Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἀττικοῦ φαίνεται ὅτι ὁ πατριαρχικὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως θρόνος ἕμενε χηρεύων ἐπί τινα καιρόν, διότι πολλὴ συζήτησις ἐγένετο περὶ διαδόχου, τρεῖς δ᾽ ὑπόψηφοι παρίσταντο ἔχοντες ἕκαστος ὑπὲρ αὐτοῦ φίλους ἰσχυρούς· οὗτοι δ᾽ ἦσαν οἱ πρεσβύτεροι Φίλιππος Σιδήτης, (ὁ ἐκ Σίδης δηλ. τῆς Παμφιλίας, ὅστις τῷ 430 ἢ 429 γράψας Χριστιανικὴν Ἱστορίαν ἐν βιβλίοις τριάκοντα καὶ ἕξ συνέθετο, φαίνεται, ταύτην ἐν εἴδει λιβέλλου κατὰ τοῦ Σισινίου Πατριάρχου Κων/πόλεως καὶ Πρόκλου προκριθέντων μετ᾽ αὐτοῦ διὰ τὸν πατριαρχικὸν θρόνον. «Ἐπὶ τούτῳ Φίλιππος ὁ πρεσβύτερος, ὅτι αὐτοῦ προεκρίθη ἕτερος, πολλὰ τῆς χειροτονίας παθήματα ἐν τῇ πεπονημένῃ αὐτῷ Χριστιανικῇ Ἱστορίᾳ, διαβάλλων καὶ τὸν χειροτονηθέντα καὶ τοὺς χειροτονήσαντας, καὶ πολλῷ πλέον τοὺς λαϊκούς». Ἦν δ᾽ ἐκ Σίδης τῆς Παμφιλίας ὁ Φίλιππος, διάκονος Ἰωάννου Χρυσοστόμου γενόμενος, ἄγαν φιλόβιβλος ἀνήρ, πολλὰ βιβλία κατὰ Ἰουλιανοῦ Παραβάτου γράψας ἐπ᾽ ἀνασκευῇ τῶν ἐκείνου· Χριστιανικὴν ἱστορίαν ἔγραψεν ἐν βιβλίοις ἕξ καὶ τριάκοντα, κεφαλαίοις δὲ χιλίοις σχεδόν) Πρόκλος καὶ Σισίνιος, ὧν ὁ τελευταῖος ἱεράτευεν ἐν τῷ ἀντίπεραν χώρῳ ὃν ἐκάλουν Ἐλαίαν. Τὸν τόπον τοῦτον εἴδομεν ἄλλοτε φιλοξενοῦντα τινὰς τῶν πρὸ τοῦ Μητροφάνους ἐπισκόπων, αὐτόθι δ᾽ ἦγε πάνδημον πανήγυριν ἡ Πόλις τὴν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Ἡ περὶ τοῦ μέλλοντος ἐπισκόπου ζήτησις ἔλαβε τέλος, προὐτιμήθη δ᾽ ὁ πρεσβύτερος Σισίνιος, ἀνὴρ ἐπ᾽ ἀρετὴ περιβόητος καὶ μεγάλην εὐλάβειαν ἀπολαμβάνων διὰ τὴν ὑπὲρ τῶν πτωχῶν πρόνοιαν καὶ τὴν ὑπὲρ δύναμιν ἐνέργειαν αὐτοῦ. Ἐχειροτονήθη κατὰ τὴν τελευταίαν ἡμέραν τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 426, ὡς λέγει ὁ Βανδούριος ἀκολουθῶν τῷ Σωκράτει, ἀλλὰ τοσοῦτον μακρὰ χηρεία ἐπὶ τέσσαρας μῆνας παρατεινομένη καταντᾷ ἀπίστευτος. Ὑπονοῶ δ᾽ ὅτι ὁ πατριάρχης Σισίνιος, κοσμήσας τὸν θρόνον οὐδ᾽ ὅλα δύο ἔτη, κατὰ δὲ τοὺς πατριαρχικοὺς καταλόγους ἔτος ἓν καὶ δέκα μῆνας, ἐξελέγη ἡμέρας τινάς, εἰ οὐχὶ μῆνας μετὰ τὸν θάνατον Ἀττικοῦ, καὶ ἀπέθανε τῇ 24ῃ Δεκεμβρίου τοῦ 427.

Πρὸς χειροτονίαν καὶ ἐγκαθίδρυσιν τοῦ Σισινίου, Θεοδόσιος ὁ Β´ συνεκάλεσε σύνοδον τῷ 426, αὕτη δ᾽ ὑπὸ τὴν προεδρείαν τοῦ νέου πατριάρχου καὶ τοῦ Θεοδότου πατριάρχου τῆς Ἀντιοχείας κατέκρινε τὴν μασσαλιανὴν ἑτεροδοξίαν, καὶ ἔγραψεν ἐπιστολὴν «κοινὴν ἐπιστολὴν – λέγει ὁ Φώτιος – πρὸς Βερινιανὸν καὶ Ἀμφιλόχιον καὶ λοιποὺς τοὺς ἐν Παμφυλίᾳ ἐπισκόπους».

Ἐὰν μὴ παρερμηνεύῃ τὰ πράγματα, ἐὰν μὴ διαστρέφῃ τὰ ὀνόματα ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος, δύναταί τις εἰπεῖν ὅτι καὶ ἐπὶ Σισινίου ἔτι δυσμενῶς ἐφέρετο ἡ κοσμικὴ ἀρχὴ κατὰ τῶν ξυλοκερκιτῶν, δῆλά γε δὴ τῶν τοῦ χρυσοῤῥήμονος ὀπαδῶν. Ἡσυχία τις ἐπρυτανεύθη τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ ἐφαίνοντο πλέον οἱ Ξυλοκερκῖται καθησυχάσαντες καὶ ἐμπνέοντες τὴν πεποίθησιν ὅτι εἰς οὐδεμίαν ἤθελον προβῇ στάσιν· τότε Ὀπτᾶτος ὁ τῆς πόλεως ὕπαρχος, ἀνὴρ εἰδωλολάτρης ὤν, ἀνέλαβε νὰ ἐξετάσῃ τίνες ἦσαν οἱ πυρπολήσαντες τὴν Ἁγίαν Σοφίαν ἐπὶ τῇ ἐξορίᾳ τοῦ Χρυσοστόμου, ὅτε κατεκάη καὶ τὸ Βουλευτήριον· ὑπόνοιαν ἔχων εἰς δύο κληρικούς, Τίγριον πρεσβύτερον καὶ Εὐτρόπιον ἀναγνώστην, συλλαβὼν ἐτιμώρησεν αὐτοὺς ἀπανθρώπως, ὧν ὁ Εὐτρόπιος εἰς εἰρκτὴν ῥιφθεὶς ἀπέθανε μετ᾽ ὀλίγον. Ἀλλ᾽ ἐνῷ οὗτος διετέλει καθειργμένος, βλέπει κατ᾽ ὄναρ ὁ Σισίνιος νέον τινὰ ὡραιότατον καὶ σεμνῶς ἐνδεδυμένον, ἱστάμενον πλησίον τοῦ ἱεροῦ βήματος τῆς ἐκκλησίας τοῦ ἁγίου Στεφάνου, καὶ ἐκφράζοντα τὴν θλίψιν αὐτοῦ διότι τὴν πόλιν ὅλην περιελθὼν οὐδένα εὗρεν ἀγαθὸν ἄνθρωπον ἢ τὸν Εὐτρόπιον μόνον· ἀλλὰ τοσούτῳ ζωηρὸν ἦν τὸ ὄναρ, ὥστε ὁ Σισίνιος ἀφυπνισθεὶς διηγήθη αὐτὸ εἴς τινα τῶν περὶ αὐτὸν πρεσβυτέρων, ὅν ἀπέστειλε νὰ ἐρευνήσῃ καθ᾽ ὅλην τὴν πόλιν τίς ὁ Εὐτρόπιος. Καὶ εὗρεν αὐτὸν ἐν τῇ φυλακῇ. Ἄπορον δὲ πῶς ὁ πατριάρχης ἐπέτρεπε νὰ τιμωρῶνται κληρικοὶ τῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τῆς κοσμικῆς ἀρχῆς δικαζόμενοι πομπικῶς, πολλῷ δὲ περισσότερον καὶ ν᾽ ἀποθνήσκωσιν ἐκ τῶν βασάνων καὶ τῶν κακουχιῶν ἐν τῇ εἱρκτῇ, ὡς ὁ δυστυχὴς Εὐτρόπιος.

Ὁ πατριάρχης Σισίνιος, ὡς παρὰ τῷ ἐκκλησιαστικῷ ἱστοριογράφῳ Σωζομένῳ εὑρίσκομεν, συνετέλεσε τὴν οἰκοδομὴν τοῦ ναοῦ τῶν ἁγίων νοταρίων Μαρκιανοῦ καὶ Μαρτυρίου, οὗ τὰ θεμέλια κατέβαλεν ὁ ἱερὸς Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.

Τοῦ πατριάρχου Σισινίου τὴν μνήμην ἡ ὀρθόδοξος ἀνατολικὴ Ἐκκλησία γεραίρει τῇ 11ῃ Ὀκτωβρίου, ὅτε καὶ τὴν μνήμην ἄγει τοῦ τε Νεκταρίου καὶ τοῦ Ἀρσακίου.

Μανουήλ Ι. Γεδεών
«Πατριαρχικοὶ πίνακες»