ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ 13ης ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ
ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ (ΚΕΚ)
ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΕΚΛΗΣΙΑΣ-ΜΕΛΗ ΑΥΤΟΥ
(Μετάφρασις ἐκ τοῦ ἀγγλικοῦ πρωτοτύπου)
Ἡμεῖς, οἱ 306 ἀντιπρόσωποι διαφόρων ἐν Εὐρώπῃ Ἐκκλησιῶν, συνελθόντες ἐν τῇ ἱστορικῇ πόλει τῶν Λουγδούνων Γαλλίας μεταξύ 15ης καί 21ης Ἰουλίου 2009 ὑπό τό γενικόν θέμα: «Κεκλημμένοι ἐν μιᾷ ἐλπίδι εἰς Χριστόν» ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς 13ης Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν (ΚΕΚ) καί τῆς 50ῆς ἐπετείου τῆς ἱδρύσεως αὐτοῦ, ἀπευθύνομεν τό παρόν μήνυμα πρός ἁπάσας τάς Ἐκκλησίας-μέλη τῆς ἡμετέρας διαχριστιανικῆς κινήσεως καί πρός ἅπασαν τήν Εὐρώπην.
Μία ἐλπίς εἰς Χριστόν.
Ὡς Χριστιανοί τολμῶμεν νά ἐλπίζωμεν. Ὡς βεβαιοῖ ἡ πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή, πίστις εἶναι ἡ τῶν ἐλπιζομένων ὑπόστασις. Ἡ ἐλπίς δέον ὅπως θεωρῇται ὡς οὐσιῶδες χαρακτηριστικόν (οὐσιώδης προπτική) τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Ἡ ἐλπίς μᾶς παρέχει χαράν, εἰρήνην, θάρρος, τόλμην καί ἐλευθερίαν. Ἐλευθεροῖ ἡμᾶς ἐκ τοῦ φόβου, διανοίγει τάς καρδίας ἡμῶν καί ἐνδυναμοῖ τήν μαρτυρίαν ἡμῶν περί τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου. Πάντες οἱ Χριστιανοί εἴμεθα κεκλημμένοι ἐν μιᾷ ἐλπίδι εἰς Χριστόν, ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης, τῆς συγγνώμης καί τῆς καταλλαγῆς. Ὡς Χριστιανοί μοιραζόμεθα μετά τῶν κοινωνιῶν ἐντός τῶν ὁποίων διαβιῶμεν καί εἰς τάς ὁποίας ἀνήκομεν, τήν ἐλπίδα ἡμῶν εἰς τόν Ἀναστάντα Κύριον. Ἡ Charta Oecumenica συνιστᾷ τήν βᾶσιν τῆς δεσμεύσεως ἡμῶν ἔναντι, τόσον τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως, ὅσον καί τῆς κοινωνίας ἐν τῇ ὁποίᾳ ζῶμεν.
Ἀτενίζοντες τό μέλλον.
Τό Συμβούλιον Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν ἱδρύθη πρό πεντηκονταετίας ἐν μιᾷ διῃρημμένῃ Εὐρώπῃ, μέ σκοπόν τήν δημιουργίαν γεφυρῶν ἐπικοινωνίας μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως καί τήν προσέγγισιν τῶν ἐκεῖσε διαβιούντων Χριστιανῶν. Συνεστήθη ἐντός μιᾶς Εὐρώπης καθημαγμένης ὑπό τῶν πολεμικῶν συγκρούσεων, μιᾶς Εὐρώπης ἐπιζητούσης ἀπεγνωσμένως τόν σπόρον τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀναστάσεως.
Σήμερον, ἑορτάζοντες τά πεντήκοντα ἔτη τῆς ζωῆς καί παρουσίας τοῦ ΚΕΚ, διαπιστοῦμεν ὅτι ἡ κατάστασις ἐν Εὐρώπῃ ἔχει μεταβληθῆ σημαντικῶς. Τό τρέχον ἔτος συμπίπτει μέ τήν εἰκοσαετῆ ἐπέτειον τῆς πτώσεως τοῦ σιδηροῦ παραπετάσματος, ἑνός γεγονότος, τό ὁποῖον ἐκόμισε νέας ἐλπίδας οὐχί μόνον εἰς τήν Εὐρώπην, ἀλλά εἰς ὅλον τόν κόσμον. Ἐν τούτοις, πολλαί εὐρωπαϊκαί κοινωνίαι συνεχίζουν νά ὑφίστανται ἀκόμη τάς συνεπείας τῶν ἀθεϊστικῶν κομμουνιστικῶν δικτατορικῶν καθεστώτων τῆς Κεντρῴας καί Ἀνατολικῆς Εὐρώπης, αἱ ὁποῖαι ἐξακολουθοῦν νά ἐπηρρεάζουν συμπεριφοράς, νά γεννοῦν ὑποψίας, καί νά παρακωλύουν τήν πραγματικήν συμφιλίωσιν μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως.
Ἐνῷ διακαῶς ἐργαζόμεθα, προσβλέποντες εἰς μίαν ἡνωμένην καί συμφιλιωμένην Εὐρώπην, σημειοῦμεν μετά θλίψεως ὅτι νέα διαχωριστικά τείχη ὀρθοῦνται μεταξύ ἐθνῶν, πολιτισμῶν καί θρησκειῶν. Παρατηροῦμεν νέας διακρίσεις ἀναφυομένας μεταξύ γηγενῶν καί μεταναστῶν, πλουσίων καί πτωχῶν, ἐργαζομένων καί ἀνέργων, μεταξύ αὐτῶν, ὧν τά δικαιώματα ἀποτελοῦν ἀντικείμενον σεβασμοῦ καί ἐκείνων, ὧν τά δικαιώματα παραθεωρῶνται.
Ἐκδηλοῦνται παγκόσμιοι κρίσεις, μέ σφαιρικάς συνεπείας. Αἱ κλιματικαί ἀλλαγαί καί ἡ καταστροφή τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καλοῦν ἡμᾶς νά ἐργασθῶμεν διά τήν διάσωσιν τῆς Δημιουργίας, τόσον διά τῆς εὐαισθητοποιήσεως τῶν πολιτικῶν καί τῶν κέντρων λήψεως ἀποφάσεων, ὅσον καί διά τοῦ αὐτοελέγχου ἡμῶν πρός ἀποφυγήν ἰδίας ἀντιπεριβαλλοντικῆς συμπεριφορᾶς καί μείωσιν τῶν ἐκπομπῶν διοξειδίου τοῦ ἄνθρακος (CO2). Ἡ παροῦσα εὐρείας κλίμακος οἰκονομική κρίσις ἐγείρει τήν ἀπαίτησιν ὅπως ἀναγνωρίσωμεν τήν παρεχομένην δι΄αὐτῆς εὐκαιρίαν διά τήν ἐπικράτησιν μιᾶς νέας οἰκονομικῆς τάξεως, ὑπομνήσωμεν δέ εἰς τόν κόσμον τήν ἀνάγκην διαμορφώσεως μιᾶς οἰκονομίας ἐρειδομένης ἐπί τῶν ἀρχῶν τῆς ἠθικῆς ὑπευθυνότητος καί τῆς περιβαλλοντικῆς ἀειφορίας, ἐπιβεβαιοῦντες ἐν ταὐτῷ ὅτι καί ἡμεῖς, ὡς Ἐκκλησίαι, ἐπενδύομεν τάς ἰδίας ἡμῶν οἰκονομικάς πηγάς ὑπό τάς ἅς ἀπαιτῶμεν καί παρά τῶν ἄλλων αὐστηράς προδιαγραφάς. Τά ὡς ἄνω μᾶς προκαλοῦν ὅπως ἔχωμεν μίαν σταθεράν δέσμευσιν πρός τήν συναινετικήν διαδικασίαν ἐπικρατήσεως τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς διασώσεως τῆς ἀκεραιότητος τῆς Δημιουργίας.
Πέραν πάντων τούτων, εἴμεθα πεπεισμένοι ὅτι ἡμεῖς, ὡς Χριστιανοί, ἔχομεν μίαν εἰδικήν ἐλπίδα διά νά μοιρασθῶμεν εἰς στιγμάς ἀπογνώσεως καί ἀπελπισίας. Ἡμεῖς διακηρύσσομεν ὅτι Ὑπάρχει ἐλπίς ἐν τῷ ἀγῶνι ἡμῶν διά τήν ἐπικράτησιν τῆς ἀληθείας καί τῆς δικαιοσύνης. Ὑπάρχει ἐλπίς, ὁσάκις ἀνθιστάμεθα πάσαις ταῖς μορφαῖς βίας καί φυλετικῶν διακρίσεων, ὁσάκις ὑπεραμυνόμεθα τῆς ἀξιοπρεπείας παντός ἀνθρωπίνου προσώπου. Ὑπάρχει ἐλπίς, ὁσάκις ἐμμένωμεν εἰς τήν ὑποχρέωσιν διά ἀνιδιοτελῆ ἀλληλεγγύην μεταξύ ἀνθρώπων καί λαῶν∙ ὁσάκις ἀγωνιζόμεθα διά τόν εἰλικρινῆ καί ἀπροσποίητον σεβασμόν πρός τήν Δημιουργίαν.
Πιστεύομεν ὅτι ἡ Εὐρώπη δύναται καί πρέπει νά εἶναι μία ἤπειρος μέ εὐρύτητα πνεύματος, μία ἤπειρος ὑποδεκτική καί ἱκανή νά ἀφομοιώνῃ ὅσους καταφεύγουν εἰς αὐτήν. Διακηρύσσομεν ὅτι πρέπει νά ὑπάρχουν ἐν αὐτῇ πύλαι ἀνοικταί εἰς πάντα ἀναζητοῦντα ἄσυλον ἐκ τῶν διωγμῶν καί τῆς βίας. Κατά τήν Συνέλευσιν ταύτην ἑορτάσαμεν τήν συγχώνευσιν τῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Ἐκκλησιῶν διά τήν Μετανάστευσιν ἐν Εὐρώπῃ μετά τοῦ ΚΕΚ, ἐνῷ κατά τό προσεχές ἔτος 2010, τό ὁποῖον ἀνεκηρύχθη ὡς «ἔτος ἀφιερωμένον εἰς τήν ἀνταπόκρισιν τῶν Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν εἰς τήν μετανάστευσιν» θά ἔχωμεν τήν εὐκαιρίαν νά διαδηλώσωμεν τήν κοινήν ἡμῶν χριστιανικήν δέσμευσιν ἔναντι τῶν προσφύγων καί τῶν μεταναστῶν.
Ἡ Συνέλευσις, ἀτενίζουσα τό μέλλον, συνέστησε μίαν Ὁμάδα Ἐργασίας μέ ἀποστολήν νά προβῇ εἰς μίαν συνολικήν ἀναθεώρησιν τοῦ ΚΕΚ, περιλαμβανομένου τοῦ σκοποῦ, τοῦ ὁράματος καί τῶν στρατηγικῶν αὐτοῦ στόχων, καθώς καί τοῦ προσδιορισμοῦ τῶν δομῶν ἐκείνων, αἱ ὁποῖαι θά ἠδύναντο νά ὑπηρετήσουν λυσιτελέστερον τούς ὡς ἄνω σκοπούς. Ἡ Συνέλευσις καλεῖ ἁπάσας τάς Ἐκκλησίας-μέλη τοῦ ΚΕΚ νά δεσμευθοῦν ὅτι θά συμβάλουν τόσον εἰς τήν ἀναδόμησιν ταύτην, ὅσον καί εἰς τό τρέχον ἔργον τοῦ Συμβουλίου.
Προκλήσεις πρός Ἐκκλησίας καί Χριστιανούς.
Ἡ πρόκλησις, τήν ὁποίαν ἀπευθύνει ἡ Συνέλευσις πρός τάς Ἐκκλησίας-μέλη τοῦ ΚΕΚ, συνίσταται εἰς τό τολμηρόν μήνυμα περί τῆς ἐλπίδος∙ μιᾶς ἐλπίδος οὐχί ἐκπεφρασμένης ἐν κενοῖς γράμμασιν, ἀλλά δι’ἔργων καί πράξεων καί τῆς βιουμένης πίστεως.
Ἐπιβεβαιοῦμεν ὅτι αἱ Ἐκκλησίαι ὀφείλουν νά ἐργασθοῦν διά τήν δικαιοσύνην, ἀλλά καί νά ὁμιλήσουν μέ εἰλικρίνειαν μετά τῶν ἐχόντων τήν ἐξουσίαν! Ὀφείλομεν νά κατεδαφίσωμεν τά τεῖχη μεταξύ ἀνθρώπων, πολιτισμῶν καί θρησκειῶν καί νά μάθωμεν νά ἀναζητῶμεν τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ «ἄλλου». Ὀφείλομεν σεβασμόν καί οὐχί ἁπλῶς ἀνοχήν ἔναντι τῶν συνανθρώπων ἡμῶν. Ὑπεράνω ὅλων, ὀφείλομεν νά ἀναζητήσωμεν νέας μορφάς ἀλληλεγγύης πρός τούς πτωχοτέρους, τούς διαβιούντας τόσον μεταξύ ἡμῶν, ὅσον καί ἀλλαχοῦ εἰς τόν κόσμον. Ἄς μνησθῶμεν ὁμοῦ τῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὁ ὁποῖος ἐδήλωσε: «Κύριον δέ τόν Θεόν ἁγιάσατε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἕτοιμοι δέ ἀεί πρός ἀπολογίαν παντί τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον περί τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος μετά πραΰτητος καί φόβου» (Α’ Πέτρ., 3:15).
Φόρτωση