Ἀριθμ. Πρωτ.252
Τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου μεγάλῃ τῇ φωνῇ καλοῦντος τούς λαούς πρός χαράν καί ἀγαλλίασιν, καθ᾽ ὅσον «Ἄγγελος ἐκάθησεν εἰς τόν λίθον τοῦ Μνήματος» τοῦ Κυρίου καί «αὐτός ἡμᾶς εὐηγγελίσατο εἰπών· Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, καί ἐπλήρωσε τά σύμπαντα εὐωδίας», ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει καί ἡμεῖς, ἐκ τῆς σεπτῆς ἡμῶν Ἀποστολικῆς καί Οἰκουμενικῆς ἐν Νέᾳ Ρώμῃ-Κωνσταντινουπόλει καθέδρας, σαλπίζομεν στεντορίᾳ τῇ φωνῇ τό μήνυμα τῆς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν τριημέρου Ἀναστάσεως καί προσευχόμεθα ὅπως τό ἱερώτατον ἄκουσμα πληρώσῃ χαρᾶς καί εὐφροσύνης καί τήν Ὑμετέραν λίαν ἡμῖν ἀγαπητήν καί περισπούδαστον Μακαριότητα ἐν ὥραις αἰσίαις, συγκλονιστικόν, συνταρακτικόν, ἀλλά καί εἰρηναῖον καί γαληνόν, ὁπωσδήποτε δέ ἐλπιδοφόρον καί ὅλως χαροποιόν καί σωτήριον δι᾿ Αὐτήν τε καί τήν περί τήν Μακαριότητα Αὐτῆς σεβασμίαν Ἱεραρχίαν καί τόν εὐαγῆ Κλῆρον τῆς κατ᾽ Αὐτήν Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας.
Ὄντως, Μακαριώτατε ἅγιε Ἀδελφέ, ἀνέστη ὁ Κύριος ἐκ τῶν νεκρῶν, ὡς Δεσπότης τῆς Ζωῆς καί Αὐτοζωή ὑπάρχων, καί Ὁδός πρός τόν Πατέρα, καί Ἀλήθεια τῆς σωτηρίας καί αἰωνιότητος καί κατά χάριν θεώσεως πάντων τῶν πιστευόντων εἰς Αὐτόν καί εἰς τόν ἀποστείλαντα Αὐτόν προαιώνιον Πατέρα καί εἰς τό πάσης κτίσεως συντηρητικόν καί ἀνακαινιστικόν καί ζωοπάροχον Πνεῦμα. Ἀνέστη Χριστός καί ἐνεκρώθη ὁ θάνατος. Ἀνέστη Χριστός καί εὐωδία ἔαρος αἰωνίου καί ζωῆς ἀτελευτήτου πληροῖ τά πάντα, ἥτις καί φθάσασα μέχρι ρινός καί μυκτήρων καί ἡμῶν, τῶν καθ᾿ ἡμέραν πεῖραν σταυροῦ λαμβανόντων, ἐλπίδος πολλῆς, καί φωτός ἱλαροῦ καί ἀνεσπέρου, καί προσδοκίας καινῶν οὐρανῶν καί καινῆς γῆς, ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ, καί εἰρήνης καρδιακῆς ἐπλήρωσε τόν ἔσω ἡμῶν ἄνθρωπον, ὥστε, συστήσαντες ἑορτήν, ἀγαλλόμενοι ἐμεγαλύναμεν τόν Αἴτιον καί σκιρτῶντες προσεκυνήσαμεν τό τῆς σωτηρίας δίπτυχον, τόν θειότατον, φαμέν, Σταυρόν καί τήν λαμπροφόρον καί κοσμοχαρμόσυνον Ἀνάστασιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου.
Περιπτυσσόμενοι, ὅθεν, ἐν ἀγάπῃ βαθείᾳ καί τιμῇ τήν Ὑμετέραν θεοφρούρητον Μακαριότητα, ἀποδίδομεν Αὐτῇ τόν γλυκερόν ἀναστάσιμον ἀσπασμόν τῆς ἐν τῷ κοινῷ Δεσπότῃ καί Λυτρωτῇ ἀγάπης, Πάσχα κροτοῦντες αἰώνιον, ἐν μέσῳ κρότων ἀπαισίων ἐκ τῶν τυφλῶν τῆς ἀποφωλίου τρομοκρατίας τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους κτυπημάτων ἀνά τάς διαφόρους γωνίας τῆς γῆς. Ἐν ταὐτῷ διαβεβαιούμεθα ἐν Κυρίῳ Ἀναστάντι Ὑμᾶς ὅτι οἱ ἀπαίσιοι ἐκεῖνοι κρότοι, οἱ ὑπό χύσεως ρυάκων καί ποταμῶν αἱμάτων συνήθως συνοδευόμενοι, ἐν τέλει θά σβεσθοῦν καί θά ἀπολησμονηθοῦν ὁλοτελῶς ὅταν τάς ἀκοάς καί τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων θά πληρώσῃ ὁ μακάριος ἐκεῖνος καί καθαρός ἦχος τῶν ἑορταζόντων καί βοώντων ἀπαύστως «Κύριε, δόξα σοι»· «ὁ Ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν, Κύριε, δόξα σοι»!
Χαίρετε, τό λοιπόν, Ἀδελφέ ἅγιε καί τιμιώτατε, καί ἀγαλλιᾶσθε καί ἑορτάζετε εὐφροσύνως τήν νέκρωσιν τοῦ θανάτου καί τήν καθαίρεσιν τοῦ ᾍδου καί τήν ἀπαρχήν ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου καί μενούσης, ὁρῶντες πέριξ Ὑμῶν κομῶντα εἰς ἔργα πίστεως καί ἀρετῆς καί ἀγάπης πάντα τά πνευματικά Ὑμῶν τέκνα, καί ὑπερεύχεσθε ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καρδίας καί γλυκασμῷ πνεύματος. Ὁ δέ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς καί τῆς Σωτηρίας ἡμῶν χαρίζοιτο τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι ἐν δαψιλείᾳ πάντα τά δῶρα τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ.
Ἅγιον Πάσχα βδ´
Τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος
ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός