Λόγιος ἱεράρχης. Κύπριος τῇ καταγωγῇ, ἐγεννήθη περὶ τῷ 1241 καὶ ἐσπούδασε μέχρι τὸ 1256. Συνέχισε τὶς σπουδές του ἐν Νικαίᾳ καὶ Κωνσταντινουπόλει, μαθητεύσας παρὰ τοῦ μεγάλου λογοθέτου καὶ σοφοῦ Γεώργιου Ἀκροπολίτου. Ἀκολούθως ἐνετάχθη εἰς τὸν κλῆρο τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ συνεδέθη τῷ παλατίῳ.
Ὁ αὐτοκράτωρ Μιχαὴλ Παλαιολόγος (1259-1282) τὸν ἐχρησιμοποίησε ὡς σύμβουλο εἰς τὴν ἑνωτικὴ πολιτική του πρὸς τὴν Δύση. Ἅμα τῷ θάνατῳ Μιχαὴλ τοῦ Παλαιολόγου προσεχώρησε εἰς τὴν ἀνθενωτικὴ παράταξη καὶ ἤσκησε αὐστηρὰ κριτικὴ κατὰ τῆς ἑνωτικῆς πολιτικῆς τοῦ πατριάρχου Ἰωάννου ΙΑ´ Βέκκου (1275-1282).
Ἡ ἀνάρρησις του εις] τὸν πατριαρχικὸ θρόνο ὄξυνε τὴν σύγκρουση, διὰ τοῦτο καὶ ὁ αὐτοκράτωρ Ἀνδρόνικος Β´ ὁ Παλαιολόγος (1282-1328) συνεκάλεσε σύνοδο τῷ 1285 διὰ τὴν ρύθμισι τοῦ θέματος.
Ὁ Γρηγόριος μετὰ τὴν ἀποτυχία τῆς συνόδου ἔγραψε τὸ ἔργο· Ἔκθεσις τοῦ Τόμου τῆς πίστεως κατὰ τοῦ Βέκκου (ΡG 142, 233-246). Τὸ ἔργο αὐτὸ προκάλεσε ὡστόσο τὴν ὀξυτάτη ἀντίδρασι τῶν ἀνθενωτικῶν καὶ δημιούργησε προβλήματα τῷ πατριάρχῃ, διότι ἔστρεψε ἐναντίον του ἰσχυροὺς ἀρχιερεῖς τοῦ πατριαρχείου (Θεόληπτος Φιλαδέλφειας, Ἰωάννης Χειλᾶς Ἐφέσου κ.ἄ.) Ἡ σύγκρουσίς του μετὰ τῶν ὁπαδῶν τοῦ σχίσματος τῶν Ἀρσενιατῶν δυσκόλευσε τὴν θέσι του περισσότερο, ὁ δὲ Γρηγόριος ἠναγκάσθη νὰ ἀποσυρθῇ εἰς τὴν μονὴ Ὁδηγητρίας καὶ τελικῶς νὰ παραιτηθῇ τῇ συστάσει τοῦ αὐτοκράτορος. Ἀπέθανε τῷ 1290 ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ἀριστηνῆς.
Συγγραφικὸ ἔργο.
Ὁ Γρηγόριος διεκρίθηκε ὡς ἐκκλησιαστικὸς συγγραφέας. Ἐν τοῖς θεολογικοῖς ἔργοις του σημαντικὴ θέση κατέχει ἡ Ἔκθεσις τοῦ Τόμου… καὶ τὰ σχετικὰ μὲ αὐτὸν ἔργα·
Ἀπολογία πρὸς τὴν κατὰ τοῦ Τόμου μέμψιν ἰσχυροτάτη (ΡG 142, 251-270),
Ὁμολογία… (ΡG 142, 247-252),
Πιττακὸν πρὸς τὸν βασιλέα Ἀνδρόνικον Παλαιολόγον (ΡG 142, 267-269),
Περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (ΡG 142, 269-300).
Ἔγραψε ἐπίσης αὐτοβιογραφία μὲ τίτλο Διηγήσεως μερικῆς λόγος τὰ καθ᾽ ἑαυτὸν περιέχων (ΡG 142,19-30), Βίους ἁγίων, Ἐγκώμια, Ὁμιλίας καὶ Ἐπιστολάς.