Στήν ἱστορία τῆς Παιδείας στήν Κωνσταντινούπολη ἡ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή κατέχει ἐπίζηλη θέση. Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο θέλοντας νά ἐκδηλώσει ἐπίσημα καί πανηγυρικά τήν ἄμεση σχέση του πρός τό Ἵδρυμα αὐτό ἀλλά καί νά τιμήσει αὐτό, συμμετέχει διαφοροτρόπως στόν ἐτήσιο πανηγυρισμό τῆς ἐπετείου του, δηλαδή στίς ἑορτές γιά τά 550 χρόνια ἀπό τήν ἵδρυσή του. Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πέργης Εὐάγγελος, σεπτῇ ἀναθέσει τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, συνέθεσε καί μελοποίησε εἰδικό Ἐγκωμιαστικό Ὕμνο, ὅστις καί ἐκτελεῖται ὑπό τῆς χορωδίας τοῦ ἐν Ἀθήναις Συνδέσμου Μουσικοφίλων Κωνσταντινουπόλεως, ὑπό τήν διεύθυνσιν τοῦ Μουσικολογιωτάτου κ. Δημοσθένους Παϊκοπούλου, Ἄρχοντος Δομεστίκου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ὁ Ὕμνος -Ἄκουσμα Ἐγκωμιαστικόν- μετά καί τίς ἐν Ἀθήναις πανηγυρικές ἐκδηλώσεις, θά ἀποδοθεῖ μουσικά τελικῶς στό Φανάρι, ἐπί τῇ λήξει τῶν ἑορτῶν στίς 30 Ἰανουαρίου 2005, ἑορτήν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, μέ Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν χοροστασίαν στόν Πατριαχικό Ναό καί τελετήν στίς αἴθουσες τῆς Πατριαρχικῆς Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς.
Ἡ σύνθεση τοῦ Ὕμνου ἔχει ὡς ἑξῆς:
Τῆς σοφίας ἡ μοῦσα ὀρθὴ
σὰν ψαλμοῦ ἀξεπέραστος βόγγος
προσταγὴ παραμένει καὶ φθόγγος
στὴ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή.
Ἀπ’ τὸ Κάστρο ριχμένος γιὰ ν’ ἄρχει
τῆς Μεγάλης Μονῆς ὁ ἀχὸς
ἀποβαίνει παιδείας βωμὸς
μ’ ὁρισμὸ καὶ εὐχὴ Πατριάρχη.
Ἑπικὴ ἀναβάθρα ζωστή
σ’ αὐλιτῶν τὰ χείλη σὰ ζώπυρο
καὶ σπονδὴ π’ ἀστράφτει στὸ λιόπυρο
μὲ τὴ δόγα ἀεὶ θρυλική..
Στὴν ὑψίκομη γῆ μιὰ ὠδὴ
ἀνασαίνει γεμάτη παλμὸ
μὲ παιδιῶν τονισμένη ρυθμὸ
κι’ ἀπὸ θεία τῆς νιότης ὁρμή.
Τὴν κρατοῦν ὑψηλὰ οἱ παιᾶνες
τῶν μυστῶν καὶ ἡ μέθη τοῦ λόγου
φλογισμέν’ ἀπὸ θρύλους τοῦ χώρου
ἀγκαλὰ μὲ τὶς θεῖες καμπάνες.
Τῆς παιδείας ἡ λύρα τρανὴ
στὸ δικόρυφο πάμμουσο λόφο
διαλύει τῆς μοίρας τὸ γνόφο
τὴ στεφάνη κρατώντας χλωρή.
Σὰν ἑστία μουσῶν γεραρὰ
ἀπὸ δάδα πυρφόρ’ ἀναμμένη
τραγουδᾶ ἐσαεὶ πυρωμένη
μὲ τὴ φλόγα χρυσῆ στὴ θρακιά.
Στῶν μαιάνδρων τὴ λεύτερη ὄψη
κυλισμένη τοῦ πάλαι ἡ Γνώση
συντροφιὰ μὲ τοῦ λόγου τὴ βρώση
ὑμνωδεῖ τὴν παλίμψηστη κόψη.
Δὲν ξεχνοῦν τὰ παιδιὰ μέσ’ στὴ δίνη
πὼς ἡ μνήμη τιμᾶ τὴ ζωὴ
μὰ καὶ κείνους ποὺ δώσαν πνοὴ
στὴν κλεινὴ κι ἀκριβὴ Ρ ω μ η ο σ ύ ν η.
Στοὺς πεντέμισυ ἄθλων αἰῶνες
ὑμνωδοῦν οἱ Μεγάλοι – Σχολῖτες
καὶ μαζὶ κι οἱ παλιοὶ ρασενδύτες
τῶν ὀνείρων τὶς ἔκτακτες ὧρες.
Λιτανεία πνευμάτων στὴν Πόλη
τοῦ παρόντος μαζὶ καὶ τοῦ χθὲς
στὴ Σχολὴ προχωροῦν μ’ ἀρμαθιές
λουλουδιῶν στὴ θερμή τους ἀγκάλη
Τὴν ἐλπίδα μᾶς ψάλλ’ ἐσαεὶ
μ’ ἀναμμένο στὸν κόρφο ΦΑΝΑΡΙ
κι ἔτσι μένει γιὰ πάντα καμάρι
ἡ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΣΧΟΛΗ