Τήν πρωΐαν τῆς σήμερον, 27ης Σεπτεμβρίου 2005, ἐπεσκέφθη τό Ἱερόν Κέντρον προσκυνηματικῶς ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς κ. Δαμασκηνός, συνοδευόμενος ὑπό τῶν Σεβ. Μητροπολίτου Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἀνθίμου, Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρεσβυτέρου κ. Χρυσοβαλάντου Δήμου, Ἐλλογιμ. κ. Ἰωάννου Σιδηρᾶ, Θεολόγου καί Νομικοῦ, καί ἄλλων συνεργατῶν αὐτοῦ.

Τήν Α. Σεβασμιότητα ἐδέχθη μετά πλείστης ἐγκαρδιότητος καί ἀγάπης ἡ Α.Θ.Παναγιότης, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος, ἐν τῷ ἐπισήμῳ Αὐτοῦ γραφείῳ, εἰς ἐπίσημον ἀκρόασιν, καθ᾿  ἥν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς, ὁ μετά τριακονταετίαν καί πλέον ἐπισκεπτόμενος καί αὖθις τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, προσεφώνησε τήν Α.Θ.Παναγιότητα, τόν Πατριάρχην, Ὅστις ἐν συνεχείᾳ ἀντεφώνησεν αὐτόν ἐν χαρᾷ καί τιμῇ. Εἰς τήν συνέχειαν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς μετά τῆς συνοδείας αὐτοῦ παρεκάθησαν εἰς τό Πατριαρχικόν ἄριστον.

Κατωτέρω ἀκολουθεῖ ἡ προσφώνησις τῆς Α. Σεβασμιότητος.

«Παναγιώτατε Δέσποτα,
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί,
Τιμία τῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν ἀδελφῶν χορεία,

Κατά τήν εὔσημον ταύτην ὥραν διακατέχομαι ὑπό βαθυτάτης συγκινήσεως διότι ἡ χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνητοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἠξίωσε τήν ταπεινότητά μου νά εὑρίσκωμαι εὐλαβής προσκυνητής εἰς τό σεπτόν Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, καί νά ἵσταμαι ἐπί τοῦ ἱεροῦ ἐδάφους τῆς Βασιλευούσης, ἐκπληρῶν χρέος ἱερόν, ζωηράν προσωπικήν ἐπιθυμίαν ἀλλά καί ἀνταποκρινόμενος εἰς τήν εὐγενῆ σχετικήν πρόσκλησιν τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος, πολλάκις διατυπωθεῖσαν καί δή κατά τήν ἐπίσκεψιν Αὐτῆς εἰς τήν ἡμετέραν θεόσωστον Ἐπαρχίαν. Δοξολογῶ τόν οὐράνιον τῆς Ἐκκλησίας Δομήτορα διά τήν μεγάλην ταύτην εὐλογίαν καί ἀπευθύνω ταπεινῶς καί εὐλαβῶς θερμοτάτας εὐχαριστίας πρός τήν Ὑμετέραν Παναγιότητα καί τήν τετιμημένην χορείαν τῶν περί Αὐτήν Ἀρχιερέων, Κληρικῶν καί Λαϊκῶν διά τε τήν πρόφρονα πρόσκλησιν, τήν ἐγκάρδιον ὑποδοχήν καί τήν εὐγενῆ φιλοξενίαν τῆς ταπεινότητός μου προσωπικῶς ἀλλά καί τῆς συνοδείας μου. Χάριτας ὀφείλω καί εἰς τόν Σεβασμιώτατον Ἀδελφόν, Ἅγιον Ἀλεξανδρουπόλεως κύριον Ἄνθιμον διά τήν πολύτιμον συνδρομήν του εἰς τήν προετοιμασίαν τοῦ προσκυνήματος τούτου καί τήν πραγματοποίησιν αὐτοῦ εἰς τό ὁποῖον κατέστη συνοδίτης καί συνέκδημος.

Μεταφέρω καί ὑποβάλλω τῇ Ὑμετέρᾳ Σεπτῆ Κορυφῇ τά εὐλαβῆ σεβάσματα τοῦ ἱεροῦ κλήρου, τῶν τιμιωτάτων ἀρχόντων καί σύμπαντος τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ τῆς ἡμετέρας ἐπαρχίας καί τό ὁλοκάρδιον αἴτημα  ὅπως ἐπιδαψιλεύσητε αὐτοῖς τήν ὑμετέραν Πατριαρχικήν εὐλογίαν καί εὔχησθε ὑπέρ αὐτῶν ἀπό τοῦ ὑψηλοῦ καί ὑπερτίμου θρόνου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.

Τό ποίμνιον τῆς ἡμετέρας ἱστορικῆς ἐπαρχίας θεωρεῖ ὑψίστην εὐλογίαν καί τιμήν τήν κανονικήν πνευματικήν ἐξάρτησιν αὐτοῦ ἐκ τοῦ Ἁγιωτάτου καί Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πρός ὅν βιώνει στενώτατον καί ἀκατάλυτον πνευματικόν δεσμόν, καθ᾿  ὅσον οἱ εὐσεβεῖς πατέρες καί προπάτορες αὐτοῦ, γηγενεῖς τε καί ἐκ τῶν ἑλληνικῶν ὀρθοδόξων ἑστιῶν τῆς Θρᾴκης, ἀνατολικῆς καί βορείας, τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρασίας, ἐπί αἰῶνας μακρούς διετέλεσαν τέκνα πιστά καί ἀφωσιωμένα τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Γνωρίζουν καλῶς τά ὅσα εἰς καιρούς δόξης καί μεγαλείου, ἀλλά καί δοκιμασίας καί πόνου εἰργάσατο ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ὑπέρ τῶν προπατόρων καί πατέρων αὐτῶν ἀλλά καί ἐξακολουθεῖ νά ἐργάζηται ὑπέρ τῶν ἰδίων. Διό μετά πολλῆς εὐγνωμοσύνης καί υἱϊκῆς ἀφοσιώσεως προσβλέπουν πρός Αὐτήν.

Τήν Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν θεωροῦν μητέρα καί τροφόν καί τιμοῦν Αὐτήν ἀπεριορίστως ὡς πρώτην τῶν Ἐκκλησιῶν, ὡς φρουρόν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί φύλακα τῶν ἀληθειῶν αὐτῆς, ὡς ἀμύντορα τῆς θείας διδασκαλίας ἔναντι πάσης ἐπιβουλῆς τῶν κακοδόξων, ὡς στοργικήν προστάτιδα τοῦ εὐσεβοῦς γένους τῶν Ἑλλήνων, ὡς σώτειρα κιβωτόν τῶν ἀμωμήτων καί παντίμων ἐκκλησιαστικῶν καί ἐθνικῶν παραδόσεων, ὡς κήρυκα ἀγάπης, καταλλαγῆς καί συνεργασίας ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ πρός ἅπαντας τούς λαούς ἄνευ οὐδεμιᾶς διακρίσεως. Τά τοιαῦτα βιώματα ἐκληρονόμησαν παρά τῶν πατέρων αὐτῶν ἀλλά καί τοιαῦτα βιώματα γεννῶνται εἰς αὐτούς ἐκ τῆς ἐμπειρίας αὐτῶν, τῆς προερχομένης ἐκ τῆς συγχρόνου ἐργώδους καί καρποφόρου δραστηριότητος τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος καί τῶν ἀξίων Αὐτῆς συνεργατῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν, ὡς καί τῶν ἀμέσων προκατόχων ὑμῶν εἰς τούς οἴακας τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.

Καυχᾶται τό εὐσεβές ποίμνιον τῆς ἡμετέρας ἐπαρχίας διότι κατά τόν λήξαντα αἰῶνα προσέφερεν ὡς ἐλάχιστον ἀντίδωρον εἰς τήν Μεγάλην Ἐκκλησίαν δύο διακεκριμένους Ἱεράρχας τόν ἐκ Κομοτηνῆς Μητροπολίτην Τραπεζοῦντος Χρύσανθον, μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν, καί τόν ἐκ τῆς ἱστορικῆς Μαρωνείας Ἀρχιεπίσκοπον Βορείου καί Νοτίου Ἀμερικῆς Μιχαήλ, οἵτινες διηκόνησαν εὐόρκως καί καρποφόρως τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Ὡσαύτως σεμνύνεται διότι ἐκ τῆς χορείας τῶν ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ διακονησάντων Ἱεραρχῶν ἀνεδείχθη Οἰκουμενικός  Πατριάρχης, ὁ Νεόφυτος ὁ Ζ´ , καί διαπρεπεῖς τοῦ Θρόνου Ἀρχιερεῖς ὡς ὁ Ἱερώνυμος Γοργίας, ὁ Νικόλαος Σακκόπουλος, ὁ Ἄνθιμος Σαρίδης. Αἱ ἱεραί μορφαί τῶν ἀνωτέρω ὑλοποιοῦν καί ἐνισχύουν τούς ἱερούς καί πνευματικούς δεσμούς σεβασμοῦ τιμῆς καί ἀγάπης τῶν ὀρθοδόξων τῆς ἐπαρχίας ἡμῶν μετά τοῦ Ἱεροῦ Κέντρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Εἰς τήν ἔτι περαιτέρω ἐνίσχυσιν τῶν δεσμῶν τούτων συνέβαλε μεγάλως ἡ ἔστω καί σύντομος ἐπίσκεψις τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Κορυφῆς εἰς Κομοτηνήν κατά τό ἔτος 2002, τῆς ὁποίας μετά πολλῆς συγκινήσεως μνημονεύουν οἱ κάτοικοι τῆς Κομοτηνῆς καί τῆς περιοχῆς αὐτῆς, οἵτινες μετά πολλῆς ἀγωνίας προσδοκοῦν τήν ἐπανάληψιν αὐτῆς μέ διάρκειαν ἱκανήν ὥστε καί ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης νά γνωρίσῃ πληρέστερον τόν εὐσεβῆ λαόν, τά ἔργα, τά προβλήματα, τά αἰτήματα αὐτοῦ, ἀλλά καί οἱ χριστιανοί νά γευθοῦν ἀρτίαν τήν χαράν τῆς εὐλογίας, τῆς διδαχῆς, τῆς προσωπικῆς μεθ᾽ Ὑμῶν κοινωνίας. Διό καί ἐπισήμως ἀπευθύνω εὐλαβῶς ἐκ μέρους τοῦ ἱεροῦ κλήρου, τῶν ἐντίμων ἀρχόντων καί τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῆς ἡμετέρας θεοσώστου ἐπαρχίας τήν πρόσκλησιν ὅπως ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης ἀγαθυνθῇ καί ἐπισκεφθῇ μετά συνοδείας ἱκανῆς τήν ἡμετέραν ἐπαρχίαν ὅταν αἱ λοιπαί ὑποχρεώσεις καί δραστηριότητες Αὐτῆς τό ἐπιτρέψουν. Ἡμεῖς πάντες θά ἀναμένωμεν ἐναγωνίως σχετικόν Πατριαρχικόν Γράμμα ὁρίζον τόν χρόνον τῆς ἐπισκέψεως.

Ταπεινῶς δεόμενοι τοῦ Ὑψίστου ὅπως δωρίζηται τῇ Ὑμετέρᾳ σεπτῇ Θειοτάτῃ Παναγιότητι ὑγιείαν κατ᾽ ἄμφω, ἐνδυνάμωσιν καί φωτισμόν πρός συνέχισιν τοῦ θεαρέστου ἔργου Αὐτῆς, ὑποβάλλω καί αὖθις εὐγνώμονας εὐχαριστίας διά τήν δαψιλῶς ἐκδηλωθεῖσαν ἀγάπην Αὐτῆς πρός τήν ταπεινότητά μου.»