς κατά Χριστόν πορείας τέκνου ἐν Κυρίῳ πεφιλημένου καί συμπατριώτου ἐπιποθήτου, τοῦ Ἐντιμολογιωτάτου κυρίου Κωνσταντίνου Δεληκωνσταντῆ, γόνου τῆς Ἴμβρου, ἐκ τοῦ Γλυκέως, τῆς πατρίδος τοῦ κλεινοῦ καί ἀοιδίμου Διδασκάλου Βαρθολομαίου τοῦ Κουτλουμουσιανοῦ. Ἔχει, ἄλλωστε, παράδοσιν ἡ Ἴμβρος εἰς τήν ἀνάδειξιν Θεολόγων, καθώς καί Ἱεραρχῶν. Εἰς τήν χορείαν τῶν πρώτων ἀνήκει ὁ κύριος Δεληκωνσταντῆς, ὁ ὁποῖος ἐκαλλιέργησε τό πολύτιμον τάλαντον, τό ὁποῖον τοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ χορηγός τῆς Θεολογίας Παράκλητος, ἄριστον μνημόσυνον τοῦ μάρτυρος πατρός του Ζαφειρίου τελῶν διά τῆς ἁρμοζούσης εἰς Θεολόγον ζωῆς καί πολιτείας του. Καί ναί μέν, δέν περιεβλήθη τό τίμιον ράσον ὡς κληρικός, οὐχ ἦττον, ζῇ ὡς κληρικός, δηλαδή μέ τήν εὐσέβειαν καί τήν πίστιν ἡ ὁποία διακρίνει-πρέπει νά διακρίνῃ τούς κληρικούς. Ὅλος ὁ βίος του “μυρίζει λιβάνι”, κατά τό δή λεγόμενον. Ἀποπνέει τήν αὔραν τῆς Αἰγαιοπελαγίτικης εὐσεβείας, τήν δρόσον τοῦ Πνεύματος, ἡ ὁποία δροσίζει τήν Ἴμβρον καί τά ἄλλα νησιά τοῦ Ἀρχιεπελάγους, μέ τό πλῆθος τῶν ἐξωκκλησίων, μέ τήν ἔντονον λατρευτικήν ζωήν, μέ τάς ὡραίας παραδόσεις. Χαρακτηρίζεται ἀπό τήν εὐγένειαν τοῦ Γένους καί τήν λεπτότητα ὅσων ἐμαθήτευσαν ἐπιμελῶς εἰς τά πάτρια, τά ὡραῖα, τά ὑψήλα, τά ἀνεπανάληπτα. Αὐτήν τήν χάριν ὁ κύριος Δεληκωνσταντῆς μεταδίδει καί εἰς τήν καλήν καί ἀνταξίαν οἰκογένειάν του καί εἰς τούς μαθητάς του καί εἰς τούς φίλους του. Ἀθορύβως, μέ τήν προσευχήν του, μέ τήν σεμνότητά του, μέ τόν γλυκύν λόγον του, μέ τήν ἀρχοντιάν του, μέ τό θεοφιλές παράδειγμά του.

Ἀξιοχρέως, κατά ταῦτα, καί ἀκολούθως πρός τό γραφικόν “τοῖς εὐθέσι πρέπει αἴνεσις”, ἡ ἡμετέρα Μετριότης ἔγνω, κατ᾽ ἰδίαν ἡμῶν Πατριαρχικήν φιλοτιμίαν καί προαίρεσιν, νά φιλοτιμήσῃ τόν κύριον Δεληκωνσταντῆν διά τοῦ Ὀφφικίου τοῦ Ἄρχοντος Διδασκάλου τοῦ Γένους τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, διατρανοῦσα οὕτω τήν ἤδη ὑφισταμένην πραγματικότητα. Ὁ κύριος Δεληκωνσταντῆς εἶναι ἤδη ἄρχοντας καί εὐπατρίδης, καί ἐκ χαρακτῆρος καί πολιτείας, ἀλλά καί ἐκ τῆς καταγωγῆς του ἐκ μάρτυρος πατρός. Ἡ Ἐκκλησία καθιστᾷ τό πρᾶγμα σήμερον ἐπίσημον καί, προβαίνουσα δι᾽ ἡμῶν εἰς τήν ἀναγόρευσιν καί χειροθεσίαν, θέτει τόν λύχνον ἐπί τήν λυχνίαν, “ἵνα λάμπῃ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ”.

Συγχαίροντες, ὅθεν, πατρικῶς τήν ὑμετέραν Ἐντιμολογιότητα, φίλτατε Ἄρχων, καί τήν προσφιλῆ αὐτῆς οἰκογένειαν ἐπί τῷ χαρμοσύνῳ τούτῳ γεγονότι, εὐχόμεθα καί τά ἔτη ὑμῶν πολλά καί καλλίκαρπα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί τῷ Γένει, ἐπί εὐκλείᾳ καί τῆς μαρτυρικῆς Γενετείρας Ἴμβρου. ΑΞΙΟΣ!