Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον μὲ βαθεῖαν λύπην ἐπληροφορήθη τὴν ἐν Κυρίῳ κοίμησιν τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Χριστοδούλου, τὸν ὁποῖον προπέμπει μαζὶ μὲ τοὺς πανορθοδόξους εἰς τὴν αἰωνιότητα.

Ὁ ἀοίδιμος Ἀρχιεπίσκοπος ἠγωνίσθη καθ’ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς ζωῆς του ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας καὶ προσεπάθησε νὰ φέρῃ τοὺς ἀνθρώπους πλησιέστερον πρὸς αὐτὴν ὡς τὴν μόνην κιβωτὸν τῆς σωτηρίας.

Ὁ μακαριστὸς ὑπέμεινε κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ἀσθενείας του «μῆνας κενοὺς καὶ νύκτας ὀδυνῶν», ὡς ὁ πολύτλας Ἰώβ. Καὶ ὑπέμεινε τὰ παθήματά του καρτερικῶς, γενναίως, χριστιανοπρεπῶς, διδάξας διὰ τοῦ παραδείγματός του πολλούς.

Τώρα ὁ πληθωρικός του λόγος ἐσίγησε. Τώρα ἀπὸ τοὺς οὐρανίους θαλάμους θὰ ὑμνῇ ἀκαταπαύστως τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ πρεσβεύῃ πρὸς Αὐτὸν ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ποιμνίου της.

Ὁ χωρισμὸς ἀπὸ προσφιλῆ μας πρόσωπα εἶναι ἀνθρωπίνως ὀδυνηρός. Ἀλλὰ παρηγορούμεθα ἐνθυμούμενοι ὅτι δι’ ἡμᾶς τοὺς Χριστιανούς «ἡ πόλις ἄνω ἐστί, τὰ παρόντα ὁδός ἐστι» καὶ ὅτι «ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους καταλυθῇ, οἰκοδομὴν ἐκ Θεοῦ ἔχομεν… τοὺς γὰρ πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ» (Β’ Κορ. 5, 1 καὶ 10).

Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εὔχεται καὶ προσεύχεται διὰ τὴν ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς τοῦ προώρως ἀποιχομένου Πρωθιεράρχου καὶ ὅπως ὁ Δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας Χριστὸς ἀναδείξῃ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἄξιον καὶ ἱκανὸν διάδοχόν του, εἰς δόξαν τοῦ ἁγίου ὀνόματος Αὐτοῦ.

Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη !

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 28ῃ Ἰανουαρίου 2008.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου.