Τῷ Ἁγιωτάτῳ Πάπᾳ τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης Βενεδίκτῳ ΙϞ´ , χαίρειν ἐν Κυρίῳ.

Ἡ ἐπιστᾶσα ἐτησία μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Βενεδίκτου τοῦ Νουρσιανοῦ, τοῦ μεγίστου διδασκάλου τοῦ μονήρους ἐνθέου βίου ἐν τῇ Δύσει καί οὐρανίου προστάτου τῆς Ὑμετέρας φίλης Ἁγιότητος, δίδει τήν καλήν εὐκαιρίαν εἰς ἡμᾶς νά ἀπευθύνωμεν Αὐτῇ ἐγκαρδίους ἀδελφικάς εὐχάς καί ἑορτίους προσρήσεις.

Εἶναι ἡ πρώτη φορά κατά τήν ὁποίαν ἑορτάζετε τά ὀνομαστήρια Ὑμῶν φέρων τό ὄνομα Βενέδικτος. Βενέδικτος ἑρμηνεύεται εὐλογημένος. Ὡς εὐλογημένον Κυρίου ἀνέμενεν, ὑπεδέχθη καί ἐχαιρέτισεν Ὑμᾶς ἡ σεβασμία Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, ἅμα τῇ ἐκλογῇ Ὑμῶν εἰς Πάπαν, τό παρελθόν ἔτος, ψάλλουσα δαβιτικῶς Benedictus qui venit in nomine Domini.

Ὡς Εὐλογημένον Κυρίου προσδοκῶμεν νά ὑποδεχθῶμεν Ὑμᾶς καί ἡμεῖς ἐν τῇ ἐν Νέᾳ Ρώμῃ ἕδρᾳ τοῦ καθ᾽ ἡμᾶς μαρτυρικοῦ Ἁγιωτάτου Πατριαρχικοῦ καί Ἀποστολικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κατά τό σωτήριον τοῦτο ἔτος, ψάλλοντες εἰς τήν γλῶσσαν τοῦ Εὐαγγελίου Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου!

Ὁ Ὅσιος Βενέδικτος ὑπῆρξε διά τήν Δυτικήν Ἐκκλησίαν, ὅ,τι ὁ Μέγας Ἀντώνιος διά τήν Ἀνατολικήν. Ἰσοφαής αὐτῷ φωστήρ τοῦ μοναχικοῦ βίου καί τῆς φιλοθέου χριστιανικῆς ἀσκήσεως, ἰσάξιον ὑπόδειγμα εὐαγγελικῆς ἀρετῆς καί ταπεινώσεως. Τά σεβάσμια τάγματα τῶν Βενεδικτίνων μοναχῶν προσεπάθησαν καί προσπαθοῦν νά τηρήσουν τόν Κανόνα Μοναχικοῦ Βίου, τόν ὁποῖον ἐκεῖνος ὡς πολύτιμον παρακαταθήκην κατέλιπεν εἰς τήν ὅλην Ἐκκλησίαν. Ἡ τήρησις τοῦ Κανόνος αὐτοῦ συνιστᾷ βίωσιν τοῦ ὑψίστου ἀσκητικοῦ ἰδεώδους ἐν γνησίῳ ἐκκλησιαστικῷ φρονήματι, τῆς ὁποίας σήμερον, εἰς τάς ἡμέρας ταύτας τῆς ἐκκοσμικεύσεως, εἴπερ ποτέ καί ἄλλοτε ἔχει ἀνάγκην ἡ ἀνά τήν οἰκουμένην Ἐκκλησία. Εἰς τήν ἐποχήν τῆς καταναλωτικῆς ἀγέλης, τήν ὁποίαν διάγομεν καί κατά τήν ὁποίαν «ὅς μέν πεινᾶ, ὅς δέ μεθύει» (Α´ Κορ. 11, 21) καί οἱ πάντες «τά ἑαυτῶν ζητοῦσιν», ἡ καλλιτέρα ἀπάντησις τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἔμπρακτος προβολή τοῦ μοναχικοῦ καί ἀσκητικοῦ ἰδεώδους τῶν Ἁγίων Βενεδίκτου καί Ἀντωνίου, ὅπερ συνδυάζει τήν φιλόσοφον ἄσκησιν μετά τῆς φιλοχρίστου ταπεινώσεως καί φιλαδέλφου θυσίας.

Γνωρίζοντες τό παραδοσιακόν φρόνημα, τό ὁποῖον ἀνέκαθεν ἐχαρακτήριζε τήν Ὑμετέραν Ἁγιότητα, σεβάσμιε ἐν Χριστῷ Ἀδελφέ, καί βεβαιούμενοι ἐκ τῆς ἐπιλογῆς τοῦ τιμίου ὀνόματος τοῦ Ὁσίου Βενεδίκτου ὡς ὀνόματος τῆς ἐν εὐλογίαις ἀρξαμένης Ποντιφικῆς Ὑμῶν διακονίας, ἔχομεν δι᾿ ἐλπίδος ὅτι καί ἐν τῇ Δύσει, ὡς καί ἐν τῇ Ἀνατολῇ, ἄρξεται θάλλων καί πάλιν ὁ μοναχισμός, εὐλογίᾳ τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος καί εὐχαῖς τοῦ Ὁσίου Βενεδίκτου, εἰς ἔπαινον τῆς ποτνίας Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης.

Ζεούσῃ τοίνυν ἐξ ἀγάπης καρδίᾳ, εὐχόμεθα Ὑμῖν ἔτη πολλά παρά Κυρίου, ἐν ὑγιείᾳ ἀμφιλαφεῖ καί ἀπερικλονήτῳ, ἐν δυνάμει Θεοῦ καί φωτισμῷ Ὑψίστου, εἰς καλλιέργειαν τῆς ἑνότητος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐν ἀληθείᾳ καί ἀγάπῃ Χριστοῦ, εἰς καταρτισμόν τοῦ πιστοῦ λαοῦ καί χριστοποίησιν τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου.

Ἐπί τούτοις, ἀσπαζόμεθα τήν Ὑμετέραν πολυφίλητον καί περιπόθητον Ἁγιότητα ἐν ἀποστολικῷ χαρακτῆρι, εὐχόμεθα Αὐτῇ καί αὖθις ἀμώμως χαίρειν καί διατελοῦμεν μετά βαθείας ἀγάπης ἐν Κυρίῳ καί πάσης τιμῆς.

‚βς´ Μαρτίου ιδ´
Τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος